"ΣΤΟΧΟΣ του ΣΥΡΙΖΑ η πολιτική επιβίωση;"

 

Βασίλειος Τσάμης
Στόχος τού ΣΥΡΙΖΑ η πολιτική επιβίωση?
----------------------------------------------------------------------
Ο Πρόεδρος τού ΣΥΡΙΖΑ Σ. Κασελλάκης μετά την αρχική συγκλονιστική είσοδο τού στην ελληνική πολιτική ζωή, σε πρόσφατη συνέντευξή τού δήλωσε ότι θα είναι όλα καλά αν ο ΣΥΡΙΖΑ πάρει 17% στις ευρωεκλογές.
Ως σκεπτόμενος πολίτης δεν συμφωνώ με το ποσοστό -στόχο πού έθεσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ , δεδομένου ότι εκ των πραγμάτων φαίνεται ότι αμφιβάλλει κ ο ίδιος για την ικανότητα τού να επηρεάσει το εκλογικό σώμα κ ως εξέλιξη υπονομεύει την επαναφορά τού ΣΥΡΙΖΑ σε τροχιά εξουσίας. Είναι σαν να ξεκινάς έναν αγώνα στο άλμα σε ύψος βάζοντας τον πήχη για το άλμα -στόχο στο 1,10 m, όταν την ίδια στιγμή ο αντίπαλος ξεκινά τον αγώνα από το 1,30m.
Με άλλα λόγια και σύμφωνα με την δήλωση του προέδρου του, στις ευρωεκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ θα παλέψει με το ΠΑΣΟΚ για την πολιτική επιβίωση κ εδώ προκύπτει ένα βασικό ερώτημα:
Γιατί στην Ελλάδα η κεντροαριστερά επηρεάζεται βαθύτερα από τίς τρέχουσες τοπικές κ διεθνείς πολιτικοκοινωνικές συνθήκες αδυνατώντας να προσελκύσει τους ψηφοφόρους της εργατικής τάξης , οι οποίοι παραδοσιακά και ιστορικά ήταν μέρος της κομματικής της βάσης?
Οι λόγοι είναι πολλοί. Η κρίση είναι ολοκληρωτική .
Θα προσπαθήσω παρακάτω να εξηγήσω το γιατί μέσα από την δική μου οπτική.
Στην Ελλάδα, η Κεντροδεξιά , αν και έβαλε «πλάτη », δεν μπήκε ποτέ «οδηγός » στην ψήφιση των μνημονίων( νεοφιλελεύθερη ατζέντα)τα οποία «είπαν» στούς Έλληνες ότι θα πρέπει να εργαστούν σκληρότερα με μικρότερες αμοιβές κ με μειωμένα δικαιώματα. Το ΠΑΣΟΚ τού Γ. Παπανδρέου κ ο ΣΥΡΙΖΑ τού Α. Τσίπρα τοποθέτησαν τον εαυτό τους «ιδιοκτήτη» των μνημονίων. Το ίδιο συνέβη και με την συμφωνία των Πρεσπών. Η ΝΔ, αν κ δεν διαφωνούσε επί της αρχής, πρωτοστάτησε στην αμφισβήτηση τής πρίν τις εκλογές του 2019.
Στην Ελλάδα,η κεντροαριστερά ταυτίστηκε με τό οικονομικά νεοφιλελεύθερο και θεσμικά συντηρητικό ευρωπαϊκό πλαίσιο κ τοποθετεί τον εαυτό της στους μεγαλύτερους υποστηρικτές της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης κ τής μετανάστευσης, όταν την ίδια στιγμή οι συνέπειες της παγκοσμιοποίησης έχουν πλήξει σε μη αναστρέψιμο βαθμό την ελληνική κοινωνία.
Την ίδια στιγμή, η κεντροαριστερά δεν έχει ολοκληρωμένη πρόταση για να βρεθεί ισορροπία μεταξύ της διεθνούς και της εθνικής κατάστασης. Παράλληλα, το 2015 η πολιτική Τσίπρα- Μέρκελ έδωσε μια από τις μεγαλύτερες προσφυγικές κρίσεις στην πρόσφατη ιστορία τής ευρωπαϊκής Ένωσης , η οποία άναψε την σπίθα για την άνοδο της ακροδεξιάς στον χώρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.Οι ψηφοφόροι τής ακροδεξιάς είναι κυρίως οι πιο ευάλωτοι,οι οποίοι πλήττονται περισσότερο από τίς συνέπειες τής παγκοσμιοποίησης.
