Γράφοντας και διαβάζοντας διαρκώς για το πώς μπορούμε να συγχωρέσουμε τους άλλους, είναι σημαντικό να μάθουμε να αναγνωρίζουμε και τα δικά μας λάθη και να ζητάμε συγγνώμη όταν αυτό είναι απαραίτητο. Το να ζητάς συγγνώμη από πολλούς αντιμετωπίζεται ως μία ένδειξη αδυναμίας, αφού δείχνεις στον άλλο την τρωτή πλευρά σου. Αρκετοί μάλιστα τη χαρακτηρίζουν και ως μία μάταιη ενέργεια, αφού το κακό έχει γίνει και δε διορθώνεται.
Όμως, η αλήθεια είναι πως αυτός που ζητάει συγγνώμη, έχει πράξει έναν σπουδαίο άθλο: έχει υπολογίσει περισσότερο εκείνη τη στιγμή έναν άλλο άνθρωπο και έχει νικήσει τον εγωισμό του. Δε διστάζει να ταπεινωθεί και δείξει την έμπρακτη μεταμέλειά του. Ακόμα και αν δεν μπορούμε να φέρουμε το χρόνο πίσω ώστε να μην μπορούσαμε να προκαλέσουμε καθόλου τη συναισθηματική πληγή, με το να ζητήσουμε συγγνώμη δείχνουμε στον άλλο πως έχουμε μετανιώσει για αυτό που συνέβη και επιθυμούμε να διορθώσουμε το κακό.
Αν ο άλλος άνθρωπος δεν αποδεχτεί τη συγγνώμη, τότε αυτό αφορά τον ίδιο, εμείς καταβάλλαμε την προσπάθεια και είχαμε το θάρρος να παραδεχτούμε ότι σφάλλαμε. Και εκείνη τη στιγμή, αυτή η συνειδητοποίηση, μας βοηθάει να ωριμάσουμε περισσότερο πνευματικά και να φτάσουμε ένα βήμα πιο κοντά στην αυτογνωσία.
Να ζητάμε συγγνώμη όταν σφάλλουμε και έχουμε βλάψει πραγματικά κάποιον. Δεν είναι ντροπή, δεν είναι αδυναμία, δεν είναι έλλειψη αυτοσεβασμού. Είναι δείγμα ενός γενναίου ανθρώπου που υπολογίζει περισσότερο έναν άνθρωπο από τον δικό του εγωισμό.
Μαρία Σκαμπαρδώνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου