Τακίν: Το παράξενο ζώο που ίσως αποτέλεσε την έμπνευση για το «χρυσόμαλλο δέρας» στην ελληνική μυθολογία

Το τακίν είναι ένα σπάνιο φυτοφάγο θηλαστικό που ανήκει στα βοοειδή.

Αυτά τα περίεργης εμφάνισης γεροδεμένα θηλαστικά περιφέρονται σε αλπικές ζώνες και δασώδεις κοιλάδες στην Ασία, χρησιμοποιώντας τις ειδικά προσαρμοσμένες οπλές τους.

Το δύσοσμο, δασύτριχο τρίχωμά τους κυμαίνεται από γκρι-καφέ έως κοκκινωπό ή σοκολατί καφέ, ανάλογα με το υποείδος. Ίσως το πιο εντυπωσιακό, το τρίχωμα του χρυσού τακίν είναι, όπως υποδηλώνει και το όνομά του, ένα λαμπερό χρυσό χρώμα.

Τα χρυσά τακίν μπορεί να αποτέλεσε την έμπνευση για το «χρυσόμαλλο δέρας» από την ελληνική μυθολογία.



Το χρυσόμαλλο δέρας

Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, το χρυσόμαλλον δέρας ήταν το δέρας (δέρμα, προβιά) που απέμεινε από το κριάρι που έστειλε η Νεφέλη για να σώσει το γιο της Φρίξο από τη θυσία που ήθελε να κάνει ο πατέρας του, βασιλιάς Αθάμας. Ο Αθάμας, έχοντας πάρει τον χρησμό από το μαντείο των Δελφών ότι ήταν ευθύνη του γιου του το γεγονός πως δεν φύτρωσε το σιτάρι εκείνη τη χρονιά, αποφάσισε να θυσιάσει το Φρίξο.

Έτσι η μητέρα του Νεφέλη, η οποία είχε πεθάνει, έστειλε από τον ουρανό ένα κριάρι με χρυσό δέρμα να τον αρπάξει από την επικείμενη θυσία. Το κριάρι λοιπόν άρπαξε τον Φρίξο και την Έλλη και τους πήγε στην Κολχίδα. Εκεί ο Φρίξος θυσίασε το κριάρι στον Δία και χάρισε το δέρμα του στο βασιλιά της Κολχίδας, Αιήτη που τον φιλοξενούσε. Εκείνος το κρέμασε σε μια βελανιδιά στο δάσος του θεού Άρη και έβαλε έναν ακοίμητο δράκο να το φυλάσσει.

Αργότερα ο Ιάσονας στέλνεται σε μια αποστολή για να ανακτήσει το χρυσόμαλλο δέρας, προκειμένου να κερδίσει το θρόνο του που του είχε υφαρπάξει ο αδελφός του πατέρα του, ο Πελίας

.

Ο Ιάσονας παρουσιάζει στον Πελία το χρυσόμαλλο δέρας
Τα τακίν

Τα τακίν ζουν σε ορεινά περιβάλλοντα στην Ασία, ανεβοκατεβαίνοντας τις πλαγιές σε αναζήτηση τροφής. Οι ειδικά προσαρμοσμένες οπλές τους, τα βοηθούν να διασχίσουν το απότομο, βραχώδες έδαφος.

Το καλοκαίρι, όταν η τροφή είναι άφθονη και γίνεται το ζευγάρωμα, τα τακίν σχηματίζουν κοπάδια (έως και 300 ζώα), αλλά στη συνέχεια χωρίζονται σε μικρότερες ομάδες των 15 έως 30 ζώων κατά τους χειμερινούς μήνες. Τα κοπάδια είναι σε μεγάλο βαθμό θηλυκά- τα αρσενικά είναι μοναχικά εκτός από την περίοδο αναπαραγωγής.

Τα αρσενικά ψεκάζουν ούρα στα πόδια, το στήθος και το πρόσωπό τους, ίσως ως οσφρητικό σημάδι κυριαρχίας.

Τα τακίν έχουν λίγους θηρευτές. Οι λεοπαρδάλεις του χιονιού μπορεί να κυνηγήσουν τα μικρά τακίν, ενώ οι λεοπαρδάλεις, οι τίγρεις, οι λύκοι και οι ασιατικές μαύρες αρκούδες κυνηγούν περιστασιακά και τα ενήλικα.

Όταν αισθάνονται κίνδυνο, προειδοποιούν το κοπάδι με έναν βήχα, το οποίο φεύγει προς τους θάμνους όπου τα ζώα ξαπλώνουν και κρύβονται.

Όλα τα υποείδη των τακίν θεωρούνται ευάλωτα είδη ζώων από τη Διεθνή Ένωση για τη Διατήρηση της Φύσης (IUCN) – και πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι η εξάπλωσή τους μπορεί να είναι μικρότερη από ό,τι είχε εκτιμηθεί προηγουμένως, πράγμα που ενδεχομένως σημαίνει ότι τα βοοειδή αυτά κινδυνεύουν περισσότερο από ό,τι γνωρίζουμε.

Πληροφορίες για τα τακίν:Όνομα: Τακίν (Budorcas taxicolor) – Τέσσερα υποείδη: Τακίν του Μπουτάν (B. taxicolor whitei), Χρυσό τακίν (B. taxicolor bedfordi)- Mishmi τακίν (B. taxicolor taxicolor)- και Σιτσουάν τακίν (B. taxicolor tibetana).
Πού ζουν: Αλπικές ζώνες και δασώδεις κοιλάδες στην Ασία, σε περιοχές του Μπουτάν, της Μιανμάρ, της βόρειας Ινδίας, της κεντρικής και νότιας Κίνας και του Θιβέτ.
Τι τρώνε: Εποχικά διαθέσιμη βλάστηση, ιδίως φύλλα δέντρων και θάμνων. Τρέφονται επίσης με χόρτα και φυτά. Τον χειμώνα τρώνε τρυφερά κλωνάρια, όταν δεν είναι διαθέσιμη η αγαπημένη τους τροφή.
Γιατί είναι εντυπωσιακά: Είναι βοοειδή με παράξενη εμφάνιση. Είναι συγγενείς των αγελάδων, των προβάτων, των κατσικιών και άλλων αρτιοδάκτυλων οπληφόρων θηλαστικών. Έχουν μύτες που μοιάζουν με ελαφοειδή και κοντά, κοντόχοντρα πόδια που στηρίζουν τα μεγάλα και γεροδεμένα σώματα τους. Και τα δύο φύλα έχουν κέρατα που θυμίζουν αγριογούρουνο, τα οποία αναδύονται από την κορυφή του κεφαλιού τους και καμπυλώνονται προς τα πάνω.