Η φυλακή της Νήσου του Διαβόλου (Île du Diable) είναι ένα πολύ κακόφημο μέρος.
Το νησί είναι μια βραχώδης -πλην όμως έντονα φοινικόφυτη- νησίδα του Ατλαντικού ωκεανού που βρίσκεται σε απόσταση περίπου 7 μιλίων από τις ακτές της Γαλλικής Γουϊάνας, ακριβώς απέναντι από τις εκβολές του ποταμού Κουρού. Αποτελεί τμήμα μιας ομάδας τριών νησιών, των Îles du Salut.
Τα Îles du Salut - πηγή
Η ζούγκλα των νησιών καλύπτει αργά τα υπολείμματα μιας περίφημης γαλλικής σωφρονιστικής αποικίας -όπου φυλακίστηκαν περισσότεροι από 60.000 άνδρες και επέζησαν λιγότερο από 2.000. Η αποικία του Cayenne, πιο γνωστή ως Νησί του Διαβόλου από το μικρότερο και πιο διάσημο νησί των φυλακών, ιδρύθηκε το 1852 και λειτούργησε μέχρι το 1953.
Αρχικά, το Νησί του Διαβόλου χρησιμοποιήθηκε ως λεπροκομείο και αργότερα για πολιτικούς κρατούμενους. Λόγω των επικίνδυνων βράχων και των δυνατών ρευμάτων γύρων του, η ασφαλής πρόσβαση ήταν δυνατή μόνο μέσω τελεφερίκ το οποίο διέσχιζε ένα κανάλι πλάτους περίπου 18,5 μέτρων ανάμεσα στο εν λόγω νησί και το νησί Île Royale. Εκεί στεγαζόταν ο γενικός πληθυσμός των φυλακών, στον οποίο επιτρεπόταν μια σχετική ελευθερία. Η απομόνωση ήταν στο νοτιότερο νησί, το Île Saint-Joseph.
Αν και η διαφυγή ήταν πάντα στο μυαλό των κρατουμένων, ήταν σχεδόν αδύνατη λόγω των καρχαριών που υπήρχαν γύρω από το νησί -οι οποίοι τρέφονταν με τα σώματα των κρατουμένων που πέθαιναν στην φυλακή και ρίχνονταν στον ωκεανό. Στο νησί υπάρχει νεκροταφείο, αλλά λίγοι κρατούμενοι είναι θαμμένοι εκεί.
Ο Πύργος του Ντρέιφους στο Pointe des Roches του Κουρού - πηγή
Οι κρατούμενοι ήταν στοιβαγμένοι σε υπερπληθυσμένα κελιά, λίγο μεγαλύτερα από μια τυπική τουαλέτα ενός σπιτιού. Η απομόνωση σε ένα εντελώς σκοτεινό δωμάτιο -χωρίς να τους μιλάει κανείς για μήνες- ήταν τιμωρία επιλογής. Κάποιοι κρατούμενοι κρατούνταν σε βαθιές τρύπες, διαστάσεων 3,5 επί 3,5 μέτρα, με μπάρες στην κορυφή τους και υπέμεναν όλες τις καιρικές συνθήκες. Πολλοί από τους κρατούμενους τρελάθηκαν εξαιτίας των ξυλοδαρμών, τόσο από φύλακες αλλά και από άλλους κρατούμενους, τις απομονωμένες φυλακές και την έλλειψη φαγητού και νερού. Οι κατάδικοι ήταν δεμένοι με αλυσίδες μέρα-νύχτα και έπεφταν θύματα αρουραίων, μυρμηγκιών και νυχτερίδων βαμπίρ. Επίσης, κάποια στιγμή, αναγκάστηκαν να μαζέψουν ξυλεία από τη θάλασσα και κόπιασαν υπερβολικά στο να κατασκευάσουν έναν δρόμο, τον Route Zero, που δε χρησιμοποιήθηκε ποτέ.
Ο Ντρέιφους στο δωμάτιό του στο Νησί του Διαβόλου - πηγή
Η καλύβα που έζησε ο Ντρέιφους - πηγή
Στο Νησί του Διαβόλου φυλακίστηκαν διακεκριμένοι κρατούμενοι συμπεριλαμβανομένου τον Γάλλο αξιωματικό Αλφρέντ Ντρέυφους (Alfred Dreyfus), ο οποίος πέρασε σχεδόν πέντε χρόνια στο νησί. Το 1894 κατηγορήθηκε για κατασκοπεία υπέρ των Γερμανών και καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη. Οι κατασκευασμένες κατηγορίες αργότερα αποδείχτηκε ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από πλαστογραφίες και ολόκληρο το φιάσκο της Υπόθεσης Ντρέιφους ήταν η πρώτη πολύ σοβαρή ένδειξη του επερχόμενου αντισημιτισμού στην Ευρώπη κατά τον 20ο αιώνα, καθώς ο Ντρέιφους ήταν Εβραίος. Μετά από αρκετές δίκες-παρωδίες, τον Ιούλιο του 1906 το εφετείο απάλλαξε τον Ντρέιφους και αναίρεσε όλες τις προηγούμενες καταδίκες.
Ο René Belbenoît - πηγή
Ο κατάδικος René Belbenoît, ο οποίος πέρασε έξι χρόνια στο νησί, δραπέτευσε βοηθούμενος από μια κινηματογραφική εταιρεία. Έβγαλε περίπου 100 δολάρια και με αυτά τα χρήματα έφερε ένα κινεζικό εμπορικό σκάφος στο νησί. Όταν το πλοίο έφυγε, ο Belbenoît είχε κρυφτεί μέσα του. Αφέθηκε στην ηπειρωτική χώρα και πέρασε αρκετούς μήνες ώστε να ανακάμψει με μια ντόπια φυλή. Πέρασε με τα πόδια τη Νότια Αμερική, πέρασε στην Κεντρική Αμερική και το Μεξικό, και κατέληξε στις ΗΠΑ. Το 1938, εξέδωσε το βιβλίο του "Dry Guillotine" προκαλώντας τους Γάλλους να ερευνήσουν το τι συνέβαινε στην αποικία.
Η αφίσα της ταινίας του 1973 - πηγή
Ο διάσημος Γάλλος διαρρήκτης χρηματοκιβωτίων, πιθανός μαστροπός και μικροαπατεώνας, Ανρί Σαριέρ (Henri Charriere), ο γνωστός "Πεταλούδας" είναι ίσως ο πιο γνωστός κρατούμενος του νησιού. Το 1913 καταδικάστηκε για δολοφονία, περνώντας 13 χρόνια στην περιβόητη φυλακή. Ο Σαριέρ διακήρυττε συνεχώς την αθωότητά του και ισχυριζόταν ότι είχε πέσει θύμα σκευωρίας. Ο Πεταλούδας έκανε δύο "επιτυχημένες" αποδράσεις από το νησί. Την πρώτη, το 1916, ήταν σε μια βάρκα με την οποία ταξίδεψε περίπου 1.800 μίλια μέχρι το Μαρακαΐμπο στην Βενεζουέλα, όπου τον συνέλαβε μια φυλή Ινδιάνων. Λίγο αφότου έφυγε από τη φυλή, τον έπιασαν ξανά και τον έστειλαν πίσω στη φυλακή. Έκανε ακόμη επτά απόπειρες απόδρασης, και η τελική -η πραγματικά επιτυχημένη- απόδραση έγινε το 1944 όταν απέπλευσε με μια σχεδία από καρύδες. Έφτασε μέχρι την Βενεζουέλα και έμεινε εκεί μερικά χρόνια και τελικά άνοιξε ένα εστιατόριο. Το 1968, έγραψε μια αυτοβιογραφία, το Papillon (Πεταλούδας), το οποίο αναφερόταν στην εποχή που ήταν στο Νησί του Διαβόλου. Το βιβλίο έγινε αμέσως επιτυχία και το 1973 γυρίστηκε η ομότιτλη ταινία, με τους Ντάστιν Χόφμαν και Στιβ ΜακΚουίν, και ένα ριμέικ αυτής το 2017 με τους Ραμί Μάλεκ και Τσάρλι Χάναμ. Η επιτυχία του βιβλίου βοήθησε στο να επιτρέψουν στον Σαριέρ να να επιστρέψει στη Γαλλία το 1970.
Η αφίσα της ταινίας του 2017 - πηγή
Το 1970, κυκλοφόρησαν τα "Les Quatre Vérités de Papillon" (Οι Τέσσερις Αλήθειες του Πεταλούδα) του Georges Ménager και "Papillon épinglé" (Καρφιτσώνοντας τον Πεταλούδα) του Gérard de Villiers όπου ισχυρίζονται ότι τα γεγονότα που αναφέρει ο Σαριέρ είναι βγαλμένα από το μυαλό του αλλά και κλεμμένες εμπειρίες άλλων.
Η φυλακή στο Νησί του Διαβόλου δεν στεγάζει πλέον εγκληματίες, έχοντας κλείσει το 1953. Η συστάδα των νησιών έχει γίνει πλέον ένα τουριστικό αξιοθέατο, αλλά οι επισκέπτες δεν επιτρέπονται στο Νησί του Διαβόλου. Μπορούν όμως να εξερευνήσουν το Île Royale, όπου διατηρούνται μερικά κελιά και τα κτίρια διοίκησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου