Στην εποχή της, στο είδος της, η Edith Clifford ήταν μια ροκ σταρ.
Σε μια καριέρα που ξεπερνούσε τα 20 χρόνια, περιόδευσε στον κόσμο δίνοντας παραστάσεις για βασιλείς, διασημότητες και σε sold-out σόου. Διακινδυνεύοντας κάποιον τραυματισμό ή ακόμη και το θάνατο, έκανε μια μικρή περιουσία και τελικά αποχώρησε ήσυχα-ήσυχα για να διευθύνει ένα μανάβικο σε μια μικρή πόλη.
Η Mademoiselle Clifford, όπως την αποκαλούσαν, ήταν ένα από τα πιο αξιοσημείωτα άτομα που κατάπιναν σπαθιά, ένα αστέρι στην σκηνή του βεριετέ. Η κληρονομιά της παραμένει μέχρι και σήμερα στην κατ' επιλογή της πειθαρχία, όπου μερικοί επιλεγμένοι προσπαθούν να κάνουν τα δικά της ρεκόρ, ή και να τα σπάσουν.
Για να μπούμε λίγο στο πλαίσιο της Βικτωριανής εποχής: Τον 21ο αιώνα -όπου υπάρχουν τουλάχιστον δύο επαγγελματικές σχολές που διδάσκουν τα μυστικά των ερμηνευτών του θεάματος- η κατάποση σπαθιών παραμένει μια από τις πιο σπάνιες δεξιότητες, με λιγότερους από 300 επαγγελματίες να συνεχίζουν επί του παρόντος. Μέρος αυτής της σπανιότητας οφείλεται στον πραγματικό κίνδυνο και τη δυσκολία της εκμάθησης, μια άσκηση αφοσίωσης, σωματικής αντοχής και ψυχικής οξύτητας -όλα αυτά χρησιμοποιούνται για να ξεπεράσουν τα αντανακλαστικά του σώματος. Με την προϋπόθεση ότι δεν είναι ένα απλό τρικ ή ψευδαίσθηση, η Διεθνής Ένωση Κατάποσης Σπαθιών (Sword Swallowers Association International, SSAI) πιστοποιεί μόνο τους όσους -σε νόμιμη ηλικία- έχουν εκπαιδευτεί ώστε να καταπιούν μια λεπίδα μήκους τουλάχιστον 16 ιντσών (40 εκατοστά) και πλάτους μισής ίντσας (1,3 εκατοστά).
Γεννήθηκε από Άγγλους γονείς στην Βοστώνη της Μασαχουσέτης -αν και μερικοί σύγχρονοι θέτουν τη γενέτειρά της στο Λονδίνο- το 1886, λέγεται ότι η δεσποινίς Clifford ξεκίνησε την καριέρα της το 1899, αφού εκπαιδεύτηκε από τον βετεράνο μονοπόδαρο καταπότη σπαθιών Deln Ritz. Στα 13 της, πραγματοποίησε το ντεμπούτο της σε μια από τις περιοδείες των Ringling Brothers. Με την πάροδο των χρόνων, η παράστασή της θα άλλαζε και θα εξελισσόταν και τελικά έφτασε να περιλαμβάνει κατάποση ξυραφιών, ψαλιδιών, ξιφολογχών, καμπυλωτών λεπίδων και 13 σπαθιών με την μια, με λεπίδες μέχρι και 26 ίντσες (66 εκατοστά) -και αυτό ήταν μόνο το ορεκτικό. Το μεγάλο φινάλε της ήρθε με ένα -κυριολεκτικά- κρότο: κατάπιε μια κανονική ξιφολόγχη την οποία εκτόξευσαν στον λαιμό της με κανόνι.
Αναμφίβολα, ήταν αρκετά καλή στην τέχνη της γιατί, όχι μόνο επέζησε από κάθε επικίνδυνο κόλπο, αλλά και ευημέρησε, κάνοντας μεγάλες περιοδείες σε όλη την Ευρώπη και τις ΗΠΑ με διαφορετικές παραστάσεις. Ένας σύγχρονός της συνάδελφος και θαυμαστής της, ο θρυλικός Χάρι Χουντίνι, το 1919 είδε την παράστασή της και έγραψε στο βιβλίο του "Miracle Mongers and their Methods", "Αρκετές γυναίκες έχουν υιοθετήσει το επάγγελμα της κατάποσης σπαθιών και μερικές έχουν κερδίσει πολλά περισσότερα από φήμη. Αξιοσημείωτη ανάμεσά τους είναι η διδα Edith Clifford, που είναι, ίσως η πιο γενναιόδωρα προικισμένη. Διαθέτει κάτι περισσότερο από συνηθισμένες προσωπικές γοητείες, εκλεπτυσμένο γούστο στο ντύσιμό της, τόσο επί όσο και εκτός σκηνής, και μια ανεπιτήδευτη αφοσίωση στην τέχνη της".
Ακόμη και η προσωπική της ζωή κυριαρχήθηκε από την επιτυχία της καριέρας της. Παντρεύτηκε δύο φορές -και τις δύο φορές με καλλιτέχνες του επαγγέλματός της. Ο πρώτος γάμος της ήταν με έναν άνθρωπο περίεργο με "ελαστικό δέρμα" (ο οποίος πιθανότατα γεννήθηκε με μια γενετική κατάσταση που σήμερα ονομάζεται σύνδρομο Ehlers-Danlos), τον Jim Maurice (γνωστός και ως James Morris), ο οποίο πήρε το όνομά της για χάρη της παράστασης μιας και εκείνη είχε μεγαλύτερη επιτυχία και έγιναν "οι Clifford". Όταν ο Maurice πέθανε γύρω στο 1911, η Clifford παντρεύτηκε τον Karl Bauer, έναν Γερμανό ακροβάτη, ο οποίος εργαζόταν ως βοηθός της. Οι δύο τους περιόδευαν για πάνω από μια δεκαετία, και πάλι ως "οι Clifford" επί σκηνής -και ως "οι Bauer" στο σπίτι.
Διαφημιστική αφίσα για τους Clifford γύρω στο 1901
Μετά από 23 χρόνια στο δρόμο, το 1922, η Clifford αποσύρθηκε ήσυχα-ήσυχα, μετακόμισε στο Canton του Οχάιο και, με τον σύζυγό της, διεύθυνε ένα τοπικό μανάβικο ως την απλή γυναίκα της γειτονιάς με το όνομα Edith Bauer. Προφανώς, δεν ανέφερε ποτέ τη ζωή της επί σκηνής στους νέους γείτονές της, επιλέγοντας αντ' αυτού να βγει από το προσκήνιο, να επικεντρωθεί στην οικογένειά της και να βάλει τα αγαπημένα της σπαθιά, πριόνια και ξιφολόγχες στην ντουλάπα. Και εκεί παρέμειναν, ξεχασμένα σε μεγάλο βαθμό μετά το θάνατό της το 1942.
Κάποια στιγμή στη δεκαετία του '50 έλαβε χώρα ο καθαρισμός μιας ντουλάπας και η πώληση ενός γκαράζ. Ένα μέρος της συλλογής της πήγε στους γείτονες, οι οποίοι επίσης έβαλαν τα σπαθιά της στην αποθήκη και τα ξέχασαν. Δεκαετίες αργότερα, έγινε ακόμη μια πώληση, στο eBay πλέον. Ο τυχερός αυτήν την φορά ήταν ο ιδρυτής και επικεφαλής της SSAI, Dan Meyer. Μετά από κάποια έρευνα που επιβεβαίωσε την αρχική του υποψία, κατάφερε να προσδιορίσει ότι τα ξίφη ήταν όντως της Mademoiselle Clifford.
Πλέον, τα σπαθιά της είναι στα χέρια ενός συναδέλφου και απογόνου του είδους της, ίσως, εκεί ακριβώς που θα ήθελε η Edith να είναι, σε ένα ευγνώμον κοινό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου