Η Χέντι Λαμάρ (αγγλ. Hedy Lamarr, αληθινό όνομα Hedwig Eva Maria Kiesler) είχε ψηφιστεί το πιο ποθητό pin-up girl κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν γνωστή ως η πρώτη αστέρας του κινηματογράφου που υποδύθηκε γυναικείο οργασμό σε ταινία, αλλά είχε ένα κρυφό, επιστημονικό ταλέντο που θα την έκανε γνωστή όχι μόνο στο Χόλιγουντ.
Το 1933, μόλις 18 χρονών, η γεννημένη στην Βιέννη Λαμάρ έπαιξε στην ταινία Ectsasy, ένα αμφιλεγόμενο τσέχικο ρομαντικό δράμα που ήταν πιθανόν η πρώτη μη πορνογραφική ταινία όπου απαθανατίστηκε η σεξουαλική επαφή και ο γυναικείος οργασμός. Η Λαμάρ εμφανίστηκε γυμνή σε μια σκηνή και μπαίνει σε ένα δάσος όπου υποδύεται οργασμό (για όσους είναι περίεργοι, δείτε εδώ, κάπου στο 1:50).
Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε τον Φριτς Μαντλ, έναν πλούσιο βιομήχανο κατασκευαστεί όπλων για τους φασίστες και τον τρίτο πιο πλούσιο άντρα στην Αυστρία. Σύμφωνα με την Λαμάρ, τόσο ο Μουσολίνι όσο και ο Χίτλερ παραβρίσκονταν στα πάρτι του Μαντλ, μη γνωρίζοντας την εβραϊκή καταγωγή της Λαμάρ (πατέρας της ήταν ο Ουκρανός Έμιλ Κίσλερ, Εβραίος διευθυντής τράπεζας, και μητέρα της, η Γκέρτρουντ καταγόταν από μεγαλοαστική οικογένεια Εβραίων της Βουδαπέστης).
Ο Μαντλ ήλεγχε την σύζυγο του και δεν ήθελε να γίνει ηθοποιός. Επιχείρησε να αγοράσει όλα τα αντίγραφα του Ecstasy, μιας και δεν μπορούσε να απαγορεύσει την προβολή της. Αντ' αυτού, την έπαιρνε μαζί του για να τον συνοδεύει σε όλες της επιχειρηματικές συναντήσεις του με επιστήμονες, υψηλόβαθμους αξιωματούχους και άλλους επαγγελματίες όπου συζητούσαν για υποβρύχια, τορπίλες που οδηγούνταν ενσύρματα και πολλαπλές συχνότητες που χρησιμοποιούνταν για την καθοδήγηση βομβών. Μάλιστα, ο Μαντλ ανέφερε ότι η σύζυγος τους δεν καταλάβαινε τίποτα, αλλά εκείνη "ρουφούσε" τα πάντα.
Με τον πόλεμο να διαφαίνεται και το γάμο της να γίνεται όλο και πιο αφόρητο, η Λαμάρα αποφάσισε να φύγει τόσο από τον άντρα της όσο και από τη χώρα. Μεταμφιέστηκε χρησιμοποιώντας την ταυτότητα της υπηρέτριά της για να φύγει για το Παρίσι. Στην τελευταία επαφή της με τον Μαντλ, τον έπεισε να αφήσει να φορέσει όλα τα κοσμήματά της για ένα δείπνο, και έπειτα εξαφανίστηκε.
Η Λαμάρ πήγε στο Λονδίνο, όπου έκλεισε θέση για το πλοίο Normandie, με το οποίο ήξερε πως ταξίδευε και ο μεγιστάνας των ταινιών, Louis B. Mayer. Αν και το Ecstasy είχε απαγορευτεί στις ΗΠΑ, ο Μάγιερ την είχε δει και τον είχε ιντριγκάρει η ηθοποιός. Μ¨εχρι να φτάσουν στις ΗΠΑ, η Λαμάρ είχε κλείσει συμβόλαιο 3.000 δολαρίων την εβδομάδα με την MGM. Αμέσως η καριέρα της εκτινάχτηκε και άρχισε να παίζει δίπλα σε ηθοποιούς όπως ο Κλαρκ Γκέιμπελ και η Τζούντι Γκάρλαντ.
Το 1940, τα γερμανικά υποβρύχια έσπερναν τον όλεθρο στον Ατλαντικό με τις τορπίλες τους. Η Λαμάρ πιστεύεται ότι κάτι μπορούσε να γίνει για να σταματήσει αυτό. Διαμόρφωσε ένα δωμάτιο στο σπίτι της σε εργαστήριο με εργαλεία και ένα ολόκληρο τοίχο με βιβλία μηχανικής. Με τα μυστικά που είχε μάθει στις επιχειρηματικές συναντήσεις του πρώτου συζύγου της, άρχισε να πειραματίζεται με την ιδέα ενός μυστικού συστήματος επικοινωνίας που θα μπορούσε να καθοδηγήσει μια τορπίλη που θα έκανε χρήση της τεχνολογίας της "αναπήδησης συχνότητας" έτσι ώστε η συχνότητα να μην μπορεί να υποκλαπεί. Συνέχισε το χόμπι της κρυφά από τον Τύπο και την οικογένειά της, μέχρι που συνάντησε έναν εφευρέτη.
Ο Τζορτζ Άνθεϊλ ήταν Αμερικανός συνθέτης και πιανίστας και όπως η Λαμάρ, και σε αυτόν άρεσε να πειραματίζεται. Όταν ο Άνθεϊλ βρισκόταν στο Παρίσι, είχε συνθέσει μια συμφωνία με τη χρήση πιάνων που έπαιζαν μόνα τους, μια σειρήνα και τους έλικες ενός αεροπλάνου που συγχρονίζονταν. Η συναυλία κατέληξε με ταραχές στους δρόμους.
Ενώ η συμφωνία του Άνθεϊλ μπορεί να μην εκτιμήθηκε πολιτιστικά, η Λαμάρ όμως γοητεύτηκε και άρχισαν να διερωτώνται: Αν μπορούσαν τα πιάνο να συγχρονίζονται και να παίζουν τη μια νότα μετά την άλλη, γιατί να μην κάνουν το ίδιο και οι συχνότητες που κατευθύνουν μια τορπίλη;
Μαζί, συνειδητοποίησαν ότι αν μπορούσαν να κάνουν τον πομπό και τον δέκτη να "πηδούν" από μια συχνότητα σε μια άλλη τότε αν κάποιος προσπαθούσε να μπλοκάρει το σήμα (οι Ναζί, εν προκειμένω), δεν θα ήξεραν ποια συχνότητα να παρεμβάλουν. Η Λαμάρ είχε την ιδέα για έναν ασύρματο που θα άλλαζε συχνότητες και ο Άνθεϊλ είχε την ιδέα να το κάνουν με μια κωδικοποιημένη κορδέλα, παρόμοια με εκείνη που χρησιμοποίησε στα πιάνο. Ένα χρόνο μετά είχαν ένα δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για ένα σύστημα ασυρμάτων που ήταν σχεδόν αδύνατο να παρεμβληθεί, μιας και συνεχώς άλλαζε συχνότητες.
Στις 11 Αυγούστου του 1942, τους δόθηκε η U.S. Patent με αριθμό 2.292.387.
Έπειτα έδωσαν την πατέντα τους στο πολεμικό ναυτικό των ΗΠΑ και τελικά η ιδέα της αξιοποιήθηκε το 1962 κατά τη διάρκεια της Κρίσης των πυραύλων της Κούβας.
Σήμερα, η τεχνική του frequency hopping (fhop) της Λαμάρ χρησιμοποιείται στις τηλεπικοινωνίες, από τα οικιακά ασύρματα τηλέφωνα και τα GPS μέχρι και τους στρατιωτικούς ασύρματους. Η Λαμάρ ποτέ δεν κέρδισε χρήματα απ' αυτό.
Περισσότερα από 50 χρόνια αφότου πήρε το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας, η Λαμάρ άρχισε να λαμβάνει αναγνώριση για την εφεύρεσή της και πήρε κάποια βραβεία, αλλά ποτέ δεν εμφανίστηκε για να τα παραλάβει. Πέθανε μόνη της στη Φλόριντα, σε ηλικία 86 ετών.
Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε τον Φριτς Μαντλ, έναν πλούσιο βιομήχανο κατασκευαστεί όπλων για τους φασίστες και τον τρίτο πιο πλούσιο άντρα στην Αυστρία. Σύμφωνα με την Λαμάρ, τόσο ο Μουσολίνι όσο και ο Χίτλερ παραβρίσκονταν στα πάρτι του Μαντλ, μη γνωρίζοντας την εβραϊκή καταγωγή της Λαμάρ (πατέρας της ήταν ο Ουκρανός Έμιλ Κίσλερ, Εβραίος διευθυντής τράπεζας, και μητέρα της, η Γκέρτρουντ καταγόταν από μεγαλοαστική οικογένεια Εβραίων της Βουδαπέστης).
Ο Μαντλ ήλεγχε την σύζυγο του και δεν ήθελε να γίνει ηθοποιός. Επιχείρησε να αγοράσει όλα τα αντίγραφα του Ecstasy, μιας και δεν μπορούσε να απαγορεύσει την προβολή της. Αντ' αυτού, την έπαιρνε μαζί του για να τον συνοδεύει σε όλες της επιχειρηματικές συναντήσεις του με επιστήμονες, υψηλόβαθμους αξιωματούχους και άλλους επαγγελματίες όπου συζητούσαν για υποβρύχια, τορπίλες που οδηγούνταν ενσύρματα και πολλαπλές συχνότητες που χρησιμοποιούνταν για την καθοδήγηση βομβών. Μάλιστα, ο Μαντλ ανέφερε ότι η σύζυγος τους δεν καταλάβαινε τίποτα, αλλά εκείνη "ρουφούσε" τα πάντα.
Με τον πόλεμο να διαφαίνεται και το γάμο της να γίνεται όλο και πιο αφόρητο, η Λαμάρα αποφάσισε να φύγει τόσο από τον άντρα της όσο και από τη χώρα. Μεταμφιέστηκε χρησιμοποιώντας την ταυτότητα της υπηρέτριά της για να φύγει για το Παρίσι. Στην τελευταία επαφή της με τον Μαντλ, τον έπεισε να αφήσει να φορέσει όλα τα κοσμήματά της για ένα δείπνο, και έπειτα εξαφανίστηκε.
Η Λαμάρ πήγε στο Λονδίνο, όπου έκλεισε θέση για το πλοίο Normandie, με το οποίο ήξερε πως ταξίδευε και ο μεγιστάνας των ταινιών, Louis B. Mayer. Αν και το Ecstasy είχε απαγορευτεί στις ΗΠΑ, ο Μάγιερ την είχε δει και τον είχε ιντριγκάρει η ηθοποιός. Μ¨εχρι να φτάσουν στις ΗΠΑ, η Λαμάρ είχε κλείσει συμβόλαιο 3.000 δολαρίων την εβδομάδα με την MGM. Αμέσως η καριέρα της εκτινάχτηκε και άρχισε να παίζει δίπλα σε ηθοποιούς όπως ο Κλαρκ Γκέιμπελ και η Τζούντι Γκάρλαντ.
Το 1940, τα γερμανικά υποβρύχια έσπερναν τον όλεθρο στον Ατλαντικό με τις τορπίλες τους. Η Λαμάρ πιστεύεται ότι κάτι μπορούσε να γίνει για να σταματήσει αυτό. Διαμόρφωσε ένα δωμάτιο στο σπίτι της σε εργαστήριο με εργαλεία και ένα ολόκληρο τοίχο με βιβλία μηχανικής. Με τα μυστικά που είχε μάθει στις επιχειρηματικές συναντήσεις του πρώτου συζύγου της, άρχισε να πειραματίζεται με την ιδέα ενός μυστικού συστήματος επικοινωνίας που θα μπορούσε να καθοδηγήσει μια τορπίλη που θα έκανε χρήση της τεχνολογίας της "αναπήδησης συχνότητας" έτσι ώστε η συχνότητα να μην μπορεί να υποκλαπεί. Συνέχισε το χόμπι της κρυφά από τον Τύπο και την οικογένειά της, μέχρι που συνάντησε έναν εφευρέτη.
Ο Τζορτζ Άνθεϊλ ήταν Αμερικανός συνθέτης και πιανίστας και όπως η Λαμάρ, και σε αυτόν άρεσε να πειραματίζεται. Όταν ο Άνθεϊλ βρισκόταν στο Παρίσι, είχε συνθέσει μια συμφωνία με τη χρήση πιάνων που έπαιζαν μόνα τους, μια σειρήνα και τους έλικες ενός αεροπλάνου που συγχρονίζονταν. Η συναυλία κατέληξε με ταραχές στους δρόμους.
Ενώ η συμφωνία του Άνθεϊλ μπορεί να μην εκτιμήθηκε πολιτιστικά, η Λαμάρ όμως γοητεύτηκε και άρχισαν να διερωτώνται: Αν μπορούσαν τα πιάνο να συγχρονίζονται και να παίζουν τη μια νότα μετά την άλλη, γιατί να μην κάνουν το ίδιο και οι συχνότητες που κατευθύνουν μια τορπίλη;
Μαζί, συνειδητοποίησαν ότι αν μπορούσαν να κάνουν τον πομπό και τον δέκτη να "πηδούν" από μια συχνότητα σε μια άλλη τότε αν κάποιος προσπαθούσε να μπλοκάρει το σήμα (οι Ναζί, εν προκειμένω), δεν θα ήξεραν ποια συχνότητα να παρεμβάλουν. Η Λαμάρ είχε την ιδέα για έναν ασύρματο που θα άλλαζε συχνότητες και ο Άνθεϊλ είχε την ιδέα να το κάνουν με μια κωδικοποιημένη κορδέλα, παρόμοια με εκείνη που χρησιμοποίησε στα πιάνο. Ένα χρόνο μετά είχαν ένα δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για ένα σύστημα ασυρμάτων που ήταν σχεδόν αδύνατο να παρεμβληθεί, μιας και συνεχώς άλλαζε συχνότητες.
Στις 11 Αυγούστου του 1942, τους δόθηκε η U.S. Patent με αριθμό 2.292.387.
Έπειτα έδωσαν την πατέντα τους στο πολεμικό ναυτικό των ΗΠΑ και τελικά η ιδέα της αξιοποιήθηκε το 1962 κατά τη διάρκεια της Κρίσης των πυραύλων της Κούβας.
Σήμερα, η τεχνική του frequency hopping (fhop) της Λαμάρ χρησιμοποιείται στις τηλεπικοινωνίες, από τα οικιακά ασύρματα τηλέφωνα και τα GPS μέχρι και τους στρατιωτικούς ασύρματους. Η Λαμάρ ποτέ δεν κέρδισε χρήματα απ' αυτό.
Περισσότερα από 50 χρόνια αφότου πήρε το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας, η Λαμάρ άρχισε να λαμβάνει αναγνώριση για την εφεύρεσή της και πήρε κάποια βραβεία, αλλά ποτέ δεν εμφανίστηκε για να τα παραλάβει. Πέθανε μόνη της στη Φλόριντα, σε ηλικία 86 ετών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου