Μη μεγαλώσεις άλλο…!

Απεχθάνομαι εκείνη την στιγμή της εποχής που αλλάζουμε τα ρούχα στην ντουλάπα…

Τις ημέρες εκείνες που ασταμάτητα πλένω και σιδερώνω και διπλώνω, βάζω και βγάζω στα παιδιά, ρούχα μέχρι να δω τι θα δώσω, τι θα κρατήσω, τι είναι για του χρόνου, τι έχει τρύπα που πρέπει να επιδιορθώσω.

Τα προηγούμενα χρόνια κρατούσα, όλα εκείνα από το μεγάλο μου γιο που ήταν άξια λόγου να φορεθούν, από τον Βενιαμίν της οικογένειας ή και μωρουδιακά που θα μπορούσε να φορέσει, ίσως ένα τρίτο παιδί που θα έρχονταν.

Χτες όμως, αποφάσισα πως πρέπει να γίνει ένα ξεκαθάρισμα εκ βάθους στο βεστιάριό μας, που μπορεί να έχει την άνεση του δωματίου, αλλά κοντεύει να βγάλει τα υπάρχοντά του στο μπαλκονάκι… να κάνουν παρέα με το κόκκαλο της Ραλλούς.

Έτσι έβγαλα όλα εκείνα τα ζιπουνάκια, τα καλτσάκια, τα παππουτσάκια, ενώ ταυτόχρονα ταξινομούσα όσα ο μικρότερος μπορεί να δανειστεί από τον μεγάλο. Και με εκείνα και με τα άλλα με πήραν τα ζουμιά.

Πότε μεγάλωσες γλυκέ μου πρωτότοκε και κλείνεις πίσω σου την πόρτα του δημοτικού; Πότε πρόλαβες εσύ μικρούλη και πας νηπιαγωγείο; Σταθείτε παιδιά ΣΤΑΘΕΙΤΕ!!! Γιατί δεν θυμάμαι το πρώτο σας κλάμα, γιατί ξέχασα το πρώτο σας γέλιο, γιατί νοσταλγώ τις πρώτες σας λεξούλες, γιατί δεν ξέρω αν σας έδωσα όλα όσα πρέπει ως μαμά, γιατί δεν είμαι σίγουρη αν παίξαμε όσο θέλατε.

Μεγάλωσαν γρήγορα, αστραπιαία κι ο μεγάλος γίνεται έφηβος και το μωρό παιδάκι κι εγώ θρηνώ για τις στιγμές που έχασα με εκείνα. Για τα τηλέφωνα που έπρεπε να γίνουν, για τον υπολογιστή που έτρωγε την ώρα μου δουλεύοντας, για τη δουλειά που με απομόνωνε και γυρνούσα πολύ αργότερα από το γνωστό 8ωρο, για τα προβλήματα των ενηλίκων, αν τα χρήματα φτάνουν, για τις δουλειές που πρέπει να γίνουν, για να μαγειρέψω, να σιδερώσω, να να να να…

Και τότε ανάμεσα στο σορτσάκι και τη ζακέτα αποφάσισα πως τίποτα δεν πρέπει να είναι πιο σημαντικό από τις στιγμές που αφιερώνω στα παιδιά μου. Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από το να περνάμε ουσιαστικό χρόνο μαζί τους κι ας μην είναι το σπίτι καθαρό κι ας φοράμε διαφορετικές κάλτσες μέσα από τα παπούτσια. Όλα πρέπει να έρχονται μετά από εκείνα. Ακόμη κι ο ίδιος μας ο εαυτός. Να μεγαλώσετε παιδιά μου, αφήστε με να λέω, να μεγαλώσετε να σας βλέπω και να σας χαίρομαι…