Με τι καρδιά να γιορτάσεις σήμερα;..
>| Άλλα χρόνια αυτή η μέρα ήταν ημέρα χαράς!, πιο πολύ στα χρόνια του Δημοτικού στο χωριό, γιόρταζα από την παραμονή, τριήμερο το έκανα, στο σπίτι πιο πολλή φασαρία κι από μένα για τη γιορτή μου έκανε η μάννα μου, ήταν που έχουμε κει εκκλησία Αγίου Δημητρίου στα Κάτω Σακτούρια, η μάννα μου πήγαινε άρτο ήταν “ο δικός μου άρτος” που έφτιαχνε ο φουρνάρης Μιχάλης Ψυλλάκης από τις Μέλαμπες κι ήταν “ο δικός μου άρτος” ο πιο νόστιμος του κόσμου… Στο σχολειό κρατούσα κι εγώ και κερνούσα τα παιδιά και τους δασκάλους, φιστίκια, αμύγδαλα, καρύδια, αυτό κάναμε όλα τα παιδιά στην ονομαστική εορτή μας, κάποιες φορές και καραμέλες, γενέθλια δεν γιορτάζαμε και ούτε δώρα παίρναμε… Όλο τ’ απόγευμα στο καφενείο ήμουν το “τιμώμενο” πρόσωπο στις ευχές! Άλλο Δημήτρη στην ηλικία μου δεν είχαμε στο χωριό - συνομήλικος μου Δημήτρης είναι κι ο Δημήτρης Μακρυμανωλάκης, του Αντώνη, ο γνωστός μεταφορέας μα εκείνος ήταν στο Ρέθυμνο και τη γιορτή την είχα μονοπώλιο στο χωριό, οι μεγάλοι σε ηλικία στο χωριό ήταν ο Τζαγκαροδημήτρης, ο Γρηγοροδημήτρης, ο Πατεροδημήτρης που πολύ λίγο θυμάμαι, γυναίκες η Δήμητρα Ανυφαντάκη, η Δημητρούλα Νικολακάκη και από το Κάτω χώρι η Δήμητρα Ζωνουδάκη, μεγαλύτερη μου και εκείνη. Δύο ακόμα Δημήτρηδες είχαν τότε τα Σακτούρια, τον Μήτσο Γρηγοράκη που ήταν στη Γερμανία και τον Δημήτρη Ρυακιωτάκη στην Αθήνα και γαμπρό με το όνομα αυτό είχαμε τον Σολδάτο, κάπου από το Αγρίνιο, ήταν φαντάρος στο Ρέθυμνο, γνώρισε τη συγχωριανή μου Αγγελική Μακρυμανωλάκη, παντρεύτηκαν και πήγαν στην πατρίδα του.
Όσοι χωριανοί δεν μου έλεγαν “χρόνια πολλά” στο καφενείο, μου τα έλεγαν στα σπίτια τους ή στους δρόμους αφού οπωσδήποτε μια ή και δυό φορές την ημέρα, γύριζα το χωριό να ειδοποιώ τους ανθρώπους για τα τηλεφωνήματα τους καθώς είχαμε στο καφενείο το κοινοτικό τηλέφωνο του χωριού, να μοιράζω αλληλογραφία, καθώς το πρωί που ερχόταν ο ταχυδρόμος, ο Γιάννης Απανωμεριτάκης από το Σπήλι οι πιο πολλοί ήταν στις αγροτικές δουλειές, ή να πηγαίνω πράγματα μπακαλικής. Έτσι, ακόμα και στη γιορτή μου, οι συγχωριανοί μου με κερνούσαν και όχι εγώ εκείνους. Μ’ αγαπούσαν οι χωριανοί μου, παράπονο δεν έχω, και μ’ αγαπούν και τώρα! (Μην κρίνει κανένας από επιφανειακά γεγονότα. Στην κάλπη οι συμπεριφορές πολλές φορές είναι όνομα και πράγμα: κάλπικες).
Άλλες χαρούμενες τέτοιες ημέρες γιορτής, ήταν κι όσες περάσαμε μαζί με τη Λίλιαν. Μα, μετά αυτές τις χαρές τις πήρε ο αέρας…κι εσβήσανε σαν το κερί στην ταραχή τ’ ανέμου, που τραγουδεί ο Ψαραντώνης
…
Με τι καρδιά να γιορτάσει κανείς σήμερα; Η σκέψη μου όλες αυτές τις μέρες είναι ολόκληρη στην Παλαιστίνη. Όταν τ’ αδέρφια μας στην Παλαιστίνη σφαγιάζονται από τους φονιάδες σιωνιστές, όταν κορυφώνεται μια γενοκτονία που διαρκεί 75 χρόνια τώρα, η καταπίεση, ο βασανισμός, ο ξεριζωμός ενός λαού από τα τέρατα δεν μπορώ να γιορτάζω τίποτα… Πώς να γιορτάζω εγώ το δικό μου όνομα όταν μικρά παιδιά στην Παλαιστίνη γράφουν το δικό τους όνομα στο χέρι τους, για να μην ταφούν ως “άγνωστοι νεκροί”, αφου ίσως δεν θα έχει μείνει κανένας ζωντανός από την οικογένεια τους να τα αναγνωρίσει (*). Όχι, δεν έχω κανένα λόγο και καθόλου όρεξη να γιορτάζω πολύ περισσότερο που σ’ αυτό το μακέλεμα συμμετέχει ενεργά η χώρα μου και η ελεεινή αστική πολιτική ηγεσία σφιχταγκαλιάζει τον δολοφόνο, κι οι άλλοι πάλι οι πολύχρωμοι και πολυφτιασιδωμένοι του κάνουν υπηεσίες πλυντηρίου… Συνολικά το τοπίο αυτόν τον άνυδρο Οκτώβρη της γιορτής μου, είναι “φαιό νταμάρι” (**). Παντού! Όλες οι αποχρώσεις του μαύρου μαζεμένες…
…
Όμως, ευχές θα σταλούν και το ξέρω!... Μπορεί το διαδίκτυο να είναι χάος, όμως έχει κι αυτό ψυχή. Κάποια δάχτυλα ανθρώπου καταχτυπούν ή χαϊδεύουν το πληκτρολόγιο, κάποια μάτια βλέπουν και διαβάζουν την οθόνη! Είναι σημαντικό ότι ένας άνθρωπος μπαίνει στη διαδικασία να σου γράψει μια λέξη, γι αυτό και ευχαριστώ πολύ και αντεύχομαι κάθε καλό, κάθε καλύτερο…
Τη φωτογραφία με το Παλαιστίνιο παιδάκι με τη σημαία της πατρίδας του στο χέρι, πήρα από τον προσωπικό λογαριασμό εδώ, της αγαπημένης μου φίλης της Δέσποινας Κατσαραγάκη, που κι εκείνης η σκέψη και η καρδιά είναι στην Παλαιστίνη, πιο πολύ κι από τη δική μου… Τρία χρόνια τώρα στη βαλίτσα της Δέσποινας είναι μια παλαιστινιακή μαντήλα που έχει προορισμό εμένα, τρείς φορές αυτή η μαντήλα έκανε το δρομολόγιο Αθήνα – Ρέθυμνο – Αθήνα και στα χέρια μου δεν την έχω πάρει, ούτε φέτος συναντηθήκαμε με την Δέσποινα. Δεν πειράζει… Την άλλη φορά, με καλύτερες ελπίζω συνθήκες… Είναι κι άλλη μία παλαιστινιακή μαντήλα στη βαλίτσα της Δέσποινας, αυτή είναι για τον Ηλία Λουλούδη.
Το γαρύφαλλο, συμβολίζει δύναμη, ελπίδα, αισιοδοξία. Είναι το γαρύφαλλο που φυτρώνει στο βράχο! (***)...
Σας ευχαριστώ πολύ!...
-Δ.Τζ.
…
(*)Γάζα: πρώτος αντάρτης είναι ο λαός | Τα παιδιά της Γάζας γράφουν στα σώματά τους τα ονόματά τους, για να μην ταφούν σαν «άγνωστοι νεκροί»:
https://eksegersi.gr/.../gaza-protos-antartis-einai-o-laos/
(**) Μια εξαιρετική προσπάθεια ανάλυσης των στίχων του σπουδαίου Βαγγέλη Λιάρου (Άλκη Αλκαίου), μπορείτε να δείτε εδώ:
https://gorilaki.gr/to-erotiko-me-mia-piroga-analysi-stixon/
(***) Γαρύφαλλα των βράχων
https://www.youtube.com/watch?v=ZFvr4ovuC2g
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου