Έχω την ανάγκη να γράψω δυο λόγια για μια φωτογραφία που με έχει συγκλονίσει αυτές τις μέρες του μεγάλου θανατικού στη Γάζα, ένα έγκλημα που όλοι οι «πολιτισμένοι» της Δύσης επιτρέπουν και εκτελούν οι «αυτοαμυνόμενοι» Ισραηλινοί κατακτητές. Που συνεχίζουν ένα διαρκές έγκλημα στην περιοχή, τουλάχιστον από το 1948.
Η φωτογραφία με τίτλο «Μητέρα που αγκαλιάζει το σώμα του γιού της που σκοτώθηκε σε αεροπορική επιδρομή Ισραηλινών στη Γάζα 18/10/23» μοιάζει με έργο τέχνης. Μέσα στην απίστευτη τραγικότητά της, έχει μια ομορφιά, έχει μια λιτότητα, έχει κίνηση, έχει βάθος, έχει αντίθεση χρωματική και αρμονία, έχει μια καμπυλότητα, μια τρυφερότητα και έναν πόνο. Παράγει ως φωτογραφία και ένα αισθητικό αποτέλεσμα. Έχοντας κάποια μικρή σχέση με εξώφυλλα βιβλίων και γραφικές τέχνες, μένω με το στόμα ανοικτό απέναντι σε αυτή την φωτογραφία που παράγει τέχνη και πολιτισμό συνάμα.
Δεν ξέρω αν ένας Μιχαήλ Άγγελος, ένας Ροντέν, ένας Πικάσο κλπ θα μπορούσαν να αποδώσουν με τον τρόπο τους αυτό το αποτέλεσμα. Και είναι μια φωτογραφία, μια συγκλονιστική φωτογραφία, χωρίς καταστροφές και αίματα. Είναι η αγκαλιά της μάνας στο γιο της, ένας σπαρακτικός αποχαιρετισμός, ένας σπαραγμός ανείπωτος.
Ο Ρίτσος είχε γράψει τον Επιτάφιο όταν είχε δει την φωτογραφία της μάνας πάνω στον σκοτωμένο γιό της στην γενική απεργία της Θεσσαλονίκης (1936). Σήμερα τι κάνουν οι γνωστοί διανοούμενοι, οι καλοπληρωμένοι καλλιτέχνες, γιατί σιωπούν μπροστά στο έγκλημα; Φοβούνται μήπως τους αποκαλέσει η ισραηλινή προπαγάνδα «αντισημίτες»; Φοβούνται μην μπούνε σε μαύρες λίστες του πολυπλόκαμου ισραηλινού μηχανισμού και κοπούνε από διάφορες δουλειές. Γιατί σιωπούν; Μάθανε να κρατάνε πισινή και με το παγκόσμιο πραξικόπημα της πανδημίας (κατάργηση του δημόσιου χώρου, βιοπολιτικό έλεγχο μεγάλων πληθυσμών) και με τον πόλεμο στην Ουκρανία και τώρα ξεχάσαμε το δίκιο του λαού της Παλαιστίνης. Πόσο έγκλημα πρέπει να δουν ακόμα για να φωνάξουν κι αυτοί ένα «Φτάνει πια!». Ευτυχώς πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου