Η θεωρία της… επίπεδης Γης

 

Το παγωμένο τείχος που περιβάλλει τη γη …

Είναι η γη ένας δίσκος που πετάει στο διάστημα; Για πολλούς ανθρώπους στον κόσμο μας, η στρογγυλότητα του πλανήτη μας απορρίπτεται και αντ΄αυτού υποστηρίζονται επίπεδες επιφάνειες, μεγάλα πολικά τείχη και συνομωσίες κατασκευής δορυφορικών εικόνων από τη NASA.




Ο Χάρτης της Επίπεδης Γης


Τα επιχειρήματά τους ξεκινούν από την Αγία Γραφή, της οποίας τα κομμάτια μεταφράζουν κυριολεκτικά και συγκεκριμένα εκείνο που λέει “Είδα τέσσερις αγγέλους να στέκονται στις τέσσερις γωνίες της γης …” από το εδάφιο της Αποκάλυψης 7, το οποίο πιστεύουν ότι δείχνει ότι η γη έχει τέσσερις γωνίες.




Οι νεότερες παρατάξεις και σύλλογοι των Flatearther εστιάζουν σε ένα νέο είδος χάρτη που μοιάζει βέβαια με εκείνο της Αγίας Γραφής αλλά έχει ορισμένες διαφοροποιήσεις. Στον χάρτη της επίπεδης Γης, ο πλανήτης είναι ένας επίπεδος δίσκος με κέντρο τον Βόρειο Πόλο, ενώ ο Νότιος Πόλος είναι ανύπαρκτος και ο ήλιος και τα αστέρια εσωκλείονται σε έναν θόλο με τη γη. Στο χείλος του πλανήτη μας, πιστεύεται ότι υπάρχει ένα τεράστιο τείχος που περιβάλλει ολόκληρο τον πλανήτη και που ενισχύεται σύμφωνα με τους υποστηρικτές της θεωρίας, από το γεγονός ότι οι ναυτικοί αδυνατούν να κάνουν τον περίπλου της Ανταρκτικής. “Το ότι ο νότος είναι ένας τεράστιος δακτύλιος ή ένα παγετώδες όριο, είναι προφανές από το γεγονός ότι εντός του κύκλου της Ανταρκτικής οι πιο έμπειροι, επιστημονικοί και τολμηροί πλοηγοί απέτυχαν στις προσπάθειές τους να τον περιπλεύσουν με άμεσο τρόπο”, δήλωνε ο Samuel Birley Rowbotham (1816-1884), ο οποίος, με το ψευδώνυμο “Parallax”, ξεκίνησε το σύγχρονο κίνημα της επίπεδης γης το 1849, με το βιβλίο του Zetetic Astronomy: A Description of Several Experiments which Prove that the Surface of the Sea is a Perfect Plane and that the Earth is not a Globe!



Όπως παρατηρούμε και από τον χάρτη πάνω, η Αμερική, Αυστραλία, Ευρώπη και Ασία βρίσκονται όλες στην θέση τους, με μόνη διαφορά ότι όλες επεκτείνονται οριζόντια και όχι κάθετα. Τριγύρω τους ένα πυκνό τείχος από πάγο σταματάει το νερό να τρέξει στο διάστημα και συγκρατεί τα όρια του επιπέδου. Πολλοί πιστεύουν ότι η Ανταρκτική είναι το παγωμένο αυτό τείχος που συνάντησε ο σερ Τζέιμς Κλαρκ Ρος, ύψους 45,7 μέτρων, το οποίο βρίσκεται στην ακτή της ηπείρου και έχει πάχος αρκετές εκατοντάδες μέτρα. Ο Τζέιμς Κλαρκ Ρος ήταν Βρετανός Αξιωματικός του Ναυτικού και πολικός εξερευνητής, ο οποίος ήταν από τους πρώτους που επιχείρησαν στην Ανταρκτική σε μια προσπάθεια να προσδιορίσουν τη θέση του Νότιου Μαγνητικού Πόλου. Ο ίδιος έπλευσε για μήνες γύρω από το Παγωμένο Τείχος και δεν μπόρεσε να βρει ένα πέρασμα από τη νότια θάλασσα στην άλλη πλευρά σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα των Flatearthers, FlatEarthSociety.org.

Το Παγωμένο Τείχος είναι ένας φυσικός σχηματισμός, μια παχιά μάζα επιπλέοντος πάγου που είναι προσκολλημένη στη στεριά, η οποία σχηματίζεται από σειρές παγετώνων που εκτείνονται προς τα έξω από το βάθος της αχαρτογράφητης τούνδρας σε προστατευμένα νερά και τροφοδοτείται από αυτές. Όπου δεν υπάρχουν ισχυρά ρεύματα, ο πάγος βυθίζεται εν μέρει στον πυθμένα της θάλασσας και προσκολλάται σε βράχους και νησιά. Το τείχος ωθείται προς τα εμπρός στη θάλασσα από την πίεση των παγετώνων μέχρι να τερματιστεί η ανάπτυξή του προς τα εμπρός, εξηγούν αναλυτικά στην ιστοσελίδα.


Τι υπάρχει πέρα από το τείχος;



Στις αρχές του 20ού αιώνα, η Ανταρκτική ήταν ακόμη σε μεγάλο βαθμό άγνωστη, όμως ακόμα και μετά τα εκατό και πλέον χρόνια εξερεύνησης, κατοίκησης και επιστημονικής τεκμηρίωσης από τότε, η Ανταρκτική παραμένει ξένη. Είναι μακριά, δεν μοιάζει με κανένα άλλο μέρος του πλανήτη και οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα πάνε ποτέ εκεί, παρά μόνο βλέπουν εικόνες της στο διαδίκτυο. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που τα μέλη της Flat Earth Society και άλλοι flat-Earthers ισχυρίζονται ότι η NASA και άλλες κυβερνητικές υπηρεσίες συνωμοτούν για να μας εμποδίσουν την πρόσβαση εκεί. Σύμφωνα λοιπόν με την πιο διαδεδομένη εκδοχή της τρέχουσας θεωρίας της επίπεδης Γης, η NASA φυλάει το παγωμένο τείχος της Ανταρκτικής που περιβάλλει τη Γη και μας χειραγωγεί στο να πιστέψουμε την στρογγυλότητα τη, κατασκευάζοντας τις δορυφορικές της εικόνες.


Ποιο όμως είναι το πολυπόθητο μυστικό που κρύβεται πίσω από το τείχος και που δεν μας αφήνουν να το μάθουμε; Πολλές από τις θεωρίες για την Ανταρκτική, είτε το γνωρίζουν είτε όχι οι υποστηρικτές τους, έχουν τις ρίζες τους στην αρχική πολική συνωμοσία του John Cleve Symmes Jr. Ο Symmes ήταν αξιωματικός του αμερικανικού στρατού από το Σινσινάτι που αφιέρωσε τη ζωή του στην προώθηση της θεωρίας του για την “κούφια γη“. Οι ισχυρισμοί του άλλαξαν με την πάροδο του χρόνου, αλλά ο κεντρικός άξονας της ιδέας ήταν ότι η γη ήταν ένα κούφιο κέλυφος πάχους 1.287 χιλιομέτρων, με ανοίγματα πλάτους χιλίων εξακοσίων χιλιομέτρων και στους δύο πόλους, μέσω των οποίων ένα εύφορο εσωτερικό τμήμα μπορούσε να προσεγγιστεί μόνο από ατρόμητους εξερευνητές.


Όμως αυτή η αίσθηση και κρυφή επιθυμία να είναι ο ανταρκτικός χώρος απροσδιόριστος, ανεξερεύνητος και πέρα από την ανθρώπινη κατανόηση, φαίνεται να αποτελεί ένα κοινό βασικό χαρακτηριστικό των συνομωσιών της Ανταρκτικής. Για παράδειγμα, σύμφωνα με ένα χαμένο κρυφό ημερολόγιο του Ρίτσαρντ Μπερντ, παρασημοφορημένο αξιωματικό του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ, ο οποίος ηγήθηκε πέντε ξεχωριστών αποστολών στην Ανταρκτική από τη δεκαετία του 1920 έως τη δεκαετία του 1950, ο ίδιος κατά τα ταξίδια του εκεί εισέρχεται σε μια εύφορη κοίλη γη και συναντά μια φυλή κατοίκων που πετούν με UFO και εκφράζουν την απογοήτευσή τους για την προσφυγή της ανθρωπότητας στην πυρηνική ενέργεια.
Άλλοι ισχυρίζονται ότι συνάντησε και πολέμησε με ιπτάμενους δίσκους που πιλοτάρονται από τους Ναζί. Και η αλήθεια είναι ότι αυτή η θεωρία μιας ναζιστικής βάσης στην Ανταρκτική συνεχίζει να υπάρχει στο επίκεντρο της ανταρκτικής συνωμοσίας. Αναρίθμητες παραλλαγές του μύθου των “Ναζί της Ανταρκτικής” έχουν διαδοθεί, συμπεριλαμβανομένων πολλών εκδοχών στις οποίες ο Χίτλερ και άλλοι ανώτεροι Ναζί δεν πέθαναν, αλλά αναζήτησαν καταφύγιο σε μια υπόγεια βάση στην Ανταρκτική, στο New Schwabenland, και άλλων που ενσωματώνουν προηγμένη ναζιστική τεχνολογία με τη μορφή UFO και όπλων.

Χαρτογραφώντας τους μύθους

Αυτές οι θεωρίες πηγάζουν από μια πολύ καλή αρχική αληθινή ή αυθεντική πληροφορία και γεγονός, κάτι που τις κάνει και τόσο πιστευτές για κάποιους. Φυσικά όλα τα παραπάνω με το πάτημα ενός κουμπιού στο πληκτρολόγιο μας, διαδίδονται πολύ πιο εύκολα από ότι παλαιότερα, εμπλουτίζονται και καθιερώνονται.

Οι άνθρωποι όμως πάντα είχαν την τάση να δημιουργούν ιστορίες φαντασίας και μύθους γύρω από πράγματα που δεν μπορούσαν ή δεν είχαν τα μέσα να εξηγήσουν. Οι χαρτογράφοι της πρώιμης σύγχρονης περιόδου για παράδειγμα, τοποθετούσαν τέρατα στις άγνωστες γωνίες των χαρτών τους. Ηic sunt dragones (“εδώ υπάρχουν δράκοι”), έγραφαν χάρτες όπως ο ο Theatrum Orbis Terrarum. Αυτό αφορούσε επικίνδυνες ή ανεξερεύνητες περιοχές, μέσω μια αναπαράστασης δράκων, θαλάσσιων τεράτων και άλλων μυθολογικών πλασμάτων σε αχαρτογράφητες περιοχές των χαρτών όπου θεωρούνταν ότι υπήρχαν πιθανοί κίνδυνοι.

Ο χάρτης του Γουίλμπουρ Γκλεν Βολίβα

Τα τέρατα όμως ωθήθηκαν όλο και πιο πολύ στο περιθώριο της mappa mundi, καθώς οι άνθρωποι εξερευνούσαν την υδρόγειο και τελικά βγήκαν εντελώς από τους χάρτες. Η παρόρμηση να αποδίδονται οικείες, φλεγόμενες μορφές κινδύνου και μυστηρίου σε μέρη που διαφορετικά θα ήταν αδυσώπητα, ψυχρά και ήσυχα παραμένει βέβαια. Κάπως έτσι οι πεποιθήσεις για επίπεδους χάρτες, κούφιες ηπείρους, κλιματικές ακραιότητες και θόλους με φεγγάρια και αστέρια αντηχούν παντού στον αχανή κόσμο του διαδικτύου. Γράφονται βιβλία που πωλούνται στο Amazon και δημιουργούνται βίντεο στο Tik Tok που προσπαθούν να πείσουν τους υπόλοιπους χρήστες για την συνάφεια και αλήθεια των “επίπεδων ισχυρισμών”. Όλα αυτά βέβαια φαίνεται να μοιάζουν περισσότερο με σύγχρονες ιστορίες για τέρατα, που εξηγούν απόλυτα την ανάγκη του ανθρώπου να έχει όλες τις απαντήσεις για τα άγνωστα σε αυτόν ζητήματα. Η ανάγκη αυτή δεν μοιάζει να αλλάζει, παρά μόνο το μέσο έκφρασής της.