Ο σύντροφός μου λέει το παιδί μου, παιδί «μας». Είμαστε μια ευτυχισμένη οικογένεια

Ειμαι η Ιοκάστη σας παρακολουθώ πολυ καιρο και σκέφτηκα να σας

διηγηθώ τη δικη μου ιστορία, πιστεύοντας οτι θα δωσει δυναμη σε πολλες μονογονεϊκές οικογενειες. Ας παρω τα πραγματα απο την αρχή.

Με τον πρωην σύζυγο μου χωρισαμε οταν ακομα ημουν εγκυος στο αγγελουδι μου. Ο λόγος που χωρισαμε ηταν η αποφαση μου να συνεχισω την εγκυμοσύνη και να μην τη διακοψω, βεβαια δεν αργησα να ανακαλυψω την κρυφη, παρανομη ζωη του. Γεννησα το αγγελούδι μου και ο πατέρας και πρώην σύζυγος δεν το εχει δει απο επιλογη του ποτε φυσικα ουτε διατροφη εχει καταβάλει.

Αφού περασαν λιγοι μηνες πηρα το παιδάκι μου και έφυγα απο εκεινη την πολη, επεστρεψα στην πολη που ειχα ζησει μερικα χρονια και αν και δεν ειχα κανεναν ηταν η δικη μου ασφαλεια, σαν να ηταν η πολη μου, το σπιτι μου. Δοξα το Θεό ειχα την απολυτη στήριξη, οσο ηταν δυνατόν, απο την οικογενεια μου. Ηταν πολυ δυσκολος ο πρωτος καιρος και οικονομικα και ψυχολογικα αλλα και γιατι το μικρό μου ηταν λιγων μηνων. Σιγα σιγα ομως ολα εφτιαξαν και τα ιδιαιτερα που εκανα πηγαιναν καλυτερα και η ψυχολογια μου ειχε φτιάξει μα πανω απο ολα κοιτουσα το αγγελουδι μου και ενιωθα ο πιο δυνατος ανθρωπος του κοσμου. Δεν ημουν ομως μονο μανα, ημουν και γυναίκα κατι που ειχα ξεχάσει και αποκλεισει. Δεν ηθελα να βαλω κανεναν στη ζωή μου. Ημουν απο τις χωρισμενες που σκέφτονται καπως ετσι: Ποιος θα με κοιταξει εμένα με ενα παιδι για σοβαρα. Ενας αντρας θελει χρονο και χωρο και μια 24ωρη μανουλα δεν εχει αφου ειναι παντα με ενα καροτσακι. Και ποιος μπορει να αγαπησει το παιδι ενος αλλου. Ασε καλυτερα να μου λειπει.

Ώσπου μια μερα μπαίνοντας σε ενα μαγαζι με μια αλλη μανουλα-φιλη με τα μωρακια μας, το αγγελουδι μου ειδε τον Αλεξάνδρο (ιδιοκτητη του μαγαζιού, γυρω στα 40 και αρκετα γοητευτικό) σηκωθηκε ορθιο απλωσε τα χερια του και φωναξε μπα-μπα μου. Πρωτη φορα το μικρο μου ειπε αυτη τη λεξη, δεν την ηξερε δεν την ακουσε ποτε απο μενα.

 Ο Αλέξανδρος αφου συστηθηκε μου ζητησε ευγενικα την αδεια να τον παρει αγκαλια και απο τοτε δεν αφησε ποτε ο ενας τον αλλο μεχρι και σημερα. Θυμαμαι ομως και εμενα να νιωθω περιεργα και κατι μεσα μου να μου λέει οτι αυτος ειναι ο ανθρωπος σου. Με πλησιασε το διακριτικα τοσο ηρεμα μου εσβηνε καθημερινά ολες τις ανασφαλειες και τους φοβους μου και το μονο που μου ζητησε ηταν να τον αφησω να μας αγαπησει.

Σημερα ειμαστε μια ευτυχισμένη οικογενεια και ποτε δεν ακουσα απο το στομα του να πει το “παιδι σου” παντα λεει “το παιδι μας”. Αλλωστε οπως λεει εγω ειμαι ο μπαμπας του παιδιου. Και το μικρο αγγελούδι μας ειναι παιδι μου. Μπαμπας δεν ειναι αυτος που γεννα, μπαμπας ειμαι εγω που ξενυχταω οταν βγάζει δοντακι, που του αλλαζω τη πανα, που με περιμενει να γυρισω απο τη δουλεια να τον κανω εγω μπανιο και να τον βαλω για ύπνο, που καμαρωνω απο περηφανια οταν κάνει κατι καινουριο, που τον κακομαθαινω που πηγαινω μαζι του στη θαλασσα, που οταν τον μαλωνεις τρεχει στην αγκαλια μου και μου κανει παραπονα, που οταν βλεπει κακο ονειρο ξυπναει και δεν φωναζει μαμα αλλα μπαμπα.

Αυτο που θελω να σας πω φιλοι μονογονεις ειναι οτι εκει εξω υπαρχει για ολους το αλλο μας μισο. Διωξτε τις φοβιες σας και τις ανασφάλειες σας και κρατήστε αναμμένη την ελπιδα σας!

Ιοκάστη