Έλαβα από αρκετούς φίλους ένα λινκ όπου λέει πως η κ. Μ. Καρυστιανού ζητά την υπογραφή Μας .
Ζητά την υπογραφή μας γιατί όπως λέει η ίδια: η ατιμωρησία, πολιτικων προσώπων δεν συνάδει με την ηθική ούτε με την δημοκρατία, αρετές για τις οποίες είμαστε περήφανοι
Αυτό πότε προέκυψε; Με τον χαμό του παιδιού της και την απώλεια κάποιων δεκάδων ψυχών. Πόσα νέα παιδιά ήταν; 54; 67; 73; Πάντως λιγότερα από 100.
Έχω μπει σε δίλημμα αν θα το υπογράψω και αυτό γιατί μου έχει δημιουργηθεί μια απορία. Και εξηγούμε: σοκαρίστηκε όλη η Ελλάδα κατά το τραγικό σιδηροδρομικό ατύχημα στα Τέμπη προφανώς. Ταξίδευα και εγώ κάποτε και δεν είχα καταλάβει ότι κινούνται στην τύχη. Τώρα δεν νομίζω να ξαναμπώ σε τρένο καθώς διαβάζω ότι ακόμα δεν έχει εγκατασταθεί σύστημα τηλεδιοίκησης εκεί, άρα ακόμα κινούνται στην τύχη.
Όμως θα πρέπει να έχουμε συμβάντα όπως ΜΑΤΙ, ΤΕΜΠΗ κ ΝΤΑΝΙΕΛ για να ξυπνήσει η απόγνωση και η απελπισία μέσα μας; Μα αυτά δεν συμβαίνουν συχνά, συμβαίνουν μια τόσο όπως έλεγαν και οι παλαιότεροι.
Και υπάρχουν άλλα που συμβαίνουν συχνότερα και είναι πιο φονικά. ΑΛΛΑ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΜΕ ΕΝΤΕΛΩΣ.
Κάθε μήνα σκοτώνονται και μένουν ανάπηροι από τροχαία κάπου 100 συνάνθρωποι και συμπολίτες και στην πλειοψηφία τους είναι νέα παιδιά. Και τι κάνουμε γι αυτό; ΤΙΠΟΤΕ.
ΤΙ ΕΚΑΝΕ ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ Η ΕΝ ΛΟΓΟ ΜΗΤΕΡΑ ΚΑΙ Η ΚΑΘΕ ΜΗΤΕΡΑ ΟΛΩΝ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΕΧΑΣΑΝ ΠΑΙΔΙ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ; Ψήφιζαν και στήριζαν το κομματικό – πελατειακό – κράτος; Φρόντιζαν μόνο να περνάνε καλά αυτοί και η οικογένεια τους;
ΑΛΛΟΙΜΟΝΟ αν θα πρέπει Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ να χτυπήσει την πόρτα και στην τελευταία ελληνική οικογένεια για να συνέλθουμε, για να ξυπνήσουμε, για να αφυπνιστούμε.
ΑΛΛΑ δυστυχώς παρατηρώντας τους ανθρώπους γύρω μου αλλά και πιο μακριά μέσω των μμε κ κδ, διαπιστώνω μια απογοήτευση και μια απαισιοδοξία.
Οι αμόρφωτοι και κουτοπόνηροι στην πλειοψηφία τους έλληνες (που προφανώς δεν είναι έλληνες) αρέσκονται και χαίρονται και το δείχνουν με πολύ χαρά και ευτυχία, να είναι κολλητοί και κολαούζοι αιρετών, δημάρχων, περιφερειαρχών (και των αντι των), βουλευτών, υπουργών και πρωθυπουργών. Επίσης χαίρονται και δηλώνουν με υπερηφάνεια όταν σε πολιτικές θέσεις (προέδρων οργανισμών, γενικών γραμματέων, ταξίαρχοι και άνω στις ένοπλες δυνάμεις κ την ελ ας) βοηθούν μέσω των πολιτικων γνωριμιών τους στην ανέλιξη δικών τους προσώπων.
Βάζουν μπροστά τις πολιτικές γνωριμίες (συνώνυμο του ξέρεις ποιος είμαι εγώ) και ξεχνούν τις τραγωδίες, και αδιαφορούν για τις τραγωδίες.
Βάζουν μπροστά το κομματικό – πελατειακό – φεουδαρχικό κράτος και στηρίζουν ψυχή και σώματι τις πολιτικές γνωριμίες τους αδιαφορώντας για τις συνέπειες.
Αυτοί δεν είναι έλληνες, αυτοί γεννήθηκαν εδώ εκ παραδρομής. (θα το αναλύσω σε επόμενο κείμενο).
Όλοι θα το έχουμε ζήσει, όλοι θα έχουμε ακούσει κάποιον να λέει ότι: γνωρίζω τον τάδε και του μίλησα για να γίνει διοικητής ο δικό μας, ο κολλητός μας, ο ξαδερφός μας.
Το αποτέλεσμα αυτής της νοοτροπίας θα το ζούμε ξανά και ξανά. Τέμπη, Ντανιέλ, Μάτι, Ηλεία 2007, εγκληματικότητα εφήβων και γενικευμένη εγκληματικότητα, κράτος αδικίας και ασυδοσίας, υγεία για όσους έχουν, ασφάλεια με σεκιούριτι και μποντιγκαρντ για όσους έχουν, φυγή στο εξωτερικό για όσους μπορούν, και μείωση έως εξαφάνισης σε μερικούς αιώνες για το ελληνικό έθνος και κράτος.
Φυσικά πάντα θα υπάρχουν ελληνικά γονίδια και έλληνες γιατί ανεκαθεν δεν ήταν πολλοί οι αυθεντικοί, οι γνήσιοι έλληνες.
ΟΜΩΣ
ΑΛΛΟΙΜΟΝΟ αν θα πρέπει Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ να χτυπήσει την πόρτα και στην τελευταία ελληνική οικογένεια για να συνέλκουμε, για να ξυπνήσουμε, για να αφυπνιστούμε.
ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΓΙΝΕΙ ΑΥΤΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ
Με εκτίμηση
Δρ Θεοφάνης Α. Τσαπικούνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου