Μαμάδες

Φαντάζομαι τις στιγμές που πέρασαν μέχρι να αποφασίσουν την υιοθεσία. Ατελέσφορες προσπάθειες,

αποτυχημένες εξωσωματικές

Ηταν Δεκέμβριος του 2019 όταν η υφυπουργός Εργασίας Δόμνα Μιχαηλίδου είχε οργανώσει στο Ζάππειο μία μεγάλη εκδήλωση για να ανακοινώσει το νέο πρόγραμμα για τις υιοθεσίες και την αναδοχή. Οταν μου ζήτησε να την παρουσιάσω, σκεφτόμουν ότι θα είναι μία διεκπεραιωτική βραδιά με συνήθεις λόγους πολιτικών και αρμοδίων. Και κάπως έτσι κυλούσε. Οταν όμως τον λόγο πήραν οι ανάδοχες μαμάδες, ξαφνικά όλα φωτίστηκαν αλλιώς. Ηταν από τις λίγες φορές στη ζωή μου που δάκρυσα δημόσια. Ισως γιατί διέκρινα πολλά υγρά μάτια κάτω από τα φώτα της σκηνής.

Η Μαρία Λιακοπούλου πήρε τη γενναία απόφαση να υιοθετήσει ένα παιδάκι ΑΜΕΑ. ««Μήπως θέλετε να το γυρίσετε πίσω;» με ρώτησαν από το ίδρυμα όταν πέρασαν δύο χρόνια και φάνηκε ότι το παιδί μου θα αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας. Μα ήταν πια παιδί μου, δεν μπορούσα καν να καταλάβω πώς με ρωτούσαν κάτι τέτοιο. Να το γυρίσω πίσω; Το λάτρεψα με το που το πήρα στην αγκαλιά μου και από τότε δεν το άφησα λεπτό, νιώθω τυχερή που αυτό το πλάσμα με φωνάζει μαμά». Λίγο αργότερα άλλη μαμά περιέγραφε πως ο υιοθετημένος γιος της τής είπε μία μέρα: «Δεν με γέννησες, δεν βγήκα από την κοιλιά σου;». «Οχι» αποκρίθηκε εκείνη διστακτικά. «Δεν πειράζει» είπε χαμογελώντας ο μικρός «θα με γεννήσεις τώρα!».

Και έβαλε το κεφαλάκι του μέσα από την μπλούζα της, παριστάνοντας ότι γεννιόταν εκείνη τη στιγμή… «ήμουν και επίσημα η μαμά του». Αυτό που χαράχτηκε μέσα μου από εκείνη τη βραδιά ήταν ο τρόπος που πρόφεραν εκείνες οι γυναίκες τη λέξη «μαμά». Δεν λεκτικοποιείται, δεν περιγράφεται. Ηταν ένα κράμα ευγνωμοσύνης, περηφάνιας, λατρείας.

Ολα αυτά γυρνούν στο μυαλό μου τις τελευταίες μέρες που στο μαρτυρικό θρίλερ που ζούσε η 12χρονη επιβεβαιώθηκε το πιο διεστραμμένο σενάριο. Αυτό που όλοι σκεφτήκαμε από την αρχή, αλλά αρνιόμασταν να αρθρώσουμε με λέξεις. «Η μητέρα έκλεινε στην 12χρονη πελάτες – Καταπέλτης το κατηγορητήριο». Διαβάζεις την είδηση και ενστικτωδώς ψάχνεις ανάμεσα στις λέξεις μήπως κάποιος κάνει λάθος, μήπως δεν έχει επιβεβαιωθεί, μήπως είναι δημοσιογραφική εικασία και όχι επιβεβαιωμένο γεγονός. Πατάς αγχωμένα το link.

«Σύμφωνα με όσα αποκάλυψε ο αστυνομικός συντάκτης Βασίλης Λαμπρόπουλος στην εκπομπή «Live News» οι δικαστικές αρχές θεωρούν ότι η μητέρα ήταν συνδιαχειρίστρια στο chat που εξωθείτο στην πορνεία η 12χρονη. Οχι μόνο εξέδιδε το παιδί της αλλά ήταν και η ίδια που έπαιρνε τα χρήματα από τους βιασμούς σε τουλάχιστον 9 περιπτώσεις». Λίγο πιο κάτω μηνύματα στο κινητό της μικρής, όπου η μαμά της τής ζητούσε χρήματα, ενώ έβαζε και τα εφτά άλλα παιδιά της να πηγαίνουν να ζητούν χρήματα και από τη γειτονιά και να της τα φέρνουν.

Το μυαλό μου κάνει ενστικτωδώς rewind στα πλάνα από το Ζάππειο και τις γυναίκες που δεν μπόρεσαν να κάνουν βιολογικά παιδιά. Φαντάζομαι τις στιγμές που πέρασαν μέχρι να αποφασίσουν την υιοθεσία. Ατελέσφορες προσπάθειες, αποτυχημένες εξωσωματικές. Η ελπίδα, η αγωνία για τα λόγια του γιατρού, εξετάσεις, εξετάσεις, εξετάσεις, απογοήτευση.

Η ελπίδα της υιοθεσίας. Fast forward στην επόμενη σκηνή, η 37χρονη με τα 8 παιδιά, προαγωγός στην 12χρονη της κόρη. Κλείνεις τον υπολογιστή. Δεν αντέχεις να διαβάσεις άλλα. Προτιμάς να δεις ταινία. Ακόμα και τα σενάρια στο σινεμά δεν είναι ποτέ τόσο άδικα και διεστραμμένα.