Λησμονημένα γηρατειά… πολύμορφη ντροπή της κοινωνίας

17 Δεκεμβρίου 2023 με χαμηλό ουρανό και άστατο καιρό. Κρύο, που περόνιαζε το κορμί και βροχή που

πότι-ζε τη μοναξιά με δάκρυ. Αυτή τη μέρα διάλεξα να δώσω ελπίδα και αγάπη στα λησμονημένα γηρατειά σένα γηροκομείο της Αττικής. Μηχανεύτηκα τρόπο και επισκέφτηκα τη δήθεν γνωστή μου κυρία Αντιγόνη. Βρεθήκαμε σένα φτωχό διάδρομο και καθίσαμε σε διθέσιο ξύλινο καναπέ. Πριν κάνω την πρώτη ερώτηση, έφερε το δεξί της χέρι στα χείλη και έκανε μια κίνηση σιωπής… θα μιλήσω εγώ, εσύ μόνο θα ακούς, μου είπε με παράπονο και μου έπιασε τα χέρια… τα έσφιξε, ανατρίχιασα… και τώρα, άκουσέ με…

Σήμερα κύριε, δυστυχώς, η εποχή μας είναι αντιγεροντική. Παντού επικρατεί πνεύμα γεροντοκτονίας, λες και μεις φταίμε, που φθάσαμε σ’ αυτή την ηλικία. Δεν φταίμε εμείς, αλλά ο χρόνος που μας πήρε τη ζωντάνια.

Ομολογώ πως τα έχασα, βρήκα όμως τη φωνή μου και είπα: Γιατί τα λέτε αυτά γιαγιά;

Τα λέω καλέ μου κύριε, γιατί με πνίγει το παράπονο και η πίκρα. Εμένα που με βλέπεις, κάποτε ήμουνα ένα μεγάλο όνομα με υπόληψη και σεβασμό στην κοινωνία. Τώρα, αχ… είμαι μια δυστυχισμένη γιαγιάκα, κλεισμένη σένα γηροκομείο… τι να γίνει; Έτσι είναι η άπονη ζωή. Τα παιδιά μας, χωρίς σκέψη, μας πηγαίνουν σε κάποιο ίδρυμα, φτωχό ή πλούσιο και μας αφήνουν… Οι νυφάδες, οι γαμπροί δεν μπορούν να ζήσουν μαζί μας, γιατί μας θεωρούν παράξενους. Μας κλείνουν σε ιδρύματα και μεις πληγωνόμαστε και μερικές φορές πεθαίνουμε και πριν την ώρα μας.

Η γιαγιά, αφού μου έσφιξε και πάλι τα χέρια, σηκώθηκε… με κοίταξε μένα βλέμμα γεμάτο παράπονο και μου είπε: Τα γηρατειά θέλουν αγάπη και φροντίδα όσο χωράει η καρδιά.

Κοίταξα τη γιαγιά με αγάπη, δάκρυσα… δεν μπόρεσα να της πω ούτε μια λέξη. Τα χείλη μου δεν άνοιξαν… άνοιξαν, όμως, τα χείλη της ψυχής και τότε έμαθα μια μεγάλη θλιβερή αλήθεια. Δεν αγαπάμε, όσο πρέπει, τα γηρα-τειά…

Οι νύφες πετούν από χαρά, όταν μαθαίνουν πως ο αυριανός σύζυγος είναι μόνος και μονάκριβος. Το ίδιο συμ-βαίνει και με τους γαμπρούς. χαίρονται, όταν τα πεθερικά ζούνε σε άλλη στέγη.

Λυπηρό στ’ αλήθεια, να αφήνουμε στο περιθώριο τους ανθρώπους, που μας έφεραν στον κόσμο…

Δεν πρέπει να αντικρύσουμε, ποτέ πια πικραμένα γεροντικά μάτια. Αύριο θα έλθει και η σειρά μας και τότε…

Η μοναξιά είναι μια άσχημη λέξη, όσο και βαριά και δεν ταιριάζει σε ολοκληρωμένους ανθρώπους, που κρατάνε ψηλά την αγάπη και την εκτίμηση για τον άνθρωπο.

Αγάπη στα γηρατειά, λοιπόν, για να ζήσουν ευχάριστα τα τελευταία χρόνια τους, για να νιώσουν την ευτυχία και ικανοποίηση πως ξεπλήρωσαν το χρέος τους στη ζωή.