Το ερώτημα ειδικά για την Ελλάδα (αν και ισχύει σχεδόν για όλες τις ευρωπαϊκές χώρες) είναι σε τι κατάσταση θα είμαστε μέχρι τον χειμώνα. Επειδή το ζήτημα μοιάζει λίγο με «τον μισθό που τελειώνει πολύ πριν τελειώσει ο μήνας». Το γενικό ξεπάτωμα (συγχωρείστε μας την έκφραση) της χώρας και της κοινωνίας συνεχίζεται ορμητικά, ενθουσιώδικα, χωρίς αιδώ και χωρίς καμία ευθύνη από ΟΛΟΚΛΗΡΟ το πολιτικό φάσμα. Η χώρα καίγεται ξανά, όπως πέρυσι, και καμία αντίδραση δεν προβάλλεται. Τα ΜΜΕ κρύβουν επιμελώς την έκταση, στοιχεία δεν δίνονται, και όλοι μαζί μιλούν για την… «περίφημη δουλειά» που έγινε όσον αφορά την αντιμετώπιση των πυρκαγιών. Το δούλεμα δηλαδή είναι γενικό και μεγάλο.
Με διάφορα e-pass (επιδόματα) για «πάσα νόσο», δηλαδή με διαφημιζόμενα ψίχουλα, γίνεται προσπάθεια να κατευναστούν τα πνεύματα. Οι πολίτες σαν επαίτες πρέπει να κάνουν αιτήσεις στις πλατφόρμες μέσα σε ένα γενικευμένο αλαλούμ μήπως και εξασφαλίσουν τα λίγα ευρώ. Από την άλλη η πανδημία καλά κρατεί, διαταράσσοντας το όποιο πρόγραμμα των πολιτών (αλλά και γι’ αυτό προειδοποιούν ότι έρχεται νέο κύμα το φθινόπωρο), υπολειτουργεί το τουριστικό προϊόν (παρά την πολυκοσμία σε κοσμικά κέντρα), και χαλαρώνουμε πως τάχα η Τουρκία θα συμμορφωθεί προς τις υποδείξεις Μπάιντεν για ηρεμία και αυτοσυγκράτηση.
Ήδη, κατακαλόκαιρο, οι πολίτες της χώρας νοιώθουν τις φλόγες του πληθωρισμού να κατακαίουν το εισόδημα πολύ πριν τις 20 του μηνός, κάθε μήνα. Ήδη είναι πάρα πολλοί όσοι δεν θα κάνουν καθόλου διακοπές, ενώ τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια ίπτανται, αποκλείοντας λαϊκά στρώματα από τη δυνατότητα μετακίνησης.
Στα θέατρα της χώρας εκφράστηκε σε ένα βαθμό ο λαός όταν καταγγέλθηκε η καραμπινάτη απόφαση να αφεθεί ελεύθερος ο βιαστής και προστατευόμενος της Ν.Δ. κ. Λιγνάδης. Στα θέατρα η βουλή του κόσμου μπόρεσε να εκφραστεί έστω και για λίγο. Εκεί για 2 ώρες είναι συγκεντρωμένος –όχι για να εκτονωθεί– κόσμος που σκέφτεται και προβληματίζεται. Εκεί είναι ο τόπος που ένα μέρος του καλλιτεχνικού κόσμου (ηθοποιοί και άλλοι συντελεστές) καταγγέλλουν την ηγεσία του Υπουργείου Πολιτισμού, την απόφαση της δικαιοσύνης και βεβαίως τη στήριξη που είχε ο Λιγνάδης όλο αυτό το διάστημα.
Σκεφθείτε τις δυνατότητες αν υπήρχαν διαδικασίες ή ευκαιρίες ή συναθροίσεις του λαού όπου θα μπορούσε να εκφραστεί ανεμπόδιστα η θέλησή του, η αγωνία του, οι ανάγκες του. Αυτό είναι το βασικότερο όλων των ζητημάτων: να αποκτήσει φωνή ο λαϊκός παράγοντας, να εκφραστεί.
Για τη ματαίωση αυτής της ΑΝΑΓΚΗΣ επιστρατεύονται οι πάσης φύσεων χειριστικοί μηχανισμοί, και φυσικά όλος ο πολιτικός κόσμος με τις παραφυάδες του.
Η έκφραση του λαού, η οργάνωσή του με πολλούς και διάφορους τρόπους, είναι το κεντρικό και ύψιστο καθήκον για όποιους πονούν τον Τόπο, για όσους αγωνίζονται ενάντια στη διάλυση και την υποτέλεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου