Στην αρχαιότητα λεγόταν Ἐρικοῦσσα ή Ερικώδης, ήταν ελληνική αποικία στα Αιόλια Νησιά. Ονομάστηκε από τους αρχαίους Έλληνες, από το ερείκη ή ρείκι τον αειθαλή θάμνο που κάποτε αφθονούσε στο νησάκι. Το σημερινό όνομα Alicudi προέρχεται από το αραβικό «Alì-kur», σημαίνει φρούριο του Alì.
Η αρχαία ελληνική αποικία συναντάται στα Αιόλια Νησιά ,περίπου 40χλμ. δυτικά του Λίπαρι.Έχει συνολική έκταση 5,2 τετρ.χλμ και είναι περίπου κυκλικό.Σήμερα υπάρχουν περίπου 120 κάτοικοι που ζουν κυρίως από την αλιεία ή τη μικρή γεωργία του.
Στη δημοφιλή αιολική παράδοση, το όνομα του Alicudi συνδέθηκε πάντα με φανταστικές και μυστηριώδεις ιστορίες: «mahare» [μάγισσες] που πετούν στο Παλέρμο ή ακόμα και στην Αφρική, ανθρώπινα όντα που μετατρέπονται σε ζώα, ψαράδες που ξέρουν μαγικές φόρμουλες, μάντεις, χρησμούς και άλλες αινιγματικές παρουσίες.
Μεταξύ 1903 και 1905, οι κατοικοι του άρχισαν να έχουν διάφορα οράματα όπως μάγισσες να κάνουν συμπόσιο σε απομακρυσμένες παραλίες. Γυναίκες που άνοιγαν φτερά, πετούσαν στο νησί της Σικελίας για να κάνουν τα ψώνια τους, μαλακά βότσαλα να πέφτουν από τον ουρανό, φαντάσματα κά. Σήμερα ερευνητές πιστεύουν ότι όλα αυτά είχαν να κάνουν με το τοπικό ψωμί.
Τότε, η σίκαλη ήταν βασικό συστατικό της τοπικής διατροφής, που χρησιμοποιήθηκε στο ψωμί και τα μπισκότα. Δυστυχώς, το φυτό της σίκαλης είναι επίσης ευαίσθητο σε μόλυνση. Όταν μολύνεται, το συνήθως μπεζ φυτό αναπτύσσει μικρές μαύρες ακίδες και παράγει ένα αλκαλοειδές που είναι επίσης η βασική ένωση στο LSD.
Ιστορικά, ο πληθυσμός του νησιού ήταν αρκετά φτωχός, έτσι τα τρόφιμα δεν ήταν ποτέ κάτι που έπρεπε να πεταχτεί.Την μολυσμένη σίκαλη άλεθαν στον μύλο της πόλης για να φτιάξουν αλεύρι. Είναι πιθανό να μόλυνε τους αποθηκευτικούς χώρους για δεκαετίες.
Φαίνεται ότι την έφεραν οι Βρετανοί στο νησί. Ήρθαν σε αυτές τις περιοχές για να αγοράσουν σταφύλια Malvasia [Σικελίας] για να φτιάξουν σέρι και αψέντι.Τα βρετανικά σκάφη εμπορεύονταν κυρίως στα μεγαλύτερα λιμάνια της Μεσσήνης και του Παλέρμο και περνούσαν από τα νησιά του Αιόλου.
Έτσι αναπτύχθηκε το ερυσιβώτιο το οποίο θα μπορούσε να ήταν από το 1900 κοινό σε όλο το αρχιπέλαγος και η προσβολή μπορεί να χρονολογείται πριν από χρόνια.
Στη μικρή και απομονωμένη κοινότητα, οι ντόπιοι μοιράστηκαν τα παραισθησιακά οράματα μεταξύ τους, ενώ κάποιοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι οι μάγισσες και τα φαντάσματα ήταν αληθινά μέχρι σήμερα.Δεισιδαιμονίες και μυστήρια ακόμη παραμένουν ζωντανά.
Σε ένα από τα ψηλότερα σημεία του νησιού βρίσκεται μια εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο Βαρθολομαίο, η οποία είναι προσβάσιμη μόνο μέσω 820 απότομων σκαλοπατιών. Οι ντόπιοι μετέφεραν το άγαλμα του αγίου σε άλλη εκκλησία πιο κοντά στο χωριό, για να το κάνουν πιο προσιτό. Σήμερα, οι κάτοικοι του νησιού λένε ότι από τις 20 έως τις 24 Αυγούστου - ημέρες αφιερωμένες στον εορτασμό του Αγίου Βαρθολομαίου-συνεχίζουν να συμβαίνουν σοβαρά ατυχήματα γύρω από το Αλικούντι, όπως πνιγμοί δυτών και πτώσεις τουριστών μέχρι θανάτου. Πολλοί αποδίδουν αυτές τις κακοτυχίες στην αντιπάθεια του αγίου για τη νέα του θέση.