Η πολιτική ελίτ τής κεντροαριστεράς έχει μικρή έως ελάχιστη ταύτιση με την εργατική τάξη, είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι. Δεν ζουν μαζί, δεν έχουν τίς ίδιες αγωνίες, δεν γνωρίζονται και δεν έχουν αλληλεγγύη μεταξύ τους από την στιγμή πού τα λαϊκά στρώματα εκτίθενται στις αρνητικές συνέπειές της πολιτικής πού εφάρμοσε η σοσιαλδημοκρατία.
Σε μια στιγμή πού η γεωπολιτική και οικονομική κατάσταση είναι πιο εθνικά πολιτικοποιημένη από ποτέ, η νέα σοσιαλφιλελεύθερου χαρακτήρα σοσιαλδημοκρατία αρνείται ή αδιαφορεί για αυτήν την πραγματικότητα, με άμεσο αποτέλεσμα, μεταξύ, άλλων , να μήν μπορεί να συνθέσει τα αντίθετα συμφέροντα των διάφορων ομάδων τής αγοράς εργασίας, οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις έχουν ανταγωνιστικές απαιτήσεις.
Οι εθνικές εκλογές του Ιουνίου κατά γενική ομολογία ήταν μία μεγάλη αποτυχία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Α. Τσίπρα σε όλα τα επίπεδα, δεδομένου ότι σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές έχασε ως αντιπολίτευση σημαντικό εκλογικό ποσοστό κ δεν κατάφερε την λεγόμενη και προοδευτική διακυβέρνηση με «όχημα» την απλή αναλογική.
Στην πορεία , τόσο πριν την παραίτηση του, όσο και μετά , ενώ ήταν σημαντικό να επιστρέψει η Αριστερά στο προσκήνιο, δεν μπόρεσε να δεχτεί την ήττα του αν κ ξέρει ότι η εποχή του τελείωσε.Η πολιτική του στάση σε αυτήν την κρίσιμη περίοδο για τον ΣΥΡΙΖΑ δημιούργησε σύγχιση για τα αίτια της παρακμής κ ώθησε τα πράγματα σε μία άγονη αντιπαράθεση πού οδήγησε σε περαιτέρω πολυκερματισμό την Κεντροαριστερά.
Συνήθως, τα κόμματα τοποθετούνται αριστερά, δεξιά και στο κέντρο με βάση την οικονομική πολιτική. Εδώ στην Ελλάδα δύσκολα διακρίνεις διαφορές σε ότι αφορά την αναδιανομή του πλούτου. Η πράξη απέδειξε ότι όλοι αποδέχτηκαν τις μεγάλες οικονομικές διαφορές μεταξύ των ομάδων της κοινωνίας κ κανένας δεν ήταν πρόθυμος να πάρει περισσότερα, μέσω των φόρων, από τούς πλούσιους. Τα περισσότερα έσοδα τού κράτους προέρχονται από τούς έμμεσους φόρους κ τα «χαράτσια» . Οι έμμεσοι φόροι και τα χαράτσια «καταβροχθίζουν» ένα σημαντικό ποσοστό τού λαϊκού εισοδήματος χωρίς να δίνουν ανταποδοτικό αποτέλεσμα στις λαϊκές τάξεις. Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.
Την ώρα πού όι αλλαγές στην κοινωνική δομή δημιουργούν την ανάγκη για μια δομική πολιτική αντιπαράθεση στο μικροεπίπεδο, η ΝΔ, αλλά κ το ΠΑΣΟΚ έχουν ισχυρότερη οργανωτική δομή από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε όταν λειτούργησε κοινωνιοκεντρικά και άρχισε η φθορά του όταν άρχισε να λειτουργεί αρχηγοκεντρικά. Στον παρόντα χρόνο αντί να κάνει στροφή στον κοινωνιοκεντρισμό , οι οργανωτικές αλλαγές εμβαθύνουν τον αρχηγοκεντρισμό και προκρίνουν την επαφή με την κοινωνία , αντί τής διαβούλευσης, σχήμα το οποίο, ως τακτική προσέλκυσης ψηφοφόρων απέτυχε παταγωδώς την περίοδο Τσίπρα.