Συνέντευξη στο Ν. Δαμιανάκη
Ο Δημήτρης Ζιαζιάς είναι επικουρικός παθολόγος, στο Πανεπιστημιακό ΓΝ Πάτρας. Πρόεδρος της Ε.Ι.Ν.Α (Ένωση Ιατρών Νοσοκομείων Αχαΐας). Στη συνέντευξη που μας παραχώρησε αναφέρεται στην τραγική κατάσταση των δημόσιων δομών υγείας, στην ανάγκη επαναθεμελίωσης της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας και τη σημασία του συνδικαλισμού.
Ποια είναι κατάσταση που αντιμετωπίζετε σήμερα στη Δομή Υγείας που εργάζεστε; (κτηριακές δομές, συνθήκες εργασίας του υγειονομικού προσωπικού. ελλείψεις προσωπικού κι εξοπλισμού, ασθενείς, διασωληνώσεις και ΜΕΘ)
Δ.Ζ : Η κατάσταση είναι τραγική κυρίως για τους χιλιάδες ασθενείς που καλύπτει το ΠΓΝΠ από την ευρύτερη περιοχή. Το νοσοκομείο έχει μετατραπεί κυριολεκτικά σε νοσοκομείο μιας νόσου, χωρίς όμως να έχει ανακοινωθεί επίσημα. Τα τακτικά ιατρεία έχουν ανασταλεί. Τα τακτικά χειρουργεία το ίδιο. Αυτό συμβαίνει για τρίτη συνεχόμενη φορά, με διάρκεια διμήνου, μέσα σε ένα μόλις χρόνο. Αυτή τη στιγμή , έξι ολόκληρες κλινικές έχουν επιταχθεί για τις ανάγκες της πανδημίας. Οφθαλμολογική, ΩΡΛ, Παθολογική Α’, Παθολογική Γ’, Δερματολογική, Ουρολογική. Ο συνολικός αριθμός νοσηλευόμενων στις κλινικές Covid ξεπερνά τους 100. Η ΜΕΘ ενηλίκων και η βοηθητική Μονάδα Εμφραγμάτων έχουν μετατραπεί εξ ολοκλήρου σε ΜΕΘ-Covid με τα 27 συνολικά κρεβάτια να είναι διαρκώς καλυμμένα. Οι διασωληνωμένοι χωρίς covid ασθενείς έχουν μεταφερθεί στην αίθουσα ανάνηψης των χειρουργείων, ακόμα και στις χειρουργικές αίθουσες ορισμένες φορές. Επίσης η μονάδα SARS που διαθέτει μηχανισμό αρνητικής πίεσης και λειτουργεί ως Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας, διαρκώς έχει πληρότητα και φιλοξενεί ασθενείς διασωληνωμένους έως ότου να βρεθεί διαθέσιμο κρεβάτι στη ΜΕΘ. Όλα τα παραπάνω χωρίς καμιά ουσιαστική ενίσχυση με μόνιμο προσωπικό, υπό το καθεστώς διαρκών μετακινήσεων από τμήμα σε τμήμα και από κλινική σε κλινική για να βγει η δουλειά. Το προσωπικό του παθολογικού ΤΕΠ, για παράδειγμα, καλείται να καλύψει, τρία ξεχωριστά ιατρεία, επιβεβαιωμένων περιστατικών, υπόπτων περιστατικών, μη covid περιστατικών, SARS, με λιγότερους γιατρούς και ελάχιστες προσθήκες συμβασιούχων νοσηλευτών,συγκριτικά με την προ πανδημίας περίοδο.
Ποια ήταν κατάσταση της Δομής Υγείας, στην οποία εργάζεστε, πριν την Πανδημία COVID-19;
Δ.Ζ : Ήδη, πριν την πανδημία, υπήρχαν τεράστια κενά σε προσωπικό και ελλείψεις, αποτέλεσμα της υπερδεκαετούς Μνημονιακής πολιτικής. Συνολική μείωση του προϋπολογισμού του νοσοκομείου κατά 40% την τελευταία 10ετία, 70 κενές οργανικές θέσεις μόνιμων γιατρών, άλλες 250 νοσηλευτών και λοιπού προσωπικού, εκτίναξη του αριθμού των επικουρικών και συμβασιούχων. Επίσης οι δεκάδες κενές θέσεις ειδικευόμενων γιατρών, των συναδέλφων που κυριολεκτικά σηκώνουν όλο το βάρος της δουλειάς στις πλάτες τους, σε ένα τόσο μεγάλο νοσοκομείο αποδεικνύουν ότι πρακτικά έχει χαθεί η μάχη για να μείνει στη χώρα η νέα γενιά συναδέλφων. Και ο παραλογισμός; Ταυτόχρονα με την υποστελέχωση και τον οικονομικό στραγγαλισμό, είχαμε εκτίναξη της προσέλευσης και των εισαγωγών ασθενών κατά 40% , συνανθρώπων μας που δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα επίσκεψης σε ιδιώτες λόγω της φτωχοποίησης. Επίσης αύξηση και των διακομιδών από νοσοκομεία της ευρύτερης περιφέρειας λόγω κατάρρευσής τους. Το νοσοκομείο έχει και ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Ενώ η πλειοψηφία του ιατρικού προσωπικού είναι ΕΣΥτες και επικουρικοί, βγάζοντας τον μεγαλύτερο όγκο της δουλειάς, «κλέβουν την δόξα» οι πανεπιστημιακοί.
Κατά τη γνώμη σας, ποια ήταν τα λάθη στις Κεντρικές Πολιτικές Υγείας για την αντιμετώπιση της πανδημίας του COVID-19;
Δ.Ζ : Ο κατάλογος δεν θα είχε τέλος αν τα απαριθμούσαμε όλα. Το βασικό «λάθος» είναι η φιλοσοφία και η στρατηγική. Όλες οι δυτικές κυβερνήσεις ακολούθησαν μία και ενιαία με μικρές αποκλίσεις. Υποτίμησαν το μέγεθος της πανδημίας ενώ είχαν προειδοποιηθεί. Πήραν μέτρα όταν ήταν ήδη πολύ αργά. Έβαλαν την «οικονομία» πάνω από τις ανθρώπινες ζωές. Πόνταραν όλα τα λεφτά στα εμβόλια, ενώ δεν μπορούν να τα διασφαλίσουν μαζικά και γρήγορα για τους λαούς τους. Ακολουθούν ακόμα και σήμερα τη λογική ανοσίας της αγέλης με μικρές παραλλαγές. Τι διαφορετικό είναι τα on-off και το ακορντεόν; Δεν τους ενδιαφέρει η εκμηδένιση του ιού και η ελαχιστοποίηση των ανθρώπινων απωλειών. Αν τους ενδιέφερε, θα ακολουθούσαν το πρότυπο άλλων χωρών που αναμετρήθηκαν επιτυχημένα και αποτελεσματικά με τον ιό. Τους αγχώνει μόνο η οικονομία και τα κέρδη. Για να σώσουν την οικονομία, θυσίασαν την υγεία. Και το αποτέλεσμα; Κατάφεραν να μετατρέψουν μια καθαρά υγειονομική κρίση σε οικονομική. Ούτε την υγεία ούτε την οικονομία. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι.
Κατά τη γνώμη σας, ποιά θα έπρεπε να είναι τα χαρακτηριστικά ενός σύγχρονου Ε.Σ.Υ;
Δ.Ζ : Το βασικό είναι η φιλοσοφία και ο προσανατολισμός. Να έχουν εύκολη, ποιοτική και δωρεάν πρόσβαση σε γιατρό οι υποβαθμισμένες, εγκαταλελειμμένες και απομακρυσμένες περιοχές, η επαρχία και τα νησιά, οι φτωχοί, οι άνεργοι, οι ανασφάλιστοι και οι πρόσφυγες. Οι μη έχοντες δηλαδή. Αυτό είναι το ζητούμενο και το κύριο.
Το δεύτερο είναι η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας. Χωρίς Κέντρα Υγείας, ιατρεία γειτονιάς δεν υφίσταται ΕΣΥ. Χωρίς να έχει τον δικό του οικογενειακό γιατρό, που δεν χρειάζεται να τον πληρώνει, ο κάθε κάτοικος αυτής της χώρας, το νοσοκομειο-κεντρικό ΕΣΥ θα καταρρεύσει γρήγορα. Χωρίς πρόληψη και παρέμβαση στην κοινότητα, δεν υφίσταται ιατρική.
Βασική προϋπόθεση για τα παραπάνω είναι ένα λαϊκό κίνημα που θα τα απαιτήσει και θα τα επιβάλλει ως ώριμη ανάγκη. Χωρίς διεκδικητικό κίνημα δεν μπορούμε ούτε να σκεφτούμε ένα σύγχρονο ΕΣΥ.
Ποιος είναι ο ρόλος της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας και για ποιους λόγους πιστεύετε πως θα πρέπει να ενισχυθεί ή όχι;
Ένα απ’ τα συμπεράσματα του τελευταίου χρόνου είναι ότι χωρίς Δημόσια ΠΦΥ δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις καμία πανδημία, καμία σοβαρή υγειονομική απειλή. Το άλλο συμπέρασμα είναι ότι η χώρα μας δεν έχει Πρωτοβάθμια Φροντίδα, τουλάχιστον δημόσια. Η κυρίαρχη αντίληψη σήμερα είναι ότι η Πρωτοβάθμια πρέπει να είναι ο gatekeeper, ο κόφτης της πρόσβασης σε περαιτέρω, πιο εξειδικευμένες και ακριβές υπηρεσίες υγείας στη λογική μείωσης του κόστους. Άρα δεν μιλάμε για ενίσχυση ή όχι. Μιλάμε για εκ βάθρων επαναθεμελίωσή της. Αυτό απαιτεί συγκρούσεις και ρήξεις. Δεν μπορεί να γίνει με ομαλό τρόπο. Δεν είναι ένα απλό σύνθημα, ένα αίτημα. Είναι βαθύ ιδεολογικό ζήτημα κατά τη γνώμη μου, με την έννοια της κοσμοθεωρίας και της συνολικής αντίληψης για το ρόλο της ιατρικής στο σύγχρονο κόσμο. Υπάρχουν διλλήματα που πρέπει να απαντηθούν. Πρόληψη ή θεραπεία; Δημόσιο ή ιδιωτικό; Νοσοκομεία ή ιατρεία γειτονιάς; Ομάδα υγείας ή γιατρός; Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η πρωτοβάθμια υγεία δε διδάσκεται καν στις Ιατρικές Σχολές της χώρας και ότι ελάχιστοι νέοι γιατροί επιλέγουν τη Γενική Ιατρική ως ειδικότητα.
Κατά τον “κυρίαρχο λόγο” βιώνουμε, εδώ και δεκαετίες, το “τέλος των ιδεολογιών” κι ότι “ο Συνδικαλισμός δεν είναι αναγκαίος”, με συνέπεια να περιορίζεται νομοθετικά. Ποιο είναι το νόημα και η σημασία του Συνδικαλισμού, στις μέρες μας, και τι πρέπει ν' αλλάξει, ώστε να προσελκύσει τους νέους εργαζόμενους;
Δ.Ζ : Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας και να στεκόμαστε αυτοκριτικά. Η κρίση, η ανυποληψία και οι ασχήμιες του υπαρκτού συνδικαλισμού, δίνουν πατήματα για το χτύπημα και τη δυσφήμισή του από τους από πάνω. Οι επαγγελματίες συνδικαλιστές που έχουν να δουλέψουν χρόνια, τα προνόμια, οι συνδιαλλαγές με την εξουσία, οι αποφάσεις που παίρνονται ερήμην της πλειοψηφίας, η απομάκρυνση από την μάζα των εργαζόμενων είναι πραγματικά και δυστυχώς πλειοψηφικά παραδείγματα. Κάθε σοβαρή προσπάθεια συνδικαλιστικής οργάνωσης, οφείλει να ακολουθεί τον δύσκολο δρόμο, αν θέλει να έχει σωστές βάσεις και να είναι χρήσιμη. Οι συνδικαλιστές πρέπει να είναι «ένα» με τους συναδέλφους τους, δίπλα τους όχι μόνο στα λόγια, αλλά στην καθημερινές δυσκολίες. Η αριστερά οφείλει να ρίξει τις δυνάμεις της στην αχανή ζούγκλα του ιδιωτικού τομέα, της μισοδουλειάς και της ανεργίας και όχι στην πεπατημένη του δημοσίου.
Πηγή: kommon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου