Το 1997, την παραμονή της κυκλοφορίας της ταινίας Τιτανικός του Τζέιμς Κάμερον, ήρθε στο φως της δημοσιότητας μια περίεργη ιστορία από την Ιαπωνία.
Η ιστορία ανέφερε τον Masabumi Hosono, έναν Ιάπωνα δημόσιο υπάλληλο, ο οποίος, τη νύχτα της 15ης Απριλίου 1912, κατά τη διάρκεια του παρθενικού ταξιδιού του υπερωκεάνιου από το Σαουθάμπτον στη Νέα Υόρκη, ήταν στο πλοίο.
Ο Hosono επέζησε της καταστροφής, αλλά επιστρέφοντας στην πατρίδα του έπρεπε να αντιμετωπίσει την περιφρόνηση των υπολοίπων σύμφωνα με τους οποίους, ο Hosono έπρεπε να παραμείνει στο πλοίο όπως θα έκανε κάθε περήφανος Σαμουράι όταν αντιμετώπιζε αντιξοότητες.
Το 1910, ο Hosono εργαζόταν ως διευθυντής σιδηροδρόμων για το Υπουργείο Μεταφορών. Λόγω του ότι μιλούσε καλά την ρωσική γλώσσα, στάλθηκε στη Ρωσία για να μελετήσει το ρωσικό κρατικό σιδηροδρομικό σύστημα. Αφού έμεινε δύο χρόνια εκεί, πήγε στο Λονδίνο και στη συνέχεια στο Σαουθάμπτον όπου, στις 10 Απριλίου, επιβιβάστηκε στον Τιτανικό ως επιβάτης δεύτερης θέσης.
Όπως είναι γνωστό, το βράδυ της 15ης Απριλίου, το πλοίο έπεσε πάνω σε ένα παγόβουνο. Οι επιβάτες πανικοβλήθηκαν. Ήταν σίγουρο ότι το πλοίο θα βυθιζόταν. Ένας καμαρότος ξύπνησε τον Hosono, ο οποίος έφτασε γρήγορα στο κατάστρωμα και αυτό που είδε εκεί τον τρομοκράτησε. "Όλη την ώρα, εκτοξεύονταν στον αέρα ασταμάτητα φωτοβολίδες που σηματοδοτούσαν έκτακτη ανάγκη και οι μπλε λάμψεις και ο θόρυβος ήταν απλώς τρομακτικοί. Δεν μπορούσα με κανέναν τρόπο να διώξω το αίσθημα του απόλυτου τρόμου", έγραψε.
Στην αρχή, ο Hosono σκέφτηκε να παραδοθεί μαζί με το πλοίο. "Προσπάθησα να προετοιμάσω τον εαυτό μου για την τελευταία στιγμή ατάραχος, αποφασίζοντας να μην κάνω τίποτα ντροπιαστικό ως Ιάπωνας". Η σκέψη όμως να μην ξαναδεί την αγαπημένη του σύζυγο και τα παιδιά του, τον έκανε να αλλάξει γνώμη. Τελικά, άρχισε "να ψάχνει και να περιμένει κάθε πιθανή ευκαιρία για επιβίωση".
Η ευκαιρία ήρθε όταν ένας αξιωματικός που έβαζε κόσμο στις σωστικές λέμβους φώναξε "χώρος για δύο ακόμη" και ένας άντρας πήδηξε μέσα. Διαισθανόμενος την ευκαιρία, ο Hosono τον ακολούθησε.
"Μετά τη βύθιση του πλοίου, άκουγα ξανά τις τρομακτικές κραυγές όσων πνίγονταν. Η λέμβος μας γέμισε με λυγμούς, παιδιά που έκλαιγαν και γυναίκες που ανησυχούσαν για τους συζύγους και τους πατεράδες τους".
Το 1910, ο Hosono εργαζόταν ως διευθυντής σιδηροδρόμων για το Υπουργείο Μεταφορών. Λόγω του ότι μιλούσε καλά την ρωσική γλώσσα, στάλθηκε στη Ρωσία για να μελετήσει το ρωσικό κρατικό σιδηροδρομικό σύστημα. Αφού έμεινε δύο χρόνια εκεί, πήγε στο Λονδίνο και στη συνέχεια στο Σαουθάμπτον όπου, στις 10 Απριλίου, επιβιβάστηκε στον Τιτανικό ως επιβάτης δεύτερης θέσης.
Όπως είναι γνωστό, το βράδυ της 15ης Απριλίου, το πλοίο έπεσε πάνω σε ένα παγόβουνο. Οι επιβάτες πανικοβλήθηκαν. Ήταν σίγουρο ότι το πλοίο θα βυθιζόταν. Ένας καμαρότος ξύπνησε τον Hosono, ο οποίος έφτασε γρήγορα στο κατάστρωμα και αυτό που είδε εκεί τον τρομοκράτησε. "Όλη την ώρα, εκτοξεύονταν στον αέρα ασταμάτητα φωτοβολίδες που σηματοδοτούσαν έκτακτη ανάγκη και οι μπλε λάμψεις και ο θόρυβος ήταν απλώς τρομακτικοί. Δεν μπορούσα με κανέναν τρόπο να διώξω το αίσθημα του απόλυτου τρόμου", έγραψε.
Στην αρχή, ο Hosono σκέφτηκε να παραδοθεί μαζί με το πλοίο. "Προσπάθησα να προετοιμάσω τον εαυτό μου για την τελευταία στιγμή ατάραχος, αποφασίζοντας να μην κάνω τίποτα ντροπιαστικό ως Ιάπωνας". Η σκέψη όμως να μην ξαναδεί την αγαπημένη του σύζυγο και τα παιδιά του, τον έκανε να αλλάξει γνώμη. Τελικά, άρχισε "να ψάχνει και να περιμένει κάθε πιθανή ευκαιρία για επιβίωση".
Η ευκαιρία ήρθε όταν ένας αξιωματικός που έβαζε κόσμο στις σωστικές λέμβους φώναξε "χώρος για δύο ακόμη" και ένας άντρας πήδηξε μέσα. Διαισθανόμενος την ευκαιρία, ο Hosono τον ακολούθησε.
"Μετά τη βύθιση του πλοίου, άκουγα ξανά τις τρομακτικές κραυγές όσων πνίγονταν. Η λέμβος μας γέμισε με λυγμούς, παιδιά που έκλαιγαν και γυναίκες που ανησυχούσαν για τους συζύγους και τους πατεράδες τους".
Το επόμενο πρωί, η λέμβος του Hosono περισυλλέχτηκε από ένα πλοίο. Ο Hosono είχε στην τσέπη του παλτό του ένα επιστολόχαρτο του Τιτανικού, πάνω στο οποίο άρχισε να γράφει ένα γράμμα στη σύζυγό του στα αγγλικά, ενώ, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του πλοίου στη Νέα Υόρκη, χρησιμοποίησε το ίδιο χαρτί για να γράψει μια αναφορά στα ιαπωνικά για τις εμπειρίες του.
Αρχικά, η ιστορία του Hosono δεν τράβηξε ιδιαίτερα την προσοχή. Εκατοντάδες είχαν επιζήσει από τη βύθιση του Τιτανικού και ο καθένας είχε, αναμφίβολα, μια οδυνηρή ιστορία να διηγηθεί. Ωστόσο, μια εφημερίδα της Νέας Υόρκης δημοσίευσε την ιστορία του ως ο "Τυχερός Ιάπωνας". Στο Τόκιο όμως, ο Hosono βρήκε τους Ιάπωνες εχθρικούς απέναντί του.
Η θυσία, το θάρρος και η ανιδιοτέλεια είναι βαθιά μέσα στην ιαπωνική κουλτούρα. Η ιστορία της χώρας είναι γεμάτη με ιστορίες σαμουράι που αυτοκτόνησαν με σεπούκου αντί να πέσουν στα χέρια των εχθρών. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, εκατοντάδες πιλότοι έριχναν τα αεροπλάνα τους στους συμμαχικούς στόχους -οι γνωστοί καμικάζι. Η ιαπωνική κοινωνία περίμενε τον Hosono να συμπεριφερθεί με υποδειγματικό τρόπο.
Ο Hosono καταδικάστηκε ως δειλός από τον ιαπωνικό Τύπο και σε μια σπασμωδική αντίδραση, η κυβέρνηση τον απέλυσε, για να τον επαναπροσλάβει με σύμβαση. Ο Hosono ξεπέρασε τις επιθέσεις των συμπατριωτών του και προσπάθησε να ζήσει μια ζωή χαμηλών τόνων. Πέθανε ειρηνικά στον ύπνο του το 1939 σε ηλικία 68 ετών.
Η ιστορία του Hosono παρέμεινε πηγή ντροπής για την οικογένειά του για δεκαετίες. Όταν κυκλοφόρησε η ταινία του Κάμερον, η ιστορία του Hosono απέκτησε ευρύτερο κοινό. Ένας εγγονός του (ο Masabumi Hosono ηγετικό μέλος του συγκροτήματος Yellow Magic Orchestra) δήλωσε ότι ανακουφίστηκε που η αληθινή ιστορία έγινε περισσότερο γνωστή. "Η τιμή των Hosono είχε αποκατασταθεί", είπε.
Αρχικά, η ιστορία του Hosono δεν τράβηξε ιδιαίτερα την προσοχή. Εκατοντάδες είχαν επιζήσει από τη βύθιση του Τιτανικού και ο καθένας είχε, αναμφίβολα, μια οδυνηρή ιστορία να διηγηθεί. Ωστόσο, μια εφημερίδα της Νέας Υόρκης δημοσίευσε την ιστορία του ως ο "Τυχερός Ιάπωνας". Στο Τόκιο όμως, ο Hosono βρήκε τους Ιάπωνες εχθρικούς απέναντί του.
Η θυσία, το θάρρος και η ανιδιοτέλεια είναι βαθιά μέσα στην ιαπωνική κουλτούρα. Η ιστορία της χώρας είναι γεμάτη με ιστορίες σαμουράι που αυτοκτόνησαν με σεπούκου αντί να πέσουν στα χέρια των εχθρών. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, εκατοντάδες πιλότοι έριχναν τα αεροπλάνα τους στους συμμαχικούς στόχους -οι γνωστοί καμικάζι. Η ιαπωνική κοινωνία περίμενε τον Hosono να συμπεριφερθεί με υποδειγματικό τρόπο.
Ο Hosono καταδικάστηκε ως δειλός από τον ιαπωνικό Τύπο και σε μια σπασμωδική αντίδραση, η κυβέρνηση τον απέλυσε, για να τον επαναπροσλάβει με σύμβαση. Ο Hosono ξεπέρασε τις επιθέσεις των συμπατριωτών του και προσπάθησε να ζήσει μια ζωή χαμηλών τόνων. Πέθανε ειρηνικά στον ύπνο του το 1939 σε ηλικία 68 ετών.
Η ιστορία του Hosono παρέμεινε πηγή ντροπής για την οικογένειά του για δεκαετίες. Όταν κυκλοφόρησε η ταινία του Κάμερον, η ιστορία του Hosono απέκτησε ευρύτερο κοινό. Ένας εγγονός του (ο Masabumi Hosono ηγετικό μέλος του συγκροτήματος Yellow Magic Orchestra) δήλωσε ότι ανακουφίστηκε που η αληθινή ιστορία έγινε περισσότερο γνωστή. "Η τιμή των Hosono είχε αποκατασταθεί", είπε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου