Καπιταλισμός για Όλους

«Στο γεωργικό μέτωπο, για να δικαιολογήσει την υπερσπορά της γης, ο Μάο είχε διακηρύξει την πεποίθησή

του ότι «στην εταιρεία τα σιτηρά αναπτύσσονται γρήγορα. Οι σπόροι είναι πιο ευτυχισμένοι όταν μεγαλώνουν μαζί», προσπαθώντας να επιβάλουν την ταξική αλληλεγγύη στην φύση. Οι Κινέζοι υιοθέτησαν μεθόδους καλλιέργειας από τον Σοβιετικό «αγροβιολόγο», τον Τροφίμ Λυσένκο, έναν νεολαμαρκιανό που απέρριψε την Μεντελική γενετική και αντ’ αυτού διατήρησε την κληρονομιά των επίκτητων χαρακτηριστικών του Λαμάρκιου. Τα αποτελέσματα ήταν καταστροφικά:

Το σιτάρι και ο καλαμπόκι δεν αναπτύσσονται ποτέ καλά μαζί στα ίδια χωράφια και η αντικατάσταση της παραδοσιακής καλλιέργειας κριθαριού με σιτάρι στα ψηλά, κρύα χωράφια του Θιβέτ ήταν απλώς καταστροφική. Έγιναν και άλλα λάθη στην πανελλαδική εκστρατεία. Η εξόντωση των σπουργιτιών που έφαγαν το σιτάρι είχε ως αποτέλεσμα μια μαζική αύξηση του αριθμού των παρασίτων. Ένας μεγάλος όγκος υδραυλικού εξοπλισμού που είχε κατασκευαστεί βιαστικά και απρόσεκτα βρέθηκε άχρηστος ή ακόμη και επικίνδυνος λόγω της αυξημένης διάβρωσης και του κινδύνου πλημμύρας κατά την πρώτη παλίρροια. Επιπλέον, το κόστος της κατασκευής του από την άποψη της ανθρώπινης ζωής ήταν τεράστιο: περισσότεροι από 10.000 από τους 60.000 εργάτες είχαν πεθάνει σε μια τοποθεσία στο Henan.

Οι αγρότες εξαντλήθηκαν σε όλα εκτός από την γεωργία, έχοντας στρατολογηθεί σε έργα μηχανικής και μικρής κλίμακας παραγωγή χάλυβα, τα προϊόντα της οποίας ήταν ουσιαστικά άχρηστα. Όπως το έθεσε ο Khan’kovskiy, ο Μάο είχε μετατρέψει «εκατομμύρια έμπειρους καλλιεργητές σιτηρών σε ερασιτέχνες, άχρηστους μεταλλουργούς». >Michael Rectenwald, απόσπασμα από το Κεφάλαιο 13 του The Great Reset and the Struggle for Liberty.

Καπιταλισμός για τους Πλούσιους και Σοσιαλισμός για τους Φτωχούς.

Η συνήθης αριστερή ρήση για τον “προηγμένο καπιταλισμό” είναι ότι ισοδυναμεί με “σοσιαλισμό για τους πλούσιους και καπιταλισμό για τους φτωχούς”. Όπως οι περισσότερες αριστερές αντιλήψεις, αυτή η ιδέα αντιπροσωπεύει σχεδόν το ακριβώς αντίθετο της αλήθειας. Το σύστημα στο οποίο αναφέρονται κάθε άλλο παρά σοσιαλισμός για τους πλούσιους και καπιταλισμός για τους φτωχούς είναι. Οι καπιταλιστές δεν θέλουν σοσιαλισμό για τους ίδιους και καπιταλισμό για τους υπόλοιπους. Οι καπιταλιστές επιδιώκουν το κέρδος, το οποίο μπορεί να προκύψει μόνο στο πλαίσιο ενός καπιταλιστικού συστήματος.

Φυσικά, η φράση “σοσιαλισμός για τους πλούσιους και καπιταλισμός για τους φτωχούς” βασίζεται στην αριστερή πεποίθηση ότι ο σοσιαλισμός είναι προφανώς ευεργετικός για όσους ζουν κάτω από αυτόν, μια αληθινή γη με γάλα και μέλι, ενώ ο καπιταλισμός είναι μια μοχθηρή, σκυλοφαγική, ο καθένας για τον εαυτό του “αναρχία”, όπου τα σκυλιά μάχονται μεταξύ τους για τα αποφάγια και πολλοί αναγκαστικά λιμοκτονούν. Ο σοσιαλισμός πρέπει να επιδιωχθεί και ο καπιταλισμός να αποφευχθεί, με κάθε κόστος.

Αλλά η αλήθεια είναι ότι ο καπιταλισμός είναι το παραγωγικό σύστημα που δημιουργεί πλούτο και τον διανέμει δικαιωματικά, ενώ ο σοσιαλισμός είναι το καταναλωτικό σύστημα που περιορίζει την δημιουργία πλούτου και τον καταβροχθίζει δικαιωματικά.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Κοινωνικοποιώντας τα μέσα παραγωγής, ο σοσιαλισμός αποθαρρύνει τις προσωπικές, ιδιωτικές επενδύσεις στο σχηματισμό κεφαλαίου, συμπεριλαμβανομένου του κεφαλαίου στον εαυτό μας. Στον σοσιαλισμό, οι ιδιωτικές επενδύσεις σε κεφαλαιουχικούς πόρους, συμπεριλαμβανομένων και των επενδύσεων στον εαυτό μας, αποθαρρύνονται (ή απαγορεύονται). Έτσι, ο σοσιαλισμός ευνοεί τον μη επενδυτή, τον μη παραγωγό και τον μη χρήστη των μέσων παραγωγής και αποτρέπει (ή απαγορεύει) τον ιδιώτη επενδυτή, τον παραγωγό και τον χρήστη των μέσων παραγωγής.

Επομένως, λιγότεροι άνθρωποι θα αναλάβουν αυτούς τους ρόλους και ο σχηματισμός κεφαλαίου θα μειωθεί- θα υπάρξει λιγότερη ιδιοποίηση των φυσικών πόρων, λιγότερη ανάπτυξη νέων συντελεστών παραγωγής και λιγότερη συντήρηση των παλαιών συντελεστών παραγωγής. Επιπλέον, δεδομένου ότι οι επενδύσεις σε παραγωγικούς συντελεστές αποθαρρύνονται (ή απαγορεύονται), ο σοσιαλισμός αποθαρρύνει την αποταμίευση και ενθαρρύνει την κατανάλωση.

Εφόσον κανείς δεν μπορεί να γίνει καπιταλιστής, υπάρχει λιγότερος λόγος για αποταμίευση και περισσότερος λόγος για κατανάλωση. Το αποτέλεσμα θα είναι λιγότερη παραγωγή καταναλωτικών αγαθών και, ομοίως, χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο για όλους. Ο σοσιαλισμός οδηγεί επίσης σε σπάταλη χρήση των μέσων παραγωγής, επειδή δεν ανταποκρίνεται στις αλλαγές της ζήτησης. Χωρίς τους επιχειρηματίες να ανακατανέμουν τους κεφαλαιακούς πόρους στην μεταβαλλόμενη ζήτηση και τα βελτιωμένα μέσα, ο σοσιαλιστικός σχεδιασμός δεν μπορεί να προσαρμοστεί στις αλλαγές της ζήτησης και της παραγωγής. Αυτό σημαίνει ότι θα προκύψει τουλάχιστον η παραγωγή λιγότερο επιθυμητών αγαθών και υπηρεσιών και ενδεχομένως ακόμη και η μη παραγωγή αναγκαίων αγαθών και υπηρεσιών.

Θα ήταν σχεδόν περιττό να επισημάνουμε πώς ο σοσιαλισμός αλλάζει τον χαρακτήρα της κοινωνίας και ακόμη και τις προσωπικότητες όσων ζουν κάτω από αυτόν. Οι άνθρωποι κάτω από τον σοσιαλισμό γίνονται λιγότερο ικανοί στο να παράγουν, να καινοτομούν και να ανταποκρίνονται στις μεταβαλλόμενες απαιτήσεις των συνανθρώπων τους. Γίνονται λιγότερο ικανοί να προσαρμοστούν. Καθώς συσσωρεύεται ο χρόνος κάτω από τον σοσιαλισμό, γίνονται όλο και περισσότερο προσανατολισμένοι στο παρόν και λιγότερο συνετοί.

Σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς των υποστηρικτών της, η σοσιαλιστική -κι όχι η καπιταλιστική- παραγωγή είναι παράλογη. Ο ανορθολογισμός της οφείλεται στην εξάλειψη των βασικών δεικτών για τον καθορισμό της ορθολογικής παραγωγής και διανομής -δηλαδή των τιμών. Ο Ludwig von Mises έδειξε ότι οι τιμές αντιπροσωπεύουν τα απίστευτα πυκνά και ζωτικά σύνολα δεδομένων που απαιτούνται για την κατανομή των πόρων στην παραγωγή και την βαθμονόμηση αυτών με την ζήτηση.

Ο σοσιαλισμός είναι ανορθολογικός, διότι ξεκινώντας χωρίς τιμές για τους συντελεστές παραγωγής, δεν μπορούν ποτέ να προκύψουν ορθολογικά κριτήρια για την κατανομή των πόρων σε συγκεκριμένες παραγωγικές διαδικασίες. Εξαλείφοντας τις τιμές, η σοσιαλιστική οικονομία δεν μπορεί να παρέχει τους βρόχους ανατροφοδότησης που απαιτούνται για τον καθορισμό του τι να παραχθεί, πόσο να παραχθεί ή πώς να παραχθεί. Οι καρκινικές, υπερμεγέθεις παραγωγικές ικανότητες σε έναν τομέα της οικονομίας παραλληλίζονται με σχετικά αναιμικές παραγωγικές ικανότητες σε έναν άλλο, και ούτω καθεξής.

Αυτό σημαίνει ότι ο σοσιαλισμός αποτυγχάνει όχι μόνο στην κατανομή των πόρων αλλά και στην οικονομική εκπροσώπηση των ανθρώπων που ισχυρίζεται ότι υπερασπίζεται. Ελλείψει μηχανισμών τιμών, οι οικονομικοί ψηφοφόροι ή καταναλωτές δεν έχουν τρόπο να εκφράσουν τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους. Η παραγωγή και η διανομή πρέπει να βασίζονται στην μη δημοκρατική λήψη αποφάσεων των συγκεντρωτικών αρχών.

Επιπλέον, χωρίς κανέναν τρόπο να αντικατοπτρίζονται οι ανάγκες τους στην παραγωγή, ο σοσιαλισμός κάθε άλλο παρά “οικονομική δημοκρατία” αντιπροσωπεύει. Όσοι νοιάζονται πραγματικά για τις εργαζόμενες μάζες πρέπει να απορρίψουν τον σοσιαλισμό για την ανικανότητά του να εγκαθιδρύσει την οικονομική δημοκρατία, τον βασικότερο λόγο ύπαρξής του.

Ο καπιταλισμός είναι το ηθικό σύστημα που σέβεται τα δικαιώματα ιδιοκτησίας, αρχής γενομένης από την ιδιοκτησία στο σώμα των ανθρώπων, ενώ ο σοσιαλισμός είναι η ανήθικη επίθεση κατά των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας, συμπεριλαμβανομένης της επίθεσης κατά της ιδιοκτησίας στο σώμα των ανθρώπων. Χωρίς ιδιοκτησία στο σώμα κάποιου, είναι σκλάβος.

Βασισμένος στην “ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής”, ο καπιταλισμός συνεπάγεται απλώς τα εξής: 1) τα άτομα κατέχουν το σώμα τους και μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν με το σώμα τους, αρκεί να μην καταπατούν την σωματική ή άλλη ιδιοκτησία κάποιου άλλου. 2) ό,τι δημιουργούν τα άτομα με πόρους που κατά τα άλλα δεν διεκδικούνται ή πόρους για τους οποίους έχουν συνάψει συμβόλαιο, όποτε η ενέργεια αυτή δεν συνεπάγεται επίθεση κατά της ιδιοκτησίας κάποιου άλλου, γίνεται ιδιοκτησία τους. 3) προστασία των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας και ανεμπόδιστη ανταλλαγή, αυξανόμενος καταμερισμός εργασίας, αυξανόμενη παραγωγή πλούτου και συνολικά βελτιωμένη κοινωνική ευημερία.

Εν ολίγοις, όλα όσα διδάσκονται για τον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό, όπως και τα περισσότερα πράγματα που διδάσκονται γενικά, είναι το αντίστροφο της αλήθειας.

