Τσάρλτον Ίστον

 Ο Τσάρλτον Ίστον (Charlton Heston) ήταν αμερικανός ηθοποιός, ένας από τους τελευταίους θρύλους του Χόλιγουντ. Με τα σμιλεμένα χαρακτηριστικά του και την επιβλητική φωνή του ερμήνευσε πολυάριθμους ρόλους ιστορικών προσώπων και λογοτεχνικών χαρακτήρων. Πρωταγωνίστησε σε πολλές επικές ταινίες και ανάμεσά τους σε σημαίνουσα θέση βρίσκεται το θρησκευτικό δράμα «Μπεν Χουρ» που του χάρισε το Όσκαρ Α’ ανδρικού ρόλου το 1960.

Ο Τζον Τσαρλς Κάρτερ, όπως ήταν το αρχικό του όνομα, γεννήθηκε στις 4 Οκτωβρίου 1923 στο Γουΐλμετ της πολιτείας Ιλινόις. Ο πατέρας του, Ράσελ Κάρτερ, διηύθυνε ένα εργοστάσιο ξυλείας και χώρισε με τη μητέρα του, Λίλι Τσάρλτον, όταν ο νεαρός Τζον Τσαρλς ήταν 10 ετών. Η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε και τα τρία παιδιά της απέκτησαν το επώνυμο του νέου συζύγου της, Τσέστερ Ίστον (Χέστον κατά ακριβή προφορά).

Ένας ρόλος που έπαιξε σε σχολική παράσταση και οι καλές κριτικές που πήρε τον έπεισαν να γίνει ηθοποιός. Σπούδασε υποκριτική στο Πανεπιστήμιο Νορθγουέστερν και το 1943 κλήθηκε να υπηρετήσει τη θητεία του στην Πολεμική Αεροπορία κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αφυπηρέτησε με το βαθμό του επισμηνία μετά το τέλος του πολέμου και το 1946 εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη προς αναζήτηση εργασίας. Από το 1947 έως το 1950 έπαιξε σε θέατρα του Μπρόντγουεϊ και εμφανίστηκε σε δύο ταινίες, γυρισμένες στα 16 χιλιοστόμετρα («Πέερ Γκιντ» και «Ιούλιος Καίσαρας», διασκευές των ομώνυμων θεατρικών έργων του Ίψεν και του Σέξπιρ αντίστοιχα).

O Τσάρλτον Ίστον ως Μωυσής στις «Δέκα Εντολές»

Το ντεμπούτο σε ταινίες παραγωγής Χόλιγουντ έγινε το 1950 με το νουάρ του Γουίλιαμ Ντίτερλε «Σκοτεινή πόλη» (Dark City). Τότε πρωτοχρησιμοποίησε το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο «Τσάρλτον Ίστον», συνδυασμός των επωνύμων της μητέρας του και του πατριού του. Τα επόμενα χρόνια, ψάχνοντας το δρόμο του, έπαιξε σε ταινίες β’ διαλογής (b-movies), από τις οποίες ξεχώρισε το μελόδραμα του Κινγκ Βίντορ «Κολασμένοι Πόθοι» (Ruby Gentry, 1952).

Η μεγάλη στιγμή για τον Τσάρλτον Ίστον ήρθε το 1956, όταν ο Σέσιλ ντε Μιλ του δίνει την ευκαιρία στην υπερπαραγωγή «Οι δέκα εντολές» (Ten Commandments), να ενσαρκώνει τον Μωυσή και να γίνει γνωστός παγκοσμίως. Ήταν ο πρώτος μιας σειράς δυναμικών ρόλων που ακολούθησαν, στις ταινίες «Μπεν Χουρ» (Ben Hur, 1959) του Γουίλιαμ Γουάιλερ και «Ελ Σιντ» (El Cid, 1961) του Άντονι Μαν, «Ταξιαρχία εκδικητών» (Major Dundee, 1965), του Σαμ Πέκινπα, «Αγωνία και Έκσταση» (The Agony and the Ecstasy, 1965) του Κάρολ Ριντ στο ρόλο του Μιχαήλ Άγγελου.

Ανάμεσα στην υπόλοιπη φιλμογραφία του αξίζει να αναφερθούν οι ταινίες «Ματωμένοι ορίζοντες» (The Big Country, 1958) του Γουίλιαμ Γουάιλερ, «Ο άρχων του κακού» (Touch of Evil, 1958) του Όρσον Γουέλς, «Ο Κυρίαρχος» (The War Lord, 1965) του Φράνκλιν Σάφνερ, «Χαρ­τούμ» (Khartoum, 1966) του Μπάζιλ Ντίαρντεν, «Ο άνθρωπος που ήλθε από το μέλλον» (Planet of the apes, 1968) του Φράνκλιν Σάφνερ, «Ο μεγάλος σκληρός» (Will Penny, 1968) του Τομ Γκράις, «Αντώνιος και Κλεοπάτρα» (Anthony and Cleopatra, 1972) που σκηνοθέτησε ο ίδιος, «Οι τρεις σωματοφύλακες (The three Musketeers, 1974) του Ρίτσαρντ Λέστερ, «Τζάμπο 747 εν κινδύνω» («Airport 1975», 1974) του Τζακ Σμάιτ, «Σεισμός» (Earthquake, 1974) του Μαρκ Ρόμπσον και «Δίψα για χρυσάφι» (Mother Lode, 1982) που σκηνοθέτησε ο ίδιος.

Ο Τσάρλτον Ίστον με τον αμερικανό πρόεδρο Ρόναλντ Ρίγκαν (1981)

Παράλληλα με τις καλλιτεχνικές του δραστηριότητες, ο Τσάρλτον Ίστον ασχολήθηκε με τον συνδικαλισμό και την πολιτική, αρχικά ως οπαδός του Δημοκρατικού Κόμματος και από το 1972 του Ρεπουμπλικανικού. Προτού ταυτιστεί με συντηρητικές απόψεις, υπήρξε υπέρμαχος του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και του κινήματος των πολιτικών δικαιωμάτων των Αφροαμερικανών τη δεκαετία του 1960.

Από το 1966 έως το 1971 διετέλεσε πρόεδρος του Σωματείου των Ηθοποιών του Κινηματογράφου και της Τηλεόρασης (SAG) και από το 1973 έως το 1983 Πρόεδρος του Αμερικανικού Κινηματογραφικού Ινστιτούτου (AFI). Διαπρύσιος κήρυκας της οπλοφορίας υπηρέτησε ως πρόεδρος της πανίσχυρης «Εθνικής Ένωσης Όπλων» (National Rifle Association) από το 1998 έως το 2003 και αντιμετώπισε σωρεία επικρίσεων και αρνητικών δημοσιευμάτων.

Έλαβε πλήθος διακρίσεων, με σπουδαιότερη το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας το 2003, από τον αμερικανό πρόεδρο Τζορτζ Μπους τον νεότερο. Η αυτοβιογραφία του με τίτλο «In the Arena» κυκλοφόρησε το 1995.

Το 2002 διαγνώστηκε με τη νόσο του Αλτσχάιμερ και σταδιακά αποσύρθηκε από την δημόσια ζωή. Ο Τσάρλτον Χέστον πέθανε στις 5 Απριλίου 2008 στο Λος Άντζελες, σε ηλικία 84 ετών. Από το 1944 ήταν παντρεμένος με την ηθοποιό και φωτογράφο Λίντια Κλαρκ (1923-2018), με την οποία απέκτησε δύο παιδιά.