Βασίλης Ραφαηλίδης

Έλληνας δημοσιογράφος, συγγραφέας και κορυφαίος κριτικός κινηματογράφου. Έγινε ευρύτερα

γνωστός από τις αντιπαραθέσεις του στα τηλεοπτικά «παράθυρα».

Ο Βασίλης Ραφαηλίδης ήταν δημοσιογράφος, αρθρογράφος, συγγραφέας και από τους κορυφαίους έλληνες κριτικούς κινηματογράφου. Πολυμαθής, πολυγραφότατος, ανατρεπτικός, πνευματώδης και συγκρουσιακός, άφησε διακριτό στίγμα στον ελληνικό δημόσιο λόγο κι έμεινε έως το τέλος της ζωής του ένας μαχητικός διανοούμενος της κομμουνιστικής Αριστεράς (ψήφιζε ΚΚΕ όντας «οπαδός του και όχι μέλος του»). Έγινε ευρύτερα γνωστός τη δεκαετία του ‘90 από τις αντιπαραθέσεις και τις συγκρούσεις του στα «παράθυρα» της ιδιωτικής τηλεόρασης.

Τα πρώτα χρόνια

Ο Βασίλης Ραφαηλίδης γεννήθηκε την Πρωτοχρονιά του 1934 στα Σέρβια της Κοζάνης. Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια, στη διάρκεια της Κατοχής και του Εμφυλίου Πολέμου, λόγω των αριστερών πεποιθήσεων του πατέρα του, που ήταν φιλόλογος και διώχθηκε για τις ιδέες του. Έζησε στο Βελβενδό της Κοζάνης, στην Καστοριά και κατά περιόδους στα βουνά της περιοχής. Όμως, οι κακουχίες και οι οικογενειακές διώξεις των γονέων του δεν τον πτόησαν, αλλά αντίθετα ατσάλωσαν τον χαρακτήρα του.

Το 1953 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα προς αναζήτηση καλύτερης τύχης. Το 1959 γράφτηκε στη Σχολή Σταυράκου για να σπουδάσει την τέχνη του κινηματογράφου. Μετά την αποφοίτησή του εργάστηκε ως βοηθός του Νίκου Κούνδουρου και του Ροβήρου Μανθούλη, και το 1963 γύρισε δύο ταινίες μικρού μήκους. Την ίδια χρονιά πρωτοεμφανίζεται ως κινηματογραφικός κριτικός στο καλλιτεχνικός περιοδικό της Αριστεράς «Επιθεώρηση Τέχνης».

Το 1964 βρέθηκε στην Αλγερία, που μόλις είχε κερδίσει την ανεξαρτησία της από τη Γαλλία, κοντά στον τροτσκιστή διανοούμενο Μισέλ Πάμπλο (Μιχάλης Ράπτης), που ήταν σύμβουλος του τότε προέδρου της χώρας Αχμέντ Μπεν Μπελά έως το 1965, οπότε ανατράπηκε από τους στρατιωτικούς.

Την ίδια χρονιά επέστρεψε στην Ελλάδα και αποφάσισε να ασχοληθεί επαγγελματικά με την κινηματογραφική κριτική στην εφημερίδα «Δημοκρατική Αλλαγή», μαζί με τον μετέπειτα διάσημο σκηνοθέτη Θόδωρο Αγγελόπουλο, με τον οποίο συνεργάστηκε στις πρώτες του ταινίες.

Το 1966 μαζί με τον Αλέξη Γρίβα εξέδωσαν το περιοδικό «Ελληνικός Κινηματογράφος», το οποίο έκλεισε η χούντα. Το 1968, μετά την αποφυλάκισή του από τις φυλακές της Αίγινας (υπήρξε μέλος του ΠΑΜ και ως εκδότης της εφημερίδας «Ελεύθερη Σκέψη») εξέδωσε, μαζί με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο στην αρχή και πολλούς άλλους στη συνέχεια, το περιοδικό «Σύγχρονος Κινηματογράφος», που έθεσε τα θεμέλια του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου (ΝΕΚ). Το πρώτο τεύχος του περιοδικού κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 1969 και ο ίδιος παρέμεινε στη διεύθυνσή του έως 1973.

Κινηματογραφικός κριτικός και αρθρογράφος

Μετά τη μεταπολίτευση, από το 1974 έως το 1983, εργάστηκε ως κινηματογραφικός κριτικός και συντάκτης στην εφημερίδα «Το Βήμα» και τον ίδιο χρόνο ξεκίνησε τη συνεργασία του με την εφημερίδα «Έθνος», ως σχολιογράφος, αρθρογράφος και κινηματογραφικός κριτικός. Τον Οκτώβριο του 1998 απολύθηκε από τη διεύθυνση της εφημερίδας, επειδή υποστήριξε σθεναρά τη Μαλβίνα Κάραλη στη διαμάχη της με τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη. Στη συνέχεια εργάστηκε στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία».

Από το 1965 έως το 1985 δίδαξε στη Σχολή Σταυράκου και σε πολλά κινηματογραφικά σεμινάρια στην γκαλερί «Ώρα», στο Γαλλικό Ινστιτούτο, στο Ινστιτούτο Γκαίτε, στην «Τέχνη» Θεσσαλονίκης και στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Το σεμινάριό του στην «Ώρα» εκδόθηκε σε βιβλίο με τον τίτλο «12 μαθήματα για τον κινηματογράφο» (1970).

Το συγγραφικό έργο

Το πιο δημοφιλές βιβλίο του παραμένει το ιστορικό ανάγνωσμα «Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους». Είναι μία συνοπτική ιστορία της Ελλάδας από το 1830 έως το 1974, που επιμένει περισσότερο στα αρνητικά παρά στα θετικά γεγονότα της ελληνικής ιστορίας. Γιατί όπως είχε πει: «Αυτό το βιβλίο αγαπάει την Ελλάδα. Και γι’ αυτό δεν την κολακεύει. Λέει τα σύκα σύκα και τους προδότες προδότες και όχι εθνικούς ήρωες».

Άλλα βιβλία του Βασίλη Ραφαηλίδη: «Λεξικό Ταινιών», «Κινηματογραφικά θέματα», «Μια μέθοδος ανάγνωσης του φιλμ», «Το ομιχλώδες τοπίο της ιστορίας στον Αγγελόπουλο», «Κείμενα για τον Μαρξ», «Πολιτικά Ταξίδια», «Έλληνες και Νεοέλληνες», «Η περιπέτεια του μαρξισμού», «Η δύσκολη ζωή ενός Έλληνα», «Τα μαλλιά του φαλακρού δολοφόνου», «Νεοελληνική Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας», «Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας», «Οι λαοί της Ευρώπης», «Οι πρόγονοι των Ευρωπαίων», «Στοιχειώδης Αισθητική», «Θερμοί και ψυχροί πόλεμοι» και «Οι λαοί της Μέσης Ανατολής».

Ο Βασίλης Ραφαηλίδης άφησε την τελευταία του πνοή στις 8 Σεπτεμβρίου 2000, στο νοσοκομείο «Ερυθρός Σταυρός» της Αθήνας, καταβεβλημένος από τον καρκίνο.

Η κηδεία του ήταν θρησκευτική (καίτοι ο ίδιος άθεος), με πρωτοβουλία των δύο αδελφών του. Έγινε στο Ναό του Αγίου Νικολάου Πευκακίων και τον επικήδειο εκφώνησε ο πατήρ Γεώργιος Μεταλληνός, με τον οποίο συχνά συγκρουόταν στα τηλεοπτικά παράθυρα.