Το νησί χτυπιέται επίσης συχνά από ανεμοστρόβιλους που μπορούν να σχηματιστούν γρήγορα και να ακινητοποιήσουν τους κατοίκους.
Σύμφωνα με έναν άλλο θρύλο του νησιού, υπάρχει ένα μαγικό ξόρκι που επιτρέπει στους ανθρώπους να «κόψουν» τη δίνη οριζόντια στα δύο, σκορπίζοντάς την στον αέρα. Το ξόρκι διδάσκεται σε επιλεγμένα μέλη της κοινότητας από τη μια γενιά στην άλλη, συχνά την παραμονή των Χριστουγέννων.
Παρόλο που οι περισσότερες ιστορίες αναφέρονται στις αρχές του 20ου αιώνα, πιστεύεται ευρέως ότι γενιές ανθρώπων έτρωγαν μολυσμένα προϊόντα σίκαλης.Εφόσον οι κάτοικοι του νησιού πήραν εν αγνοία τους την ψυχεδελική ένωση, δεν ήταν προετοιμασμένοι για τις παραισθήσεις. Αυτό έκανε τις εμπειρίες να τις νιώθουν ακόμα πιο αληθινές και έντονες.
Όμως όλα άλλαξαν τη δεκαετία του 1950, όταν το νησί υποδέχτηκε τους πρώτους τουρίστες του.«Λόγω της μυστικιστικής και απομονωμένης φύσης του, η Ερικούσα έγινε hotspot για τους χίπις ».
Για τους νησιώτες ήταν φυσιολογικό, ήταν οι τουρίστες που τους έκαναν να συνειδητοποιήσουν ότι είχαν βιώσει ψυχεδελικές παραισθήσεις.Έτσι οι ιστορίες τους σήμερα επηρεάζονται τόσο από επιστημονικές εξηγήσεις όσο και από τη δική τους μαγική οπτική.
Τελικά, η τοπική εκκλησία ανακήρυξε το ψωμί «του διαβόλου» και οι άνθρωποι το απέφευγαν μέχρι που εξαφανίστηκε εντελώς τη δεκαετία του 1960.Αλλά χρόνια μετά, οι μεγαλύτεροι κάτοικοι εξακολουθούν να λένε τις ιστορίες αυτών των παράξενων οραμάτων τους.
Από αρχαιολογική άποψη, το νησί μπορεί ακόμα να θεωρηθεί σε μεγάλο βαθμό ανεξερεύνητο. Οι επιφανειακές έρευνες που έγιναν όλα αυτά τα χρόνια κατέστησαν δυνατή τη συλλογή θραυσμάτων κεραμικής impasto από την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού, 17ο αιώνα π.Χ.Τα θραύσματα που βρέθηκαν στις πεδιάδες κοντά στο λιμάνι είναι ελληνικής, ελληνιστικής και ρωμαϊκής περιόδου.
Το Αλικούντι είναι ένας ηφαιστειότοπος που συναντάται στο τόξο του Αιόλου.Πρόκειται για ένα βασαλτικό έως ανδεσιτικό στρωματοηφαίστειο που περιέχει μια καλδέρα κορυφής, θόλους και ροές λάβας οι οποίες σχηματίστηκαν κατά τη διάρκεια τριών κύριων σταδίων στην εκρηκτική ιστορία του.Τα δύο πρώτα στάδια περιελάμβαναν ροές λάβας από βασαλτικό έως βασαλτικό-ανδεσιτικό και μικρές αποθέσεις σκωρίας και τέφρας, και τα δύο ακολουθήθηκαν από κατάρρευση της κορυφής, το δεύτερο από τα οποία σχημάτισε την καλδέρα Dirittusu.Η πυροκλαστική δραστηριότητα αυξήθηκε προς το τέλος του δεύτερου σταδίου.Στο τρίτο στάδιο κυριαρχούσαν ροές λάβας ανδεσίτη και ο σχηματισμός θόλων εντός του κρατήρα κορυφής και στη νοτιοανατολική κωνική πλευρά.Η νεότερη ηλικία της ηφαιστειότητας της Ερικούσας είναι 27-2800 ετών, και η παλαιότερη είναι περίπου 60-90000 ετών.
Γεωδίφης
Σε καρτ ποστάλ η Φοινικούσα[Filicudi]και στο βάθος η Ερικούσα[Aricudi] στα Νησιά του Αιόλου
Η Ερικούσα σήμερα[A.Giampieri]
Η Ερικούσα-Alicuri, σε χάρτη του 1853.Το όνομα προέρχεται από παραφθορά της Ερικούσας το οποίο έγινε Αλικούρι και αργότερα Αλικούντι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου