Όταν χτίστηκε το 1821, η Eastern State Penitentiary ήταν το μέλλον της μεταρρύθμισης των φυλακών. Σήμερα, το φρούριο σαπίζει.
Από το 1829 ως το 1971, η Eastern State Penitentiary λειτουργούσε ως μία από τις πιο διάσημες και πιο ακριβές φυλακές στην ιστορία. Εκεί φυλακίστηκαν εγκληματίες όπως ο Αλ "Σημαδεμένος" Καπόνε και ο ληστής τραπεζών Ουίλι Σάτον.
Όμως, η φυλακή δεν ήταν γνωστή μόνο για τους πανύψηλους πυργίσκους και το βιογραφικό των κρατουμένων της. Ήταν γνωστή επειδή υποτίθεται ότι ήταν η πρώτη αληθινή φυλακή που ενέπνευσε την μεταμέλεια στους εγκληματίες.
Δυστυχώς, απείχε πολύ απ' αυτό.
Οι φρουροί επινόησαν δικές τους, "μεσαιωνικές" πρακτικές, όπως οι "τρελές καρέκλες" και το σιδερένιο φίμωτρο, και η φυλακή που σχεδιάστηκε για να εμπνεύσει την εξιλέωση, προκάλεσε τρέλα. Τα κελιά, που είχαν κατασκευαστεί για ένα άτομο, γέμισαν με πολλούς κρατούμενους και ο υπερπληθυσμός υποβάθμισε και άλλο την φυλακή.
Περιττό να αναφερθεί, η Eastern State Penitentiary μετατράπηκε σε μια απαράδεκτη αποτυχία.
Η Eastern State Penitentiary είναι ένα θαύμα σχεδιασμού
Μια λιθογραφία από το 1855 ενός από τα κτήρια της φυλακής που θα λειτουργούσε ως μοντέλο για πολλές μελλοντικές φυλακές
Πριν από την Αμερικανική Επανάσταση, τα εγκλήματα στις αποικίες τιμωρούνταν με πρόστιμα ή με φυσικά μέσα, συχνά δημοσίως. Πρόχειρες φυλακές υπήρχαν μόνο για εγκληματίες οι οποίοι περίμεναν να δικαστούν.
Αλλά την δεκαετία του 1780, μια ομάδα διανοούμενων, μεταξύ τους οι Βενιαμίν Φραγκλίνος και Δρ. Μπέντζαμιν Ρας, συναντήθηκαν για να συζητήσουν έναν νέο και καλύτερο τρόπο αντιμετώπισης των εγκληματιών. Σκέφτηκαν ιδέες όπως το να κλείνουν τους κρατούμενους στην απομόνωση, ώστε να μπορούν να διαλογίζονται τα εγκλήματά τους και να μετανοούν. Μέχρι να αρχίσει η κατασκευή της Eastern State Penitentiary το 1822, πειραματίζονταν με αυτή την ιδέα στην Walnut Street Jail της Φιλαδέλφεια.
Ο αρχιτέκτονας John Haviland σχεδίασε την καινοτόμο διάταξή της. Αποτελούνταν από επτά πτέρυγες ξεχωριστών κυψελών που διακλαδώνονταν προς τα έξω από έναν κεντρικό κόμβο, όπως ένας τροχός άμαξας. Το εξωτερικό έμοιαζε με νεογοτθικό κάστρο, με επιβλητική πρόσοψη και πύργους. Κάθε κομμάτι του έγινε με σκοπό να εμπνεύσει τον διαλογισμό και τις τύψεις. Ήταν η πρώτη φυλακή που ανέπτυξε την απομόνωση ως μέσο προβληματισμού. Τα κελιά είχαν θολωτές οροφές, με έναν φεγγίτη, που συμβόλιζε τη συνεχή παρουσία του φωτός από τον ουρανό. Κάθε κελί είχε μια Βίβλο. Το σχέδιο άντλησε έμπνευση από ένα μοναστήρι, αλλά με μεσαιωνική πρόσοψη. Οι κρατούμενοι περνούσαν μέχρι και 23 ώρες σε πλήρη απομόνωση, εκτός από τους φρουρούς και τους επιβλέποντες. Οι φυλακισμένοι δεν έπρεπε να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους.
Όταν άνοιξε το 1829, αποδείχθηκε ότι ήταν ένα θαύμα σχεδιασμού. Έχει κεντρική θέρμανση και τρεχούμενο νερό σε κάθε κελί. Κατά ειρωνικό τρόπο, τέτοιες πολυτέλειες δεν υπάρχουν στον Λευκό Οίκο του Προέδρου Άντριου Τζάκσον.
Σημαντικά γεγονότα
Ο πρώτος κρατούμενος της φυλακής ήταν ένας γεωργός που καταδικάστηκε για κλοπή, ο Charles Williams. Οι φρουροί τον συνόδευαν μέσα στο κτήριο με κουκούλα στο κεφάλι του, κάτι που έγινε συχνή πρακτική για δύο λόγους: την προστασία της ανωνυμίας και το να εμποδίσει την διαφυγή καθώς δεν μπορούσε να δει τη διάταξη της φυλακής.
Όμως, το 1833, τέσσερα χρόνια αφότου άνοιξε, ένα δημόσιο σκάνδαλο συγκλόνισε την φυλακή. Εκείνη την χρονιά πέθανε ένας κρατούμενος ονόματι Mathias Maccumsey. Σύμφωνα με πληροφορίες, οι φύλακες τον είχαν υποβάλει στο "σιδερένιο φίμωτρο", μια συσκευή βασανιστηρίων που εμπόδιζε την ομιλία.
Ωστόσο, το φίμωτρο δεν ήταν η μοναδική μορφή βασανιστηρίων που χρησιμοποιούσαν οι φρουροί. Οι κρατούμενοι βυθίζονταν σε παγωμένο νερό, και στη συνέχεια, κατά τη διάρκεια της νύχτας, τους κρεμούσαν σε έναν τοίχο. Αυτό ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές τους χειμερινούς μήνες, καθώς το δέρμα του κρατούμενου έπιανε πάγο πριν το πρωί. Επίσης, οι φρουροί έδεναν τους κρατούμενους σε "τρελές καρέκλες". Οι κρατούμενοι δένονταν τόσο σφιχτά που ήταν αδύνατη η παραμικρή κίνηση. Έμεναν εκεί για αρκετές μέρες, χωρίς φαγητό και κακή κυκλοφορία του αίματος, κάτι που τους οδηγούσε στην τρέλα.
Κατά τη διάρκεια της χρήσης της, η φυλακή κατέρρευσε λόγω υπερπληθυσμού. Μέχρι τη δεκαετία του 1850, είχε εγκαταλειφθεί εντελώς η ιδέα της απομόνωσης και από τη δεκαετία του 1860, ένα κελί άρχισε να φιλοξενεί πολλούς κρατούμενους.
Μέχρι το 1926, η φυλακή που είχε χωρητικότητα 250 κρατουμένους σε πλήρη απομόνωση, είχε 1.700.
Αξιοσημείωτοι κρατούμενοι
Η φυλακή φιλοξένησε άνδρες και γυναίκες και τον πιο διάσημο γκάνγκστερ στην ιστορία, τον Αλ Καπόνε. Το 1929, ο Καπόνε καταδικάστηκε με φυλάκιση ενός χρόνου με κατηγορίες για οπλοκατοχή και αφέθηκε ελεύθερος δύο μήνες νωρίτερα λόγω καλής συμπεριφοράς. Σήμερα, στην φυλακή υπάρχει ένα αντίγραφο του κελιού του (φωτογραφίες πάνω). Και πράγματι, επετράπη στον Καπόνε να διακοσμήσει το κελί του με κορνίζες και λουλούδια, ενώ διέθετε φωνόγραφο και ραδιόφωνο.
Ένας άλλος διάσημος κρατούμενος ήταν ο διαβόητος ληστής τραπεζών Willie Sutton. Τον αποκαλούσαν "Slick Willie" λόγω της ικανότητάς του να κλέβει τις τράπεζες ευγενικά, ενώ ήταν γνωστός και για τις πολλές διαφορετικές μεταμφιέσεις του. Στις 3 Απριλίου του 1945, ο Sutton -μαζί με άλλους 11- απέδρασε από την Eastern State Penitentiary, μέσω ενός τούνελ. Η σήραγγα ήταν ένα εντυπωσιακό επίτευγμα υπογείων μηχανικών που χρειάστηκε σχεδόν ένα χρόνο για να ανοιχτεί, ενώ η απόδραση παραμένει μια από τις πιο εκπληκτικές στην ιστορία. Όμως, μόλις τρία λεπτά μετά από την απόδραση, οι φρουροί έπιασαν τον Sutton και τον έβαλαν σε ένα από τα μυστικά κελιά απομόνωσης, γνωστά ως "The Klondikes" ή "The Hole". Αργότερα, ο Sutton εμφανίστηκε σε μια διαφήμιση τράπεζας (!).
Το σημερινό μουσείο
Καθ' όλη τη διάρκεια της λειτουργίας της, η φυλακή αντιμετώπισε ταραχές. Το 1933, οι κρατούμενοι διαδήλωσαν λόγω υπερπληθυσμού και έβαλαν φωτιά στα κελιά τους.
Το 1961, μετά από μια διαμαρτυρία που χρειάστηκε αρκετές ώρες να καταστείλει, η πολιτεία της Πενσυλβανία άρχισε να εξετάζει το ενδεχόμενο να την κλείσει. Η φυλακή είχε χτιστεί σε χωράφια, αλλά μέχρι εκείνη την εποχή η Φιλαδέλφεια είχε επεκταθεί, οπότε γύρω από την φυλακή υπήρχαν σπίτια της μεσαίας τάξης, των οποίων η ασφάλεια διακυβεύονταν.
Η φυλακή έκλεισε επισήμως το 1970 και οι κρατούμενοι μεταφέρθηκαν σε άλλες εγκαταστάσεις. Για πάνω από 20 χρόνια παρέμεινε εγκαταλελειμμένη και σιγά-σιγά άρχισε να καταρρέει.
Σήμερα, λειτουργεί ως ερείπιο και ως μουσείο με διαδραστικές και online περιηγήσεις. Ορισμένα τμήματα της φυλακής έχουν αποκατασταθεί -και θα συνεχίσουν-, αλλά δεν υπάρχουν σχέδια για την αποκατάσταση ολόκληρου του κτηρίου.
Οι επισκέπτες μπορούν να περιπλανηθούν στις αίθουσές της. Λόγω των ιστοριών των βασανιστηρίων και της τρέλας, η φυλακή αναφέρθηκε στον κατάλογο με τα τρομακτικά στοιχειώματα του περιοδικού TIME. Το Cellblock 12 φέρεται να είναι γνωστό για ήχους γέλιων, ενώ στο Cellblock 6 λέγεται ότι εμφανίζονται ξαφνικά, από το πουθενά, παράξενες φιγούρες. Ωστόσο, το μουσείο δεν ισχυρίζεται ότι η φυλακή είναι στοιχειωμένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου