Κατά μήκος των Γερμανο-βελγικών συνόρων υπάρχει μια παλιά, αχρησιμοποίητη σιδηροδρομική γραμμή, το Vennbahn. Ο σιδηρόδρομος διασχίζει τρεις χώρες, ξεκινώντας από τη γερμανική πόλη Άαχεν, περνά από το βελγικό έδαφος και καταλήγει στο Troisvierges στο βόρειο Λουξεμβούργο. Στην πορεία του, μπαινοβγαίνει στην Γερμανία και το Βέλγιο, δημιουργώντας μια πολύ περίεργη κατάσταση στα σύνορα στην περιοχή.
Αρχικά, η περιοχή ανήκε στο Βασίλειο της Πρωσίας, το οποίο έγινε μέρος της Γερμανικής Αυτοκρατορίας το 1871. Το 1882 ξεκίνησε η κατασκευή του σιδηροδρόμου για να βοηθήσει στην καλύτερη ενσωμάτωση της περιοχής στο πρόσφατα ενοποιημένο γερμανικό κράτος. Κυρίως όμως κατασκευάστηκε για να μεταφέρεται άνθρακας από τα ορυχεία του Άαχεν και να τροφοδοτείται η αναπτυσσόμενη χαλυβουργία στο Λουξεμβούργο και τη Λωρραίνη.
Μετά από την ήττα της Γερμανίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γερμανία ήταν υποχρεωμένη να παραδώσει τεράστιες εκτάσεις γης σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη, τα οποία υπέφεραν από τον πόλεμο. Έτσι, πολλά πρώην γερμανικά εδάφη έγιναν μέρος του Βελγίου, συμπεριλαμβανομένων εκείνων από τα οποία περνούσε ο σιδηρόδρομος.
Ένα τμήμα των συνόρων Γερμανίας-Βελγίου που φαίνονται τα περίεργα σύνορα. Οι περιοχές με κίτρινο χρώμα είναι γερμανική επικράτεια. Οι άσπρες είναι Βέλγιο, συμπεριλαμβανομένου του Vennbahn
Η Γερμανία επέμεινε ο σιδηρόδρομος να παραμείνει υπό γερμανική ιδιοκτησία επειδή χτίστηκε από το γερμανικό λαό. Το Βέλγιο διαμαρτυρήθηκε ότι του παραχωρήθηκε η περιοχή, και ως εκ τούτου, είχε κυρίαρχο δικαίωμα σε όλες τις υποδομές που βρίσκονταν στις νέες περιοχές. Μάλιστα, το Βέλγιο διεκδίκησε ολόκληρη την πορεία του Vennbahn, παρόλο που τμήματα της γραμμής περνούσαν από τη γερμανική επικράτεια. Οι Βέλγοι άσκησαν έφεση αναφέροντας ότι η γραμμή ήταν μια ουσιαστική οδός επικοινωνίας για την ανατολική επικράτεια που τους δόθηκε από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, και ως εκ τούτου, θα έπρεπε να του ανήκει. Η διεθνής επιτροπή που ορίστηκε από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών για να επιβλέπει τον καθορισμό των συνόρων, συμφώνησε και ο σιδηρόδρομος δόθηκε στο Βέλγιο.
Έτσι, ο Vennbahn έγινε βελγικός σιδηρόδρομος που διέσχιζε τη γερμανική επικράτεια. Αυτό δημιούργησε μια περίεργη κατάσταση στα σύνορα, επειδή, όπου ο σιδηρόδρομος έφευγε από το βελγικό έδαφος και έμπαινε στο γερμανικό, χώριζε τα γερμανικά εδάφη σε περίκλειστα εδάφη (ενκλάβιο) του Βελγίου.
Το βόρειο τμήμα του Vennbahn με τα 5 γερμανικά ενκλάβια
Ο Vennbahn δημιούργησε επτά γερμανικά ενκλάβια και ένα βελγικό. Ένα από αυτά τα γερμανικά ενκλάβια παραχωρήθηκε εξ ολοκλήρου στο Βέλγιο και έπαψε να υφίσταται. Άλλα δύο συγχωνεύτηκαν και έγιναν ένα. Επί του παρόντος, τα γερμανικά ενκλάβια είναι πέντε. Από βορρά προς νότο, είναι τα Munsterbildchen, Rotgener Wald, Ruckschlag, Mutzenich και Ruitzhof. Αυτές οι περιοχές διαχωρίζονται από την υπόλοιπη Γερμανία από τον Vennbahn, μια στενή λωρίδα γης με απόσταση μικρότερη από 20 μέτρα. Το μικρότερο από τα ενκλάβια, το Rückschlag, έχει έκταση μόλις 16 τετ. χλμ και περιέχει ένα σπίτι με κήπο.
Το Βέλγιο λειτουργούσε πέντε σταθμούς σε διάφορα γερμανικά ενκλάβια, που εξυπηρετούσαν πολίτες μιας ξένης χώρας. Για την ομαλή λειτουργία του σιδηροδρόμου, έπρεπε να γίνουν ορισμένες νομικές ρυθμίσεις όπως, οι επιβάτες της γραμμής θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τόσο το γερμανικό όσο και το βελγικό νόμισμα για να πληρώσουν τα ναύλα. Το γερμανικό δημόσιο εξαιρέθηκε από τον τελωνειακό έλεγχο. Ομοίως, οι Βέλγοι που ζούσαν στην βελγική περιοχή του σιδηρόδρομου και εργάζονταν γι' αυτόν εξαιρέθηκαν από όλους τους γερμανικούς νόμους και φόρους.
Η κυκλοφορία του Vennbahn άρχισε να μειώνεται μέχρι τη δεκαετία του 1930, και το 1940, ο Χίτλερ προσάρτησε ξανά τα εδάφη, οπότε ο Vennbahn έγινε ξανά γερμανική γραμμή. Η γραμμή λειτούργησε μέχρι τη δεκαετία του 2000, όταν και εγκαταλείφθηκε ο Vennbahn. Οι ράγες αφαιρέθηκαν και η πορεία του σιδηρόδρομου στρώθηκε για να γίνε ένα μονοπάτι ποδηλασίας μήκους 125 χιλιομέτρων, που περνάει μέσα από ένα γραφικό τοπίο με υψίπεδα, φαράγγια και όμορφες πόλεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου