Ποιο είναι το πιο ξεχωριστό άτομο στη δική σου ζωή;

Οι άνθρωποι που τελικά αποκτούν μία ξεχωριστή θέση στη ζωή μας είναι λίγοι. Ας μείνουμε κοντά τους.

Από τη στιγμή που γεννιόμαστε κάνουμε συνεχώς ένα πράγμα στη ζωή μας. Γνωρίζουμε ανθρώπους, πολλούς ανθρώπους: συγγενείς, συμμαθητές, δασκάλους, οικογενειακούς φίλους, γείτονες, συμφοιτητές, συναδέλφουςι, συντρόφους. Οι άνθρωποι που θα βρεθούν δίπλα μας για μια στιγμή και θα φωτίσουν διαφορετικά τον κόσμο μας. Άνθρωποι που περνάνε και καμιά φορά προσπερνάνε. Πόσοι από αυτούς τους χιλιάδες ανθρώπους μας ξέρουν πραγματικά; Μη βιαστείς να απαντήσεις.

Πόσοι ξέρουν τι μας αρέσει και τι όχι; Ποιοι ξέρουν πώς γελάμε αλλά και πόσο γοερά κλαίμε; Ποιους θέλουμε κοντά μας στα χαρούμενα, στα δύσκολα, στα πιο απλά από όλα που όμως αποκτούν ξεχωριστό νόημα στη ζωή μας μαζί τους; Πόσοι ξέρουν ποιος έρωτας μας πλήγωσε περισσότερο ή απλά πώς πίνουμε τον καφέ μας; Η απάντηση είναι λίγοι. Λίγοι άνθρωποι κατακτούν μια ξεχωριστή θέση στη ζωή μας, όσα χρόνια και όσες γνωριμίες κι αν περνάνε από αυτήν. Και με αυτούς τους λίγους αξίζει να κρατήσουμε επαφή.

Θα αναρωτηθείς τώρα, πώς μας ήρθαν όλα αυτά. Είδαμε το video της νέας καμπάνιας του Nescafé Gold, που μας θύμισε ότι κάποιες στιγμές, όσο δύσκολο κι αν μας φαίνεται στην καθημερινότητά μας, αξίζει να τις περνάμε με τους ανθρώπους που είναι πιο ξεχωριστοί από όλους για εμάς. Μας θύμισε πόσο όμορφο είναι το να έχεις στη ζωή σου αυτούς τους λίγους αλλά ξεχωριστούς ανθρώπους.

Με αυτή την αφορμή καθίσαμε και τα σκεφτήκαμε όλα αυτά. Και μαζί σκεφτήκαμε ποιο είναι το πιο ξεχωριστό άτομο στη δική μας ζωή. Ποιος είναι αυτός ή αυτή ή αυτοί που θέλουμε να πάρουμε μια μεγάλη αγκαλιά κάθε φορά που βλέπουμε συγκεκριμένα αντικείμενα, για πάντα συνδεδεμένα στη μνήμη μας μαζί τους. Φτιάξε καφέ και κάνε scroll παρακάτω να σου πούμε για ποιους μιλάμε.

Χριστίνα: Η βαφτιστήρα μου

Μέχρι να γεννηθεί η βαφτιστήρα μου, η Μαλένα δεν ήξερα πόσο βαθιά και με ανιδιοτέλεια μπορώ να αγαπήσω έναν άνθρωπο. Είναι σχεδόν τρομακτικό το πόσο άμεσα με ηρεμεί, χωρίς να κάνει τίποτα απολύτως. Από τη μέρα που έμαθα ότι η παιδική φίλη μου και μαμά της είναι έγκυος ξεκίνησα να τρέφω αισθήματα όντως γι’ αυτό το πλάσμα και 8 χρόνια μετά είμαι σίγουρη ότι είναι η αδερφή ψυχή μου. Κάθε φορά που με αγκαλιάζει και χαμογελά νιώθω πραγματικά σα να είμαι πάνω σε εκείνο το αλογάκι από το carousel, που εκείνη μου έκανε δώρο τα περσινά Χριστούγεννα. Δεν υπάρχει συγκεκριμένος λόγος που η Μαλένα είναι ξεχωριστή στη ζωή μου, είναι μοναδική έτσι κι αλλιώς, επομένως δε θα μπορούσε να συμβαίνει κάτι διαφορετικό.

Λία: Ο ανιψιός μου

Είναι παράξενο που τον πιο ξεχωριστό μου άνθρωπο δεν μπορώ να τον δω σε καθημερινή βάση γιατί ζει σε άλλη πόλη. Αλλά κάθε φορά που τον βλέπω τα γέλια μας, τα παιχνίδια και οι κουβέντες μας ξεκινούν από εκεί που τις είχαμε αφήσει την προηγούμενη φορά, όπως συμβαίνει με κάθε ξεχωριστό μας άνθρωπο.

Ο ανιψιός μου είναι σίγουρα το πιο κουλ άτομο που ξέρω και μία αγκαλιά του μπορεί να με κάνει να ξεχάσω τα πάντα. Μιας και δεν είχα αδερφό με το που γεννήθηκε πριν από 9 χρόνια κατέφυγα στα βιβλία για να μπορέσω να κατανοήσω καλύτερα τον αντρικό κόσμο του. Βιβλία, όπως το παραπάνω, που ακόμα διαβάζω όποτε τον σκέφτομαι και που τα μαζεύω για να του τα δώσω μια μέρα όταν θα είναι πιο μεγάλος. Και όταν θα γίνει ακόμα πιο μεγάλος ονειρεύομαι τη στιγμή που θα κάτσουμε παρέα, θα πιούμε ζεστό καφέ σε κούπες, όπως προστάζει κάθε σκηνικό εγκάρδιας εξομολόγησης, και θα μου εμπιστευτεί ό,τι αυτός θέλει.

Δήμητρα: Ο σύντροφός μου

Στη ζωή μας γνωρίζουμε περίπου 80.000 ανθρώπους. Λίγοι όμως έχουν ιδιαίτερη σημασία για τον καθένα μας’», αναφέρει στην καμπάνια του το Nescafé Gold και η αλήθεια είναι πως έχει απόλυτο δίκιο. Ελάχιστοι είναι οι άνθρωποι που μένουν στη ζωή μας, από επιλογή, ειδικά όσο μεγαλώνουμε.

Στην ερώτηση ποιος άνθρωπος κατέχει ξεχωριστή θέση στη ζωή μου, η απάντησή μου βγήκε αβίαστα. Ο σύντροφός μου. Είναι ο πρώτος άνθρωπος που αντικρίζω με το που ανοίγω τα μάτια μου κι ο τελευταίος πριν πέσω για ύπνο. Είναι αυτός που είναι δίπλα μου σε όλα και με στηρίζει σε κάθε φάση της ζωής μου. Είναι αυτός που κάνει πάντοτε ό,τι περνά από το χέρι του για να με βλέπει να χαμογελάω.

Το αντικείμενο που μου τον θυμίζει έντονα; Όλο το σπίτι χαχα. Οκ, αν πρέπει να ξεχωρίσω κάτι τότε είναι αυτό το album από το γάμο μας στις Σπέτσες. Ειδικά αυτή η φωτογραφία (που είναι από τις πιο αγαπημένες μου) με γυρνά πίσω στο χρόνο και μου προκαλεί μία γλυκιά νοσταλγία. Όπως του είχα πει και τότε: «ποτέ ξανά δε θα είμαστε τόσο όμορφοι όσο σε εκείνες τις φωτογραφίες.

Μαριλέλλα: Οι φίλες μου

Το ‘χω γράψει πολλές φορές, αδέρφια δεν έχω, οπότε το κενό καλύφθηκε από τις φίλες μου. Είναι οι συγγενείς που επέλεξα να έχω, τα άτομα που με ξέρουν καλύτερα κι από μένα την ίδια. Είναι λογικό αν το σκεφτείς, να σε ξέρουν. Σ’ ακούν με μία αντικειμενικότητα οι φίλες σου, σε διορθώνουν, σε επαινούν, σε χαϊδολογούν, όχι σαν τη μάνα, που ό,τι κι αν κάνεις θα είναι εκεί, αλλά από επιλογή. Αρκεί βέβαια να έχεις κάνει σωστές επιλογές. Εγώ καμαρώνω γι’ αυτές. Ένα κομμάτι της ιεροτελεστίας που μας αφορά έχει σαν σήμα κατατεθέν, φλιτζάνια και κούπες. Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι σημαντικό (ή και καθόλου τέτοιο), μαζευόμαστε πάνω από μια τετράδα κούπες γεμάτες με καφέ, η απαραίτητη προϋπόθεση για ν’ αρχίσει η συνεδρίαση.

Δέσποινα: Η μαμά μου

Πριν από μία εβδομάδα, έβαλα τα κλειδιά στην πόρτα και φώναξα «γύρισα». Καμία απάντηση. «Γύρισα» είπα πιο δυνατά ενώ έβλεπα τη μαμά μου να ψάχνει σε ένα συρτάρι. Βρε καλώς την είπε χωρίς να κοιτάξει και συνέχισε την αναζήτηση. Λεπτά αργότερα καθισμένη στον καναπέ διαβάζει με επιμέλεια ένα μικρό τετράδιο που στο εξώφυλλο αναφέρει: «Βιβλιάριο Υγείας Παιδιού». Κλείνω τα 30 όμως εκείνη ανησυχεί αν έχω κάνει την τελευταία δόση ενός εμβολίου (μη με ρωτάς άλλες λεπτομέρειες). Η απάντηση στην ερώτηση είναι τόσο αβίαστα απλή. Ο πιο ξεχωριστός άνθρωπος της ζωής μου είναι η μαμά μου. Εκείνη που με έμαθε πως η αγάπη και φροντίδα δε ζητούν αντάλλαγμα.

Βιβή: Η αδερφή μου

Οι πράσινες δικές μου και οι κόκκινες για τη Μαρία. Μπορεί να μαλώναμε για άλλα- πολλά- πράγματα, όμως στις καραμέλες, τα βρίσκαμε. Για την ακρίβεια στις παστίλιες. Η κάθε μία είχε τις δικές της και η μία θα έπαιρνε πάντα για την άλλη από το περίπτερο που είχαμε κάτω από το σπίτι, κρυφά από τη μαμά. Θέλεις πως εγώ ήμουν Παναθηναϊκός και λάτρευα από μικρή τη γεύση της μέντας, θέλεις πως εκείνη έδειχνε ξεκάθαρα την αγάπη της για τον Θρυλέα και τις πιο γλυκιές αρωματικά γεύσεις και τα «ραντεβουδάκια»- για άλλους «φιλάκια»- ήταν οι αγαπημένες της καραμέλες. Φυσικά, με την αδερφή μου, μας συνδέεουν πολύ περισσότερα πράγματα. Είναι ο άνθρωπος που θα εμπιστευτώ, που θα τρέξω να κλάψω, που θα με συμβουλεύσει, που θα πάμε για καφέ 7 ώρα το πρωί γιατί τότε σχολάει από την εφημερία, που θα με προσγειώσει από το ροζ σύννεφο. Η φωνή της λογικής μέσα στον παραλογισμό μου. Ο λόγος για να μπαίνω στο Viber που δεν χρησιμοποιώ. Το «μην το σκέφτεσαι τώρα» μου, όπως της αρέσει να μου λέει.

* Η ζωή μας τρέχει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και η καθημερινότητα έχει την τάση να μας απορροφά. Ξέρεις για τι μιλάω, για όλες εκείνες τις φορές που ήθελες να δεις τους ξεχωριστούς ανθρώπους σου και δεν τα κατάφερες. Αλλά στο τέλος της μέρας, αυτό που αξίζει μέσα στην ιλιγγιώδη ζωή σου είναι οι στιγμές που πέρασες με τους ανθρώπους που αγαπάς. Αυτές που σε κάνουν να φωτίζεσαι και να βρίσκεις την ενέργεια να βγάλεις εις πέρας τα πάντα την επομένη μέρα. Οπότε την επόμενη φορά που θα πεις σε έναν από τους ξεχωριστούς ανθρώπους σου «Πάμε για έναν καφέ», φρόντισε να το εννοείς.