Ο θρίαμβος Κασσελάκη από ΛΟΑΤΚΙ+ σκοπιά

Είναι, άραγε, θετική η μέχρι τώρα συμβολή του κατά πάσα πιθανότητα νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στη

ΛΟΑΤΚΙ+ υπόθεση με όλες –ή παρ’ όλες- τις αντινομίες της, και γιατί;

Θοδωρής Αντωνόπουλος

ΟΤΑΝ Ο ΚΥΡΙΟΣ «με λένε Στέφανο Κασσελάκη και έχω κάτι να σας πω» άρχισε να «βομβαρδίζει» το email μου με μηνύματα, αρχικά δεν έδωσα σημασία. Άλλος ένας wannabe πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, σκέφτηκα, που καμία τύχη δεν θα είχε απέναντι στα πρωτοκλασάτα ονόματα των αντιπάλων του. Σύντομα, όμως, αντιλήφθηκα ότι δεν ήταν απλώς «άλλος ένας», κάτι που φάνηκε ήδη από εκείνη την τηλεοπτική εκπομπή όπου προσήλθε μαζί τον σύζυγό του Tyler McBeth και υπεραμύνθηκε δημόσια της σεξουαλικής του ταυτότητας, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «δεν είναι άποψη, πρόκειται για τη ζωή μου». Σε μια κοινωνία εγνωσμένα συντηρητική, μια χώρα όπου τους ανοιχτά ΛΟΑΤΚΙ+ πολιτικούς τούς ψάχνεις με το κιάλι και όπου τέτοιες δημόσιες δηλώσεις θεωρούνταν μέχρι χθες ισοδύναμες με πολιτική αυτοκτονία όταν απευθύνονται σε ευρύτερα ακροατήρια, μια τέτοια στάση ήθελε κότσια. Τα οποία συνέχισε να επιδεικνύει μέχρι την τελευταία ομιλία μιας επίμονης, καλά οργανωμένης όσο και αμφιλεγόμενης προεκλογικής καμπάνιας, την οποία έκλεισε ανεβάζοντας στο πόντιουμ τον σύζυγο και τον σκύλο του ζεύγους. 

Πράγματα πολύ «αμερικάνικα» που κανείς μέχρι χθες δεν θα πίστευε ότι θα λειτουργούσαν υπέρ του, όπως άλλωστε υπέρ του φαίνεται εν τέλει να λειτούργησαν η απολιτική ή μεταπολιτική (διαλέγετε και παίρνετε) προσέγγιση ορισμένων πραγμάτων, η άγνοια για κάποια άλλα που δημόσια παραδεχόταν, οι γενικόλογες κενολογίες που όχι σπάνια εκστόμιζε, η έντονη πολεμική που δέχτηκε εκτός και εντός ΣΥΡΙΖΑ για την προέλευση και το ιδεολογικό του στίγμα, η «φρέσκια» όσο και ελάχιστη σχέση που είχε με το ίδιο το κόμμα του οποίου την ηγεσία διεκδικούσε, τις ρίζες και τη γραφειοκρατία του: ως γνωστόν, δεν είναι καν βουλευτής, στις δε τελευταίες εκλογές συμμετείχε στο Επικρατείας, σε μη εκλόγιμη θέση. Και, οποία έκπληξη, τον αποπνέοντα τόλμη και γοητεία αμερικανοτραφή αυτόν μπίζνεσμαν στήριζε όχι μόνο ο Αλέξης Τσίπρας, καθώς λέγεται, αλλά και ένας συντοπίτης του πολιτικός που έχει επανειλημμένως επικριθεί για αθυροστομία, σεξιστικό λόγο και macho συμπεριφορές, ο Παύλος Πολάκης! Τα ύστερα του κόσμου; Γεγονός είναι, πάντως (άλλο… ύστερο), ότι τα μεγαλύτερα ποσοστά τα έλαβε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη λεβεντογέννα Κρήτη, που δεν είναι και ο ορισμός του «gay friendly» νησιού.    

Η περίπτωση Κασσελάκη έχει συμβάλει ήδη πολύ θετικά στη ΛΟΑΤΚΙ+ υπόθεση στην Ελλάδα σε πολλά επίπεδα, ακόμα και με τις όποιες αντινομίες της, ακόμα κι αν τελικά δεν εκλεγεί, κι αυτό θα φανεί ακόμα περισσότερο στην πορεία.

Έχει σίγουρα μεγάλο ενδιαφέρον το πώς και γιατί ο Στέφανος Κασσελάκης κατάφερε από δευτερότριτο αουτσάιντερ να αναδειχθεί στο μεγάλο φαβορί για τη θέση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., καταγράφοντας ένα εντυπωσιακό 45,47% ήδη από τον πρώτο γύρο. Μια θέση που κόντρα σε όλα τα αρχικά προγνωστικά φαίνεται πως θα κερδίσει την επόμενη Κυριακή απέναντι στην Έφη Αχτσιόγλου (αν, τελικά, εκείνη δεν υποχωρήσει, αποδεχόμενη την ήττα της), και όλα αυτά όντας ανοιχτά γκέι. Πώς κατάφερε να γίνει από τη μία μέρα στην άλλη «talk of the town», αποκτώντας φανατικούς φίλους και εχθρούς, να αναδείξει τις εσωκομματικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ σε πρωτοσέλιδο, εκεί που θα ήταν ένα προβλέψιμο μονόστηλο –σε αυτόν, άλλωστε, πιστώνεται εν πολλοίς και η απρόσμενα μεγάλη συμμετοχή, που άγγιξε τις 150.000 ψήφους–, και τι εξελίξεις πυροδοτεί η προδιαγραφόμενη νίκη του όχι μόνο για το κόμμα του αλλά και για σύσσωμο το πολιτικό σκηνικό;

Θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά «σεντόνια» για όλα αυτά, εκείνο, όμως, που κάνει πραγματικά τη διαφορά είναι το γεγονός ότι με τις εμφανίσεις, τις απόψεις, ακόμα και με τον ομοφοβικό «κουρνιαχτό» που ξεσήκωσε, φανερό και συγκαλυμμένο, έβαλε τη ΛΟΑΤΚΙ+ ατζέντα δυναμικά στο προσκήνιο. Και ναι, του «βγήκε», κάτι που σίγουρα μετρά θετικά στη μεγάλη εικόνα και σίγουρα έχει τη σημασία της σε μια χώρα όπως η Ελλάδα – αν επρόκειτο για το Βέλγιο ή τη Δανία, ας πούμε, θα ήταν πιο αδιάφορο. Φαντάζεστε την προοπτική ο «εγώ μπορώ να ρίξω τον Μητσοτάκη» να είναι σε 3-4 χρόνια ο πρώτος openly gay πρωθυπουργός της Ελλάδας; Και πόσο θα «εξαναγκάσουν» τα νέα δεδομένα τον Κυριάκο Μητσοτάκη να σπεύσει να θεσμοθετήσει τον γάμο και την τεκνοθεσία για όλους, που όλο τα προαναγγέλλει, αλλά πάντα με έναν απροσδιόριστο χρονικό ορίζοντα; 

Γνωρίζω, βέβαια, τον αντίλογο που και μέσα στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα διεξάγεται. Ότι ok, ο τύπος είναι μεν «out and proud», αλλά ταυτόχρονα προνομιούχος, ευκατάστατος, ομοκανονικός, «clean cut» και η επιτομή των κατεστημένων προτύπων. Ξέρω, επίσης, ότι η δικαιωματική ατζέντα από μόνη της δεν αρκεί, ότι καλός και άγιος π.χ. ο γάμος, αλλά τι να τον κάνεις, άμα δεν είσαι σε θέση να συντηρήσεις το σπιτικό που θα φτιάξεις, γιατί όσο και να σκοτώνεσαι στη δουλειά, όσο «αυτοδημιούργητος» σαν τον Στέφανο κι αν προσπαθείς να γίνεις, ο μισθός που παίρνεις είναι για τα πανηγύρια και το κόστος ζωής εξοργιστικό; Σαφώς και έχουν βάση αυτά (αν και δεν ξέρω πώς αλλιώς θα μπορούσε να φτάσει εκεί που έφτασε σε πρώτη φάση), κι έπειτα, αν με ρωτήσεις, μάλλον δεν είναι ο τύπος του ανθρώπου που θα γινόμασταν κολλητοί. Έμαθα, όμως, με τα χρόνια να ξεχωρίζω τις προσωπικές απόψεις από τη μεγάλη εικόνα που λέγαμε παραπάνω. Στο πλαίσιο, λοιπόν, αυτής εκτιμώ ότι, ναι, η περίπτωση Κασσελάκη έχει συμβάλει ήδη πολύ θετικά στη ΛΟΑΤΚΙ+ υπόθεση στην Ελλάδα σε πολλά επίπεδα, ακόμα και με τις όποιες αντινομίες της (μήπως κι αυτές δεν γεννούν γόνιμους προβληματισμούς και αντιπαραθέσεις;), ακόμα κι αν τελικά δεν εκλεγεί, κι αυτό θα φανεί ακόμα περισσότερο στην πορεία. Εκεί δηλαδή που θα κριθούν αποφασιστικά τόσο η προσωπική τόλμη όσο και η όλη του ιδεολογικοπολιτική στάση.