Σεξ υπάρχει άφθονο, ο έρωτας κι αγάπη σπανίζουν.

Γράφει η Πράξια Αρέστη 

Όσο μεγαλώνουμε, τόσο πιο πολύ αναζητάμε την ασφάλεια μιας σχέσης και τη συντροφικότητα.

Τόσο πιο πολύ ψάχνουμε την ποιότητα, την ουσία και την σταθερότητα στους ανθρώπους. Τόσο πιο πολύ θέλουμε να κλειστούμε στο σπίτι κάτω από μια κουβέρτα και να τρίβουμε ο ένας στα πόδια του άλλου βλέποντας ταινίες, παρά να είμαστε έξω και να παρτάρουμε.

Δε λέω και τα πάρτυ και οι έξοδοι με φίλους πάντα μας ελκύουν, όμως δε μας γεμίζουν τόσο όσο μία όμορφη σχέση κι ένας έρωτας.

Το αντιφατικό όμως σε αυτό είναι ότι όσο μεγαλώνουμε τόσο πιο δύσκολα ερωτευόμαστε. Από τη μία δε μας αρέσει η μοναξιά, ούτε να ξενιτευόμαστε σε ξένα κρεβάτια της στιγμής, όμως, από την άλλη δεν βρίσκουμε αυτό το άτομο που θα μας έκανε να ερωτευτούμε ξανά ή για πρώτη φορά. Αυτό το άτομο που θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι το ευτυχισμένο λιμάνι μας.

Κάποιοι το βρήκαν και είναι τυχεροί, πολλοί όμως, παραμένουν μόνοι κυρίως από επιλογή. Από επιλογή για να μην είναι με έναν άνθρωπο που δεν έχουν αισθήματα ή επειδή δεν βρήκαν το κατάλληλο άτομο που θα τους ξυπνήσει αυτά τα αισθήματα της ευφορίας και της ευτυχίας που μας δίνει ο έρωτας.

Τι το κάνει, όμως, τόσο δύσκολο να ερωτευτούμε μετά τα 30 ή τα 40; Μήπως είναι η ηλικία; Μήπως είμαστε πολύ γέροι για να νιώθουμε ότι μπορούμε να κάνουμε μία νέα αρχή και να ξανανιώσουμε ή να ζήσουμε μία ρομαντική ιστορία αγάπης;

Όχι δα. Η εμπειρία που αποκτάμε σε αυτή την ηλικία μέσα από προηγούμενες σχέσεις, το γεγονός ότι είμαστε ώριμοι και ξέρουμε τι θέλουμε ή τι δεν θέλουμε, το ότι έχουμε πιο καλή κρίση για τους ανθρώπους και άλλοι λόγοι που έρχονται με την ηλικία είναι ίσως αυτοί που συμβάλλουν στο να μην μπορούμε να ερωτευτούμε όπως στα 20 μας.

Το να πηγαίνεις από μία αποτυχημένη σχέση σε άλλη είναι ψυχοφθόρο, το να έχεις βιώσει απογοητεύση ή ένα δυνατό τραύμα σε μία σχέση όπως ψυχολογική ή σωματική κακοποίηση το κάνει ακόμη πιο δύσκολο.

Τελικά, ίσως δεν είναι το θέμα να ερωτευτούμε. Γιατί μπορεί να μας αρέσει ένας άνθρωπος, όμως, επειδή φοβόμαστε ή βαριόμαστε να δεθούμε μαζί του, να του βρίσκουμε εκατό λάθη και να μην είμαστε υπομονετικοί και σωστοί. Τελικά, ίσως να φοβόμαστε να δεθούμε με κάποιον γιατί δε θέλουμε να πληγωθούμε ή βαριόμαστε να κάνουμε ένα καινούργιο ξεκίνημα, ακόμα κι αν έχουμε έναν άνθρωπο απέναντί μας που θα μπορούσε να ήταν ο ιδανικός.

Έχουμε πληγές, γι’ αυτό και ανοίγουμε πληγές σε άλλους. Αδειάζουμε, γι’ αυτό αδειάζουμε και άλλους. Γινόμαστε πιο ρεαλιστές, πιο κυνικοί, πιο ψυχροί. Επικεντρωνόμαστε στη δουλειά, στην καθημερινότητα, στη ρουτίνα της μοναξιάς και της ησυχίας, αφού η ανάγκη για σεξ εύκολα καλύπτεται. Σεξ υπάρχει άφθονο, ο έρωτας κι αγάπη σπανίζουν.

Κι όλοι ρωτάμε ποιος φταίει. Κι όλοι ρωτάμε γιατί είμαστε τόσοι μόνοι και γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν χαλάσει τόσο. Ενώ η απάντηση είναι ο ψυχρός, εγωκεντρικός, πληγωμένος και ευθυνόφοβος εαυτός μας που βολεύτηκε στη μοναξιά και στο εύκολο σεξ.