Μια φορά κι έναν καιρό σε μια ευημερούσα χώρα, μια φήμη διέσχισε το βασίλειο ότι υπήρχε ένας αόρατος ατμός που αιωρούνταν στον αέρα. Πολλοί ατμοί είχαν έρθει στο παρελθόν, αλλά αυτός ήταν τόσο ασυνήθιστος, που απαιτούσε μια ασυνήθιστη αντίδραση.
Αυτός ο ατμός, έκλαιγαν οι μοιρολογίστρες της πόλης, μπορούσε να σας σκοτώσει ανά πάσα στιγμή, οπουδήποτε. Μπορούσες να τον πάρεις μιλώντας, αναπνέοντας ή τραγουδώντας. Μπορούσες να το πάθεις αν στεκόσουν ή περπατούσες πολύ κοντά σε κάποιον. Μπορούσες να τον πάθεις ακόμα και παίζοντας. Και το πιο τρομακτικό απ' όλα, θα μπορούσες να το πάθεις και να μην το ξέρεις καν.
Ο μόνος τρόπος για να ξεφύγεις ήταν να κρύβεσαι σε εσωτερικούς χώρους, να μένεις μακριά από ανθρώπους και να τρίβεις τα χέρια σου με ένα καθαρό ζελέ κάθε φορά που άγγιζες κάτι. Οι έμποροι σταμάτησαν να εμπορεύονται, οι μαθητευόμενοι σταμάτησαν να μαθαίνουν και οι άνθρωποι σταμάτησαν να βλέπουν ανθρώπους.
Κάθε μέρα, οι μοιρολογίστρες της πόλης φώναζαν τον αριθμό των ανθρώπων που είχαν κολλήσει τον ατμό, αν και οι περισσότεροι δεν το γνώριζαν, αφού ένιωθαν το ίδιο όπως συνήθως - απλώς πολύ πιο φοβισμένοι. Έμαθαν ότι το είχαν πάθει μόνο χάρη σε ένα συγκεκριμένο ξόρκι που είχε γράψει ένας μάγος πριν έρθει ο ατμός.
Ο μάγος είχε πει ότι δεν έπρεπε να χρησιμοποιηθεί για τους ατμούς και δεν μπορούσε το ξόρκι να πει στους ανθρώπους αν είχαν πιάσει ατμό ή όχι. Αλλά ο μάγος είχε πεθάνει και οι σύμβουλοι του βασιλιά αποφάσισαν να κάνουν το ξόρκι, ούτως ή άλλως, και έτσι οι άνθρωποι έμαθαν ότι είχαν τον ατμό.
Οι μοιρολογίστρες της πόλης φώναζαν τους τελευταίους αριθμούς των θανάτων τόσο συχνά που οι φωνές τους βράχνιαζαν. Σχεδόν όλοι όσοι πέθαιναν ήταν πολύ, πολύ γέροι ή πολύ, πολύ άρρωστοι ή πολύ, πολύ χοντροί. Σχεδόν κανένας άλλος δεν πέθαινε, και στο τέλος του έτους, αποδεικνυόταν ότι είχε πεθάνει περίπου ο ίδιος αριθμός που είχε πεθάνει και τα άλλα χρόνια.
Παρόλα αυτά, ήταν ένας πολύ τρομακτικός ατμός και ολόκληρο το βασίλειο έπρεπε να αλλάξει για το καλό του κοινού. Η χώρα δεν ήταν πλέον ευημερούσα, αλλά ο βασιλιάς απλώς έκοψε περισσότερα νομίσματα και τα πέταξε στους υπηκόους του για να μην το καταλάβουν αμέσως.
Τελικά, οι άνθρωποι ενημερώθηκαν ότι μπορούσαν να βγουν από την κρυψώνα τους και η αγορά θα μπορούσε να ανοίξει ξανά, αν όλοι ακολουθούσαν μερικούς κανόνες.
Έπρεπε να φορούν ένα καυτό, ξυστό καπέλο που κάλυπτε τα αυτιά και τα μάτια τους, ώστε ο ατμός να μην μπορεί να μπει στις τρύπες των αυτιών ή των ματιών τους. Έπρεπε να χοροπηδάνε πέντε φορές μπροστά και πέντε φορές πίσω, αν κατά λάθος πλησίαζαν πολύ κοντά σε κάποιο άλλο άτομο. Και, φυσικά, έπρεπε να τρίβουν τα χέρια τους με ζελέ αφού άγγιζαν οτιδήποτε.
Κάποιοι πίστευαν ότι τα καπέλα έμοιαζαν ανόητα και ήταν και λίγο επικίνδυνα, αφού τους δυσκόλευαν να ακούσουν και να δουν και τους έκαναν να ιδρώνουν το καλοκαίρι. Το πηδηματάκι έπαιρνε τόσο πολύ χρόνο, που οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να κάνουν πολλά πράγματα.
Όταν αυτοί οι άνθρωποι δεν φορούσαν τα καπέλα και δεν χοροπηδούσαν, οι υπόλοιποι άνθρωποι θύμωναν πάρα πολύ και έλεγαν ότι αυτοί έφταιγαν που οι άνθρωποι πέθαιναν και αρρώσταιναν και δεν μπορούσαν να ζήσουν όπως ζούσαν παλιά. Κάποιοι μάλιστα άρχισαν να φορούν δύο ή περισσότερα καπέλα για επιπλέον προστασία από τους αντι-καπελάδες και τους αντι-χοροπηδάδες.
Κάθε τόσο, ο βασιλιάς έλεγε στους ανθρώπους να κρυφτούν πάλι μέσα, επειδή πάρα πολλοί άνθρωποι κολλούσαν τον ατμό. Δεν μπορούσαν να δουλέψουν ή να ψωνίσουν ή να επισκεφθούν ανθρώπους που αγαπούσαν.
Δεν υπήρχαν και πολλά πράγματα να κάνουν εκτός από το να ξαπλώνουν ακούγοντας τους κράχτες της πόλης, οι οποίοι πάντα έδιναν στους ανθρώπους να καταλάβουν πόσο φοβισμένοι, θυμωμένοι και αγανακτισμένοι θα έπρεπε να αισθάνονται όλοι, ειδικά απέναντι στους αντι-καπελάδες και αντι-χοροπηδάδες.
Ξαφνικά, οι άνθρωποι άρχισαν να αισθάνονται πιο αισιόδοξοι. Κάποιες μάγισσες που ήταν πλουσιότερες από όλα τα βασίλεια και τα βασίλεια του κόσμου μαζί, προσφέρθηκαν να φτιάξουν ένα φίλτρο που οι άνθρωποι θα έπρεπε να καταπίνουν κάθε τόσο για να είναι ασφαλείς από τους ατμούς - αλλά θα λειτουργούσε μόνο αν το έπιναν όλοι μαζί.
Χρειάστηκαν μερικοί μήνες, αλλά τελικά οι μάγισσες είχαν η καθεμιά τη δική της γεύση - σταφύλι και πορτοκάλι και τροπικό παντς - και ήταν έτοιμες να τα ρίξουν στο στόμα των ανθρώπων. Κάθε φορά που είχαν φτιάξει φίλτρα στο παρελθόν, οι μάγισσες έπρεπε να περάσουν χρόνια και χρόνια για να βεβαιωθούν ότι ήταν ασφαλή πριν τα δώσουν στους ανθρώπους.
Αυτή τη φορά, όμως, ο ατμός ήταν τόσο τρομακτικός, που παρέλειψαν όλα αυτά τα βήματα, ώστε οι άνθρωποι να σωθούν νωρίτερα. Έβαλαν μάλιστα τον βασιλιά να εκδώσει ειδικό διάταγμα ώστε κανείς να μην μπορεί να βλάψει τις μάγισσες αν τους συνέβαινε κάτι κακό μετά την κατανάλωση του φίλτρου.
Ο βασιλιάς συγκέντρωσε τα τρία τέταρτα των νομισμάτων που είχε μαζέψει από τους ανθρώπους εκείνη τη χρονιά και τα χάρισε στις μάγισσες.
Σχεδόν όλοι ανυπομονούσαν να πιούν το φίλτρο από σταφύλι ή πορτοκάλι ή τροπικό παντς. Καυχιόντουσαν ότι πήγαιναν να το πάρουν και το έλεγαν σε όλους αφού έπαιρναν το πρώτο και το δεύτερο ποτό τους.
Όταν συναντούσαν κάποιον που δεν ήθελε να το πιει, γίνονταν πολύ, πολύ θυμωμένοι. Οι μοιρολογίστρες της πόλης έλεγαν σε όλους να φωνάζουν στους αντι-πότες γιατί αυτοί έφταιγαν που δεν μπορούσαν να επιστρέψουν στη ζωή τους όπως ήταν πριν από τον ατμό.
Κάτι παράξενο συνέβη όταν οι άνθρωποι άρχισαν να πίνουν το φίλτρο. Κάποιοι από αυτούς κόλλησαν τον ατμό, ούτως ή άλλως, αλλά αυτό συνέβη επειδή ήταν μια εκδοχή του ατμού που οι μάγισσες δεν είχαν σχεδιάσει - παρόλα αυτά, ήταν σημαντικό να πίνουν και τις δύο δόσεις του φίλτρου επειδή ήταν καλύτερο από το να μην τις πίνουν.
Για να είναι ασφαλείς, όμως, οι μοιρολογίστρες της πόλης είπαν ότι θα έπρεπε να ξαναφορέσουν τα καυτά καπέλα και να χοροπηδάνε - αν και οι περισσότεροι δεν είχαν σταματήσει εξαρχής, επειδή φοβόντουσαν τι θα συνέβαινε αν το έκαναν (ή, ακόμα χειρότερα, θα μπορούσαν να θεωρηθούν λανθασμένα αντι-καπελάδες, αντι-χοροπηδάδες ή αντι-πότες).
Ακόμα πιο παράξενο, μερικοί από τους ανθρώπους που είχαν πιει το φίλτρο πέθαναν είτε αμέσως μετά είτε λίγο μετά την κατανάλωσή του.
Σε αντίθεση με τους ανθρώπους που πέθαναν από τον ατμό, αυτοί οι άνθρωποι ήταν συχνά πολύ, πολύ νέοι ή πολύ, πολύ υγιείς ή πολύ, πολύ γυμνασμένοι. Οι μοιρολογίστρες της πόλης δεν έκλαψαν ποτέ γι' αυτούς τους θανάτους. Αν κάποιος το ανέφερε, τον αποκάλεσαν αντι-καπελά, αντι-χοροπηδά και αντι-πότη.
Το να είσαι αντι-πότης ήταν το χειρότερο από όλα, γιατί όλοι ξέρουν ότι πρέπει να πίνεις για να επιβιώσεις. Αν είσαι κατά της κατανάλωσης του φίλτρου, σίγουρα πρέπει να είσαι και κατά της κατανάλωσης νερού, και όλοι ξέρουμε ότι δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς να πιείς νερό.
Δεν πέθαναν όλοι όσοι ήπιαν το φίλτρο. Σε κάποιους απλά συνέβησαν περίεργα πράγματα στο σώμα τους. Έτρεμαν συνέχεια ή έπαθαν σπάνιες ασθένειες ή παρατήρησαν ότι μέρη του σώματός τους σταμάτησαν να λειτουργούν.
Ήταν κατάκοιτοι ή χωλοί ή πληγώνονταν με διάφορους τρόπους και δεν μπορούσαν να ζήσουν όπως πριν ή ακόμα και μετά το φίλτρο. Ούτε οι μοιρολογίστρες της πόλης δεν έλεγαν σε κανέναν γι' αυτούς τους ανθρώπους.
Και μετά υπήρχαν οι πότες που ένιωθαν απολύτως καλά ... προς το παρόν. Το φίλτρο δεν είχε ποτέ δοκιμαστεί για περισσότερο από μερικούς μήνες, οπότε κανείς δεν ήταν πραγματικά σίγουρος για το τι θα συνέβαινε τα επόμενα ένα ή δύο χρόνια ή και περισσότερο.
Ήταν επίσης ένα διαφορετικό είδος φίλτρου απ' ό,τι είχε πιει ποτέ κανείς στο παρελθόν. Αυτό το φίλτρο άλλαζε κάτι μέσα σου που δεν μπορούσε ποτέ να αναιρεθεί.
Οι άνθρωποι θα έπρεπε επίσης να πίνουν νέες εκδοχές του φίλτρου κάθε λίγους μήνες, και ο βασιλιάς θα έπρεπε να συνεχίσει να δίνει τα τρία τέταρτα των νομισμάτων του βασιλείου στις μάγισσες για πάντα, ή τουλάχιστον για όσο υπήρχε το βασίλειο.
Όλοι οι επιζώντες πότες ήταν ευγνώμονες προς τις μάγισσες και τις ευχαρίστησαν που τους έσωσαν τη ζωή. Έδειχναν περήφανα ένα σημάδι στο πηγούνι τους που σήμαινε ότι είχαν πιει το φίλτρο. Όσοι το είχαν πιει δύο φορές είχαν δύο σημάδια.
Όσοι δεν είχαν κανένα σημάδι ήταν υπεύθυνοι για τα προβλήματα του βασιλείου. Δεν τους επιτρεπόταν να ψωνίζουν στην αγορά ή να εργάζονται ή να μαθητεύουν ή να συμμετέχουν σε οποιαδήποτε δημόσια δραστηριότητα. Τους ντρόπιαζαν και τους απέφευγαν επειδή αποτελούσαν απειλή για τους ανθρώπους της χώρας.
Αυτοί οι άνθρωποι άρχισαν να αισθάνονται ότι έπρεπε να φύγουν από το βασίλειο, αλλά δεν τους επιτρεπόταν να ταξιδέψουν χωρίς τα διπλά σημάδια, και εξάλλου, όλα τα άλλα βασίλεια και βασίλισσες ήταν ούτως ή άλλως ίδια με τα δικά τους. Δεν είχε μείνει κανένα μέρος όπου οι άνθρωποι δεν φοβόντουσαν τον ατμό και όπου δεν απαιτούσαν να πίνουν όλοι το φίλτρο.
Σύντομα, ο βασιλιάς αποφάσισε ότι οι αντι-πότες ήταν τόσο επικίνδυνοι, που θα έπρεπε να κλειστούν σε ένα μπουντρούμι μέχρι να συμφωνήσουν να πιούν το φίλτρο. Ήταν ελεύθεροι να επιλέξουν όποια γεύση τους άρεσε. Αν αποφάσιζαν να μην πιούν, απλά θα παρέμεναν στο μπουντρούμι. Ήταν αποκλειστικά στο χέρι τους.
Πέρασε ένας χρόνος και μετά άλλος ένας. Όλο και λιγότεροι άνθρωποι έμεναν στο βασίλειο. Τελικά, έμειναν τόσο λίγοι άνθρωποι, που ο βασιλιάς δεν μπορούσε πλέον να μαζέψει αρκετά νομίσματα για να πληρώσει τις μάγισσες.
Τα υπόλοιπα βασίλεια και βασίλισσες σε όλο τον κόσμο βρίσκονταν στην ίδια κατάσταση. Αποφάσισαν να ενωθούν σε ένα βασιλιά-βασίλειο, ώστε να μπορέσουν να συγκεντρώσουν αρκετά νομίσματα για να αγοράσουν το φίλτρο.
Αφού πέρασαν άλλα οκτώ χρόνια, δεν είχαν μείνει αρκετοί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο για να καλύψουν τις εισφορές των μαγισσών. Οι άρχοντες αποφάσισαν ότι όλα όσα ανήκαν στους ανθρώπους ανήκαν τώρα στο βασίλειο-βασίλειο.
Ο λαός μπορούσε ακόμα να ζει στις καλύβες του, αλλά δεν θα του ανήκε τίποτα. Θα μπορούσαν να κερδίσουν τα προς το ζην με την εργασία τους - μάλιστα, μπορεί να τους έβαζαν να εργάζονται για την παρασκευή του φίλτρου!
Οι άνθρωποι δεν χρειαζόταν πλέον να αποφασίζουν τι ήθελαν να κάνουν ή να γίνουν στη ζωή τους, επειδή ο βασιλιάς-βασίλειο θα αποφάσιζε γι' αυτούς. Οι άνθρωποι δεν χρειαζόταν να πληρώνουν για τίποτα, επειδή όλοι οι υπήκοοι έπαιρναν εξίσου μικρές ποσότητες από τα απαραίτητα. Όλοι έμοιαζαν το ίδιο, ενεργούσαν το ίδιο και σκέφτονταν το ίδιο.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θυμόντουσαν πώς ήταν πριν από τον ατμό. Κάποιοι δεν ήξεραν καν ότι υπήρχε τέτοια εποχή.
Οι άρχοντες, από την άλλη πλευρά, δεν τους έλειπε ποτέ τίποτα. Ούτε οι φίλοι τους, οι κράχτες της πόλης. Οι μάγισσες ήταν οι πλουσιότερες από όλες -και δικαίως, αφού είχαν σώσει τον κόσμο από τον θανατηφόρο ατμό.
Δεν άργησαν να μην υπάρχουν πια υπήκοοι. Οι άρχοντες, οι σύμβουλοι, οι κράχτες της πόλης και οι μάγισσες είχαν όλα τα πλούτη της γης για τον εαυτό τους και ζούσαν ευτυχισμένοι για πάντα.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου