Αν μου έλεγε κάποιος ότι τις τελευταίες μέρες του Νοέμβρη, το άλμπουμ που θα έπαιζε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο στον λογαριασμό μου στο Spotify θα ήταν το Reworks – η πιο πρόσφατη κυκλοφορία της Χάρις Αλεξίου δηλαδή, το επί της ουσίας project του γιου της Μάνου Θεοφίλου, σε παραγωγή δύο νέων παιδιών, του Ερμή Γεραγίδη και του Ισίδωρου Κιλούδη, όπου παρουσιάζουν ξανά στο κοινό (παλιά +1 ακυκλοφόρητο) τραγούδια από το τεράστιο παρελθόν της μεγαλύτερης Ελληνίδας τραγουδίστριας- θα δυσκολευόμουν πολύ να τον πιστέψω.
Αλλά έτσι είναι η ζωή, μπορεί να μη σε προετοιμάζει για όσα θα συναντήσεις, ωστόσο είναι και καθησυχαστική, σαν αυτά που (ανα)γνωρίζεις απ’ έξω κι ανακατωτά. Όπως είναι δηλαδή η φωνή της Χαρούλας Αλεξίου, τόσο γνώριμη και οικεία που νιώθω ότι την ξέρω (σαν να έχει γίνει κτήμα μου) από τότε που έχω μνήμες και θυμάμαι τον εαυτό μου. Γιατί όπως και να το κάνουμε, *αυτή η φωνή* ήταν στα γλέντια των 80s, στο ραδιόφωνο του οικογενειακού αυτοκινήτου στα 90s, στα φοιτητικά πάρτι των 00s, σε πολλές εξόδους στα 10s.
Δεν περίμενα ποτέ ότι θα συναντηθούν οι δρόμοι μας, ότι θα έχω τη δυνατότητα να πιω έναν καφέ με τη Χαρούλα. Και όσο κι αν έκανα ασκήσεις θάρρους και προετοιμαζόμουν για τη συνάντησή μας στη μονοκατοικία στη Νέα Σμύρνη, λίγα βήματα από το σπίτι της, παρέα με τη Μαριλέλλα, τη Μυρτώ και τον Μάνο, κάθε που μου ερχόταν στο μυαλό ότι θα έχω την ευκαιρία να είμαι σε αυτή τη συνέντευξη, με έπιανε άγχος, γιατί αλήθεια πόσο συχνά έχεις τη δυνατότητα να συνομιλήσεις και να μοιραστείς πράγματα με μία τόσο σπουδαία καλλιτέχνιδα;
Μας μίλησε για πολλά και είμαι πολύ χαρούμενος που μπορείτε να τα δείτε στο βίντεο που βρίσκεται λίγο πιο πάνω από αυτές τις γραμμές. Αυτά, όμως, που κρατάω είναι η λάμψη στα μάτια της όταν αναφέρθηκε στη συνεργασία με την πιο νέα γενιά, την Kid Moxie, τον Χρήστο Μάστορα, τον ΛΕΞ, τη συγκίνησή της όταν η κουβέντα έφτασε στον γιο της Μάνο Θεοφίλου, στη μητέρα και στον αδερφό της, και φυσικά τη ζεστασιά της -που δεν χαρακτηρίζει μόνο τη βαθιά φωνή της αλλά και την ίδια σαν άνθρωπο- και τις στιγμές που με κοίταξε κατευθείαν στα μάτια.
Και όπως εγώ έτσι και ένα τεράστιο μέρος του συνόλου στεναχωρήθηκε όταν έμαθε ότι αποσύρεται από το τραγούδι – το βρήκα πολύ θαρραλέο, είναι κάτι οριακό το να ξέρεις πώς και πότε να σταματάς και να το κάνεις με τους όρους σου. Γιατί η Χαρούλα είναι οικουμενική – Χαρούλα, έμαθε να τη φωνάζει όλη η χώρα, ανάμεσά της κι εγώ. Σκεφτείτε πόσο σημαντικό είναι κάτι τέτοιο, πόσοι είναι εκείνοι κι εκείνες που κατάφεραν κάτι παρόμοιο; Στην αρχή, όπως μας εξομολογήθηκε στη συνέντευξη που θα δείτε, δεν της άρεσε κάτι τέτοιο, στην πορεία όμως κατάλαβε ότι κάτι τέτοιο είναι δώρο.
Όση ώρα μιλούσαμε, μέσα στο χώρο δεν ακουγόταν κιχ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου