Το 1906, ο Ρόμπερτ Πέρι μόλις είχε επιστρέψει από ένα ανεπιτυχές ταξίδι στην Αρκτική. Ο βετεράνος εξερευνητής ήλπιζε να φτάσει στον Βόρειο Πόλο, αλλά ο κακός καιρός και οι λιγοστές προμήθειες τον ανάγκασαν να γυρίσει πίσω και ενώ βρισκόταν σε απόσταση 175 μιλίων από τον στόχο του.
Με τον γυρισμό του, ο Πέρι άρχισε αμέσως να σχεδιάζει την επόμενη αποστολή του, για την οποία όμως χρειαζόταν δωρητές που θα την υποστήριζαν οικονομικά. Η αποστολή του 1906 χρηματοδοτήθηκε εν μέρει από τον Αμερικανό επιχειρηματία Τζορτζ Κρόκερ, ο οποίος χάρισε 50.000 δολάρια για το ταξίδι. Ελπίζοντας να αποσπάσει άλλη μια καλή συνεισφορά από τον Κρόκερ, ο Πέρι αποφάσισε να δώσει το όνομά του σε ένα νησί που δεν είχε ανακαλυφθεί ακόμα. Το υποτιθέμενο νησί εντοπίστηκε από τον εξερευνητή περίπου 130 μίλια βορειοδυτικά του Ακρωτηρίου Τόμας Χάμπαρντ, ένα από τα πιο βόρεια μέρη του Καναδά. Ο Πέρι ανέφερε εν συντομία το νησί στο βιβλίο του Nearest the Pole (1907), όπου ισχυρίστηκε ότι είχε δει "τις αμυδρά λευκές κορυφές μιας μακρινής γης" από την κορυφή του ακρωτηρίου Colgate, περίπου 2.000 πόδια πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Αν κάποιος είχε φροντίσει να εξετάσει τα ημερολόγια του Πέρι τότε, οι ισχυρισμοί του θα μπορούσαν να είχαν αμφισβητηθεί. Την ίδια ημερομηνία που ο εξερευνητής ισχυρίστηκε ότι έκανε την ανακάλυψη, είχε σημειώσει στο ημερολόγιό του "Δεν υπάρχει ορατή γη". Δεκαετίες αργότερα, ο κόσμος συνεχίζει να διαφωνούν αν το "Crocker Land" του Πέρι ήταν ένα λάθος που προκλήθηκε από έναν αντικατοπτρισμό ή ένα εσκεμμένο τέχνασμα για να εξαπατήσει και να πάρει χρήματα από τον επιχειρηματία. Σύμφωνα με ορισμένους, από το μέρος που ανέφερε ο Πέρι ότι είχε δει τη γη, θα ήταν αδύνατο να πει κανείς αν η υποτιθέμενη γη ήταν μια μεγάλη χερσόνησος ή ένα νησί -εκτός αν η θέα ήταν πεντακάθαρη, κάτι που έκανε το ψέμα ακόμα μεγαλύτερο λόγω της ακρίβειας με την οποία ο Πέρι έκανε τη δήλωση.
Σε κάθε περίπτωση, οι προσπάθειες πήγαν χαμένες γιατί, μετά τον σεισμό του Σαν Φρανσίσκο το 1906, ο Κρόκερ ήταν σε άσχημη οικονομική κατάσταση και δεν μπορούσε να διαθέσει κανένα ποσό για οποιαδήποτε εξερεύνηση. Ωστόσο, ο Πέρι κατάφερε να εξασφαλίσει χρηματοδότηση από την National Geographic Society που του επέτρεψε να κάνει άλλη μια προσπάθεια στον Βόρειο Πόλο. Αυτή τη φορά, τα κατάφερε, όταν, στις 6 Απριλίου 1909, στάθηκε στην κορυφή του πλανήτη.
Σε κάθε περίπτωση, οι προσπάθειες πήγαν χαμένες γιατί, μετά τον σεισμό του Σαν Φρανσίσκο το 1906, ο Κρόκερ ήταν σε άσχημη οικονομική κατάσταση και δεν μπορούσε να διαθέσει κανένα ποσό για οποιαδήποτε εξερεύνηση. Ωστόσο, ο Πέρι κατάφερε να εξασφαλίσει χρηματοδότηση από την National Geographic Society που του επέτρεψε να κάνει άλλη μια προσπάθεια στον Βόρειο Πόλο. Αυτή τη φορά, τα κατάφερε, όταν, στις 6 Απριλίου 1909, στάθηκε στην κορυφή του πλανήτη.
Ο Ρόμπερτ Πέρι
Όταν ο Πέρι επέστρεψε πίσω, ανακάλυψε ότι ο Φρέντερικ Κουκ, ένας χειρουργός που ήταν μαζί του στην αποστολή στην Βόρεια Γροιλανδία το 1891, ισχυριζόταν ότι ήταν ο πρώτος που έφτασε στον πόλο έναν ολόκληρο χρόνο νωρίτερα. Ο Πέρι, που λαχταρούσε τη φήμη με οποιοδήποτε κόστος, στενοχωρήθηκε. Οι υποστηρικτές του επιτέθηκαν στον Κουκ και προσπάθησαν να τον δυσφημήσουν. Καθώς μαινόταν η συζήτηση για τους ισχυρισμούς των δύο ανδρών, η Crocker Land έγινε μέρος της διαμάχης. Ο Κουκ ισχυρίστηκε ότι ενώ πήγαινε στον Βόρειο Πόλο, είχε διασχίσει την περιοχή όπου υποτίθεται ότι βρισκόταν το νησί, αλλά δεν βρήκε τέτοια γη.
Ένας από τους υποστηρικτές του Πέρι, ο Donald Baxter MacMillan, τους πρότεινε να ψάξουν για το Crocker Land. Αν αποδεικνυόταν ότι το νησί υπάρχει, θα δικαιώνονταν ο Πέρι και η φήμη του Κουκ θα καταστρεφόταν για πάντα.
Αφού έλαβε υποστήριξη από το Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, την Αμερικανική Γεωγραφική Εταιρεία και το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Πανεπιστημίου του Ιλινόις, η αποστολή Crocker Land αναχώρησε από το Brooklyn Navy Yard τον Ιούλιο του 1913. Η αποστολή αποτελούνταν από τον ίδιο τον MacMillan και πέντε ακόμη μέλη, προσεκτικά επιλεγμένα για την εξειδίκευσή τους σε διάφορους τομείς της επιστήμης. Ο Minik Wallace, ο Ινουίτ που είχε φέρει ο Πέρι το 1897 στις Ηνωμένες Πολιτείες ως παιδί, ήταν ο οδηγός και ο μεταφραστής της ομάδας.
Ένας από τους υποστηρικτές του Πέρι, ο Donald Baxter MacMillan, τους πρότεινε να ψάξουν για το Crocker Land. Αν αποδεικνυόταν ότι το νησί υπάρχει, θα δικαιώνονταν ο Πέρι και η φήμη του Κουκ θα καταστρεφόταν για πάντα.
Αφού έλαβε υποστήριξη από το Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, την Αμερικανική Γεωγραφική Εταιρεία και το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Πανεπιστημίου του Ιλινόις, η αποστολή Crocker Land αναχώρησε από το Brooklyn Navy Yard τον Ιούλιο του 1913. Η αποστολή αποτελούνταν από τον ίδιο τον MacMillan και πέντε ακόμη μέλη, προσεκτικά επιλεγμένα για την εξειδίκευσή τους σε διάφορους τομείς της επιστήμης. Ο Minik Wallace, ο Ινουίτ που είχε φέρει ο Πέρι το 1897 στις Ηνωμένες Πολιτείες ως παιδί, ήταν ο οδηγός και ο μεταφραστής της ομάδας.
Μέλη της Crocker Land Expedition
Δεν είχαν περάσει ούτε δύο εβδομάδες, όταν ο καπετάνιος του πλοίου Diana που μετέφερε την ομάδα, το έριξε στα βράχια κατά μήκος της ακτής του Λαμπραντόρ όντας μεθυσμένος. Έτσι, η αποστολή μεταφέρθηκε στο πλοίο Erik και συνέχισε βόρεια, φτάνοντας τελικά στη βορειοδυτική Γροιλανδία στα μέσα Αυγούστου. Εκεί, οι άνδρες έστησαν το αρχηγείο τους με τη βοήθεια των ντόπιων Εσκιμώων, χτίζοντας ένα κτίριο διαστάσεων 10 επί 10 μέτρα, με οκτώ δωμάτια, μια σοφίτα για αποθήκευση και ηλεκτρικό ρεύμα. Αφού έκαναν μερικά αναγνωριστικά ταξίδια ώστε να βάλουν κρύπτες ανεφοδιασμού κατά μήκος της διαδρομής, ο MacMillan, ο Walter Elmer Ekblaw, ο Fitzhugh Green και επτά Ινουίτ ξεκίνησαν το ταξίδι των 1.200 μιλίων αναζητώντας τη Crocker Land με έλκηθρο στην παγωμένη γη.
Ο Ekblaw ήταν ο πρώτος που επέστρεψε στο αρχηγείο. Μετά την αναρρίχηση στον παγετώνα Beitstadt, που τους πήρε τρεις ημέρες, η θερμοκρασία έπεσε δραματικά και ο Ekblaw υπέστη σοβαρά κρυοπαγήματα. Ένας ένας γύρισαν πίσω και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας και, οι μόνοι που έφτασαν στην άκρη του Αρκτικού Ωκεανού ήταν οι MacMillan, Green και δύο Ινουίτ, ο Piugaattoq και ο Ittukusuk. Η ομάδα, επί δέκα ημέρες, περνούσε με έλκηθρο τον ύπουλο, θαλάσσιο πάγο, ώσπου, ένα καθαρό πρωί, ο Green και ο MacMillan εντόπισαν μια απέραντη στεριά στον βορειοδυτικό ορίζοντα. "Ω ουρανί! Τι γη! Λόφοι, κοιλάδες, χιονισμένες κορυφές που εκτείνονται για τουλάχιστον 120 μοίρες στον ορίζοντα", έγραψε ο MacMillan στο βιβλίο του "Four Years in the White North" (1918).
Ο Ekblaw ήταν ο πρώτος που επέστρεψε στο αρχηγείο. Μετά την αναρρίχηση στον παγετώνα Beitstadt, που τους πήρε τρεις ημέρες, η θερμοκρασία έπεσε δραματικά και ο Ekblaw υπέστη σοβαρά κρυοπαγήματα. Ένας ένας γύρισαν πίσω και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας και, οι μόνοι που έφτασαν στην άκρη του Αρκτικού Ωκεανού ήταν οι MacMillan, Green και δύο Ινουίτ, ο Piugaattoq και ο Ittukusuk. Η ομάδα, επί δέκα ημέρες, περνούσε με έλκηθρο τον ύπουλο, θαλάσσιο πάγο, ώσπου, ένα καθαρό πρωί, ο Green και ο MacMillan εντόπισαν μια απέραντη στεριά στον βορειοδυτικό ορίζοντα. "Ω ουρανί! Τι γη! Λόφοι, κοιλάδες, χιονισμένες κορυφές που εκτείνονται για τουλάχιστον 120 μοίρες στον ορίζοντα", έγραψε ο MacMillan στο βιβλίο του "Four Years in the White North" (1918).
Η διαδρομή της Crocker Land Expedition
Συγκινημένος, ο MacMillan κάλεσε τον κυνηγό Ινουίτ με 20 χρόνια εμπειρίας στην περιοχή Piugaattoq και του έδειξε τη γη. Για λίγο, ο Piugaattoq μελέτησε τη γη και απάντησε, στον έκπληκτο MacMillan, ότι η γη ήταν ένας αντικατοπτρισμός, ένα "pook-jok".
Η μικρή ομάδα προχώρησε για πέντε ακόμη ημέρες, μέχρι που κατέστη σαφές ότι οι Ινουίτ είχαν δίκιο και αυτό που είδαν ήταν μια ψευδαίσθηση, το φαινόμενο "Fata Morgana" που κάνει τα πλοία να φαίνονται να επιπλέουν στον αέρα και μια ανύπαρκτη γη να εμφανίζεται ξαφνικά μπροστά στα μάτια κάποιου. "Τα όνειρά μου τα τελευταία τέσσερα χρόνια ήταν απλώς όνειρα. Οι ελπίδες μου είχαν τελειώσει με πικρή απογοήτευση", έγραψε αργότερα ο MacMillan.
Με την Crocker Land να αποδεικνύεται μύθος, οι τέσσερις εξερευνητές ξεκίνησαν το ταξίδι της επιστροφής τους στο αρχηγείο στο Etah. Αφού διέσχισαν τον θαλάσσιο πάγο -το κατάφεραν τελευταία στιγμή, όταν ο πάγος άρχισε να σπάει- ο MacMillan έστειλε τον Piugaattoq και τον Green να εξερευνήσουν μια διαδρομή προς τα δυτικά. Οι δυο τους έπεσαν σε μια καταιγίδα κατά την οποία χάθηκε μια από τις ομάδες σκύλων και άρχισαν να μαλώνουν για το ποια κατεύθυνση να πάρουν. Όταν ο Piugaattoq προσπάθησε να φύγει κρυφά με τα υπόλοιπα σκυλιά, ο Green τον πυροβόλησε και τον σκότωσε. Αργότερα, ο Ekblaw ανέφερε ότι η δολοφονία του Piugaattoq ήταν "μια από τις πιο σκοτεινές και πιο αξιοθρήνητες τραγωδίες στα χρονικά της εξερεύνησης της Αρκτικής".
Η μικρή ομάδα προχώρησε για πέντε ακόμη ημέρες, μέχρι που κατέστη σαφές ότι οι Ινουίτ είχαν δίκιο και αυτό που είδαν ήταν μια ψευδαίσθηση, το φαινόμενο "Fata Morgana" που κάνει τα πλοία να φαίνονται να επιπλέουν στον αέρα και μια ανύπαρκτη γη να εμφανίζεται ξαφνικά μπροστά στα μάτια κάποιου. "Τα όνειρά μου τα τελευταία τέσσερα χρόνια ήταν απλώς όνειρα. Οι ελπίδες μου είχαν τελειώσει με πικρή απογοήτευση", έγραψε αργότερα ο MacMillan.
Με την Crocker Land να αποδεικνύεται μύθος, οι τέσσερις εξερευνητές ξεκίνησαν το ταξίδι της επιστροφής τους στο αρχηγείο στο Etah. Αφού διέσχισαν τον θαλάσσιο πάγο -το κατάφεραν τελευταία στιγμή, όταν ο πάγος άρχισε να σπάει- ο MacMillan έστειλε τον Piugaattoq και τον Green να εξερευνήσουν μια διαδρομή προς τα δυτικά. Οι δυο τους έπεσαν σε μια καταιγίδα κατά την οποία χάθηκε μια από τις ομάδες σκύλων και άρχισαν να μαλώνουν για το ποια κατεύθυνση να πάρουν. Όταν ο Piugaattoq προσπάθησε να φύγει κρυφά με τα υπόλοιπα σκυλιά, ο Green τον πυροβόλησε και τον σκότωσε. Αργότερα, ο Ekblaw ανέφερε ότι η δολοφονία του Piugaattoq ήταν "μια από τις πιο σκοτεινές και πιο αξιοθρήνητες τραγωδίες στα χρονικά της εξερεύνησης της Αρκτικής".
Το μέλος της αποστολής Hendrik Olsen με ένα έλκηθρο στο φιόρδ Foiilke μπροστά από το αρχηγείο
Τα εναπομείναντα μέλη προσπάθησαν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, αλλά ο καιρός στην Αρκτική ήταν ύπουλος και χρειάστηκαν 3 χρόνια και 3 προσπάθειες διάσωσης για να μπορέσουν να επιστρέψουν όλοι. Παγιδευμένη στον πάγο, η αποστολή χρησιμοποίησε καλά τον χρόνο της τεκμηριώνοντας τον πολιτισμό των αυτόχθονων πληθυσμών, μελετώντας το φυσικό περιβάλλον της περιοχής και τελικά επέστρεψε με χιλιάδες φωτογραφίες και εκατοντάδες αντικείμενα, μερικά από τα οποία, σήμερα, εκτίθενται στο Μουσείο Spurlock του Πανεπιστημίου του Ιλινόις και στο Μουσείο Peary-MacMillan Arctic στο χώρο του Bowdoin College στο Brunswick του Μέιν.
Κατά ειρωνικό τρόπο, το 1818, ακριβώς έναν αιώνα πριν, ο John Ross, ένας Σκωτσέζος υποναύαρχος και εξερευνητής της Αρκτικής, αναζητούσε το άπιαστο βορειοδυτικό πέρασμα, που βρίσκεται περίπου 350 μίλια νότια της Etah. Ωστόσο, αποφάσισε να γυρίσει πίσω όταν είδε ένα τεράστιο βουνό από μακριά. Του έδωσε το όνομα Croker's Mountains, για να τιμήσει τον Πρώτο Γραμματέα του Ναυαρχείου εκείνη την εποχή, John Wilson Croker. Τελικά, αποδείχτηκε ότι και το Croker's Mountains ήταν ένας αντικατοπτρισμός.
Κατά ειρωνικό τρόπο, το 1818, ακριβώς έναν αιώνα πριν, ο John Ross, ένας Σκωτσέζος υποναύαρχος και εξερευνητής της Αρκτικής, αναζητούσε το άπιαστο βορειοδυτικό πέρασμα, που βρίσκεται περίπου 350 μίλια νότια της Etah. Ωστόσο, αποφάσισε να γυρίσει πίσω όταν είδε ένα τεράστιο βουνό από μακριά. Του έδωσε το όνομα Croker's Mountains, για να τιμήσει τον Πρώτο Γραμματέα του Ναυαρχείου εκείνη την εποχή, John Wilson Croker. Τελικά, αποδείχτηκε ότι και το Croker's Mountains ήταν ένας αντικατοπτρισμός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου