"Η εθνική τραγωδία των Τεμπών και το σαθρό πολιτικό εποικοδόμημα..."

 

Του Γεωργίου Παπασίμου

Η ανείπωτη τραγωδία των Τεμπών έχει βυθίσει την Ελλάδα στο πένθος και στη θλίψη. Παράλληλα εμφανίζεται και ένα έντονο κύμα οργής, που απαιτεί εδώ και τώρα την τιμωρία όλων των υπευθύνων, ο κατάλογος των οποίων είναι πολύ μακρύς, φθάνοντας στο πυρήνα του προβλήματος που είναι το νόθο πολιτικό εποικοδόμημα και η διαμορφωθείσα νοσηρή κομματοκρατία, ιδιαίτερα κατά την περίοδο της ύστερης Μεταπολίτευσης ως σήμερα. Αυτό το καταδεικνύουν και οι τεράστιες συγκεντρώσεις και διαμαρτυρίες σε όλη τη χώρα με πρωτοστατούσα τη νέα γενιά. Μετά τις αυθόρμητες διαδηλώσεις των Αγανακτισμένων το 2010-2012 ενόψει της τότε χρεωκοπίας της χώρας και της εισόδου στο μνημονιακό οδοστρωτήρα, όπου συνετρίβη το τότε πολιτικό κατεστημένο με μεγαλύτερο θύμα το πάλαι κραταιό ΠΑΣΟΚ, η σημερινή πάνδημη αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας μπροστά στις πελώριες ευθύνες της Κυβέρνησης της ΝΔ, αλλά και των προηγούμενων κομμάτων εξουσίας για την τραγική κατάσταση του ΟΣΕ, που οδήγησε στη μεγαλύτερη τραγωδία των τελευταίων ετών σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, δημιουργεί μια απροσδιόριστη ρευστότητα εκ της οποίας υπό προϋποθέσεις μπορεί να συντριβεί ο διαμορφωθείς μεταμνημονιακός δικομματισμός Νέας Δημοκρατίας – ΣΥΡΙΖΑ ως το κεντρικό δίπολο του πολιτικού συστήματος. Το βίαιο άνοιγμα της κουρτίνας μετά την ανείπωτη εθνική τραγωδία στα Τέμπη έφερε αντιμέτωπη την κοινωνία χωρίς κανένα αναισθητικό μπροστά στο φαινόμενο των πολλαπλών και εφαπτόμενων ευθυνών των εκπροσώπων της πολιτικής εξουσίας, της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας και όλων των διορισμένων από τις Κυβερνήσεις των τελευταίων ετών διοικήσεων του ΟΣΕ και των ομοειδών εταιρειών, που καταδεικνύει το εύρος της παρακμιακής τροχιάς της χώρας μας.

Η δραματική κατάσταση στον ελληνικό σιδηρόδρομο, όπου δαπανήθηκαν πάνω από 15 δις ευρώ από το 1995 ως σήμερα και στον οποίο κυριαρχεί η πελατειακή λογική, η αναξιοκρατία, τα διαπλεκόμενα πιράνχας, που κατασπαταλούν τους δημοσίους πόρους χωρίς καν να πραγματοποιούνται τα απαιτούμενα έργα ασφάλειας, δεν αποτελεί την εξαίρεση του κανόνα. Απλώς εδώ συμπυκνώνονται με έντονο τρόπο όλες οι παθογένειες του ελληνικού πολιτικού συστήματος και η σύνδεση του με τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Δυστυχώς αντίστοιχα προβλήματα, ίσως σε μικρότερο βαθμό βρίσκονται σε όλες τις υποδομές της χώρας που πρέπει να σημειωθεί ότι λόγω των μνημονιακών πολιτικών έχουν επιβαρυνθεί σημαντικά και χρειάζεται σοβαρή προσπάθεια ανάταξης πριν προκύψουν και άλλες εθνικές τραγωδίες.



Το βασικό συμπέρασμα είναι ότι η Ελλάδα παρά το ισχυρό σοκ της χρεωκοπίας της το 2010, μετά την προηγηθείσα κίβδηλη ευημερία, και του μνημονιακού οδοστρωτήρα της προηγούμενης δεκαετίας, αλλά και της συνεχιζόμενης μεταμνημονιακής κηδεμονίας, φαίνεται ξεκάθαρα, ότι δεν εμφανίζει κανένα σημάδι αυτογνωσίας αφού πορεύεται στον αυτόματο πιλότο του ιδίου με πριν ληστρικού παρασιτικού μοντέλου. Κανένα σχέδιο αλλαγής αυτού, που οδηγεί στη χώρα σε νέα χρεωκοπία, υφίσταται, ακόμα και ως θεωρητική σκέψη στο δημόσιο πολιτικό λόγο, παρά το γεγονός ότι τα προβλεπόμενα κεφάλαια του ταμείου ανάκαμψης είναι η τελευταία ευκαιρία για κάτι τέτοιο. Οι οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες μεγεθύνονται δραματικά υπέρ μιας μικρής κάστας συμφερόντων που απαρτίζουν την ελληνική παρασιτική οικονομική ολιγαρχία, η οποία συνεχίζει να αυξάνει προκλητικά τον πλούτο της, τη στιγμή που συρρικνώνονται απαραδέκτως κρίσιμες και απαραίτητες ασφαλιστικές δικλείδες για την επαρκή λειτουργία των βασικών υποδομών της χώρας (τρένα, πλοία, αεροπλάνα κλπ).

Η χώρα αντιμετωπίζει δομικό πρόβλημα το οποίο επικαλύπτεται από τη ρηχή πολιτική αντιπαράθεση των υπαρχόντων κοινοβουλευτικών κομμάτων και του ελεγχόμενου συστήματος ενημέρωσης του λαού. Η πραγματικότητα είναι ότι βιώνει μια μακρά παρακμιακή πορεία που ξεκινά από την περίοδο της ύστερης Μεταπολίτευσης, της μνημονιακής επώδυνης κηδεμονίας και της σημερινής μεταμνημονιακής εποπτείας με τεράστιες ρωγμές στο κοινωνικό της ιστό και τρομακτικές στρεβλώσεις στη αέανη παρασιτική της οικονομία. Μια εκ των βασικών αιτίων αυτής της παρακμιακής πορείας της και ταυτόχρονα αποτέλεσμα αυτής είναι η δραματική υστέρηση των πολιτικών ηγεσιών και του πολιτικού προσωπικού εξουσίας και συνολικά η μετατροπή του πολιτικού συστήματος της ως παρεπόμενης θεραπαινίδας της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας και του διεθνούς παράγοντα.

Οι αιτίες αυτής της οπισθοδρόμησης της χώρας μας, που διετέλεσε επί χρόνια πειραματόζωο των δανειστών, οφείλεται στη φύση και τον χαρακτήρα του μνημονιακού καθεστώτος, αφού αυτό δεν αφορά μόνο τις σκληρές οικονομικές πολιτικές λιτότητας, αλλά παράλληλα αποτελεί σύστημα καθορισμού κανόνων, που μεταβάλλουν την ελληνική κοινωνία σε παθητικό αποδέκτη αυτής της μνημονιακής αποικιοποίησης, κατακερματίζοντας τα κοινωνικά στρώματα, υφαρπάζοντας τα περιουσιακά στοιχεία (δημόσια και ιδιωτικά) και ενισχύοντας τη μεταπρατικότητα και τον παρασιτισμό σε όλα τα επίπεδα.

Η κυριαρχία και η επανάληψη του τοξικού δικομματισμού και ενός υπονομευμένου κομματικού συστήματος, που κινείται μεταξύ της μετριοκρατίας, των χαμηλών προσδοκιών και της ατομικής ή συντεχνιακής εξυπηρέτησης, πλακώνει τα πάντα. Κανένα όραμα αναδημιουργίας, αυτογνωσίας και ισχυρού πλαισίου προστασίας του Ελληνισμού μέσα στις τελευταίες παγκόσμιες ανακατατάξεις δεν φαίνεται στο προσκήνιο.

Ο δημόσιος λόγος χαρακτηρίζεται από ρηχή αντιπαλότητα, όπου πρωταγωνιστούν οι ασύνδετες και άναρθρες κραυγές εντυπωσιασμού, χωρίς την προοπτική οποιουδήποτε σχεδίου για το μέλλον της χώρας, κάτι που θα έπρεπε να είναι το πρώτιστο καθήκον της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη σημερινή ρευστή και κρίσιμη περίοδο για την Ελλάδα. Αντί αυτών κυριαρχούν η προχειρότητα, η επιδοματική λογική και ο πελατειασμός.

Πρόκειται για τοξικό δικομματισμό, ο οποίος επικεντρώνεται σε περιστασιακά ζητήματα και όχι στα κύρια και απειλεί, λόγω και των δύσκολων συνθηκών που έχει επιφέρει ο εγκλεισμός της κοινωνίας, να δημιουργήσει συνθήκες ενός νέου καταστροφικού εμφυλίου, που θα διαλύσει παντελώς τη χώρα.

Πρόκειται για την συνέχιση και εμβάθυνση της κρίσης του πολιτικού συστήματος, που εμφανίστηκε έντονα στην περίοδο της ύστερης Μεταπολίτευσης, γιγαντώθηκε στη περίοδο των Μνημονίων και συνεχίζει στη σημερινή δύσκολη περίοδο να αποτελεί το εφιαλτικό βαρίδι για την μη λύση των προβλημάτων και αξιοποίηση των δυνατότητων της χώρας. Αυτό το πολιτικό σύστημα της «άφρονης» και ανάξιας «κομματοκρατίας», με κόμματα σχεδόν πανομοιότυπα ως προς την λειτουργία τους (αρχηγικά και χωρίς εσωτερική δημοκρατία), δεν μπορεί να βγάλει την Ελλάδα από την κρίση. Και όχι μόνο αυτό, αλλά λειτουργεί παράλληλα αποτρεπτικά για οποιαδήποτε μορφή πολιτικής ανανέωσης, σε κεντρικό και ενδιάμεσο θεσμικό επίπεδο.

Από το σύνολο του υπάρχοντος κομματικού δυναμικού, προκύπτει η αδυναμία αξιοπρεπούς πολιτικής εκπροσώπησης, παραγωγής προγραμματικού λόγου και υλοποιήσιμου έργου. Έτσι, εμφανίζεται σήμερα ένα τεράστιο πολιτικό κενό και η ανάγκη δημιουργίας ενός δημοκρατικού πατριωτικού πολιτικού κινήματος από τις υγιείς διάσπαρτες κοινωνικές δυνάμεις, που δεν είναι εγκλωβισμένες στην κυριαρχούσα νοσηρή κομματοκρατία, που θα θέσει τα μεγάλα υπαρξιακά προβλήματα της χώρας. Όπως είναι για παράδειγμα η ενδογενής ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας, συμπεριλαμβανομένων και των βασικών έργων υποδομής η ουσιαστική εμβάθυνση και ανάταξη της παιδείας, η αντιμετώπιση του τουρκικού επεκτατισμού μέσω μιας νέας εθνικής στρατηγικής αποτροπής, η προστασία των μεσαίων και χαμηλότερων εισοδηματικών στρωμάτων, η ανακοπή της δημογραφικής κατάρρευσης και η εμβάθυνση και προστασία του δημοκρατικού πολιτεύματος και των ατομικών και συλλογικών εγγυήσεων κάθε Έλληνα πολίτη.

Σήμερα περισσότερο από ποτέ μπροστά σε αυτήν την πάνδημη αντίδραση του λαού μας έναντι των τραγικών παραλείψεων του πολιτικού προσωπικού εξουσίας ένας τέτοιος δρόμος, όχι μόνο είναι δυνατός αλλά αποτελεί και την μοναδική ασφαλιστική δικλείδα για την μη κυριάρχηση απολιτικών και τυφλών επιλογών που μπορεί να οδηγήσουν την Ελλάδα σε πολύ μεγαλύτερες περιπέτειες.

Site: http://www.gpapasimos.gr/
Twitter: @PapasimosG