«Απεργία πείνας» είναι μια αφηρημένη έκφραση που δύσκολα αποκρυσταλλώνεται σε συγκεκριμένες εικόνες ─ ιδίως όταν συνοδεύεται από παλιές φωτογραφίες του απεργού, τραβηγμένες σε στιγμές σχετικής ευδαιμονίας.
Το είδαμε στην περίπτωση του κάπως ευτραφούς Μπόμπι Σαντς, που οι παλιότεροι τον θυμόμαστε να μας χαμογελά από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, τη στιγμή που το άψυχο κουφάρι του δεν ήταν πια παρά ένας σκελετός τυλιγμένος με ανθρώπινο δέρμα.
Το διαπιστώνουμε για μιαν ακόμη φορά τώρα με τον Δημήτρη Κουφοντίνα, που δεν ξέρουμε αν θα είναι ακόμη ζωντανός όταν αναρτηθούν στον ιστότοπο της «Εφ.Συν.» τούτες οι γραμμές, αλλά τον βλέπουμε στις οθόνες μας να βγαίνει ξανά και ξανά από τον Κορυδαλλό, σώος και υγιής, για μια παλιότερη άδεια.
Για το τι ακριβώς σημαίνει θάνατος από απεργία πείνας, μοναδικό εύγλωττο τεκμήριο απομένει έτσι η ασπρόμαυρη φωτογραφία της νεκροτομής του 33χρονου Χόγκερ Μάινς, μέλους της δυτικογερμανικής ένοπλης ακροαριστερής οργάνωσης «Φράξια Κόκκινος Στρατός» (RAF), μετά το θάνατό του στις φυλακές Βίτλιχ (9/11/1974) ύστερα από απεργία πείνας 58 ημερών.
Φωτογραφία πασίγνωστη κάποτε, αλλά που σήμερα χρειάζεται κάποια προσπάθεια για να τη βρεις στο σούπερ μάρκετ εικόνων του Διαδικτύου. Ας την έχουμε υπόψη μας, όταν ακούμε τις επαναλαμβανόμενες ανατριχιαστικές διακηρύξεις της κυβέρνησης πως «η δημοκρατία [τους] δεν εκβιάζεται».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου