Τα ταξίδια που δεν τελείωναν ποτέ: Δρομομανία, μια επιδημία που εμφανίστηκε στην Ευρώπη

 

Τα ταξίδια που δεν είχαν αρχή ούτε τέλος, αλλά θολή μνήμη και ατελείωτο περπάτημα

Η Δρομομανία ήταν μια ιστορική ψυχιατρική διάγνωση της οποίας το κύριο σύμπτωμα ήταν η ανεξέλεγκτη παρόρμηση για περπάτημα ή περιπλάνηση.

Στους περισσότερους αρέσει να κάνουν διακοπές.

Στην αρχαία Ελλάδα, οι φιλόσοφοι συνήθιζαν να σκέφτονται και να εκθέτουν τις ιδέες τους περπατώντας σε διαφορετικά μέρη για να ενισχύσουν όπως έλεγαν, τους στοχασμούς και τις σκέψεις τους.

Μερικοί άνθρωποι, ωστόσο, απλά δεν μπορούσαν να σταματήσουν. Η Δρομομανία περιγράφει την καταναγκαστική επιθυμία για ταξίδια, και εμφανίστηκε στη Γαλλία μεταξύ 1886 και 1909.

Ο άνθρωπος που αποτέλεσε παράδειγμα της δρομομανίας για το ευρωπαϊκό ιατρικό κατεστημένο ήταν ο Ζαν Αλμπερτ Νταντας, ένας τεχνικός αερίου από το Μπορντό. Ο Νταντάς εισήχθη στο Νοσοκομείο Saint-Andre το 1886 αφού μόλις είχε επιστρέψει από ένα πραγματικά επικό ταξίδι, και δεν μπορούσε πραγματικά να θυμηθεί πού ήταν.

Ο Νταντάς ήταν εξαντλημένος, φυσικά, αλλά και μπερδεμένος, ασαφής στις πληροφορίες που έδινε και σε ένα γενικό χάος. Ένας γιατρός στο νοσοκομείο, κατάφερε να συνθέσει την ιστορία του και δημοσίευσε την αναφορά της υπόθεσης ως «Les aliénés voyageurs» («Οι τρελοί ταξιδιώτες»).

Το καταναγκαστικό ταξίδι του Νταντάς φέρεται να ξεκίνησε αφού εγκατέλειψε τον γαλλικό στρατό κοντά στο Μονς το 1881. Από εκεί, περπάτησε ανατολικά στην Πράγα, μετά στο Βερολίνο, μετά μέσω της Ανατολικής Πρωσίας και τελικά στη Μόσχα.

Εκεί, συνελήφθη - ένας τσάρος είχε μόλις δολοφονηθεί και ο Νταντάς είχε την ατυχία να τον θεωρήσουν μέλος του υπεύθυνου πολιτικού κινήματος - και αναγκάστηκε να βαδίσει ως στην Τουρκία. Στην Κωνσταντινούπολη, κατά κάποιο τρόπο διασώθηκε από το γαλλικό προξενείο και τον οδήγησαν στη Βιέννη.

Η ιστορία του Νταντάς έδωσε στη δημοσιότητα πολλές άλλες περιπτώσεις δρομομανίας στη Γαλλία, τη Ρωσία, την Ιταλία και τη Γερμανία εκείνη την εποχή, αλλά η επιδημία φαινόταν να έχει εξαφανιστεί μέχρι το 1909, όταν οι ψυχολόγοι άρχισαν να την ερευνούν ενεργά μιλώντας για μια περίπτωση διασχιστικής διαταραχής στην οποία ένα άτομο βιώνει αμνησία και καταλήγει σε ένα μέρος χωρίς να θυμάται πώς έφτασε εκεί.

Το περπάτημα χωρίς διάλειμμα ενέπνευσε και την ταινία Φόρεστ Γκαμπ με πρωταγωνιστή τον Τομ Χανκς.