Ο επίκαιρος Χαρίλαος Φλωράκης

 Γιάννης Μαρίνος

Ο Φλωράκης (Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ τότε) κάποια στιγμή αφέθηκε σ’ ένα απροσδόκητο για

αριστερό φιλιππικό κατά των απεργιών, που ταλαιπωρούσαν την εποχή εκείνη το πανελλήνιο. Κατάπληκτος του συνέστησα να χαμηλώσει τη φωνή του καθώς υπήρχε κίνδυνος να τον ακούσουν από τα διπλανά τραπέζια...

Με την ευκαιρία της προσπάθειας εκσυγχρονισμού της εργατικής νομοθεσίας από τον υπουργό Εργασίας Κωστή Χατζηδάκη και των αντιδράσεων που προκλήθηκαν από την αντιπολίτευση και κάποια εργατικά συνδικάτα ο σπουδαίος ανατόμος της ελληνικής πραγματικότητας Ανδρέας Δρυμιώτης στην εβδομαδιαία αφυπνιστική στήλη του στην «Καθημερινή της Κυριακής» (18/4) με θυμήθηκε και πάλι.

Τα  δημοσιεύματα στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν τους συγγραφείς. 

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Ανατρέχοντας στο βιβλίο μου «Καραμανλής – Α. Παπανδρέου – Φλωράκης» (Εκδόσεις Πατάκη) επικαλείται ένα χαριτωμένο περιστατικό που συνέβη σε ένα δείπνο στην ταβέρνα της κυρά Μαρίας στο Χαλάνδρι με συνδαιτυμόνες τον Χαρίλαο Φλωράκη, τον Μίμη Ανδρουλάκη και εμένα. Το αντιγράφω από τη σελίδα 261 του βιβλίου μου:

«Ο Φλωράκης (Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ τότε) κάποια στιγμή αφέθηκε σ’ ένα απροσδόκητο για αριστερό φιλιππικό κατά των απεργιών, που ταλαιπωρούσαν την εποχή εκείνη το πανελλήνιο. Κατάπληκτος του συνέστησα να χαμηλώσει τη φωνή του καθώς υπήρχε κίνδυνος να τον ακούσουν από τα διπλανά τραπέζια. Με καθησύχασε πληροφορώντας με ότι και οι πελάτες και τα γκαρσόνια “είναι δικοί μας άνθρωποι”. Η εξασφαλισμένη έτσι προστασία του από τα αδιάκριτα αυτιά εχθρών του κόμματος του παρείχε την άνεση να μου εξηγήσει ότι αυτές οι απεργίες για ψύλλου πήδημα από τους προνομιούχους των ΔΕΚΟ (ΔΕΗ, ΟΤΕ, Δημόσιες Συγκοινωνίες, Ολυμπιακή κ.λπ.) ταλαιπωρούν και βλάπτουν τον απλό λαό και τους μικρομεσαίους. Οι απλοί πολίτες δεινοπαθούν – υπογράμμισε – χωρίς μέσα μεταφοράς, ενώ πάρα πολλοί από τους μικρομεσαίους, που είναι δικοί μας, μου παραπονούνται ότι δεν μπορούν να δουλέψουν κανονικά και συνεπώς έχουν σοβαρές ζημιές». Αποτόλμησα τότε την προκλητική ερώτηση: «Και πώς θα αντιμετωπίζατε εσείς το πρόβλημα αν ήσαστε πρωθυπουργός;».

Για να ακούσω εμβρόντητος:

«Πολύ απλά, θα απαγόρευα τις απεργίες για ένα εξάμηνο, ώστε να ομαλοποιηθεί η κατάσταση και μετά βλέποντας και κάνοντας». «Αυτή η απάντηση – του είπα – με ασυγκράτητο ενθουσιασμό θα δημοσιευθεί στο επόμενο φύλλο του “Οικονομικού Ταχυδρόμου”. Θα προβάλω στο εξώφυλλο ολοσέλιδη φωτογραφία σας με τον κραυγαλέο τίτλο: “Μια δήλωση-βόμβα του Χαρίλαου Φλωράκη”».

Και ενθουσιασμένος από τη σπουδαία αποκλειστικότητα που είχα εξασφαλίσει συμπλήρωσα: «Ετσι θα αυξηθεί θεαματικά και η κυκλοφορία του περιοδικού μου».

«Δεν είσαι καλά» μου απάντησε αιφνιδιασμένος. «Αν τολμήσεις να το κάνεις θα σου υποβάλω μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση, διαψεύδοντάς σε έτσι κατά τον πιο αποτελεσματικό τρόπο». Ομως εγώ επιμένοντας τον πληροφόρησα ότι θα διακινδυνεύσω τη δημοσίευση με τη βεβαιότητα ότι οι περισσότεροι αναγνώστες μου θα πιστέψουν εμένα. «Αλλωστε, πρόσθεσα, έχω και μάρτυρα που θα με επιβεβαιώσει» δείχνοντας τον σιωπηλά παρακολουθούντα τη συζήτησή μας Μίμη Ανδρουλάκη. «Δεν θα τολμήσει» απεφάνθη κοφτά ο Φλωράκης. Ο Μίμης Ανδρουλάκης δεν με διέψευσε όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο μου μετά τον θάνατο του Φλωράκη και με διαβεβαίωσε ότι αν ερωτηθεί θα τα επιβεβαιώσει.

Το να αναμένει κανείς από το σημερινό ΚΚΕ να τιμήσει τον ρεαλισμό και την εντιμότητα του αείμνηστου ιδιότυπου ηγέτη του θα είναι ματαιοπονία. Αντιθέτως, απειλεί με κινητοποιήσεις και απεργίες, που με δεδομένα τα προβλήματα της πανδημίας θα αποδιαρθρώσουν την κρατική μηχανή με περαιτέρω επώδυνες συνέπειες σε βάρος της ασθμαίνουσας εθνικής οικονομίας.