Ωστόσο, αυτό που ισχύει για τους πολιτικούς καπιταλιστές -δηλαδή για εκείνους που έχουν την εύνοια του κράτους- είναι ότι επιδιώκουν το κέρδος μειώνοντας ή εξαλείφοντας τον κίνδυνο και επιδιώκουν την κρατική εύνοια για να το κερδίσουν. Αλλά μην κάνετε κανένα λάθος, οι καπιταλιστές οποιουδήποτε είδους αναλαμβάνουν τις δραστηριότητές τους αναζητώντας κέρδη. Γιατί λοιπόν οι πολιτικοί καπιταλιστές θέλουν τον σοσιαλισμό για τους ίδιους και τον καπιταλισμό για τους άλλους; Η σύντομη απάντηση είναι ότι δεν το θέλουν. Θέλουν τον καπιταλισμό για τους ίδιους και τον σοσιαλισμό για τους άλλους. Δηλαδή, θέλουν να μονοπωλήσουν την κερδοσκοπική παραγωγή εξαλείφοντας την ιδιοκτησία των άλλων, μειώνοντας ή εξαλείφοντας το δικό τους ρίσκο.

Στην πραγματικότητα, ολόκληρος ο στόχος αυτού που ονομάστηκε ‘Μεγάλη Επαναφορά’ είναι το ακριβές αντίστροφο του τύπου “σοσιαλισμός για τους πλούσιους και καπιταλισμός για τους φτωχούς”. Η ‘Μεγάλη Επαναφορά’ αντιπροσωπεύει την προσπάθεια μιας προστατευόμενης τάξης ελίτ καπιταλιστών να σχηματίσουν καρτέλ και να επιδιώξουν την κρατική εύνοια για να εγκαθιδρύσουν τον καπιταλισμό για τους εαυτούς τους, ενώ ουσιαστικά στέλνουν την συντριπτική πλειοψηφία στον σοσιαλισμό. Αυτό εξηγεί γιατί οι καπιταλιστικές εταιρείες, σε συνδυασμό με τους προπαγανδιστές του ‘Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ’, εκστομίζουν σοσιαλδημοκρατική σοσιαλιστική ρητορική και ιδεολογία και προωθούν μια σοσιαλιστική ατζέντα.

Η προϊστορία της Μεγάλης Επαναφοράς – Πώς να καταστρέψετε τον Κλασικό Φιλελευθερισμό.

Όπως θα έπρεπε να είναι σαφές από τώρα, η δήλωση του Francis Fukuyama στο βιβλίο του ‘Το τέλος της ιστορίας’ (1992) ότι φτάσαμε στο “τέλος της ιστορίας” δεν σήμαινε ότι ο κλασικός φιλελευθερισμός ή η οικονομία του laissez-faire αναδείχθηκαν νικητές έναντι του κομμουνισμού και του φασισμού ή ότι η τελική ιδεολογική ηγεμονία σηματοδότησε το τέλος του σοσιαλισμού.

Στην πραγματικότητα, για τον Φουκουγιάμα, το τέρμα της ιστορίας ήταν πάντα ο δημοκρατικός σοσιαλισμός ή η σοσιαλδημοκρατία. Όπως σημείωσε ο Hans-Hermann Hoppe στο βιβλίο του ‘Democracy: The God That Failed’, “ο τελευταίος άνθρωπος” που στέκεται όρθιος δεν ήταν ένας καπιταλιστικός homo economicus αλλά μάλλον ένας “homo socio-democraticus”. Το τέλος της ιστορίας, με όλα τα εγελιανά προσχήματα, δεν συνεπαγόταν την ήττα του σοσιαλισμού/κομμουνισμού αλλά μάλλον του κλασικού φιλελευθερισμού. Προφανώς, το μεγάλο κράτος και το μεγάλο κεφάλαιο υποτίθεται ότι είχαν φτάσει σε μια αναπόφευκτη και τελική ύφεση. Η ‘Μεγάλη Επαναφορά’ είναι η ολοκλήρωση αυτής της τελικής εκτόνωσης.

Η υπονόμευση του συστήματος της ελεύθερης αγοράς και της δημοκρατίας από την ελίτ είχε ήδη ξεκινήσει για πολλές δεκαετίες πριν από το “τέλος της ιστορίας”. Σύμφωνα με τον W. Cleon Skousen στο ‘The Naked Capitalist’ οι ελίτ που ήταν τοποθετημένες μέσα στις μεγάλες τράπεζες, τις μεγάλες εταιρείες, τις κορυφαίες δεξαμενές σκέψης, τις εκδοτικές εταιρείες με επιρροή, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα αφορολόγητα ιδρύματα, το εκπαιδευτικό σύστημα και την κυβέρνηση των ΗΠΑ προσπαθούσαν να ξαναφτιάξουν τις ΗΠΑ κατ’ εικόνα της (πρώην) κολεκτιβιστικής εποχής τους, τουλάχιστον από τις αρχές της δεκαετίας του 1930.

Όπως σημείωσε ο Carrol Quigley στο βιβλίο του ‘Tragedy and Hope: A History of the World in Our Time’ (1966), οι ελίτ προπαγάνδιζαν σοσιαλιστικές, κομμουνιστικές και άλλες κολεκτιβιστικές ιδεολογίες στο εσωτερικό, ενώ παράλληλα χρηματοδοτούσαν και εξόπλιζαν τους μπολσεβίκους στην Ρωσία και τους κομμουνιστές στο Βιετνάμ και προωθούσαν διεθνείς πολιτικές που οδήγησαν στην εσκεμμένη εγκατάλειψη της ανατολικής Ευρώπης και της νοτιοανατολικής Ασίας στην κομμουνιστική μάστιγα.

Για πολλούς, ο στόχος της προώθησης του σοσιαλισμού ήταν πιο εμφανής στην προθυμία με την οποία τα ιδρύματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης απορρόφησαν και κυκλοφόρησαν μαρξιστικές, νεομαρξιστικές και μεταμαρξιστικές κολεκτιβιστικές ιδεολογίες με τις διάφορες μορφές τους τουλάχιστον από τις αρχές της δεκαετίας του 1930 -συμπεριλαμβανομένης της σοβιετικής προπαγάνδας, της κριτικής θεωρίας, της μεταμοντέρνας θεωρίας και των πιο πρόσφατων παραλλαγών, της κριτικής θεωρίας της φυλής, των κριτικών σπουδών της λευκότητας, της Woke και της LGBTQIA+ ιδεολογίας.

Η φοβερή “μακρά πορεία μέσα από τους θεσμούς” δεν ήταν ποτέ ένα σχέδιο από τα κάτω προς τα πάνω, από την βάση. Αντίθετα, ήταν μια δουλειά εκ των έσω που ανέλαβαν οι ελίτ σε θέσεις εξουσίας και επιρροής. Όταν οι φιλόσοφοι, κοινωνιολόγοι και ψυχολόγοι της Σχολής της Φρανκφούρτης της κριτικής θεωρίας μετανάστευσαν στις ΗΠΑ το 1933 -οπλισμένοι με την μαρξιστική θεωρία της επανάστασης και το μοντέλο του Αντόνιο Γκράμσι για την σοσιαλιστική πολιτισμική ηγεμονία- δύσκολα εγκαινίασαν αυτή την πορεία. Αντίθετα, έγιναν δεκτοί από τις ελίτ και χρηματοδοτήθηκαν από αφορολόγητα ιδρύματα των οποίων το έργο είχε ήδη ξεκινήσει. Η λεγόμενη μακρά πορεία μέσα από τους θεσμούς ήταν μια πορεία μέσα σε αυτούς.

Για να κατανοήσουμε λοιπόν την ‘Μεγάλη Επαναφορά’, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι το εγχείρημα αντιπροσωπεύει την ολοκλήρωση μιας δεκαετούς και συνεχιζόμενης προσπάθειας να καταστραφεί ο κλασικός φιλελευθερισμός (η ελεύθερη αγορά, η ελευθερία του λόγου και η φιλελεύθερη δημοκρατία), ο αμερικανικός συνταγματισμός και η εθνική κυριαρχία. Η ιδέα της επαναφοράς του καπιταλισμού υποδηλώνει ότι ο καπιταλισμός ήταν προηγουμένως καθαρός.

Αλλά η ‘Μεγάλη Επαναφορά’ είναι το αποκορύφωμα μιας πολύ μεγαλύτερης διαδικασίας κολεκτιβοποίησης και ενός δημοκρατικού σοσιαλιστικού σχεδίου, με την αντίστοιχη ανάπτυξη του κράτους. Παρά το γεγονός ότι προβάλλεται ως το αντίδοτο στις υποτιθέμενες αδυναμίες της ελεύθερης αγοράς, την οποία ο ιδρυτής και πρόεδρος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ Κλάους Σβαμπ και η παρέα του εξισώνουν με τον “νεοφιλελευθερισμό”, η Μεγάλη Επαναφορά έχει ως στόχο να εντείνει και να ολοκληρώσει έναν ήδη διαδεδομένο οικονομικό παρεμβατισμό και να χρησιμοποιήσει την στρατιωτική ισχύ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ για να ολοκληρώσει αυτή την διαδικασία σε περίπτωση που η οικονομική παρέμβαση αποδειχθεί ανεπιτυχής. Αυτό εξηγεί, εν μέρει, τον εξοπλισμό και την χρηματοδότηση της Ουκρανίας από την Δύση εναντίον του (δήθεν) Ρώσου επιτιθέμενου.

Δεν θέλω να υπονοήσω ότι τα παγκόσμια νεομαρξιστικά οικονομικά της ‘Μεγάλης Επαναφοράς’ και ο διεθνής και όχι ο εθνικός οικονομικός φασισμός της δεν είναι καινούργια. Είναι καινούργιες, όπως και τα μέσα με τα οποία πρόκειται να επιτευχθούν. Αλλά δεν πρέπει να είμαστε τόσο μπερδεμένοι ώστε να νομίζουμε ότι το σχέδιο της Μεγάλης Επαναφοράς γεννήθηκε εκ του μηδενός, όχι, είναι το αποκορύφωμα δεκαετιών σκέψης και ακτιβισμού της ελίτ.

Ο θεωρητικός της σχολής της Φρανκφούρτης Herbert Marcuse, για παράδειγμα, χρηματοδοτήθηκε από το American Council of Learned Societies, το Louis M. Rabinowitz Foundation, το Rockefeller Foundation και το Social Science Research Council. Βλέπε Herbert Marcuse, One-Dimensional Man (1964- ανατύπωση, Λονδίνο: Routledge, 2002), σ. iv, όπου ο Marcuse αναγνωρίζει την εν λόγω χρηματοδότηση.

“Η Μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού, που περιφρονήθηκε από τους Δυτικούς μαρξιστές, περιέγραψε με σαρδόνια τις συνολικές προσπάθειες ως εξής: Σ’ αυτό το χαρούμενο όνειρο που έμελλε να φέρει κοντά τον πραγματικό κομμουνισμό, η συσσώρευση κεφαλαίου και η ραγδαία άνοδος του βιοτικού επιπέδου επρόκειτο να συμβαδίσουν. Το μόνο που έπρεπε να γίνει ήταν να επιτευχθούν οι απλοί στόχοι που έθεσε το Κόμμα. Όταν οι αποδόσεις των καλλιεργειών μειώθηκαν και ο αριθμός των νεκρών αυξήθηκε, το μαοϊκό καθεστώς ξεκίνησε μια εκστρατεία άρνησης, διπλής ομιλίας, βασανιστηρίων και μαζικών δολοφονιών. Ο γραμματέας της περιφέρειας Xinyang έγραψε: «Το πρόβλημα δεν είναι ότι λείπει φαγητό. Υπάρχουν επαρκείς ποσότητες σιτηρών, αλλά το 90% των κατοίκων υποφέρουν από ιδεολογικές δυσκολίες». Σας φαίνεται γνωστό;

Υπάρχουν πολλά περισσότερα σ’ αυτή την ιστορία. Αρκεί να πούμε ότι το ‘Μεγάλο Άλμα Προς τα Εμπρός’ (1958–1961) προκάλεσε τον χειρότερο λιμό στην καταγεγραμμένη ιστορία. Οι θάνατοι που αποδίδονται στον λιμό του 1958–1961 αριθμούσαν μεταξύ 20 και 43 εκατομμύρια, συμπεριλαμβανομένων εκείνων των παιδιών που δολοφονήθηκαν, έβρασαν και μετατράπηκαν σε λίπασμα.” >Michael Rectenwald, απόσπασμα από το Κεφάλαιο 13 του The Great Reset and the Struggle for Liberty.

***

@Michael Rectenwald /συγγραφέας έντεκα βιβλίων, συμπεριλαμβανομένων των Thought Criminal, Beyond Woke, Google Archipelago και Springtime for Snowflakes. Είναι κάτοχος Ph.D. στις Λογοτεχνικές και Πολιτιστικές Σπουδές από το Πανεπιστήμιο Carnegie Mellon, μεταπτυχιακό στην Αγγλική Λογοτεχνία από το Πανεπιστήμιο Case Western Reserve και πτυχίο Αγγλικής Λογοτεχνίας από το Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ. Ο καθηγητής Rectenwald είναι υπέρμαχος της ελευθερίας και αντιτίθεται σε όλες τις μορφές ολοκληρωτισμού και πολιτικού αυταρχισμού, συμπεριλαμβανομένου του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, της «κοινωνικής δικαιοσύνης», του φασισμού, της πολιτικής ορθότητας και της «Woke» ιδεολογίας.