Μόλις δεκαπέντε λεπτά μακριά από την διαδρομή Αμφιλοχίας-Βόνιτσας, υπάρχει μια μικρή όαση.
Οι καταρράκτες Τρύφου ή Νήσσας βρίσκονται στη μέση περίπου της διαδρομής «Αμφιλοχία-Βόνιτσα», στην Αιτωλοακαρνανία. Τους επισκέφθηκα πρώτη φορά πριν δεκαοκτώ χρόνια, τότε που μόνο όσοι ζούσαν ή κατάγονταν από την περιοχή τους γνώριζαν.
Σε ένα πρόσφατο ταξίδι για διακοπές στη Βόνιτσα, οι ντόπιοι φίλοι μου μού επεφύλασσαν μια έκπληξη. Περίπου 20 χιλιόμετρα έξω από την Αμφιλοχία, το αυτοκίνητο της παρέας με την οποία ταξίδευα, ανάβει φλας και ξεκινάμε να ανηφορίζουμε ένα στενό δρόμο με αρκετές στροφές. Το τοπίο πράσινο αλλά αρκετά «αδιάφορο», όσο, όμως, προχωράμε η βλάστηση πυκνώνει. Μετά από συνολικά ένα τέταρτο, φτάνουμε σε ένα μέρος με όμορφη πλούσια φύση.
Παρκάρουμε και παίρνουμε το μικρό μονοπάτι ανάμεσα στα δέντρα. Αδυνατούσα να φανταστώ τι κρύβεται στο τέλος, Όταν, όμως, έκανα το τελευταίο βήμα, αντίκρισα ένα μαγικό τοπίο. Μια γαλαζοπράσινη λίμνη την οποία γέμιζε ένα στενός καταρράκτης στην άκρη ενός βράχου. Αυτό ναι, ήταν έκπληξη. Με τίποτα δεν περίμενα ότι μόλις δεκαπέντε λεπτά μακριά από την διαδρομή Αμφιλοχίας-Βόνιτσας, θα υπήρχε αυτή η μικρή όαση.
Ένας ψηλός πλατύς επικλινής βράχος κατεβάζει στη μια του γωνιά κρυστάλλινο νερό σε μια υπέροχη λίμνη που περιβάλλεται από κάθε λογής πρασινάδα και τεράστια πλατάνια. Στη μία άκρη, τα βράχια συνεχίζουν, τα έχει, όμως, λαξέψει το νερό και κάθε τόσο έχει μικρές λακουβίτσες που όταν μπεις μέσα, το νερό που πέφτει με ορμή για να συνεχίσει την πορεία του σαν μικρό ποτάμι, σου κάνει φυσικό υδρομασάζ.
Η βουτιά στη λίμνη φυσικά είναι λυτρωτική, όσο κρύα και εάν είναι, ιδίως μετά από τέσσερις ώρες ταξίδι με το αυτοκίνητο. Το μόνο αρνητικό ήταν η μυρωδιά καθώς όλο το βουνό μυρίζει θειάφι. Ωστόσο, μετά από λίγο το αγνοείς μιας και η δύναμη της εικόνας είναι πολύ πιο δυνατή.
Αυτή ήταν η πρώτη μου γνωριμία με τους καταρράκτες του Τρύφου και τους λάτρεψα από την πρώτη στιγμή. Γι’ αυτό και την επόμενη χρονιά, πηγαίνοντας ξανά για διακοπές στην Βόνιτσα, κανονίσαμε να δούμε και τον μεγαλύτερο καταρράκτη στον οποίο οδηγεί -μέχρι ένα σημείο- ένα μονοπάτι μέσα στο δάσος. Μετά το πέρας το μονοπατιού και ακολουθώντας το νερό και τον ήχο του, φτάνετε στον καταρράκτη μέσα στο φαράγγι. Εγώ πήγα με σαγιονάρες, αλλά δεν το συστήνω σε καμία περίπτωση. Xρειάζεται κλειστό παπούτσι και σορτσάκι γιατί η διαδρομή περνά μέσα από νερό και φυσικά μαγιό για τον τελικό προορισμό.
Το μονοπάτι που ξεκινά λίγο πιο πάνω, κοντά στο εκκλησάκι του Αγίου Βάρβαρου, αρχικά είναι βατό και πλακόστρωτο, σε ένα σημείο, όμως, σταματά και στη συνέχεια έχετε να αντιμετωπίσετε μικρές προκλήσεις, όπως το πέρασμα μέσα από τρεχούμενα νερά και το σκαρφάλωμα σε μικρά βραχάκια. Γι’ αυτό, καλό θα είναι να κάνετε τη διαδρομή με άνθρωπο που την ξέρει.
Είναι κουραστική διαδρομή, όμως, φτάνοντας στον καταρράκτη, όπου εδώ το νερό είναι περισσότερο και με μεγαλύτερη ορμή, καταμεσής του δάσους και του φαραγγιού θα τα ξεχάσετε όλα. Και μόλις βουτήξετε στη μικρή λιμνούλα εμπρός του δεν θα θέλετε να φύγετε.
Οι καταρράκτες προέρχονται από τα νερά του ποταμού Νήσσα που πηγάζει από τα Ακαρνανικά όρη ανάμεσα στις κορυφές Μπούμιστο και Ψηλή Κορυφή και εκβάλλει στον Αμβρακικό κόλπο, κοντά στον οικισμό Λουτράκι. Απέναντι από το μονοπάτι που οδηγεί στον καταρράκτη, υπάρχουν και εγκαταστάσεις ιαματικών λουτρών καθώς το νερό περιέχει υδρόθειο, οι οποίες όμως πλέον δεν λειτουργούν.
Παλιότερα ο δρόμος έφτανε μέχρι το πρώτο μονοπάτι, πλέον όμως λίγα μέτρα πριν έχει καθίζηση και χρειάζεται να αφήσετε το αυτοκίνητο πιο μακριά και να περπατήσετε περίπου 600 μέτρα μέχρι εκεί. Τα μονοπάτια από τις βροχές και την εγκατάλειψη λόγω της καθίζησης του δρόμου είναι σε κάποια σημεία δυσδιάκριτα αλλά προσβάσιμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου