Τo 1822, δευτερο ετος της Εθνικης Επαναστασης, ο τουρκοαιγυπτιακος στολος κυριαρχουσε στο Αιγαιο, παρα τις μεμονωμενες επιτυχιες των
ελληνων μπουρλοτιερηδων. Ο ελληνικος στολος, αντι να κυνηγησει τους Τουρκους στο Αιγαιο και να στησει ενεδρες με τα πυρπολικα του, επανηλθε στις βασεις του, επειδη δεν υπηρχαν χρηματα για μισθοδοσια και ζωοτροφες, οπως μαρτυρουν οι επιστολες του Μιαουλη και των υδραιων προκριτων προς την Προσωρινη Διοικηση (Κυβερνηση) της Ελλαδος.Ο τουρκικος στολος, απο την πλευρα του, μετα τις αποτυχιες σε Σπετσες και Ναυπλιο, επλευσε προς την Κρητη και αγκυροβολησε στη Σουδα. Απ’ εκει αναχωρησε την 8η Οκτωβριου 1822 με προορισμο την Κωνσταντινουπολη, οπου θα ξεχειμωνιαζε. Την 11η Οκτωβριου, ημερα Τριτη, μοιρα του τουρκικου στολου εμφανιστηκε μεταξυ Ναξου και Μυκονου και ορισμενα σκαφη της πλησιασαν περισσοτερο τις ακτες της Μυκονου.
Οι κατοικοι του νησιου ανησυχησαν. Η ανησυχια τους μεγαλωσε οταν δια τηλεσκοπιου ενας καπετανιος ειδε την αλγερινη σημαια επ’ αυτων. Οι Μυκονιατες, οπως και οι αλλοι Κυκλαδιτες, ειχαν σκληρη πειρα απο τις επιδρομες των αλγερινων πειρατων και δραματικες αναμνησεις απο το παρελθον. Οι Μυκονιατες δεν ησαν ακαπνοι. Καθε αλλο. Ειχαν πολεμησει τους Τουρκους, τοσο στη θαλασσα, οσο και στη στερια. Ετσι, δεν θα αφηναν την πατριδα τους να πατηθει απο τους απιστους ανευ αντιστασεως.
Αμεσως, σημανε συναγερμος δια κωδωνοκρουσιων και ολοι οι κατοικοι συγκεντρωθηκαν στο λιμανι του νησιου. Μετ’ ολιγον, τα εχθρικα πλοια αρχισαν να ριχνουν λεμβους στη θαλασσα και 100 αλγερινοι αποβιβαστηκαν στη Μυκονο. Ειχαν ελθει για διαρπαγη ζωοτροφων η προς τιμωρια των Μυκονιατων, κατ’ εντολη των Τουρκων. Οι αμυνομενοι, που γρηγορα περασαν στην αντεπιθεση, ηταν οπλισμενοι με τρομπονια (βραχυκαννα πλατυστομα οπλα) και χατζαρια. Επικεφαλης τους ηταν η κοσμοπολιτισσα Μαντω Μαυρογενους, με καταγωγη απο ευγενη οικογενεια του νησιου, αν και απο πολλους ιστορικους αμφισβητειται η παρουσια της στη μαχη.
Οι γενναιοι Μυκονιατες ορμησαν αμεσως κατα των Αλγερινων και τους απωθησαν σχετικα ευκολα προς τις λεμβους τους. 17 αφησαν την τελευταια τους πνοη στο χωμα του νησιου και πολλοι τραυματιστηκαν. Τα τουρκικα πλοια αρχισαν να κανονιοβολουν το λιμανι χωρις επιτυχια. Ο Καπουδαν Πασας εκρινε οτι δεν αξιζε τον κοπο να χασει καιρο για να επιχειρησει νεα αποβαση στο νησι και να τιμωρησει τους Μυκονιατες. Αφου κρατησε τα πλοια του μεχρι τις 14 Οκτωβριου στην περιοχη μεταξυ Ναξου και Μυκονου, εδωσε το σημα αποπλου του στολου προς βορρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου