Η ιστορία είναι γεμάτη με ανθρώπους που χαθήκαν χωρίς ίχνος ή με άλλους που εμφανίστηκαν από το πουθενά, χωρίς φαινομενικό παρελθόν.
Δείτε την ιστορία μερικών από αυτούς.
Ο Jerome του Sandy Cove
Ο Jerome - πηγή
Αν και οι εκδοχές της ανακάλυψής του διαφέρουν, η ιστορία αναφέρει ότι τον Σεπτέμβριο του 1863, στη Νέα Σκωτία του Καναδά, ένα 8χρονο αγόρι που περπάταγε στην παραλία του Sandy Cove, συνάντησε έναν άντρα που υπέφερε από το κρύο. Ο άντρας δεν είχε πόδια.
Όταν η οικογένεια του αγοριού πήρε τον άγνωστο άντρα στο σπίτι τους, στο χωριό Digby Neck, έμαθαν ότι δεν μιλούσε αγγλικά. Οι κάτοικοι τον ονόμασαν Jerome, αφού μουρμούρισε κάτι που ακουγόταν σαν αυτό το όνομα όταν τον ρώτησαν ποιος ήταν. Ο Jerome όχι μόνο δεν μιλούσε αγγλικά, αλλά δεν έβγαζε καν λέξεις. Καθώς άρχισαν να συρρέουν περίεργοι για να δουν τον μυστηριώδη ξένο, ο Jerome άρχισε να γρυλίζει σαν σκυλί.
Όταν εξετάστηκε ο Jerome, το μυστήριο έγινε ακόμη πιο περίπλοκο. Οι ακρωτηριασμοί του ήταν φρέσκοι, υπήρχαν ακόμα οι επίδεσμοι και δεν είχαν ακόμα θεραπευθεί. Φαινόταν ότι τα πόδια του είχαν κοπεί από κάποιον εξειδικευμένο χειρούργο και δεν έγινε τυχαία.
Οι κάτοικοι της πόλης πίστεψαν ότι ο Jerome ίσως είναι καθολικός (λόγω της μεσογειακής εμφάνισής τους) και τον έστειλαν στην κοντινή ακαδιανή (η Ακαδία ήταν αποικία που ίδρυσαν οι Γάλλοι στις αρχές του 17ου αι. στην περιοχή που σήμερα ανήκει στις καναδικές επαρχίες της Νέας Σκωτίας, του Νιου Μπράνσγουικ, της Νήσου του Πρίγκηπα Εδουάρδου και της Νέας Γης, καθώς και στην αμερικανική πολιτεία του Μέιν) κοινότητα Meteghan. Τον πήγαν στον Κορσικανό-καναδό πολύγλωσσο Jean Nicola, ο οποίος του μίλησε γαλλικά, λατινικά, ιταλικά και ισπανικά. Ο Jerome δεν απάντησε σε καμία γλώσσα.
Ο Nicola κράτησε τον Jerome στο σπίτι του και τον πρόσεχε για 7 χρόνια, μαζί με τη σύζυγό του, Juliette, και την θετή του κόρη, Madeleine. Όσο έμεινε στο Meteghan, η κυβέρνηση έμαθε για την παρουσία του Jerome και έδωσε ένα εβδομαδιαίο επίδομα 2 δολαρίων για τη φροντίδα του. Παρά το γεγονός ότι ζούσε με έναν γλωσσολόγο, ο Jerome δεν έμαθε ποτέ να μιλάει και μπορούσε μόνο να μουγκρίζει και να γρυλίζει.
Όταν πέθανε η Julitte, έστειλαν τον Jerome στην οικογένεια Comeau στην κοντινή πόλη St. Alphonse. Ο Jerome έμεινε εκεί για το υπόλοιπο της ζωής του. Οι Comeau επέτρεπαν στον κόσμο να δει τον Jerome, με το ανάλογο αντίτιμο -έπαιρναν και το κυβερνητικό επίδομα. Ο Jerome πέθανε το 1912, σχεδόν 50 χρόνια μετά την εύρεσή του στην παραλία. Κανείς ποτέ δεν έμαθε ποιος ήταν.
Ο Jerome έγινε ένας αγαπημένος χαρακτήρας στην λαϊκή ιστορία της Νέας Σκοτίας, με τραγούδια και ταινίες που λένε την ιστορία του. Οι θεωρίες για το ποιος ήταν εξακολουθούν να αφθονούν. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ήταν κάποιος ναυτικός που τιμωρήθηκε με ακρωτηριασμό μετά από μια απόπειρα ανταρσίας, ενώ άλλοι ότι ήταν κληρονόμος κάποιας μεγάλης περιουσίας που τον ακρωτηρίασαν, σφετερίστηκαν την περιουσία και τον έδιωξαν. Σύμφωνα με το βιβλίο ενός ιστορικού από τη Νέα Σκοτία, ο Jerome ήταν μετανάστης από μια πόλη στο κοντινό Νιου Μπράνσγουικ, ο οποίος υπέφερε από γάγγραινα και έφυγε από το Sandy Cove όταν έγινε φορτίο για την πόλη.
John Doe, No. 24
Τον Οκτώβριο του 1945, βρέθηκε ένας κουφός έφηβος να περιπλανιέται στους δρόμους του Τζάκσονβιλ του Ιλινόι, ανίκανος να μιλήσει, να υπογράψει ή να επικοινωνήσει με κάποιον τρόπο. Το μόνο που μπορούσε να γράψει ήταν το όνομα "Lewis". Αφού οι αρχές προσπάθησαν να βρουν τους συγγενείς του και απέτυχαν, ένας δικαστής τον έστειλε σε ένα κρατικό κέντρο ψυχικής υγείας. Έγινε ο 24ος ανώνυμος που μπήκε στο κέντρο και έγινε γνωστός ως John Doe No. 24 (και όχι ο Lewis). Τελικά, παρέμεινε με αυτό το όνομα μέχρι το θάνατό του.
Ο John παρέμεινε στο ίδρυμα για 30 χρόνια. Όσο ζούσε εκεί κακοποιήθηκε και τελικά έχασε και την όρασή του, πιθανώς ως παρενέργεια του διαβήτη. Μετά την τύφλωσή του, μεταφέρθηκε σε διάφορα νοσοκομεία. Παρά τα όσα όμως, αναφέρθηκε ότι διατηρούσε την αίσθηση του χιούμορ και ήταν ένας χαρούμενος άνθρωπος που απολάμβανε να χορεύει με τη μουσική καθώς αισθανόταν τους κραδασμούς.
Όταν πέθανε από εγκεφαλικό επεισόδιο το 1993, κανείς δεν είχε μάθει ποιος ήταν ή από πού εμφανίστηκε. Στην κηδεία του, όταν το πλήθος ρωτήθηκε αν κάποιος είχε να πει κάτι για τον John, δεν εμφανίστηκε κανείς. Όμως, δεν ξεχάστηκε. Όταν η τραγουδίστρια Μάρι Τσάπιν Καρπέντερ (Mary Chapin Carpenter) άκουσε τη θλιβερή ιστορία του Jοhn, τον μνημόνευσε στο τραγούδι της, "John Doe No. 24".
Ο Monsieur Chouchani
Ο νεαρός Chouchani - πηγή
Ο ραβίνος Monsieur Chouchani, γνωστός και ως Shushani, είναι γνωστός για τους διάσημους μαθητές του -ένας εκ των οποίων ήταν ο βραβευμένος με Νόμπελ συγγραφέας Ελί Βίζελ- παρά για το έργο του αλλά κυρίως επειδή κράτησε το μυστικό της ταυτότητάς του σε όλη του τη ζωή.
Η παρουσία του αναμαλλιασμένου, με όψη ζητιάνου, Chouchani, αναφέρεται συχνά. Ο Βίζελ έγραψε ότι ο Chouchani ήταν "βρώμικος", "τριχωτός" και "έμοιαζε με κλόουν" ενώ, σύμφωνα με έναν άλλον μαθητή του, τον Γαλλοεβραίο φιλόσοφο Λιθουανικής καταγωγής, Εμανυέλ Λεβινάς, "η εξωτερική εμφάνισή του ήταν αρκετά δυσάρεστη, μερικοί λένε ακόμη και απαράδεκτη". Αλλά έκανε έντονη εντύπωση στους μαθητές του, που τον ονόμασαν δάσκαλο της φιλοσοφίας, των μαθηματικών και του Ταλμούδ. Και οι δύο προαναφερθέντες άνδρες τον θεωρούν έναν από τους σπουδαιότερους καθηγητές τους.
Ελάχιστα είναι γνωστά για την προέλευση του Chouchani. Αμέσως μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, μεταξύ του 1947 και του 1952, ο ραβίνος έζησε στο Παρίσι, έπειτα εξαφανίστηκε για αρκετά χρόνια και εμφανίστηκε στο Ισραήλ για πολύ λίγο. Έπειτα εμφανίστηκε και πάλι για λίγο στο Παρίσι. Τέλος, κάποια στιγμή μετακόμισε στη Νότια Αμερική, όπου έζησε μέχρι να πεθάνει. Πέρα από αυτά, το μόνο σίγουρο γι' αυτόν είναι ότι γεννήθηκε το 1895, αλλά ακόμη και η τοποθεσία είναι άγνωστη.
Το ίδιο άγνωστο είναι και το πραγματικό του όνομα. Chouchani και Shushani πιστεύεται ότι είναι παρατσούκλια και πιθανός λογοπαίγνια. Shushani είναι δημωνύμιο (λέξη προσδιοριστική της καταγωγής ή της κατοίκησης συγκεκριμένου χώρου και προέρχεται από το όνομα του συγκεκριμένου τόπου) για κάποιον από την βιβλική πόλη Σούσα (γνωστή ως Shushan στη Βίβλο, Σελεύκεια και Seleucia ad Eulaeum στα λατινικά), που σήμερα είναι τμήμα του Ιράν. Αλλά κανείς δεν είναι σίγουρος γιατί ονομάστηκε έτσι. Ή πότε άρχισε να αποκαλείται έτσι. Ή ποιο είναι το λογοπαίγνιο.
Είναι γνωστό ότι ο Chouchani πέθανε το 1968 και είναι θαμμένος στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης. Ο Βίζελ πλήρωσε για την ταφόπλακά του και έγραψε τον επιτάφιο του: "Ο σοφός ραβίνος Chouchani της ευλογημένης μνήμης. Η γέννηση και η ζωή του είναι σφραγισμένα με αίνιγμα".
Το πρώτο μέρος εδώ.
Δείτε ακόμη:
5 μνημεία αφιερωμένα σε άλυτα και μυστήρια εγκλήματα
Η Bella της φτελιάς
Το 1943, τέσσερα αγόρια έπαιζαν στο δάσος Hagley έξω από το Stourbridge στην Αγγλία, όταν έκαναν μια βλοσυρή ανακάλυψη: ένα ανθρώπινο κρανίο στον κορμό ενός δέντρου. Όταν πήγε η αστυνομία, βρήκαν μέσα στο δέντρο έναν σχεδόν ολόκληρο σκελετό μιας μεσήλικης γυναίκας μαζί με μερικά κομμάτια ρούχου, ένα παπούτσι και μια φτηνή βέρα. Κοντά στο σημείο, βρέθηκε θαμμένο και ένα διατηρημένο χέρι. Το πτώμα βρέθηκε να έχει ένα κομμάτι ταφτά στο στόμα του, υποδηλώνοντας ότι η γυναίκα είχε πεθάνει λόγω ασφυξίας περίπου 1,5 χρόνο πριν. Οι ειδικοί πίστευαν ότι το σώμα τοποθετήθηκε μέσα στο δέντρο ενώ ήταν ακόμα ζεστό -λόγω της ακαμψίας κάτι τέτοιο δε θα ήταν δυνατό.
Καθώς ο πόλεμος συνεχιζόταν, η διαδικασία της ταυτοποίησης είχε πολλά εμπόδια. Άλλωστε, πολλοί εξαφανίζονταν κατά τη διάρκεια του πολέμου, συχνά σκόπιμα. Οι αρχές μπόρεσαν μεν να καταλάβουν πώς έμοιαζε η γυναίκα, αλλά δεν είχαν ιδέα από πού ήταν. Το μόνο που είχαν ήταν η ηλικία της (35), το ύψος της (152 εκατοστά), το χρώμα των μαλλιών της (μουντά καστανά) και είχε τα δόντια της. Η αναζήτηση 3.000 περιπτώσεων αγνοουμένων δεν απέφερε αποτέλεσμα και παρόλο που ο Τύπος κάλυψε την ιστορία, δεν βρέθηκαν πληροφορίες. Ο πόλεμος συνεχίστηκε και ο κόσμος ξέχασε το συμβάν.
Σαν να μην έφτανα όμως αυτά τα αποτρόπαια, γύρω στα Χριστούγεννα του 1943 ή του 1944 (οι πηγές διαφέρουν) άρχισαν να εμφανίζονται παράξενα μηνύματα. Στην πόλη Old Hill του Γουέστ Μίντλαντς, κοντά στο Hagley, εμφανίστηκε ένα γκράφιτι με άσπρη κιμωλία στην πλευρά ενός άδειου κτιρίου, που ρωτούσε: "WHO PUT LUEBELLA DOWN THE WYCH-ELM" (ΠΟΙΟΣ ΕΒΑΛΕ ΤΗΝ LUEBELLA ΣΤΗΝ ΦΤΕΛΙΑ. Όποιος έγραψε το μήνυμα είχε μπερδέψει τα είδη των δέντρων, μιας και ήταν άλλο το είδος του δέντρου που βρέθηκε ο σκελετός). Άλλες παρόμοιες φράσεις εμφανίστηκαν σύντομα σε κοντινές τοποθεσίες, πάντα με το όνομα Bella ή Luebella και συχνά με το όνομα Hagley Wood. Σύντομα, η φράση έγινε πιο συνεπής: "WHO PUT BELLA IN THE WYCH [sometimes WITCH] ELM?" (ΠΟΙΟΣ ΕΒΑΛΕ ΤΗΝ BELLA ΣΤΗΝ WYCH (ή και WITCH) ELM)
Παρά τα μηνύματα, η υπόθεση παρέμεινε άλυτη. Το καλύτερο που μπόρεσε να παρουσιάσει η αστυνομία ήταν μερικοί Ναζί κατάσκοποι που δρούσαν στην περιοχή των Midlands κατά τη διάρκεια του πολέμου και μια από τις γυναίκες που συνδέονταν με τους κατασκόπους ονομαζόταν Clarabella Dronkers (ή πιθανώς Clara Bauerle), ηλικίας 30 χρόνων και είχε ακανόνιστα δόντια. Δεν είχαν όμως αρκετές πληροφορίες για να επιβεβαιώσουν ότι ήταν η Bella αυτή που αναζητούσαν.
Κανένας ποτέ δεν κατάφερε να βρει την ταυτότητα του ανθρώπου -ή των ανθρώπων- που έγραφε τα μηνύματα. Η φράση συνεχίζει να εμφανίζεται ακόμη και σήμερα στην περιοχή. Σε πολλές περιπτώσεις, το μήνυμα ήταν βαμμένο με λευκό σπρέι, όλα τα γράμματα ήταν κεφαλαία, στη βάση του οβελίσκου Wychbury στο Μπέρμιγχαμ. Η τοποθεσία αυτή φαίνεται να έχει επιλεγεί για πρώτη φορά στη δεκαετία του 1970 και το τελευταία μήνυμα εμφανίστηκε εκεί το 1999.
Man Of The Hole
Έχει διάφορα παρατσούκλια όπως Last Tribesman (ο τελευταίος ιθαγενής) και Loneliest Man on Earth (ο πιο μοναχικός άνθρωπος στη γη). Αλλά το πραγματικό όνομά του, όπως και η ιστορία του, είναι άγνωστο. Συνήθως αποκαλούνταν Man of the Hole (ο άνθρωπος της τρύπας). Πρώτη φορά τον είδαν να ζει μόνος του στο δάσος του Αμαζονίου το 1996 και πιστεύεται ότι είναι το τελευταίο ζωντανό μέλος της αυτόχθονης φυλής του. Ποιας όμως; Άγνωστο, όπως και η γλώσσα που μιλάει.
Το πιο συνηθισμένο παρατσούκλι του ανθρώπου αυτού απορρέει από την πρακτική του να σκάβει μια τρύπα στο σπίτι του -που είναι φτιαγμένο από άχυρο, θάμνους και γιγαντιαία φύλλα- και κάθε φορά τα αφήνει για να χτίσει ένα νέο σπίτι, αφήνοντας πίσω του την τρύπα. Πιστεύεται ότι ο λόγος που δημιουργεί τις τρύπες είναι επειδή θέλει να παγιδεύσει ζώα ή ίσως είναι ένας χώρος όπου μπορεί να κρυφτεί ο ίδιος. Διαθέτει επίσης κήπο, όπου καλλιεργεί μανιόκα (ή αλλιώς κασάβα), καλαμπόκι και φρούτα paw-paw, μεταξύ άλλων.
Από το 2007, το Fundação Nacional do Índio (FUNAI/ Εθνικό Ίδρυμα Ινδιάνων, κυβερνητικός οργανισμός προστασίας των ιθαγενών) της Βραζιλίας, απαγόρευσε να αναπτυχθεί ή έστω απλά να περάσει κάποιος από την περιοχή του MotH, αρχίζοντας με την αποκοπή 31 τετ. μιλίων γύρω από την επικράτειά του -αργότερα τα επέκτεινε κατά 11,5 τετ. μίλια επιπλέον. Ο ίδιος οργανισμός του έχει δώσει δικαιώματα στην γη του.
Μέχρι το 2014 ήταν γνωστό ο MotH ήταν ζωντανός, ο οποίος είναι επιθετικός απέναντι σε όποιον τον πλησιάζει.
Οι πράσινες μπότες
Φωτογραφία του Green Boots - πηγή
Άλλο πράγμα να πεθάνει κανείς καλυμμένος στο μυστήριο, η ταυτότητά του να μην ανακαλυφθεί ποτέ και άλλο να χρησιμεύει το ανώνυμο, παγωμένο σώμα κάποιου ως ορόσημο επί 13 χρόνια.
Κάτι τέτοιο συμβαίνει στο Έβερεστ. Προφανώς, είναι αρκετά δύσκολο να ανεβεί κανείς εκεί πάνω, πόσο δε περισσότερο να ανέβει μια αποστολή για να βρει και να μεταφέρει νεκρούς, ειδικά αν έχουν πέσει σε δύσκολα προσβάσιμες περιοχές. Κάτι τέτοιο συνέβαινε με το πτώμα που ήταν γνωστό ως "πράσινες μπότες", που κείτονταν στη δεξιά πλευρά του, με το πρόσωπό του σκοτεινό, στο ψηλότερο βουνό του κόσμο από το 2001 ως το 2014.
Αν και υπάρχουν περίπου 200 παγωμένα πτώματα στο Έβερεστ, η τοποθεσία του Green Boots σε συνδυασμό με το χρώμα των υποδημάτων του έκανα αυτό το συγκεκριμένο αξέχαστο. Κάπου στα 27.900 πόδια, όλες οι αποστολές που έρχονταν από τη βόρεια πλευρά μπορούσαν να εντοπίσουν τις Πράσινες Μπότες στο μέρος της ανάπαυσής του, μια ασβεστολιθική σπηλιά. Είναι γνωστό ότι ακόμη ένας ορειβάτης, ο David Sharp, πέθανε στην Σπηλιά Green Boots το 2006, όταν ξάπλωσε για ώρες εκεί σε κατάσταση υποθερμίας, ενώ τον είχαν προσπεράσει κάμποσοι άλλοι ορειβάτες. Πιστεύεται ότι οι ορειβάτες τον πέρασαν για τον Green Boots και γι' αυτό δεν σταμάτησαν να τον βοηθήσουν.
Υπάρχουν πολλές ιδέες για το ποιος μπορεί να είναι ο Green Boots. Η πιο κοινά αποδεκτή αναφέρει ότι ήταν ο Ινδός ορειβάτης Tsewang Paljor, που ήταν γνωστό ότι φορούσε πράσινες μπότες την ημέρα της εξαφάνισής του στο Έβερεστ το 1996. Άλλοι πιστεύουν ότι είναι το σώμα του συνοδοιπόρου του, Dorje Morup. Και οι δύο πέθαναν στο Έβερεστ το 1996, μαζί με άλλους έξι. Το 2014, το σώμα εξαφανίστηκε, πιθανώς μετακινήθηκε και θάφτηκε.
Bonus: Η ταυτοποιημένη Lori Erica Ruff
Η Ruff το 2001 - πηγή
Η Lori Ruff συμπεριφερόταν παράξενα λίγο καιρό πριν πεθάνει το 2010, αλλά αυ΄το δεν ήταν κάτι νέο: ο σύζυγός της, Blake, την είχε χωρίσει πρόσφατα λόγω αυτού. Η Lori ήταν πάντα παράξενη, αρνούμενη να αφήσει κάποιο από τα μέλη της οικογένειάς του συζύγου της να κρατήσει την μικρή κόρη τους. Αν και ήταν στα 40, είχε ζητήσει ένα παιχνίδι για δώρο Χριστουγέννων. Είχε επίσης μια παράξενη συνήθεια, να αφήνει απότομα τις οικογενειακές συγκεντρώσεις για να πάει να πάρει έναν υπνάκο. Τον τελευταίο καιρό, χειροτέρεψε: όταν ο Blake κατέθεσε την αίτηση διαζυγίου, η Lori έστελνε απειλητικά μηνύματα στην οικογένειά του και έκλεψε κλειδιά του σπιτιού τους.
Όταν αυτοκτόνησε με πυροβολισμό στο Longview του Τέξας, ούτε ο σύζυγός της, ούτε κανένας από την οικογένειά του είχαν αντιληφθεί ότι θα συνέβαινε κάτι τραγικό.
Σε όλη τη διάρκεια του γάμου τους, στην ντουλάπα του ζευγαριού υπήρχε ένα κουτί -ένα κουτί που είχε απαγορευτεί στον Blake να αγγίξει- και όταν ανοίχτηκε, βρέθηκαν μια σειρά εγγράφων που έδειχναν ένα πολύ περίπλοκο παρελθόν. Η Lori απέφευγε να μιλάει πάντα για το παρελθόν της, λέγοντας ότι οι γονείς της είχαν πεθάνει και ότι δεν είχε αδέλφια. Αποδεικνύεται ότι είχε βάσιμους λόγους που ήταν κρυψίνους: Πριν παντρευτεί τον Blake και γίνει η Lori Erica Ruff, ήταν η Lori Erica Kennedy, έχοντας αλλάξει νόμιμα το όνομά της τον Ιούλιο του 1988. Αλλά μόλις λίγους μήνες πριν, φαίνεται ότι το όνομά της ήταν η Becky Sue Turner. Σύμφωνα όμως με έναν ερευνητή που ήξερε η οικογένεια, η Becky Sue Turner ήταν μια 2χρονη που είχε πεθάνει σε μια πυρκαγιά στο Fife της Ουάσιγκτον, το 1971.
Εκεί σταματούν και τα ίχνη. Η Ruff, αφότου άλλαξε το όνομά της σε Lori Kennedy, απέκτησε νέο αριθμό κοινωνικής ασφάλισης, κάτι που την "εξαφάνισε" εντελώς. Δεν είναι γνωστό ποιο ήταν το όνομα που χρησιμοποίησε πριν το Becky Sue, ή οτιδήποτε άλλο γι' αυτήν, μόνο ότι, το 1997, είχε πάρει πτυχίο στη διοίκηση επιχειρήσεων από το Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Arlington και ίσως κάποτε είχε εργαστεί ως στρίπερ (σύμφωνα με κάποιον παλιό γνωστό).
Το κουτί περιέχει επίσης ψεύτικες επιστολές αναφοράς από κάποιον εργοδότη και έναν ιδιοκτήτη γης, καθώς και αποκόμματα με δυσανάγνωστη γραφή -μόνο οι λέξεις "North Hollywood police" (αστυνομία Βόρειου Χόλιγουντ), "402 months" (402 μήνες) και το όνομα του δικηγόρου "Ben Perkins" ήταν αναγνώσιμα. Φαίνεται ότι ίσως αντιμετώπιζε φυλάκιση -οι 402 μήνες- κάποια στιγμή. Υπήρχε επίσης η υποψία, λόγω ορισμένων εγγράφων, ότι μπορεί να ήταν μεγαλύτερης ηλικίας απ' ό,τι φαινόταν, μια θεωρία που βασίζεται στο γεγονός ότι έπασχε από στειρότητα όταν υποτίθεται ότι ήταν στα 20 της και κατέφυγε σε τεχνητή γονιμοποίηση για να συλλάβει την κόρη της το 2008.
Η Ruff έγραψε στον Blake μια επιστολή αυτοκτονίας 11 σελίδων, καθώς και μια μικρότερη που απευθυνόταν στην κόρη της, αλλά καμία από τις δύο δεν βρέθηκε στο κουτί -ή στο βρώμικο σπίτι της που ήταν γεμάτο βρώμικα πιάτα και μουντζουρωμένα παλιόχαρτα- ώστε να ξεκαθαριστεί το μυστήριο του ποια μπορεί να ήταν ή από πού ήρθε. Η αστυνομία δεν έχει κανένα στοιχείο. Μόνο μια λίστα με πιθανούς υπόπτους.
Τον Σεπτέμβριο όμως του 2016 η υπόθεση λύθηκε. Η Lori Erica Ruff ήταν η Kimberly McLean, μια γυναίκα από την Πενσυλβάνια που εγκατέλειψε την οικογένειά της στην ηλικία των 18 ετών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου