Η νησίδα αυτή είχε μετατραπεί σε φυλακή εγκληματιών και πολιτικών κρατουμένων, χαρακτηριζόμενη έτσι ως «υψίστης ασφαλείας»
Το «Νησί του Διαβόλου», μια ονομασία που μόνο τυχαία δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι δόθηκε για τον μικρό… τροπικό «παράδεισο» που βρίσκεται σε απόσταση μόλις επτά μιλίων από τις ακτές της σημερινής Γαλλικής Γουϊάνας.
Το μικρό νησάκι, η εικόνα του οποίου συνθέτει τα βραχώδη τοπία και τους πολλούς φοίνικες που βρίσκονται τόσο στις παραλίες του όσο και στο εσωτερικό του μοιάζει βγαλμένο από πειρατική ταινία και σίγουρα η ιστορία που κρύβει είναι πολλή μεγαλύτερη από το λιλιπούτιο μέγεθός του.
Η νησίδα αυτή είχε μετατραπεί σε φυλακή εγκληματιών και πολιτικών κρατουμένων, χαρακτηριζόμενη έτσι ως «υψίστης ασφαλείας» (μεταφραζόμενο σε «μεγίστης αδυναμίας απόδρασης μέχρις αδύνατης»), που αναδείχθηκε ο προσφιλέστερος τόπος της Γαλλικής Δημοκρατίας για τον εκτοπισμό προδοτών αλλά και των διαφόρων πολιτικών της αντιπάλων, αλλά και από τις πιο κακόφημες φυλακές του κόσμου. Ως φυλακές ξεκίνησαν να λειτουργούν επί αυτοκράτορα της Γαλλίας Ναπολέοντα Γ΄ το 1852. Στην ιστορία της φυλακής αυτής, για κάποιο διάστημα φέρεται να χρησιμοποιήθηκε και ως λεπροκομείο.
Γνωστότερος τρόφιμος των φυλακών αυτών ήταν ο Γαλλοεβραίος αξιωματικός Αλφρέντ Ντρέυφους που καταδικάστηκε για εθνική προδοσία και μεταφέρθηκε εκεί στις 13 Απριλίου του 1895. Στον τετραετή εκεί εγκλεισμό του, μέχρι τις 5 Ιουνίου του 1899 που απελευθερώθηκε έγραψε περί τις 1000 επιστολές που συμπλήρωσε σε ημερολόγιο. Εκτός αυτού στις ίδιες φυλακές μεταφέρθηκαν και πολλοί άλλοι κυρίως πολιτικοί εξόριστοι.
Στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στη νήσο αυτή μεταφέρονταν κυρίως κατάσκοποι και λιποτάκτες προερχόμενοι κυρίως από τις γαλλικές αποικίες που αρνούνταν να πολεμήσουν σε άλλη ήπειρο. Στις 17 Ιουνίου του 1938, λίγο πριν την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Γαλλία κατάργησε την μεταγωγή κρατουμένων σε φυλακές που βρίσκονταν σε αποικίες. Τελικά οι τελευταίοι κρατούμενοι της Νήσου του Διαβόλου εγκατέλειψαν αυτήν 15 χρόνια μετά, το 1953.
Σήμερα η νήσος αυτή που ανήκει στη Γουιάνα παρουσιάζει αξιόλογη τουριστική ανάπτυξη, ως επιλογή χειμερινών διακοπών, παρά και το όνομα που συνεχίζει να διατηρεί.
Μετρά 65.000 νεκρούς
Από τους περίπου 70.000 ανθρώπους κυρίως κρατούμενους που οδηγήθηκαν εκεί, μόνο οι 5.000 κατάφεραν να φύγουν ζωντανοί
Τόσο η πρόσβαση όσο και η διαφυγή από το νησί ήταν σχεδόν αδύνατη, καθώς μόνο κολυμπώντας θα μπορούσε κάποιος να ξεφύγει, αν δεν τον έτρωγαν στην πορεία οι καρχαρίες των οποίων ο πληθυσμός στο σημείο ήταν πολύ μεγάλος. Τα θαλάσσια αρπακτικά προτιμούσαν ιδιαίτερα το νησί καθώς συχνά πολλά πτώματα πετάγονταν στη θάλασσα από τους κρατούμενους που πέθαιναν πάνω του.
Άλλοι κρατούμενοι κρατούμενοι έχαναν την ζωή τους μετά από βασανισμούς, ενώ άλλοι σκοτώνονταν πάνω σε καυγάδες ή από θανατηφόρες ασθένειες που θέριζαν λόγω των κακών συνθηκών, που χαρακτηρίζονταν ως απάνθρωπες.
Οι κρατούμενοι είχαν την υποχρέωση να δουλεύουν 12 ώρες την ημέρα και ήταν αλυσοδεμένοι, ενώ διέμεναν σε μικροσκοπικά κελιά στις υποδομές της κατά τ΄αλλα φυλακής. Μερικοί από αυτούς λιμοκτονούσαν ενώ αρκετοί από τους κρατούμενους τοποθετούνταν σε κελιά κάτω από την γη, με κάγκελα στην οροφή, ανεξαρτήτως καιρού.
Αν και υπάρχει ένα νεκροταφείο με λιγοστούς τάφους στο νησί. Πολλοί προσπάθησαν να αποδράσουν, αλλά χάθηκαν στα ισχυρά ρεύματα ή κατασπαράζονταν από τους καρχαρίες.
Η φυλακή έκλεισε στις 22 Αυγούστου του 1953. Το νησί ανακαινίστηκε την δεκαετία του 1980, αν και πολλές από τις εγκαταστάσεις παραμένουν όπως ήταν. Πλέον έχουν μετατραπεί σε τουριστικό αξιοθέατο. Αν και οι τουρίστες δεν επιτρέπεται να πλησιάσουν στο νησί του Διαβόλου, αλλά επισκέπτονται το Royal’s Island, όπου βρίσκονταν μερικά κελιά και τα κτίρια της διοίκησης της φυλακής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου