Έφυγαν από τον επίγειο κόσμο μας, αλλά τα πνεύματα έχουν σίγουρα πολλά να μοιραστούν μαζί μας. Τουλάχιστον, αυτό φαίνεται να συνέβαινε στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα, μια περίοδος που σημειώθηκε έκρηξη στα βιβλία που λέγεται ότι είχαν συνταχθεί από νεκρούς. Ήταν η χρυσή εποχή του Πνευματισμού και πολλοί ισχυρίστηκαν ότι επικοινωνούσαν με πνεύματα που καθοδήγησαν το μυαλό και τα χέρια τους για να γράψουν ιστορίες, ποιήματα και μυθιστορήματα. Τα βιβλία που αναφέρονται παραμένουν ευρέως προσβάσιμα και σήμερα.
Historical Revelations... (1886), Αυτοκράτορας Ιουλιανός και Thomas Cushman Buddington
Προφανώς, ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Ιουλιανός ήταν τόσο έκπληκτος από το πώς αναπτύχθηκε ο πολιτισμός 1500 χρόνια μετά το θάνατό του, που ένιωσε υποχρεωμένος να εκφραστεί από τον τάφο του μέσω της γραφής. Το "Historical Revelations of the Relation Existing Between Christianity and Paganism Since the Disintegration of the Roman Empire" (Ιστορικές αποκαλύψεις της σχέσης που υπάρχει μεταξύ Χριστιανισμού και παγανισμού από τη διάλυση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας), που συνέταξε ο Αμερικανός συγγραφέας Thomas Cushman Buddington, επιτέθηκε στον Χριστιανισμό ως τη βασική αιτία αυτού που υποτίθεται ότι ο Ιουλιανός είδε ως έναν κόσμο σε απόλυτη αταξία και ερήμωση. Το πνεύμα του Ιουλιανού καταδίκασε τον Κωνσταντίνο και τους διαδόχους του επειδή ασπάζονταν "μια ψεύτικη θρησκεία" που γέννησε βία και καθυστέρησε την ανάπτυξη της Ευρώπης.
Προφανώς, ο Cushman έκανε έκκληση με το βιβλίο του για επιστροφή στις παραδοσιακές ρωμαϊκές αξίες και ήθελε να μοιραστεί τα παράπονά του. Ίσως, δεν ήθελε να κατακρίνει ανοιχτά τον Χριστιανισμό ως εμπόδιο στην ηθική και πνευματική ανάπτυξη και βρήκε τον αυτοκράτορα -ο οποίος είχε μελετήσει την πλατωνική φιλοσοφία- ως την καταλληλότερη φιγούρα για να εκφράσει τις ανησυχίες του για την ανθρώπινη φυλή. Στον πρόλογό του στα γραπτά του Ιουλιανού, ο Cushman επαίνεσε το πνεύμα, λέγοντας ότι "είναι από τον πιο αγνό και εξυψωμένο χαρακτήρα".
My Tussle With the Devil, And Other Stories (1918), O. Henry και Albert Houghton Pratt
Ο διάσημος συγγραφέας γνωστός ως O. Henry (γεννημένος ως William Sydney Porter) πέθανε το 1910 με εκατοντάδες διηγήματα στο όνομά του. Ωστόσο, ακόμη και ο θάνατος δεν μπόρεσε να σταματήσει την δημιουργικότητά του.
Οκτώ χρόνια μετά το θάνατό του, εμφανίστηκε μια νέα συλλογή ιστοριών του, οι οποίες υποτίθεται ότι είχαν γραφτεί από τον ίδιο πρόσφατα. Οι ιστορίες έφτασαν μέσω του Albert Houghton Pratt, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι επικοινωνούσε με τον O. Henry μέσω ενός πίνακα ouija. Η πρώτη συνομιλία υποτίθεται ότι έγινε στις 18 Σεπτεμβρίου 1917, και ακολούθησαν πολλές άλλες, με τον Pratt να προσκαλεί φίλους να συγκεντρωθούν γύρω από το ταμπλό για να ακούσουν το πνεύμα του O. Henry να λέει ιστορίες. Ο Pratt, στα αρχικά σχόλιά του για το βιβλίο, περιέγραψε τον O. Henry ως φλύαρο, καθώς, κατά καιρούς, το πνεύμα εξάντλησε τους συντρόφους του γιατί οι συνεδρίες διαρκούσαν μέχρι πολύ αργά την νύχτα. Επίσης, το πνεύμα επεξεργαζόταν τις αφηγήσεις του. Κάποτε, είπε στον Pratt να σβήσει το τελευταίο μισό μιας ιστορίας που του είχε έρθει πολύ γρήγορα και που δεν ανταποκρίνονταν στα πρότυπά του.
Προφανώς, σε αυτές τις συνεδριάσεις, ο Pratt είχε τον πλήρη έλεγχο των σκέψεών του και βρήκε ευκαιρίες να θέσει τα δικά του ερωτήματα. Για παράδειγμα, ρώτησε τον O. Henry τι πίστευε για τις κινηματογραφικές διασκευές των βιβλίων του και η απάντηση που έλαβε -από το πνεύμα- ήταν, "Ανόητη επανάληψη της χθεσινής άγνοιας".
Φαίνεται ότι ο Pratt περίμενε αρνητική υποδοχή των υποτιθέμενων τελευταίων γραφών του O. Henry. Σε μια εισαγωγή υπογεγραμμένη από τον "Parma" (το ψευδώνυμο του Pratt) απέκρουσε όσους δεν πίστευαν και τους σκεπτικιστές που θα μπορούσαν να βρουν το πεζογραφικό ύφος διαφορετικό από αυτό του O. Henry. Ο κόσμος των πνευμάτων, εξήγησε ο ίδιος, απλώς εμπνέει μια διαφορετική φωνή.
Προφανώς, σε αυτές τις συνεδριάσεις, ο Pratt είχε τον πλήρη έλεγχο των σκέψεών του και βρήκε ευκαιρίες να θέσει τα δικά του ερωτήματα. Για παράδειγμα, ρώτησε τον O. Henry τι πίστευε για τις κινηματογραφικές διασκευές των βιβλίων του και η απάντηση που έλαβε -από το πνεύμα- ήταν, "Ανόητη επανάληψη της χθεσινής άγνοιας".
Φαίνεται ότι ο Pratt περίμενε αρνητική υποδοχή των υποτιθέμενων τελευταίων γραφών του O. Henry. Σε μια εισαγωγή υπογεγραμμένη από τον "Parma" (το ψευδώνυμο του Pratt) απέκρουσε όσους δεν πίστευαν και τους σκεπτικιστές που θα μπορούσαν να βρουν το πεζογραφικό ύφος διαφορετικό από αυτό του O. Henry. Ο κόσμος των πνευμάτων, εξήγησε ο ίδιος, απλώς εμπνέει μια διαφορετική φωνή.
Hope Trueblood (1918), Patience Worth και Pearl Curran
Το Hope Trueblood, που επίσης υπαγορεύτηκε μέσω ενός πίνακα ouija, είναι ένα από τα πολλά έργα μυθοπλασίας που υποτίθεται ότι γράφτηκαν από το πνεύμα της Patience Worth το 1918. Αναμφισβήτητα μια από τους πιο διάσημους συγγραφείς πνευμάτων, η Worth υποτίθεται ότι επικοινωνούσε μέσω της Pearl Curran, μιας νοικοκυράς που ζούσε στο Σεντ Λούις. Από το 1913 έως το 1937, η Curran υπαγόρευσε βιβλία, θεατρικά έργα, ποιήματα και διηγήματα χιλιάδων λέξεων σε μια και μόνο συνεδρία.
Το Hope Trueblood, το οποίο αφηγείται την ιστορία ενός κοριτσιού στην βικτωριανή Αγγλία που αναζητά τον πατέρα της, ξεχωρίζει από το υπόλοιπο έργο του Worth. Το πνεύμα ήταν γνωστό για τη χρήση αρχαϊκής γλώσσας και συνήθως έδινε ιστορίες που είχαν συμβεί πολύ παλιά -το Telka αναφέρθηκε στη μεσαιωνική Αγγλία, το Sorry Tale διαδραματίστηκε στις ημέρες του Ιησού. Το Hope Trueblood αναφέρεται στη σημερινή εποχή -όταν δημοσιεύτηκε αρχικά- και, για πρώτη φορά, η Worth χρησιμοποίησε απλά αγγλικά.
Το Hope Trueblood, που επίσης υπαγορεύτηκε μέσω ενός πίνακα ouija, είναι ένα από τα πολλά έργα μυθοπλασίας που υποτίθεται ότι γράφτηκαν από το πνεύμα της Patience Worth το 1918. Αναμφισβήτητα μια από τους πιο διάσημους συγγραφείς πνευμάτων, η Worth υποτίθεται ότι επικοινωνούσε μέσω της Pearl Curran, μιας νοικοκυράς που ζούσε στο Σεντ Λούις. Από το 1913 έως το 1937, η Curran υπαγόρευσε βιβλία, θεατρικά έργα, ποιήματα και διηγήματα χιλιάδων λέξεων σε μια και μόνο συνεδρία.
Το Hope Trueblood, το οποίο αφηγείται την ιστορία ενός κοριτσιού στην βικτωριανή Αγγλία που αναζητά τον πατέρα της, ξεχωρίζει από το υπόλοιπο έργο του Worth. Το πνεύμα ήταν γνωστό για τη χρήση αρχαϊκής γλώσσας και συνήθως έδινε ιστορίες που είχαν συμβεί πολύ παλιά -το Telka αναφέρθηκε στη μεσαιωνική Αγγλία, το Sorry Tale διαδραματίστηκε στις ημέρες του Ιησού. Το Hope Trueblood αναφέρεται στη σημερινή εποχή -όταν δημοσιεύτηκε αρχικά- και, για πρώτη φορά, η Worth χρησιμοποίησε απλά αγγλικά.
Όπως πολλά από τα έργα της, το μυθιστόρημα έτυχε κριτικής. Ωστόσο, το Hope Trueblood τράβηξε την προσοχή περισσότερων σκεπτικιστών από τα προηγούμενα έργα της. Τι μπορεί να ήξερε το πνεύμα μιας Αγγλίδας του 17ου αιώνα -το πνεύμα της οποίας ισχυριζόταν ότι είχε μεταναστεύσει στην Αμερική, όπου σκοτώθηκε σε μια επιδρομή ιθαγενών Αμερικανών- για την βικτωριανή ζωή; Ο κόσμος δυσκολευόταν να εξηγήσει πώς η Curran, η οποία είχε ελάχιστη εκπαίδευση και ευκαιρίες για ταξίδια, έπλεξε αυτές τις ιστορίες που περιείχαν λεπτομερείς και ακριβείς περιγραφές μακρινών περιοχών. Το μυστήριο δε λύθηκε ποτέ. Όταν το 1937 πέθανε η Curran, ο τίτλος της νεκρολογίας της στην St. Louis Globe-Democrat έγραφε, "Η Patience Worth είναι νεκρή".
To Woman (1920), Meslom και Mary McEvilly
Κατά τη διάρκεια μιας σειράς συνεδριάσεων που διεξήχθησαν μεταξύ Οκτωβρίου 1919 και Μαρτίου 1920, η Αμερικανίδα μέντιουμ στο Παρίσι, γνωστή ως Mary McEvilly, έλαβε μηνύματα από ένα μυστηριώδες πνεύμα ονόματι Meslom. Τα μηνύματα σχημάτισαν το "To Woman", ένα βιβλίο που περιγράφει τι πρέπει να κάνουν οι γυναίκες για να βοηθήσουν καλύτερα τον κόσμο και να οδηγήσουν την ανθρωπότητα στη σωτηρία. Οι αφηρημένες έννοιες του βιβλίου γεμίζουν 108 σελίδες και οι συχνά επαναλαμβανόμενες λέξεις του Meslom είναι επίπονες για ανάγνωση. Γενικά, το πνεύμα υποστήριξε ότι οι γυναίκες είναι υπεύθυνες για την πνευματική πρόοδο του ανθρώπου αφού έρχονται σε μεγαλύτερη επαφή με τη φύση και έχουν μεγαλύτερη διαίσθηση από τους άνδρες, οι οποίοι έχουν πιο ανεπτυγμένες λογικές δυνάμεις.
Η McEvilly προσδιόρισε το Meslom ως άνδρα και, παρόλο που επαίνεσε τις γυναίκες για τις ευαισθησίες τους, πρόδωσε σεξιστικές συμπεριφορές. Ο άντρας θα είναι πάντα ο κυρίαρχος και οι γυναίκες πρέπει να εγκαταλείψουν κάθε ελπίδα για ισότητα των φύλων, λέει στην McEvilly. Αν και έχουν καλή κρίση, οι γυναίκες δε θα φτιάξουν ποτέ νόμους. Οι γυναίκες που επιδιώκουν συνεχώς να εκπαιδευτούν μπορεί να αποδυναμώσουν την έμφυτη σύνδεσή τους με ό,τι είναι καλό. Το πιο ικανοποιητικό, προτείνει, θα ήταν μια γυναίκα να προσεύχεται συχνά για γνώση που οδηγεί σε πνευματική ανάπτυξη και ευτυχία.
Περιέργως, το To Woman εμφανίστηκε λίγους μήνες πριν οι γυναίκες στις ΗΠΑ λάβουν το πλήρες δικαίωμα ψήφου.
Κατά τη διάρκεια μιας σειράς συνεδριάσεων που διεξήχθησαν μεταξύ Οκτωβρίου 1919 και Μαρτίου 1920, η Αμερικανίδα μέντιουμ στο Παρίσι, γνωστή ως Mary McEvilly, έλαβε μηνύματα από ένα μυστηριώδες πνεύμα ονόματι Meslom. Τα μηνύματα σχημάτισαν το "To Woman", ένα βιβλίο που περιγράφει τι πρέπει να κάνουν οι γυναίκες για να βοηθήσουν καλύτερα τον κόσμο και να οδηγήσουν την ανθρωπότητα στη σωτηρία. Οι αφηρημένες έννοιες του βιβλίου γεμίζουν 108 σελίδες και οι συχνά επαναλαμβανόμενες λέξεις του Meslom είναι επίπονες για ανάγνωση. Γενικά, το πνεύμα υποστήριξε ότι οι γυναίκες είναι υπεύθυνες για την πνευματική πρόοδο του ανθρώπου αφού έρχονται σε μεγαλύτερη επαφή με τη φύση και έχουν μεγαλύτερη διαίσθηση από τους άνδρες, οι οποίοι έχουν πιο ανεπτυγμένες λογικές δυνάμεις.
Η McEvilly προσδιόρισε το Meslom ως άνδρα και, παρόλο που επαίνεσε τις γυναίκες για τις ευαισθησίες τους, πρόδωσε σεξιστικές συμπεριφορές. Ο άντρας θα είναι πάντα ο κυρίαρχος και οι γυναίκες πρέπει να εγκαταλείψουν κάθε ελπίδα για ισότητα των φύλων, λέει στην McEvilly. Αν και έχουν καλή κρίση, οι γυναίκες δε θα φτιάξουν ποτέ νόμους. Οι γυναίκες που επιδιώκουν συνεχώς να εκπαιδευτούν μπορεί να αποδυναμώσουν την έμφυτη σύνδεσή τους με ό,τι είναι καλό. Το πιο ικανοποιητικό, προτείνει, θα ήταν μια γυναίκα να προσεύχεται συχνά για γνώση που οδηγεί σε πνευματική ανάπτυξη και ευτυχία.
Περιέργως, το To Woman εμφανίστηκε λίγους μήνες πριν οι γυναίκες στις ΗΠΑ λάβουν το πλήρες δικαίωμα ψήφου.
A Wanderer in the Spirit Lands (1896), Franchezzo και A. Farnese
Το "A Wanderer in the Spirit Lands", που υποτίθεται ότι υπαγορεύτηκε σε κάποιον A. Farnese από έναν Ιταλό που είχε πεθάνει πρόσφατα, ήταν ένα ανατριχιαστικό ηθικό μάθημα για τους αναγνώστες της βικτωριανής εποχής.
Το "A Wanderer in the Spirit Lands", που υποτίθεται ότι υπαγορεύτηκε σε κάποιον A. Farnese από έναν Ιταλό που είχε πεθάνει πρόσφατα, ήταν ένα ανατριχιαστικό ηθικό μάθημα για τους αναγνώστες της βικτωριανής εποχής.
Αναγνωρισμένος μόνο ως Franchezzo, το πνεύμα γέμισε πάνω από 300 σελίδες με ζωντανές περιγραφές του μοναχικού, άθλιου ταξιδιού του στον κόσμο των πνευμάτων. Αυτά τα σκοτεινά ταξίδια ήταν η τιμωρία που του άξιζε, γράφει, καθώς είχε ζήσει μια εγωιστική ζωή λατρεύοντας το υλικό και όχι τον Θεό.
Αρχικά, ο Franchezzo επιχειρεί στα κρύα και σε αποσύνθεση βασίλεια της κόλασης, και μόνο μέσω επίπονων έργων εξιλέωσης περνάει τελικά μέσα από τις φωτεινές ουράνιες πύλες. Η ιστορία του χρησίμευσε ως ένα συναρπαστικό κήρυγμα, προειδοποιώντας τους αναγνώστες του για την τρομερή μοίρα που τους περιμένει αν δεν άρχιζαν να αλλάζουν την αμαρτωλή συμπεριφορά τους ενώ βρίσκονταν στη Γη πριν να είναι πολύ αργά.
Αρχικά, ο Franchezzo επιχειρεί στα κρύα και σε αποσύνθεση βασίλεια της κόλασης, και μόνο μέσω επίπονων έργων εξιλέωσης περνάει τελικά μέσα από τις φωτεινές ουράνιες πύλες. Η ιστορία του χρησίμευσε ως ένα συναρπαστικό κήρυγμα, προειδοποιώντας τους αναγνώστες του για την τρομερή μοίρα που τους περιμένει αν δεν άρχιζαν να αλλάζουν την αμαρτωλή συμπεριφορά τους ενώ βρίσκονταν στη Γη πριν να είναι πολύ αργά.
Ouina's Canoe and Christmas Offering, Filled With Flowers for the Darlings of the Earth (1882), Ouina και Cora L.V. Ρίτσμοντ
Ένα από τα πιο αγαπημένα πνεύματα της Αμερικής, η Ouina πιστεύεται ότι ήταν μια νεαρή ιθαγενή Αμερικανίδα που έστειλε δεκάδες χιλιάδες αναζωογονητικά μηνύματα από τον κόσμο των πνευμάτων. Ξεκινώντας το 1851, μίλησε μέσω της Cora Lodensia Veronica Scott, μιας διάσημης Πνευματίστριας από τη Νέα Υόρκη που είχε αρχίσει να επικοινωνεί με πνεύματα από νεαρή ηλικία και ξεκίνησε μια καριέρα ως λέκτορας σε έκσταση (κάποιος που έκανε δημόσιες διαλέξεις που υποτίθεται ότι είχε λάβει μηνύματα από τον κόσμο των πνευμάτων). Το κοινό της Scott ήταν συχνά άνθρωποι που είχαν χάσει αγαπημένα τους πρόσωπα. Τα ρομαντικά της ποιήματα και οι ιστορίες της παρουσίαζαν τη μετά θάνατον ζωή ως ένα μέρος γεμάτο ομορφιά και χαρά, προσφέροντας στους πενθούντες λίγη άνεση και ξεκούραση από τη θλίψη. Το "Ouina's Canoe" ήταν η πρώτη δημοσιευμένη συλλογή από μερικά έργα του πνεύματος, η οποία εκδόθηκε την περίοδο των Χριστουγέννων, για να βοηθήσει και να θεραπεύσει περισσότερους ανθρώπους.
Μαζί με στίχους γεμάτους με λουλούδια, ηλιαχτίδες, νεράιδες με φεγγαράκια και πρωινά αστέρια, το βιβλίο περιελάμβανε μια βιογραφία της Ouina, μια θλιβερή ιστορία. Η μητέρα της είχε πεθάνει στη γέννα και ο πατέρας της, αρχηγός μιας φυλής που ζούσε κατά μήκος του ποταμού Shenandoah, αποφάσισε να θυσιάσει την Ouina όταν ήταν περίπου 15 ετών για να σώσει τον λαό του από την κακοτυχία. Με τη συγκινητική της ιστορία και τα μηνύματα ειρήνης και αγάπης, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η οδηγός της Scott έλαβε μεγάλη λατρεία, παρά κυνική κριτική.
Ένα από τα πιο αγαπημένα πνεύματα της Αμερικής, η Ouina πιστεύεται ότι ήταν μια νεαρή ιθαγενή Αμερικανίδα που έστειλε δεκάδες χιλιάδες αναζωογονητικά μηνύματα από τον κόσμο των πνευμάτων. Ξεκινώντας το 1851, μίλησε μέσω της Cora Lodensia Veronica Scott, μιας διάσημης Πνευματίστριας από τη Νέα Υόρκη που είχε αρχίσει να επικοινωνεί με πνεύματα από νεαρή ηλικία και ξεκίνησε μια καριέρα ως λέκτορας σε έκσταση (κάποιος που έκανε δημόσιες διαλέξεις που υποτίθεται ότι είχε λάβει μηνύματα από τον κόσμο των πνευμάτων). Το κοινό της Scott ήταν συχνά άνθρωποι που είχαν χάσει αγαπημένα τους πρόσωπα. Τα ρομαντικά της ποιήματα και οι ιστορίες της παρουσίαζαν τη μετά θάνατον ζωή ως ένα μέρος γεμάτο ομορφιά και χαρά, προσφέροντας στους πενθούντες λίγη άνεση και ξεκούραση από τη θλίψη. Το "Ouina's Canoe" ήταν η πρώτη δημοσιευμένη συλλογή από μερικά έργα του πνεύματος, η οποία εκδόθηκε την περίοδο των Χριστουγέννων, για να βοηθήσει και να θεραπεύσει περισσότερους ανθρώπους.
Μαζί με στίχους γεμάτους με λουλούδια, ηλιαχτίδες, νεράιδες με φεγγαράκια και πρωινά αστέρια, το βιβλίο περιελάμβανε μια βιογραφία της Ouina, μια θλιβερή ιστορία. Η μητέρα της είχε πεθάνει στη γέννα και ο πατέρας της, αρχηγός μιας φυλής που ζούσε κατά μήκος του ποταμού Shenandoah, αποφάσισε να θυσιάσει την Ouina όταν ήταν περίπου 15 ετών για να σώσει τον λαό του από την κακοτυχία. Με τη συγκινητική της ιστορία και τα μηνύματα ειρήνης και αγάπης, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η οδηγός της Scott έλαβε μεγάλη λατρεία, παρά κυνική κριτική.
Jap Herron (1917), Mark Twain και Emily Grant Hutchings
Προφανώς, ο συγγραφέας του Χάκλμπερι Φιν δεν μπόρεσε να αντισταθεί στο να γράφει και μετά θάνατον.
Προφανώς, ο συγγραφέας του Χάκλμπερι Φιν δεν μπόρεσε να αντισταθεί στο να γράφει και μετά θάνατον.
Ο Μαρκ Τουέιν, ο οποίος πέθανε το 1910, υποτίθεται ότι υπαγόρευσε το Jap Herron στην Emily Grant Hutchings (η οποία ήταν φίλη της Curran...) και στην Lola V. Hays (η οποία ήταν, σύμφωνα με μια αναφορά των New York Times, "ο παθητικός παραλήπτης του οποίου τα χέρια πάνω στον δείκτη ήταν ιδιαίτερα απαραίτητα") μέσω ενός πίνακα Ouija. Το μυθιστόρημα, που δημοσιεύτηκε τον Σεπτέμβριο του 1917, διαδραματιζόταν στην πολιτεία του Τουέιν, στο Μιζούρι και "αφηγείται πώς ένα παλικάρι που γεννήθηκε μέσα στη φτώχεια, με τη βοήθεια ενός ευγενικού άνδρα και μιας έξυπνης γυναίκας, έγινε ένας ευγενικός και χρήσιμος άνδρας και βοήθησε στην αναγέννηση της πόλης του". Το 1918, ο εκδότης του Τουέιν υπέβαλε μήνυση και η Hutchings σταμάτησε να εκδίδει το βιβλίο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου