Ηταν το 1887, οταν τεθηκε σε λειτουργια για πρωτη φορα το ατμηλατο τραμ του Φαληρου. Η αφετηρια του βρισκοταν μπροστα στην Ακαδημια και ηταν η αρχη της αγαπημενης εκδρομης των Αθηναιων. Διεσχιζε τις λεωφορους Πανεπιστημιου, Αμαλιας και Θησεως, εφτανε στις Τζιτζιφιες και μεσω της παραλιακης λεωφορου κατεληγε στον Φαληρικο ορμο με την ρομαντικη παραλια και τα διαφορα κεντρα αναψυχης.
Τα δρομολογια για την παραλια ηταν τα εξης: 1Α Ακαδημια – Παλ Φαληρο. 1B Ακαδημια – Νεο Φαληρο και 1Γ Νεο Φαληρο – Παλ. Φαληρο. Η γραμμη για Παλ. Φαληρο εφτανε μεχρι τον Φλοισβο.
Το τραμ με τον αριθμο 1 υπηρξε ισως η πιο χαρακτηριστικη γραμμη της Αθηνας, αφου εμεινε στην ιστορια ως ο « κωλοσουρτης». Την ονομασια αυτη την πηρε φυσικα, λογω της … ιλιγγιωδους ταχυτητας που ανεπτυσσε, καθως και εξαιτιας συχνων περιπτωσεων κατα τις οποιες οι επιβατες κατεβαιναν και … εσπρωχναν, ειδικα στα πολυαριθμα ανωφερη τμηματα της γραμμης (π.χ. μπροστα στη Πυλη του Αδριανου). Τα βαγονια γεμιζαν ασφυκτικα, οχι μοναχα μεσα, αλλα και απ’ εξω. Πολλοι επιβατες κρεμονταν εξω απο τις πορτες και τα παραθυρα του τραμ σαν σταφυλια, γαντζωμενοι απο οποιοδηποτε στηριγμα, η, καβαλωντας πανω στους προφυλακτηρες και τα σκαλακια (το φαινομενο αυτο ονομαστηκε “σκαλομαρια”). Η κυκλοφορια τους αρχιζε στις 5:15 το πρωι¨ και τελειωνε στις 10 το βραδυ.
Το 1908 εγινε η ηλεκτροκινηση των τροχιοδρομων. Η τιμη της διαδρομης ηταν μια δεκαρα. ΄Ηταν τετοια η εντυπωση που προκαλεσαν τα νεα τραμ στους Αθηναιους, ωστε πολλοι ταξιδευαν ως το τερμα και επεστρεφαν μονο και μονο για να απολαυσουν την ανεση και τα πρωτοποριακα τοποθετημενα αναπαυτικα καθισματα.
Το 1928 η γραμμη τραμ του Παλ. Φαληρου επεκτεινεται μεχρι το χειμαρρο της Πικροδαφνης (σημερινη σταση « ‘ Εδεμ» ) μετονομαζοντας τις γραμμες 1Α σε Ακαδημια-Παλ. Φαληρο – Εδεμ και 1Γ σε Ν. Φαληρο – Παλ. Φαληρο – ‘ Εδεμ αντιστοιχα.
Το Καλαμακι διεθετε υπεροχες παραλιες, αλλα ηταν δυσκολο να φτασουν οι Αθηναιοι. Κατεβαιναν στο Εδεμ και συνεχιζαν με τα ποδια για να πανε στο Καλαμακι, το οποιο ηταν γνωστο για τις ωραιες ταβερνες του. Μεχρι το Εδεμ τα πραγματα ηταν ευκολα. Μετα αρχιζαν τα προβληματα. Για να φτασει ο Αθηναιος μεχρι τον Αγ. Κοσμα επρεπε να διασχισει το ποταμι Πικροδαφνης, μετα να περπατησει πισω απο το σημερινο Αγγλικο Νεκροταφειο, μετα να συνεχισει σε εναν μεγαλο καροδρομο (σημερινη Θουκυδιδου) , να φταςει στο ποταμι Αγ. Νικολαου και να κατεβει κατα μηκος του ποταμου για να φτασει στην παραλια.
Οταν πλεον εγινε ο χωματοδρομος στην παραλιακη, ηρθε και το πρωτο λεωφορειο το οποιο ξεκινουσε απο του Μακρυγιαννη και εφτανε μεχρι την 4η σταση Καλαμακιου (Ζεφυρος), κινειτο δε με γκαζι (Γκαζοζεν). Η σκεπη του λεωφορειου ηταν πανινη.
Μετα την κατοχη και το τελος του εμφυλιου, ο τροχιοδρομος αρχισε να χανει την αιγλη του. Μεσα στο γενικοτερο κλιμα της εποχης το τραμ κριθηκε δυσκινητο και θορυβωδες. Τα πρωτα ηλεκτροκινητα λεωφορεια (τρολεϋ) εκαναν την εμφανιση τους.
Στα τελη της δεκαετιας του ’50 καταργειται η γραμμη του τραμ και ξηλωνονται οι γραμμες. Πενηντα χρονια σχεδον μετα, το 2004, η παραλια μας απεκτησε ξανα τραμ.
Ελισαβετ Μιτσου
http://www.alimosonline.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου