Πριν από μερικούς αιώνες, μια νύχτα του Αυγούστου, ένας νεαρός, απεριποίητος κοκκινομάλλης με φακίδες, που φορούσε σκοτσέζικο κιλτ -που του το είχε δώσει ο πατέρας του-, με φθαρμένα παπούτσια -που κατά πάσα πιθανότητα ανήκαν στον παππού του- και μια γκάιντα, κατέβηκε από μια μυστική σήραγγα για να δει πού οδηγούσε.
Κάτω από το Royal Mile -τον κατηφορικό δρόμος που συνδέει το κάστρο του Εδιμβούργου και το Ανάκτορα του Χόλιρουντ στην πόλη του Εδιμβούργου, γνωστό παλαιότερα και ως Ντούνεντιν, ή Αθήνα του Βορρά, όπως το αποκαλούσαν μερικοί λόγω της ομοιότητάς του με την πρωτεύουσα της Ελλάδας- ανακαλύφθηκε ένας ολόκληρος ιστός υπόγειων σηράγγων.
Το αγόρι επρόκειτο να περπατήσει στη σήραγγα κοντά στην κορυφή του Royal Mile, παίζοντας μια μελωδία καθώς θα έμπαινε όλο και πιο μέσα στο έδαφος. Πίστευαν ότι αν κανείς έμπαινε από ένα μέρος μπορούσε να βγει από την άλλη πλευρά, όπου και αν ήταν αυτό. Η πρόοδός του θα χαρτογραφούνταν από μερικούς που ήταν πάνω, στην επιφάνεια, με τη βοήθεια του ήχου της μουσικής του. Αυτό τουλάχιστον ήταν το σχέδιο. Τότε όμως, στα μισά του Mile, η μουσική σταμάτησε ξαφνικά. Αυτοί που ήταν στην επιφάνεια, φώναξαν το παιδί, αλλά δεν απάντησε κανείς. Χτένισαν τη σήραγγα -φτάνοντας όσο πιο μακριά τολμούσαν- ψάχνοντας τον νεαρό. Δεν τον έβρισκαν πουθενά. Δεν υπήρχε κανένα ίχνος του, ούτε του σώματός του, ούτε οι γκάιντα που έπαιζε. Ο νεαρός είχε χαθεί και κανείς δεν ήξερε γιατί.
Από τότε, εκατοντάδες χρόνια έχουν περάσει και κάθε Αύγουστο λαμβάνει χώρα στην πόλη το φεστιβάλ μουσικής Edinburgh Military Tattoo. Στο τέλος, αφού παρελάσουν όλα τα σκοτσέζικα συντάγματα με τις παραδοσιακές στολές, και όλα τα τραγούδια που έχουν παίξει εκατοντάδες ντράμερ και ακόμη πιο πολλές γκάιντες, ένας γκαϊντατζής στέκεται μόνος, ψηλά στα τείχη του κάστρου και παίζει μια θλιβερή μουσική με την γκάιντά του.
Edinburgh Military Tattoo, 2011
Έχουν υπάρξει παράξενες αναφορές για μια μελωδία που ακούγεται μέσα στα δωμάτια του κάστρου, που φαίνεται να προέρχεται από το πουθενά. Κάποιοι λένε ότι την έχουν ακούσει ενώ περπατούν το Royal Mile. Ο τοπικός θρύλος λέει ότι είναι ο θρήνος μιας χαμένης ψυχής της οποίας το φάντασμα, που περιπλανάται αιώνια στις σήραγγες κάτω από την πόλη, συνεχίζει να παίζει την γκάιντά του αναζητώντας διέξοδο.
Ίσως, ο μοναχικός γκαϊντατζής παίζει κάθε χρόνο τη θλιβερή μουσική του στη μνήμη του χαμένου αγοριού. Ή, αν όχι γι' αυτό, τότε σίγουρα για όλους εκείνους που έχασαν τη ζωή τους μέσα ή μπροστά στα τείχη προσπαθώντας να υπερασπιστούν ή να καταλάβουν το μεγαλύτερο οχυρό της Σκωτίας.
Σπάνια υπάρχει κάποιο μέρος στον πλανήτη που μπορεί να ταιριάξει με τη μακρόχρονη και πολύχρωμη ιστορία του κάστρου του Εδιμβούργου -το οποίο, σκαρφαλωμένο πάνω στα υπολείμματα ενός αρχαίου εξαφανισμένου ηφαιστείου, δεσπόζει στον ορίζοντα της πόλης, γεμάτο με μύθους και θρύλους παλαιότερων ημερών.
Ο κάστρο βρίσκεται στην κορυφή του βουνού Castle Rock, ένα ηφαίστειο που σχηματίστηκε πριν από 350 εκατομμύρια χρόνια και αποτέλεσε πρώιμο ανθρώπινο οικισμό κατά την Εποχή του Χαλκού. Οι ανασκαφές που πραγματοποιήθηκαν τη δεκαετία του 1990 βρήκαν αποδείξεις κατοίκησης, με τους αρχαιολόγους να χρονολογούν τα εργαλεία της εποχής του Χαλκού που ανακάλυψαν πριν από το 850 π.Χ.. Αρχαιολογικά τεκμήρια υποδεικνύουν την τοποθεσία στην οποία ζούσαν αυτοί οι άνθρωποι γνωστή ως "Aluana" ή "μέρος του βράχου", και λόγω της φυσικής του οχύρωσης, στο Castle Rock υπήρξε οικισμός και στρατιωτική βάση από τότε -ένας ισχυρισμός που καθιστά την περιοχή τη μακρύτερη συνεχώς κατοικημένη στη χώρα. Είναι ένας τόπος τόσο παλιός, που μέχρι να αναφερθεί πρώτη φορά στην ιστορική λογοτεχνία, το όνομα και η ίδρυσή του είχαν ήδη περιβληθεί από μύθους και θρύλους.
Η πρώτη πηγή είναι συνδεδεμένη με τους διάσημους θρύλους του Αρθουριανού Κύκλου, και πιο συγκεκριμένα με τις σελίδες του μεσαιωνικού ουαλικού επικού ποιήματος Y Gododdin. Σύμφωνα με αυτό το πολύτιμο κομμάτι λογοτεχνίας του 7ου αιώνα μ.Χ. περίπου, ένα φρούριο με το όνομα "Το Κάστρο των Παρθένων" χρησίμευσε ως ιερό των "Εννέα Παρθένων" -μια από τις οποίες ήταν η Μοργκάνα λε Φέι, η αφιερωμένη προστάτης του βασιλιά Αρθούρου. Ένα άλλο έγγραφο, αυτή τη φορά όχι από την Ουαλία αλλά από τη Σκωτία, το Orygynale Cronykil of Scotland γραμμένο από τον Andrew of Wyntoun, προτείνει ότι σε παλαιότερες εποχές, ένα οχυρό με το όνομα "Κάστρο των Παρθένων" χτίστηκε από τον Ebraucus, Βασιλιά των Βρετόνων.
Όμως, το κάστρο του Εδιμβούργου, το επιβλητικό οικοδόμημα που γνωρίζουμε σήμερα, χρονολογείται από τον 12ο αιώνα, όταν ο Δαυίδ Α' της Σκωτίας, γιος της Αγίας Μαργαρίτας της Σκωτίας, έχτισε το πρώτο κάστρο στο Castle Rock στη μνήμη της μητέρας του.
Η ιστορία λέει ότι το 1070 μ.Χ., ο Σκωτσέζος βασιλιάς Μάλκολμ Γ' παντρεύτηκε μια Αγγλίδα πριγκίπισσα η οποία, λόγω της αμεροληψίας και της γενναιόδωρης φύσης της, έγινε γνωστή ως Αγία Μαργαρίτα της Σκωτίας, κερδίζοντας φήμη ως το "Μαργαριτάρι της Σκωτίας". Ο σύζυγός της πέθανε στη μάχη και αυτή, θλιμμένη και συγκλονισμένη, πέθανε λίγες ημέρες αφότου έμαθε τα δυσάρεστα νέα. Ο γιος της έχτισε το μεγάλο κάστρο στο Castle Rock και ένα εκκλησάκι για να την τιμήσει.
Λεπτομέρεια από ένα σχέδιο του κάστρου του Εδιμβούργου υπό πολιορκία το 1573
Μέχρι τα τέλη του 12ου αιώνα, η ένταση αυξήθηκε μεταξύ Αγγλίας και Σκωτίας και φαίνεται ότι οι μονάρχες και οι ευγενείς σχεδόν πάντοτε εποφθαλμιούσαν το Εδιμβούργο και το κάστρο της πόλης. Αυτός που θα το έλεγχε, θα έλεγχε και το Εδιμβούργο, και μαζί τη Σκωτία. Έτσι, με την πάροδο του χρόνου, κέρδισε το δικαίωμα να αναφέρεται ως ο "υπερασπιστής του έθνους". Για τον ίδιο λόγο δέχθηκε επανειλημμένα πολιορκίες. Η πρώτη σημαντική μάχη ήταν στα τέλη του 13ου αιώνα, όταν ο Εδουάρδος Α' της Αγγλίας -ή Μακροσκελής- προσπάθησε να καταλάβει το κάστρο και τον θρόνο της Σκωτίας. Αυτό όμως ήταν απλά η αρχή. Σε όλη την ιστορία του, το κάστρο του Εδιμβούργου έχει δεχθεί επιθέσεις, πολιορκίες και εισβολές 23 φορές -περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο μέρος στη Βρετανία ή από οποιοδήποτε άλλο κάστρο στον κόσμο. Οι μισές από αυτές τις μάχες έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια μιας σύντομης περιόδου 50 ετών, όταν το κάστρο άλλαζε χέρια -από τους Σκωτσέζους στους Άγγλους και τούμπαλιν- κατά τη διάρκεια των Πολέμων της Ανεξαρτησίας (1296-1341), στη διάρκεια των οποίων, το κάστρο καταστράφηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου. Όταν ο Ροβέρτος Α' της Σκωτίας ξεκίνησε την πολιορκία το 1314, κατέστρεψε κάθε κτίριο, εκτός από το παρεκκλήσι της Μαργαρίτας, το οποίο εξακολουθεί να παραμένει άθικτο μέχρι και σήμερα, καθιστώντας το το παλαιότερο κτίριο στην Σκωτία.
Το παρεκκλήσι της Αγίας Μαργαρίτας στο κάστρο του Εδιμβούργου
Τον 14ο αιώνα, ο Δαυίδ Β' της Σκωτίας πραγματοποίησε επισκευές στο κάστρο. Αλλά το Εδιμβούργο, το κάστρο και ο λαός της Σκωτίας δεν θα ηρεμούσαν. Η Αγγλία προσπάθησε να ανακαταλάβει τον "υπερασπιστή του έθνους" -και το ίδιο το έθνος- περισσότερες από μία περιπτώσεις, πολιορκώντας το συνεχώς. Μια από αυτές ήταν το 1573, εναντίον εναντίον της Μαρίας Α' της Σκωτίας, που διήρκεσε δύο χρόνια. Το 1650, ο Άγγλος στρατιωτικός και πολιτικός ηγέτης που ανέλαβε τα ηνία της Μεγάλης Βρετανίας κατά την περίοδο 1653-1658, Όλιβερ Κρόμγουελ, κατέλαβε το κάστρο, σκοτώνοντας τον Κάρολο Α', τον τελευταίο Σκωτσέζο μονάρχη που κάθισε στο θρόνο του Εδιμβούργου.
Το κάστρο του Εδιμβούργου, όπως ίσως φαινόταν πριν από την πολιορκία του 1571-73
Από τότε, το κάστρο έχασε το κύρος του. Αντί να είναι "υπερασπιστής του έθνους", μετατράπηκε σε φυλακή όπου φυλακίστηκαν χιλιάδες στρατιωτικοί και πολιτικοί κρατούμενοι από τον Επταετή Πόλεμο, την Αμερικανική Επανάσταση και τους Ναπολεόντειους Πολέμους. Ίσως, να άκουσαν και αυτοί μια μυστηριώδη μελωδία γκάιντας, στα σκοτάδι των μπουντρουμιών -κάνοντάς τους να αναρωτιόνται αν έχαναν το μυαλό τους...
Το κάστρο του Εδιμβούργου κατέχει τη φήμη του πιο στοιχειωμένου μέρους και έχει τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα στην πόλη. Αυτό βέβαια δεν αποτελεί έκπληξη με όλη τη μακραίωνη ιστορία του και τους τόσους θρύλους που συνδέονται με αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου