Cragside, το πρώτο σπίτι με ηλεκτρικά φώτα

 

Σχεδόν μια δεκαετία πριν ο Έντισον ξεκινήσει να εργάζεται με τους λαμπτήρες πυράκτωσης και να βρει έναν πιο προσιτό τρόπο ώστε να φέρει την ηλεκτρική ενέργεια στα βικτοριανά σπίτια, μια ωραία εξοχική κατοικία κοντά στην πόλη Rothbury στην αγγλική κομητεία Νορθάμπερλαντ, φωτίστηκε εξ ολοκλήρου από τον ηλεκτρισμό.



Εκείνη την εποχή, δεν υπήρχε εθνικό ηλεκτρικό δίκτυο και ούτε βεβαίως διακόπτες παντού μέσα στα σπίτια. Όποιος ήθελε ηλεκτρικό ρεύμα, έπρεπε να το δημιουργήσει μόνος του. Οι περισσότεροι δεν είχαν την τεχνολογική τεχνογνωσία ή την προδιάθεση να φωτίσουν τα σπίτια τους με ηλεκτρικούς λαμπτήρες. Όμως, ακόμη κι αν κάποιοι το ήθελαν, πιθανότατα δεν είχαν τα χρήματα.

Ο William Armstrong ήταν εφευρέτης και πλούσιος βιομήχανος. Ο Armstrong, μαζί με τον αρχιτέκτονα Richard Norman Shaw, δημιούργησε το Cragside, ένα ταπεινό αρχοντικό σε στυλ Τιδόρ στις πλαγιές ενός μικρού λόφου, ακριβώς έξω από το Rothbury. Έπειτα, εξόπλισε το σπίτι με κάθε είδους εφευρέσεις, όπως πλυντήριο ρούχων με νερό, μια πρόωρη έκδοση ενός πλυντηρίου πιάτων, έναν υδραυλικό ανελκυστήρα, μια υδροηλεκτρική ψησταριά, ένα μικρό ανελκυστήρα με το οποίο μετέφεραν τρόφιμα, κ.ά..

Ο William Armstrong

Για να τροφοδοτήσει όλες αυτές τις μηχανές, ο Armstrong έφραξε μερικά μικρά ρεύματα στην περιοχή για να δημιουργήσει συνολικά πέντε δεξαμενές. Σε μια από αυτές, εγκατέστησε έναν υδραυλικό κινητήρα ο οποίος κινούσε τα μηχανήματα στο σπίτι. Έναν χρόνο αργότερα, το 1870, ο Armstrong εγκατέστησε ένα δυναμό, δημιουργώντας έτσι τον πρώτο οικιακό υδροηλεκτρικό σταθμού στον κόσμο. Η ηλεκτρική ενέργεια από τον σταθμό χρησιμοποιήθηκε για την τροφοδοσία του Cragside και άλλων κτιρίων στο κτήμα.

Το πρώτο δωμάτιο που φωτίστηκε ηλεκτρικά ήταν η γκαλερί. Μόνο ένας λαμπτήρας κρεμόταν από την οροφή. Αργότερα, συνδέθηκε ολόκληρο το σπίτι με ηλεκτρικό ρεύμα. Κάποια στιγμή, μόνο στην γκαλερί υπήρχαν δώδεκα φωτιστικά και οκτώ επιπλέον λαμπτήρες που μπορούσαν να ανάψουν όταν δεν χρειάζονταν πλέον οι λαμπτήρες στην τραπεζαρία.

Η συγκεκριμένη τουρμπίνα εγκαταστάθηκε το 2014

Ο Armstrong συνέχισε να επεκτείνει και να βελτιώνει τον σταθμό παραγωγής ενέργειας αυξάνοντας την παραγωγική του ικανότητα. Όμως μετά το θάνατό του, το σπίτι εγκαταλείφθηκε και μετά από σχεδόν έναν αιώνα παραμέλησης, η αρχική πηγή ενέργειας του σπιτιού αποκαταστάθηκε το 2006. Μια περαιτέρω αναβάθμιση το 2014, αύξησε τη χωρητικότητα σε 12 kW, αρκετή για να ανάψει και τους 350 λαμπτήρες του σπιτιού.

Η αγάπη του Armstrong για το νερό άρχισε όταν ήταν πολύ νέος. Όταν μια μέρα ψάρευε σε έναν ποταμό, είδε έναν υδροτροχό σε δράση (έδινε ενέργεια σε ένα λατομείο μαρμάρου). Σκέφτηκε ότι μόνο ένα μικρό μέρος της ισχύος του νερού χρειαζόταν για να κινείται ο τροχός και επομένως, πόσο μεγάλη θα ήταν η δύναμη του νερού αν η ενέργειά του μπορούσε να συγκεντρωθεί σε μια στήλη. Όταν επέστρεψε στο Νιούκασλ, σχεδίασε έναν περιστροφικό κινητήρα τροφοδοτούμενο από νερό και τον κατασκεύασε. Έπειτα, ανέπτυξε έναν εμβολοφόρο κινητήρα αντί για περιστροφικό, ο οποίος εγκαταστάθηκε σε αυτό που έγινε ο πρώτος υδραυλικός γερανός στον κόσμο.

Ο Armstrong έγινε επιτυχημένος επιχειρηματίας κατασκευής υδραυλικών γερανών. Κατά μέσο όρο, η εταιρεία του κατασκεύαζε 100 γερανούς ετησίως. Κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Κριμαίας, ο Armstrong σχεδίασε ένα ελαφρύ, κινητό όπλο με μεγαλύτερη εμβέλεια και ακρίβεια από οποιοδήποτε άλλο. Ο Armstrong παρέδωσε τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας για τα όπλα στην βρετανική κυβέρνηση -κάτι για το οποίο χρίστηκε ιππότης- και διορίστηκε μηχανικός στο Υπουργείο Πολέμου. Μέχρι τη δεκαετία του 1880, η εταιρεία του είχε επεκταθεί στη ναυπηγική και διέθετε μια τεράστια έκταση, ενώ ήταν το μοναδικό εργοστάσιο στον κόσμο που μπορούσε να κατασκευάσει ένα θωρηκτό και να το εξοπλίσει πλήρως.

Καθώς ο Armstrong μεγάλωνε, άρχισε να αφιερώνει όλο και περισσότερο χρόνο στα αγαπημένα του χόμπι, που ήταν -εκτός από ηλεκτρικά πειράματα- τα δέντρα. Ο Armstrong φύτεψε πάνω από 7 εκατομμύρια δέντρα και θάμνους στην ιδιοκτησία του, αλλάζοντας αισθητά το κλίμα.

Μετά το θάνατό του το 1900, η οικογενειακή περιουσία χάθηκε και το σπίτι ερήμωσε. Το 1940, ο στρατός ανέλαβε το Cragside και έγινε κατάλυμα ως μέρος της πολεμικής προσπάθειας. Όταν ο πόλεμος τελείωσε, το ακίνητο συνδέθηκε με το εθνικό δίκτυο. Το σπίτι άνοιξε για πρώτη φορά για το κοινό το 1979.