Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Τόκιο ξεκίνησαν και ας μην υπάρχουν θεατές στις κερκίδες. Και αφού ζούμε την κορύφωση αυτής της παγκόσμιας γιορτής του αθλητισμού και της ειρήνης, περιμένοντας από τους Έλληνες πρωταθλητές, όπως ο Λευτέρης Πετρούνιας και η Κατερίνα Στεφανίδη -μεταξύ άλλων- να κατακτήσουν μετάλλια, ας ρίξουμε μια ματιά στην ιστορία.
Συγκεκριμένα, πάμε πίσω στην πρώτη σύγχρονη Ολυμπιάδα που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, προφανώς, την περίοδο 6-15 Απριλίου 1896 (25 Μαρτίου-3 Απριλίου σύμφωνα με το τότε Ιουλιανό ημερολόγιο).
Θα ασχοληθούμε με τον πρώτο σύγχρονο Έλληνα χρυσό Ολυμπιονίκη. Ο λόγος για τον αθλητή της ξιφασκίας Λεωνίδα Πύργο, έναν άνθρωπο του οποίου το όνομα δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι ξέχασε η ιστορία.
Οι περισσότεροι γνωρίζουν την πορεία του Σπύρου Λούη -με τους αστικούς θρύλους που την ακολουθούν- και ίσως πολλοί να νομίζουν ότι ο μαραθωνοδρόμος ήταν ο πρώτος «χρυσός» νικητής, όμως χρονικά τον είχε προλάβει ο Λεωνίδας Πύργος.
Η ξιφασκία «έτρεχε» στο αίμα του μιας και επρόκειτο για τον γιο του πρώτου οπλοδιδασκάλου της Ελλάδας, Νικολάου Πύργου, ο οποίος δίδασκε στη Σχολή Ευελπίδων αλλά και στη Σχολή Υπαξιωματικών του Στρατού.
Μάλιστα, έχει δώσει και συγγραφικό έργο πάνω στην ξιφασκία με κάποιους από τους τεχνικούς όρους που εισήγαγε στο βιβλίο του, «Οπλομαχητική», να παραμένουν ίδιοι μέχρι σήμερα στα Σώματα του Στρατού.
Ο Λεωνίδας, γεννημένος το 1871 στην Μαντίνεια της Αρκαδίας, είχε από μικρή ηλικία άμεση σχέση με το άθλημα, αλλά και αρκετό ταλέντο.
Σε νεαρή ηλικία έγινε μέλος της Αθηναϊκής Λέσχης και απέκτησε τον τίτλο του master ακολουθώντας τα βήματα του πατέρα του στην οπλοδιδασκαλία. Σύμφωνα με διάφορα αφιερώματα, όλοι μιλούσαν για έναν έξυπνο και ταχύτατο αθλητή, μα πάνω απ’ όλα ψύχραιμο πάνω στον αγώνα.
Συναναστράφηκε με άλλους master της ξιφασκίας από διάφορα μέρη του κόσμου, όμως είχε μια πραγματικά στενή φιλία με τον Γάλλο θρύλο και παγκόσμιο πρωταθλητή, Μορίς Περονέ. Ο τελευταίος αγαπούσε την Ελλάδα και μάλιστα, περνούσε μεγάλο μέρος του χρόνου του στην Αθήνα. Οι δυο τους είχαν αποκτήσει τη φήμη των μπον-βιβέρ.
Με την ανακοίνωση των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, ο Περονέ, όντας παγκόσμιος πρωταθλητής, κατέβηκε με την ταμπέλα του αδιαφιλονίκητου φαβορί. Ωστόσο, η κινηματογραφική εξέλιξη των αγώνων έμελλε να φέρει τους δύο φίλους ως αντίπαλους στον τελικό.
Οι θεατές στην κερκίδα του ειδικού, κλειστού χώρου που είχε διαμορφωθεί στο Ζάππειο ήταν ελάχιστοι και αυτός είναι ο βασικός λόγος που δεν ακούστηκε τόσο πολύ το όνομά του Πύργου - και ας είχε προηγηθεί η νίκη του για τρεις μέρες, από αυτή του Λούη.
Ο αγώνας περιγράφεται ως αμφίρροπος και συναρπαστικός. Οι θεατές παρακολουθούν με αγωνία και τελικά ο Έλληνας αθλητής με δύο γρήγορες και έξυπνες κινήσεις παίρνει τους δύο τελικούς πόντους που του εξασφάλισαν τη νίκη. Το πρώτο χρυσό μετάλλιο για την Ελλάδα στους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν γεγονός.
Ο κόσμος ξέσπασε σε πανηγυρισμούς, πήρε τον 25χρονο αθλητή στους ώμους του και τον έκανε ένα γύρο στο κέντρο της Αθήνας.
Αξίζει να αναφέρουμε ότι ο Πύργος ήταν από τους πρώτους που έτρεξαν να συγχαρούν τον Σπύρο Λούη μετά τον τερματισμό του στο Καλλιμάρμαρο. Στην υπόλοιπη διοργάνωση η Ελλάδα κατέκτησε συνολικά εννέα χρυσά μετάλλια.
Μάλιστα, στην ξιφασκία κατακτήθηκε ακόμη ένα χρυσό, με τον Ιωάννη Γεωργιάδη στη σπάθη, ενώ είχε μια δεύτερη θέση με τον Τηλέμαχο Καράκαλο -επίσης στην σπάθη- και μια τρίτη θέση με τον Περικλή Πιερράκο-Μαυρομιχάλη στο ξίφος ασκήσεως.
Μετά το πέρας των αγώνων, ο Λεωνίδας Πύργος θεωρήθηκε εξέχον μέλος της κοινωνίας, ενώ βραβεύτηκε από το βασιλικό ζεύγος. Συνέχισε να διδάσκει και έγραψε εγχειρίδια πάνω στην ξιφασκία.
Το όνομα του Λεωνίδα Πύργου χρησιμοποίησε λίγο πριν την έλευση της πανδημίας ο Αθλητικός Σύλλογος Κορινθίας, με ένα διεθνές τουρνουά που πραγματοποιήθηκε προς τιμήν του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου