Δεν υπάρχει σε καμία περίπτωση
συναίνεση μεταξύ των δογμάτων ότι η Βίβλος πρέπει να λαμβάνεται κυριολεκτικά. Μεταξύ άλλων, οι σχολές σκέψης στις καθολικές, εβραϊκές και μουσουλμανικές παραδόσεις είναι απόλυτα ικανοποιημένες με το να παίρνουν αποσπάσματα από τον βιβλικό κανόνα ως λογοτεχνία ή αλληγορία.Αυτό ισχύει τόσο για το Βιβλίο της Γένεσης όσο και για οποιοδήποτε μέρος της Βίβλου, όπου το να λαμβάνει κανείς τα γεγονότα της δημιουργίας ως κυριολεκτική αλήθεια όχι μόνο έρχεται σε αντίθεση με τα γεγονότα της εξέλιξης, αλλά προκαλεί κάθε είδους ερωτήσεις σχετικά με τον πληθυσμό της Γης που η Γένεση δεν μπορεί να απαντήσει.
Αλλά υπάρχει ένα άλλο ερώτημα, ένα πνευματικό ερώτημα, που αιωρείται πάνω από την αρχή της Γένεσης όπως και αν ερμηνευτεί. Όλοι γνωρίζουν τουλάχιστον τα βασικά των πρώτων κεφαλαίων: Ότι ο Θεός, αφού δημιούργησε τον ουρανό και τη γη και όλα τα ζωντανά όντα, δημιούργησε τον άνδρα και τη γυναίκα, τον Αδάμ και την Εύα, και τους τοποθέτησε στον παράδεισο μέχρις ότου ενέδωσαν στον πειρασμό και εκδιώχθηκαν. Στη χριστιανική σκέψη, αυτό μεταφέρει το βάρος του προπατορικού αμαρτήματος σε όλη την ανθρωπότητα (αν και αυτή η έννοια δεν βρίσκεται στον Ιουδαϊσμό ή το Ισλάμ). Στην έρημο, ο Αδάμ και η Εύα γέννησαν τον Άβελ και τον Κάιν, η πράξη του φόνου των οποίων δίχασε την οικογένεια των ανθρώπων, και πολλούς άλλους γιους και κόρες πριν πεθάνει ο Αδάμ σε ηλικία 800 ετών, όπως λέει η Γένεση.
Και τι συνέβη στον Αδάμ αφού πέθανε, ή στην Εύα; Αυτό είναι το αναπάντητο πνευματικό ερώτημα της Γένεσης. Και, όπως και με το ζήτημα του εάν η Γένεση ή η Βίβλος προορίζονται να ληφθούν ως κυριολεκτική ιστορία, η απάντηση εξαρτάται από το ποια πίστη ακριβώς θα ρωτήσετε.
Πουθενά στη Βίβλο δεν αναφέρεται ποια μοίρα είχαν ο Αδάμ και η Εύα στη μετά θάνατον ζωή. Ως πρόγονοι του προπατορικού αμαρτήματος, οι πράξεις τους έχουν διαρκείς συνέπειες για όλη την ανθρωπότητα κατά το χριστιανικό δόγμα. Ως πρώτοι άνθρωποι, δεν θα γνώριζαν ποτέ τον Ιησού.
Στον Καθολικισμό, ανεξάρτητα από το αν υπάρχει το μέρος της αναμονής των ψυχών, ο Αδάμ και η Εύα μάλλον πήγαν εκεί μετά τον θάνατο, μαζί με τον Μωυσή, τον Νώε, τον Δαβίδ και άλλες ψυχές, έως ότου ο Ιησούς κατέβηκε στο βασίλειο των νεκρών. «Η Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας» δηλώνει ότι ο Ιησούς «άνοιξε τις πύλες του ουρανού για τους δίκαιους που είχαν προηγηθεί». Το αν ο Αδάμ και η Εύα θα συγκαταλέγονταν στους δίκαιους, ωστόσο, είναι ένα ξεχωριστό ζήτημα. Ο Καθολικισμός θεωρεί τον Αδάμ έτσι ως ένα «χαμένο πρόβατο» που αναζητούσε ο Ιησούς.
Άλλοι Χριστιανοί επισημαίνουν διάφορα εδάφια της Βίβλου ως ενδείξεις ότι ο Αδάμ και η Εύα έφτασαν στη σωτηρία. Οι Ψαλμοί, οι Ρωμαίοι και οι Εβραίοι συζητούν τη δικαιοσύνη πατριάρχων όπως ο Νώε και ο Αβραάμ, την θυσία του Άβελ και την υπόσχεση της πίστης και της χάρης, τις οποίες πολλοί θεωρούν ως απόδειξη για τη θέση του Αδάμ και της Εύας στον Παράδεισο. Ακόμη και η Γένεση έχει αναφερθεί από πολλούς ώστε να υποστηριχτεί κάτι τέτοιο σαν ιδέα.
Ένα άλλο βιβλικό απόσπασμα που αναφέρεται για να υποστηρίξει την ύπαρξη του Αδάμ και της Εύας στον Παράδεισο είναι το Πέτρου: «Θανατωνόταν στο σώμα αλλά ζωντάνευε στο Πνεύμα...πήγε και έκανε διακήρυξη στα φυλακισμένα πνεύματα — σε εκείνους που ήταν ανυπάκουοι αρκετό καιρό πριν». Ενώ ορισμένοι ερμηνεύουν αυτό το απόσπασμα ως ότι ο Ιησούς μοιράστηκε το ευαγγέλιο με τους νεκρούς και πρόσφερε το μονοπάτι προς τη σωτηρία, άλλοι πιστεύουν ότι το πρώτο βιβλίο του Πέτρου επιβεβαιώνει ότι ο Ιησούς ανακοίνωσε την κρίση στους νεκρούς. Με άλλα λόγια, η τελική μοίρα τους ήταν ήδη αποφασισμένη και αμετάβλητη. Αν ο Αδάμ και η Εύα ήταν δεσμευμένοι για την κόλαση, αυτό θα γινόταν.
Και υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν ότι η κόλαση είναι εκεί που ήταν δεμένοι ο Αδάμ και η Εύα. Φέρνοντας την αμαρτία στον κόσμο, θεωρούνται καταδικασμένοι. Δεν είναι μια δημοφιλής άποψη, αλλά υπάρχει. Ο ορισμός της κόλασης, ωστόσο, δεν είναι συνεπής σε σχέση με το χρόνο και τις ονομασίες. Σύμφωνα με τη Britannica, η λέξη «κόλαση» ήταν αρχικά ένας γενικός όρος για τον κάτω κόσμο, την κατοικία όλων των θαμμένων νεκρών. Αυτό ταιριάζει με ορισμένες αντιλήψεις για τη Σεόλ, τη γη των νεκρών που περιγράφεται στην Παλαιά Διαθήκη. Η Παλαιά Διαθήκη γενικά έχει λίγα να πει για τη μετά θάνατον ζωή, και οι εβραϊκές αντιλήψεις για αυτήν ποικίλλουν.
Μια παράδοση υποστηρίζει ότι η Σεόλ, ή η κόλαση, ή οποιονδήποτε άλλο όρο προτιμά κάποιος, είναι ο τόπος κράτησης ή αναμονής των νεκρών μέχρι τον ερχομό του Μεσσία. Τότε όλες οι ψυχές θα ενωθούν ξανά με το σώμα τους για την τελική κρίση. Και μερικοί Χριστιανοί πιστεύουν ότι ο Αδάμ και η Εύα θα είχαν πάει σε μια τέτοια κόλαση και θα είχαν καταδικαστεί αν δεν υπήρχε η σωτηρία μέσω του Ιησού.
Πληροφορίες: Grunge.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου