Δεκάδες ψυχές μας ρωτούν: η Μεσόγειος θα σταματήσει να είναι θάλασσα θανάτου;

Ως πότε θα μετράμε νεκρούς στη Μεσόγειο;

Είναι η ομορφότερη θάλασσα του κόσμου.

Γύρω της αναπτύχθηκαν μερικοί από τους μεγαλύτερους πολιτισμούς στην ιστορία.

 Και αναπτύχθηκαν γιατί οι άνθρωποι τη διέσχιζαν για να πάνε σε άλλα μέρη.

Να κάνουν εμπόριο ή να μεταναστεύσουν.

Εδώ και χρόνια η Μεσόγειος έχει γίνει θάλασσα θανάτου.

Άνθρωποι κυνηγημένοι από τη φτώχεια, τη βία και τον πόλεμο αναζητούν καλύτερη τύχη στην Ευρώπη.

Δεν μπορούν να μεταναστεύσουν νομίμως, γιατί την πολιτική της ΕΕ για τη μετανάστευση την υπαγορεύει εδώ και χρόνια η Ακροδεξιά.

Που φωνασκεί «δεν έχουμε χώρο», παραβλέποντας ότι όλα τα ευρωπαϊκά κράτη από μετακινήσεις πληθυσμών φτιάχτηκαν.

Και έτσι οι άνθρωποι που θέλουν να φτάσουν στην Ευρώπη, πρέπει να πάνε σε δουλέμπορούς, που εισπράττουν χιλιάδες ευρώ «το κεφάλι» και τους στοιβάζουν σε σαπιοκάραβα ή σε βάρκες και τους στέλνουν «ταξίδι στο άγνωστο».

Μπορεί να είναι στο Αιγαίο, όπου το πέρασμα είναι πιο σύντομο, όμως είναι πιο πιθανό να πέσουν σε pushback.

Μπορεί να είναι όμως και στη μεγάλη διαδρομή, αυτή που από τη Λιβύη καταλήγει στην Ιταλία, όπου τα σαπιοκάραβα είναι μεγαλύτερα (με εκατοντάδες πρόσφυγες και μετανάστες), και όπου τα θύματα εάν συμβεί ένα δυστύχημα είναι πολύ περισσότερα.

Όπως και έγινε.

Ο εύκολος δρόμος είναι να πούμε ότι φταίνε για τους χιλιάδες πνιγμένους στη Μεσόγειο οι «διακινητές», αυτοί που θησαυρίζουν από την αγωνία και τον πόνο των ανθρώπων και μετά τους φορτώνουν σε πλωτά φέρετρα.

Ναι όντως φταίνε.

Όμως, δεν φταίνε μόνο αυτοί.

Δεν φταίνε κυρίως αυτοί.

Διακινητές υπάρχουν γιατί η Ευρώπη δεν θέλει να υποδεχτεί μετανάστες.

Όχι γιατί δεν τους «αντέχει» οικονομικά.

Αλλά γιατί κυνικοί πολιτικοί έφτιαξαν ένα κλίμα όπου οι άνθρωποι τους βλέπουν σαν «πρόβλημα».

Όμως, η αγωνία (και η ελπίδα μαζί) δεν καταλαβαίνει από σύνορα.

Δεν πτοείται από φράχτες.

Δεν σταματάει στα pushbacks.

Και γι’ αυτό συνεχίζουν να έρχονται.

Γι’ αυτό συνεχίζουν να πνίγονται.

Γιατί νιώθουν ότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο.

Το ερώτημα είναι εμείς τι κάνουμε;

Εμείς θέλουμε η Ευρώπη να γίνεται ένα αφιλόξενο «Φρούριο» χωρίς αξίες άλλες από τον κυνισμό;

Εμείς θέλουμε να συνεχίσουμε να πνίγονται άνθρωποι επειδή αναζητούν καλύτερο αύριο;

Εμείς θέλουμε η Μεσόγειος να παραμείνει θάλασσα θανάτου;

Αυτά τα ερωτήματα μας θέτουν οι χαμένες ψυχές στα νερά της Μεσογείου…