«Μισώ τη βία που βλέπετε στην τηλεόραση και στις ταινίες. Ήθελα να την δείξω ευθέως, βία χωρίς διακοπές για διαφημίσεις, άθλια και όχι τόσο όμορφη χωρίς το μακιγιάζ της» θα πει η ίδια η Jill Freedman, στο εισαγωγικό κείμενο του φωτογραφικού βιβλίου της «Street Cops 1978-1981», το οποίο εκδόθηκε το 1981.
Η αντιεξουσιαστική κραυγή που προέκυψε στην Αγγλία πριν από περίπου έναν αιώνα και διαπέρασε ορισμένους θύλακες του ακτιβισμού της Νέας Αριστεράς κατά τις δεκαετίες του 1960 και του ’70, ήταν η περίοδος κατά την οποία η Jill Freedman (1939-2019) βρήκε τα πατήματά της ως αυτοδίδακτη φωτογράφος ντοκιμαντέρ.
Έπιασε για πρώτη φορά φωτογραφική μηχανή το 1966- δύο χρόνια αργότερα, μετά τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ, συμμετείχε στην Πορεία των Φτωχών (March of the Poor) στην Ουάσινγκτον και κατέγραψε τον καταυλισμό διαμαρτυρίας Resurrection City γύρω από το National Mall.
Δείτε το βίντεο με εικόνες της Jill Freedman
Το χάος μπροστά στα μάτια της
Έχοντας γίνει μάρτυρας μαζικών συλλήψεων και αστυνομικής βίας, οι εικόνες της Freedman κάθε άλλο παρά απολογητικές της επιβολής του νόμου ήταν.
«Οι αστυνομικοί του δρόμου έχουν να κάνουν μια πολύπλευρη δουλειά, να είναι αστυνομικοί» συνεχίζει το κείμενο της φωτογράφου στο βιβλίο της, «Street Cops 1978-1981», το οποίο έγινε έκθεση στη Νέα Υόρκη, το 2021.
Οι εικόνες της παρουσιάζουν άθλιες συλλήψεις σε κλιμακοστάσια, τα επακόλουθα καυγάδων σε μπαρ, υπαίθριες μάχες και άλλες στιγμές δραματικής αστυνομικής έντασης. «Ένας αστυνομικός πρέπει να είναι πολλά πράγματα. Είναι η πιο περίεργη δουλειά που υπάρχει. Πρέπει να είσαι γιατρός, δικηγόρος, ψυχίατρος, κοινωνικός λειτουργός, γονιός, δάσκαλος, νταντά, ιερέας». Η δήλωσή της αυτή αντικατοπτρίζει τον ακατάλληλα υπερμεγέθη ρόλο που έχει η επιβολή του νόμου σχεδόν σε κάθε πτυχή της αμερικανικής κουλτούρας ιδίως μετά την εκστρατεία Black Lives Matter και την προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ. Μια αίσθηση ευθύνης -η ανάγκη να ελεγχθεί η ανεξέλεγκτη εξουσία- διατρέχει το έργο της Freedman.
«Υπάρχουν πραγματικά καλοί και κακοί, και στους κακούς αρέσει να κάνουν κακό στους ανθρώπους» έγραφε στο βιβλίο της η FreedmanΆλλη εποχή τότε, άλλες διεκδικήσεις
Ωστόσο, οι αστυνομικοί της Freedman φαίνονται πολύ πιο ευάλωτοι σωματικά από τις στρατιωτικοποιημένες δυνάμεις του εικοστού πρώτου αιώνα. Αντί για ασπίδες και αλεξίσφαιρα γιλέκα, οι ευτραφείς αστυνομικοί που απαθανατίζει η Freedman φοράνε κοντά μανίκια- σε μια εικόνα, ένα ζευγάρι χαμογελαστών αστυνομικών αποκαλύπτει κάτω από τις στολές τους μπλουζάκια με φτερωτή νεκροκεφαλή – ένα καρτουνίστικο memento mori που μοιάζει με το λογότυπο της συμμορίας του δρόμου από την ταινία The Warriors, του 1979.
Όταν η Freedman επιλέγει να τονίσει τη δύναμη των υποκειμένων της, οι συνθετικές της επιλογές είναι περισσότερο συμβολικές, αντανακλώντας το μεταβαλλόμενο φυλετικό και έμφυλο προφίλ της αστυνομίας της Νέας Υόρκης. Μια φωτογραφία με λεζάντα «Όταν οι γυναίκες ήρθαν στη δουλειά, είπα ότι δεν θα δουλέψω ποτέ με μία από αυτές» δείχνει μια μαύρη γυναίκα πίσω από το τιμόνι ενός περιπολικού με ένα τσιγάρο στο χέρι, να χαμογελάει στον λευκό άνδρα συνάδελφό της, ο οποίος της μιλάει μέσα από το παράθυρο του αυτοκινήτου.
«Υπάρχουν πραγματικά καλοί και κακοί, και στους κακούς αρέσει να κάνουν κακό στους ανθρώπους» έγραφε στο βιβλίο της η Freedman.H Jill Freedman εκτός από αστυνομικούς και πυροσβέστες φωτογράφισε τη ζωή των εργαζόμενων στα τσίρκο Κάνοντας κανονικές δουλειές που δεν μου άρεσαν
Η Freedman γεννήθηκε στο Πίτσμπουργκ, στις 19 Οκτωβρίου 1939, το μοναδικό παιδί του Ross και της Selma Freedman, ενός πλανόδιου πωλητή και μιας νοσοκόμας. «Ήταν ένα πανέμορφο, πανέμορφο κορίτσι» είπε μια ξαδέλφη της, η Marcia Schiffman, με τον θάνατο της φωτογράφου το 2019, «αλλά ήταν λίγο διαβολική».
Η Freedman ταξίδεψε στο Ισραήλ και την Αγγλία μετά το κολέγιο, τραγουδώντας και παίζοντας κιθάρα για να ζήσει θέλοντας μέσα από τις εμπειρίες αυτές να ανακαλύψει τον εαυτό της. Μετακόμισε στη Νέα Υόρκη το 1964 και πέρασε μερικά χρόνια δουλεύοντας σε «κανονικές δουλειές στη διαφήμιση που δεν μου άρεσαν», μέχρι που ξύπνησε ένα πρωί του 1966 με την επιθυμία να τραβήξει φωτογραφίες.
«Δεν είχα βγάλει ποτέ φωτογραφία» είπε «και ξύπνησα θέλοντας μια φωτογραφική μηχανή». Δανείστηκε τη φωτογραφική μηχανή ενός φίλου της για να τραβήξει μια αντιπολεμική διαδήλωση και έκτοτε δεν άφησε ποτέ τη φωτογραφική μηχανή από τα χέρια της.
«Ο Woody Guthrie είχε την κιθάρα του που έλεγε ότι αυτή η μηχανή σκοτώνει φασίστες» είπε. «Θα ήθελα πολύ να το κάνω αυτό με μια φωτογραφική μηχανή».
Η Νέα Υόρκη τη δεκαετία του 1970 βυθιζόταν στο χάος και η Freedman αγκάλιασε αυτό που αποκαλούσε θέατρο των δρόμων – «όσο πιο περίεργο τόσο το καλύτερο» είπε.
Η ξαδέρφη της, Marcia Schiffman, είπε ότι η Freedman καθοδηγούνταν εναλλάξ «από θυμό και αγάπη για την ανθρωπότητα, θέλοντας να σώσει τον κόσμο».
Για δύο χρόνια προσκολλήθηκε στους πυροσβέστες στις πυρκαγιές του Χάρλεμ και του Νότιου Μπρονξ, κοιμόταν σε πυροσβεστικούς σταθμούς ή στο αυτοκίνητο του αρχηγού. Συχνά η μόνη γυναίκα σε αυτά τα περιβάλλοντα, κατάφερε να απαθανατίσει τους άνδρες να συμπεριφέρονται με τρόπους που ίσως να μην είχαν μπροστά σε έναν άνδρα φωτογράφο, δήλωσε η σκηνοθέτις Cheryl Dunn, η οποία συμπεριέλαβε την Freedman στο ντοκιμαντέρ της «Everybody Street», για τους φωτογράφους δρόμου.
«Είχε πραγματικά μάτσο τύπους, όπως αστυνομικούς και πυροσβέστες, να διώχνουν τη “βιτρίνα” τους».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου