Πέρασαν κιόλας 3 μήνες, έφυγε το καλοκαίρι, έφυγε ο κόσμος, τελείωσαν τα μπάνια στη θάλασσα και ήρθε η ώρα να βιώσουμε σιγά σιγά τον πρώτο μας χειμώνα εδώ. Ήδη έχουμε τις πρώτες βροχές, τις πρώτες ψυχρές ημέρες, και φυσικά την μοναχικότητα που έρχεται μαζί με την αποχώρηση και των τελευταίων τουριστών του νησιού. Τώρα έχουμε μείνει εμείς κι εμείς, οι 30-35 μόνιμοι κάτοικοι που μέσα πλέον σε αυτούς συγκαταλεγόμαστε κι εμείς μαζί με τη δασκάλα μας και το σύζυγό της, καθώς και την καινούρια γιατρό που ήρθε στο νησάκι μας. Ναι είναι αλήθεια, θα έχουμε πλέον γιατρό καθημερινά, αντι για μόνο Πέμπτη και Παρασκευή όπως είχαμε πριν. Πολύ σημαντικό για το νησάκι μας. Μεταξύ αστείου και σοβαρού, ως τώρα έλεγα στον Τασούλη μου “παιδί μου πρόσεχε μην πέσει και χτυπήσεις σήμερα δεν έχει γιατρό”. Η αλήθεια είναι όμως ότι μόνο αστείο δεν είναι. Σε ένα μικρό νησάκι με τόσους λίγους ανθρώπους και μάλιστα μεγάλης ηλικίας, ο γιατρός είναι πάρα πολύ σημαντικό να υπάρχει. Και τώρα έχουμε κι εμείς και είμαστε πολύ χαρούμενοι.
Οι μέρες σε γενικές γραμμές κυλούν ήσυχα. Το πρωί τον μικρό σχολείο, δουλειές στο σπίτι, δουλειά στον υπολογιστή, παραλαβή αγορών από το καράβι, καφεδάκι με τις γειτόνισσες, τηλεόραση, ιντερνετ και επιτραπέζια παιχνίδια. Μια ζωή θα έλεγα όπως όλων των υπόλοιπων ανθρώπων, αλλα θα έλεγα ψέματα. Γιατί οι υπόλοιποι άνθρωποι δεν πρέπει να παραγγείλουν τα τρόφιμα τους από το διπλανό νησί, ούτε τη βενζίνη τους, ουτε πρέπει να έχουν φροντίσει να έχουν πάντα μετρητά πάνω τους γιατι δεν υπάρχει μηχάνημα τραπέζης. Και φυσικά δεν φοβούνται μήπως τυχόν κάνει άσχημο καιρό και δεν μπορέσει να έρθει το καράβι και ξεμείνουν από βασικά είδη. Αλλα όσο και να σας φαίνεται περίεργο, είναι ένας τρόπος ζωής που συνηθίζεις και προσαρμόζεσαι. Μαθαίνεις να προνοείς, μαθαίνεις να ζεις με τα απαραίτητα, δε σε καταβροχθιζει ο υπερκαταναλωτισμός όπως όταν ζεις στην πόλη. Γιατί αγαπητοί μου, ο άνθρωπος δεν θέλει πολλά για να ζήσει, απλά έτσι μας έχουν κάνει να πιστεύουμε. Εδώ το παιδί μου δε θα φάει τα σκουπίδια από έξω, θα φάει το μαγειρεμένο φαγητό της μαμάς του και τα γλυκά που κάνει η γιαγιά του και οι φίλες εδώ στο νησί. Το παιδί μου δε θα είναι όλη την ώρα χωμένο σε πατατάκια και σοκολάτες και μπισκότα και αναψυκτικα, θα γεύεται προιόντα απ τον κήπο μας και τους κήπους των γειτόνων μας. Καταλαβαίνετε που το πάω ε? Εδώ θες δε θες ζεις και τρέφεσαι πιο υγιεινά, περπατάς περισσότερο, ασκείσαι περισσότερο (ελάτε μια μέρα στην αυλή μου να δείτε κάψιμο θερμίδων χαχα).
Γενικά εδώ η ζωή είναι…αλλιώς. Έχει ναι μεν τις δυσκολίες της αλλα έχει τόσα πολλά θετικά που ούτε καν μπορώ να τα αναφέρω όλα. Οι άνθρωποι είναι αγνοί επί το πλείστον και σου δείχνουν καθημερινά την αγάπη τους έμπρακτα. Και δεν παιρνουμε αγάπη μόνο από τους ντόπιους. Απλός κόσμος από όλη την Ελλάδα στέλνουν πράγματα για το σχολείο, για τον Τασούλη, ρωτάνε, νοιάζονται και ενδιαφέρονται. Γιατί ξέρουν πως τα πράγματα εδώ δεν είναι εύκολα. Αλλά αν με ρωτήσετε αν θα το ξανάκανα… με όλη μου την καρδιά. Έχω βρει μια ψυχικη ηρεμία που δεν αγοράζεται, το παιδι μου ειναι ευτυχισμένο και η ζωη κυλάει…..αλλιως.
Αν ενδιαφέρεστε να μας επισκεφθείτε ή να ζήσετε κοντά μας, παρακαλώ επικοινωνείστε με το INTERNATIONAL HELLENIC ASSOCIATION IHAHellas@gmail.com
Τζένη Γιαννοπούλου (Digital Nomad)
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου