Φορώντας τα καλύτερά του ρούχα, ο Francis Smith κοίταξε νευρικά τους τρεις δικαστές στο δικαστήριο του Λονδίνου. Ο Smith, ένας συλλέκτης φόρων, δεν είχε γνωστό ποινικό ιστορικό και σίγουρα δεν είχε την πρόθεση να γίνει το επίκεντρο μιας από τις πιο ασυνήθιστες δίκες δολοφονίας του 19ου αιώνα στην Αγγλία. Αλλά μια εβδομάδα νωρίτερα, ο Smith είχε κάνει ένα λάθος: είχε πυροβολήσει και σκότωσε αυτό που πίστευε ότι ήταν φάντασμα.
Οι θεατές μέσα στο δικαστήριο κάθισαν ήσυχοι καθώς ο εισαγγελέας και ο εξεταστής αμφισβήτησαν κάμποσους αυτόπτες μάρτυρες. Όλοι είχαν δει τον Smith στο χωριό Hammersmith (σήμερα, τμήμα του Λονδίνου) τη νύχτα του εγκλήματος, ή, στο παρελθόν, είχαν δει το φάντασμα που κυνηγούσε ο Smith. Ένας τέτοιος αυτόπτης μάρτυρας, ο William Girdler, ο νυχτοφύλακας του χωριού και σύντροφος κυνηγός φαντασμάτων του Smith, όχι μόνο είχε δει το φάντασμα με τα λευκά σεντόνια να κρύβεται στην απέναντι πλευρά του δρόμου, αλλά τον είχε κυνηγήσει ο ίδιος.
"Όταν το κυνηγήσατε, πώς έφυγε;", ρώτησε ο εξεταστής.
"Έριξε το σεντόνι ή το πανί και έπειτα το έβγαλε από το κεφάλι του", απάντησε ο Girdler. "Ήταν σαν το κεφάλι του να ήταν σε μια τσάντα."
"Πόσο καιρό είχε ανησυχήσει η γειτονιά με αυτή την εμφάνιση;"
"Περίπου έξι εβδομάδες ή δύο μήνες."
"Ήταν μεγάλος και γενικός ο συναγερμός;".
"Ναι, πολύ."
"Είχε συμβεί σημαντικός μπελάς από αυτόν;".
"Πολλοί άνθρωποι είχαν βοηθεί πολύ."
Ο Girdler έλεγε την αλήθεια. Οι κάτοικοι του Hammersmith είχε αναφέρει ότι έβλεπαν ένα φάντασμα εδώ και εβδομάδες, και ήταν τρομοκρατημένοι. Το φάντασμα ήταν βίαιο. Είχε επιτεθεί σε άνδρες και γυναίκες, και αυτούς τους δύο μήνες διέφευγε της σύλληψης. Εκείνη την εποχή, το περιοδικό Kirby's Wonderful and Scientific Museum ανέφερε ότι το φάντασμα ήταν "τόσο έξυπνο και ευκίνητο, που δε θα μπορούσαν ποτέ να το εντοπιστούν".
Όταν ανέβηκε για εξέταση η Ann Millwood, ο εξεταστής την ρώτησε αν γνώριζε αυτές τις αναφορές.
Απεικόνιση του Francis Smith ενώ κυνηγάει το φάντασμα του Hammersmith
"Ναι, άκουσα πολύ να μιλάμε γι' αυτό, που μερικές φορές εμφανίστηκε με ένα λευκό σεντόνι και μερικές φορές με μια στολή από δέρμα μοσχαριού, με κέρατα στο κεφάλι και γυάλινα μάτια", δήλωσε. Και να ήταν μόνο αυτά... Το φάντασμα αναφέρθηκε μερικές φορές και με τη μορφή του Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Άλλοι δήλωσαν ότι τα μάτια του ακτινοβολούσαν σαν πυγολαμπίδες και ότι ανάπνεε φωτιά.
Πρέπει να ήταν εξαιρετικά δύσκολο για την Millwood να περιγράψει την εμφάνιση του φαντάσματος, ειδικά μπροστά στο κοινό. Ο δαίμονας που παρουσίαζε δεν έμοιαζε στον αδελφό της, Thomas, τον νεαρό που δολοφονήθηκε λανθασμένα από τον Francis Smith.
Τον 19ο αιώνα, το να δει κάποιος στην Βρετανία ένα φάντασμα -ή κάποιον ντυμένο σαν φάντασμα- δεν ήταν ασυνήθιστο. Τα στενά σοκάκια ήταν γεμάτα από φαρσέρ ντυμένους με σεντόνια που τρομοκρατούσαν τον κόσμο.
Ο ιστορικός Owen Davies παρακολουθεί την προέλευση των φαρσέρ φαντασμάτων εντοπίζοντας τις πρώτες αναφορές για ψεύτικα φαντάσματα στην Μεταρρύθμιση, όταν οι επικριτές του καθολικισμού κατηγόρησαν την Εκκλησία ότι παραποιούσε τους νεκρούς για να προσηλυτίσει τους αμφισβητίες. Κάποτε, ο μεταρρυθμιστής Ντεσιντέριους Έρασμους Ροτεροντάμους -γνωστός απλώς ως Έρασμους- ανέφερε ότι ένας ιερέας κάποτε έδεσε κεριά σε μερικά καβούρια και τα απελευθέρωσε σε ένα νεκροταφείο με την ελπίδα να μιμηθούν τις χαμένες, περιπλανώμενες ψυχές του καθαρτηρίου.
Αλλά για τους περισσότερους απατέωνες-φάντασματα, τα καβούρια ήταν περιττά. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν ένα λευκό σεντόνι. Μέχρι τον 19ο αιώνα, οι φτωχοί δεν θάβονταν με φέρετρα αλλά απλά τους τύλιγαν με υφάσματα -μερικές φορές με τα σεντόνια του νεκροκρέβατού τους- το οποίο κοβόταν στο κεφάλι και τα πόδια. Οι φαρσέρ υιοθέτησαν το λευκό σεντόνι ως την de facto στολή τους ήδη από το 1584. Από αυτή την πρακτική προέκυψαν τα φαντάσματα με τα λευκά σεντόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου