Ιάκωβος Ψαρράς

 Έλληνας ηθοποιός, με πολύχρονη καλλιτεχνική σταδιοδρομία στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση.

Από τις πιο συμπαθείς παρουσίες του ελληνικού θεάτρου, ηθοποιός με συνέπεια και ήθος, ο Ιάκωβος Ψαρράς είχε μια πολύχρονη καλλιτεχνική σταδιοδρομία, αρχικά στο θέατρο και τον κινηματογράφο και αργότερα και στην τηλεόραση.

Ο Ιάκωβος Ψαρράς γεννήθηκε στη Νάξο στις 17 Απριλίου 1936 και ήταν γιος του καθηγητή Φυσικής Αγωγής Εμμανουήλ Ψαρρά, ο οποίος υπηρέτησε για πολλά χρόνια στο Γυμνάσιο Νάξου στη Χώρα. Στο σχολείο αυτό φοίτησε και ο γιος του Ιάκωβος, ο οποίος μάλιστα έκανε τα πρώτα του θεατρικά βήματα στη σκηνή του σχολικού αμφιθεάτρου.

Σε πολύ νεαρή ηλικία γράφτηκε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και κατά τη διάρκεια των σπουδών του είχε σπουδαίους δασκάλους, όπως τον Θάνο Κωτσόπουλο και τον Δημήτρη Χορν. Με το Εθνικό Θέατρο συνδέθηκε στενά, συνεργαζόμενος για πολλά χρόνια με τους περισσότερους σκηνοθέτες και παίζοντας ρόλους μικρούς, μεγάλους, δραματικούς, κωμικούς, κλασικούς και σύγχρονους. Ο πρώτος του ρόλος ήταν του αξιωματικού της σωματοφυλακής στο δράμα του Σίλερ «Μαρία Στούαρτ».

Στο Εθνικό παρέμεινε για δύο χρόνια και το 1957 συνεργάστηκε με τον θίασο του Αλέκου Αλεξανδράκη στο έργο του Τζον Πρίσλεϊ «O ανακριτής έρχεται». Στη συνέχεια συνεργάστηκε με τους θιάσους Μουσούρη, Παπά, Λαμπέτη, Διαμαντόπουλου, Αλκαίου, Μινωτή - Παξινού, Παπαμιχαήλ, Φυσσούν, Κούρκουλου, Ξανθόπουλου, Χατζίσκου, Κωνσταντάρα, Γεωργίτση, Αρβανίτη, Στυλιανοπούλου, Γκιωνάκη κ.ά., αλλά και με το Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν και το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ).

Το 1976 επανεντάχθηκε στο Εθνικό Θέατρο με πρόσκληση του Αλέξη Μινωτή, που τον είχε δει να παίζει δίπλα στη Μελίνα Μερκούρη στην παράσταση της «Όπερας της Πεντάρας» του Μπρεχτ, σε σκηνοθεσία Ζιλ Ντασέν. Ο Ιάκωβος Ψαρράς πέρασε 21 δημιουργικά χρόνια στο Εθνικό Θέατρο έως το 1997. Η τελευταία του συνεργασία ήταν στους «Βρυκόλακες» του Ίψεν. Επιστρέφοντας στο ελεύθερο θέατρο στα τέλη της δεκαετίας του ’90, συνεργάστηκε αρχικά με τον Γιάννη Βούρο και αργότερα με τον Γρηγόρη Βαλτινό.

Το 2000 επέστρεψε στο Εθνικό για να παίξει τον ρόλο του θεράποντα στον «Οιδίποδα Τύραννο» του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου. Οι τελευταίοι του ρόλοι στο θέατρο ήταν αυτοί του Πηλέα στην «Ανδρομάχη» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Γιάννη Ιορδανίδη και του Κάδμου στις «Βάκχες» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Μαργαρίτη. Ο Ιάκωβος Ψαρράς δίδαξε υποκριτική για πολλά χρόνια στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.

Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε στα τελευταία χρόνια της ακμής του εμπορικού κινηματογράφου με πιο αξιόλογη ταινία το ιστορικό δικαστικό δράμα του Πάνου Γλυκοφρύδη «Η δίκη των δικαστών» (1974). Αργότερα έπαιξε στις ταινίες του Τάσου Ψαρρά «Καραβάν Σαράι» (1986) και «Η σκόνη που πέφτει» (2004).

Παράλληλα με το θέατρο και τον κινηματογράφο ο Ιάκωβος Ψαρράς είχε τηλεοπτική παρουσία ήδη από τα χρόνια της ασπρόμαυρης τηλεόρασης, όπου ξεχώρισε με τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Παναγιωτάκη στη σειρά «Μαντάμ Σουσού» (1972-1973), που βασιζόταν στο ομώνυμο ευθυμογράφημα του Δημήτρη Ψαθά. Αργότερα έπαιξε χαρακτηριστικούς ρόλους στις σειρές «Τα λιονταράκια του κυρ-Ηλία» (1985), «Τρίτο στεφάνι» (1995), «Το χρώμα του φεγγαριού» (1996). Η τελευταία του εμφάνιση ήταν στο σίριαλ της Ελένης Ζιώγα «Alma libre: ελεύθερη ψυχή» (2001).

Ο Ιάκωβος Ψαρράς άφησε την τελευταία του πνοή στις 21 Νοεμβρίου 2006 σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, όπου είχε υποβληθεί σε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς τέσσερις ημέρες νωρίτερα. Ήταν 70 ετών. Είχε νυμφευτεί δύο φορές. Την πρώτη με την ηθοποιό Μαρούλα Ρώτα, με την οποία απέκτησε μία κόρη και τη δεύτερη με την επίσης ηθοποιό, Λιάνα Λαζαρίδου, με την οποία απέκτησε μια δεύτερη κόρη.