Στην υγειά των νέων που παλεύουν να ακουστούν ή να επιπλεύσουν μέσα σε μια θάλασσα κορεσμένων μυαλών και ιδεών ...

Γράφει ο Δημήτρης Νομικός

Στην υγειά των ονειροπόλων! Αυτών που κατοικούν σε μελλοντικές στιγμές, που τολμούν να

φανταστούν το διαφορετικό, που είναι οι αρχιτέκτονες των αυριανών μας στιγμών. Στην υγειά τους και στο κουράγιο τους, γιατί τους περιμένει μεγάλη δοκιμασία, καθώς το πλήθος δεν θέλει ονειροπόλους στα πόδια του, αν και από αυτούς στο τέλος ταΐζεται και μεγαλώνει.

Στην υγειά λοιπόν της τρέλας τους, γιατί οφείλουν να γνωρίζουν ότι τα όνειρα καίνε μέχρι να τα καταφέρεις, και οι κοινωνίες αφήνουν αυτούς που καίνε μακριά τους, αν και από τη ζέστα τους είναι που στο τέλος θα ωφεληθούνε. Στην υγειά της άσβεστης μούρλας που τους δέρνει, καθώς αυτά που εκείνοι βλέπουν, οι υπόλοιποι ούτε να τα ονειρευτούν δεν μπορούν. Και προσπαθούν να τους την καταστείλουν και να τους την καταστρέψουν, γιατί πρέπει λέει, στο φυσιολογικό να γυρίσουν.

Στην υγειά λοιπόν του αφύσικου, του υπερβολικού, του τρομακτικού και του απίθανου, καθώς τύποι με αυτήν την τρέλα, το απίθανο το κάνουν πραγματικό. Αυτοί που αψηφούν νόμους, ανθρώπων και φυσικούς, αυτοί που σηκώνουν το ανάστημά τους απέναντι στο Θεριό, που δεν λογαριάζουν από τάξη και από έτσι πρέπει, που δεν ακολουθούν αλλά χαράζουν.

Στην υγειά τους καθώς δεν κρύβουν τα ονείρατά τους, δεν συμβιβάζονται με τα κοινωνικά, δεν ανέχονται τους εξουσιαστές, δεν ασπάζονται δόγματα και πεποιθήσεις, δεν πέφτουν στην παγίδα της ομοιογένειας και του ακόλουθου, επειδή το όνειρο ξέρουν ότι στηρίζεται στο διαφορετικό, στο απίθανο, στο πρωτοπόρο. Και το πρωτοπόρο, είναι αυτό που πρώτο βάλλεται στην πυρά.

Στην υγειά των νέων που παλεύουν να ακουστούν ή να επιπλεύσουν μέσα σε μια θάλασσα κορεσμένων μυαλών και ιδεών, καθώς το να είσαι νέος σε φέρνει αντιμέτωπο με το φόβο που έχει ο παλιός για να μην χάσει τη σιγουριά του και δεν θέλει να αλλάξει τα δεδομένα του. Στην υγειά των μεγαλυτέρων που περιθωριοποιούνται από τους δικούς τους καθώς εξοβελίζονται από τα κοινωνικά σχήματα ως βλάσφημοι άλλων εποχών, τότε που δεν επιτρεπόταν καν να διανοηθείς ότι θα αμφισβητήσεις το κυρίαρχο και κραταιό.

Στην υγειά του οποιουδήποτε, οπουδήποτε και οποτεδήποτε θελήσει να σηκώσει τα μάτια του παραπάνω από το κεφάλι του και αναρωτηθεί: και αν δεν είναι τελικά μόνο έτσι;