Από Sotiris Lycourghiotis
Στα χώματα που κάποτε έδιναν το ψωμί και το αλάτι, το σιτάρι και το γάλα, και τώρα μια απέραντη λίμνη σκεπάζει σπίτια, πρόβατα και —ποιος ξέρει— ίσως κάποιους απόκληρους, κολίγους του 21ου αιώνα, ο Μαρίνος Αντύπας δεν εκτελέστηκε τυχαία.
Οι τσιφλικάδες έφεραν τους τοκογλύφους, οι τοκογλύφοι τους βιομήχανους, τους επενδυτές, τους χρηματιστές, τα γκολντεν μπόις της αρπαχτής, τους εκσυγχρονιστές και τους μαλακοκαύλιδες της αντιπαροχής, τα καζίνο και τα πεταμένα καρπούζια στις επιδοτούμενες χωματερές, τη «μεταφυσική του χρήματος» που κέρδισε «τη σάρκα του ροδάκινου».
«δεν κλαίω δεν τραγουδάω δεν ελπίζω τίποτα / μόνο αποχαιρετάω τούτο το χρυσάφι που κυλάει χωρίς επιστροφή / απ’ τις δικές μας φλέβες στα ξένα χρηματοκιβώτια»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου